Vrijdag werden we in hotel Marina verwacht voor het nieuwjaarsbuffet van de Vlaamse Vriendenkring. Dit jaar met een pak minder deelnemers dan normaal (rara …) maar daarom niet minder gezellig. Alles was perfect georganiseerd en na een glaasje cava kwamen de obers ons constant bevoorraden met lekkere voorgerechtjes : gazpacho, gefrituurde garnalen, kaas, chorizo, gevulde champignons – het bleef maar komen. Ondertussen konden we genieten van Lady Jazz Anita die voor de perfecte soundtrack zorgde. Deze zangeres is een tweetal jaren ook gepasseerd tijdens een woensdagmiddag en toen was het niet echt een succes, deze keer heb ik niemand horen klagen. Ik kan haar jazzy bewerkingen van nummers uit een totaal ander genre wel smaken, Creep van Radiohead en Beat it van Michael Jackson zijn daarvan mooie voorbeelden.

Na het uitgebreide assortiment hapjes kwam er nog een soepje en mandarijnsorbet. Met het hoofdgerecht liep het wel een beetje mis, de visliefhebbers hadden hun bord al lang leeg voor de vleeseters hun bord kregen. Van het dessert hadden de meesten ook wel iets meer verwacht aan het commentaar van onze tafelgenoten te horen. Intussen was de plaats van Lady Jazz ingenomen door Rik Kersten die de dansvloer moest vol krijgen met zijn covers van de voor de hand liggende nummers van oa Tom Jones en Engelbert Humperdinck.

Alles startte aarzelend maar al snel werden de beentjes losgegooid en werd het een stevig feestje. Dat alle drank inbegrepen was, helpt natuurlijk ook in zo’n situatie.

Gisteren waren we normaal van plan om naar de markt van Jalón te gaan, in combinatie met een bloesemtocht maar die uitstap is uitgesteld tot volgende week. We gingen wel opnieuw naar The Royal, net als vorige week stond ook deze zaterdag Oervlaemsche kost op het menu. Witloof met kaas en hesp in de oven, dat smaakt altijd !

Vandaag zijn we voor de eerste keer deze “winter” naar de rastro van El Cisne geweest. Een mix van brocante, antiek, pure rommel en live muziek. Daarna reden we naar Altea, eerst een klein wandelingetje en dan naar Sabor, dat was echt lang geleden. Ik heb nooit een goede reden kunnen geven waarom we hier al zo lang niet meer geweest zijn. Gewoon een combinatie van toevalligheden en om eerlijk te zijn was ik er ook een beetje op uitgekeken. En dan nu opnieuw, van het vaste personeel blijven maar weinig bekende gezichten over maar de gerechten waren “ouderwets” lekker.

De dag werd afgesloten met alweer een belabberde prestatie van RAFC. Het wordt hoog tijd dat ze (nog) eens een mooie wedstrijd spelen !

Zaterdag gingen we nog eens bij The Royal (over camping El Raco) eten, dat was een hele tijd geleden. Omdat een groot deel van de Britten voorlopig niet naar Benidorm komt, probeert Ronny zich iets meer op Belgen te richten en zo konden wij genieten van peekesstoemp(wortelpuree) met worst. Een pot pickles van Devos & Lemmens hadden we zelf meegenomen omdat we vermoedden dat niet iedereen de gewoonte kent om dat bij peekesstoemp te eten. Dat vermoeden bleek juist en toen kwam ook het verhaaltje van lasagne met appelmoes weer boven. Rare combinatie ? Probeer het zelf maar eens.

Toen we buiten kwamen was het aan het regenen en dat zou het ook een hele nacht blijven doen. Het regenachtige weer bleef ook zondag hangen en dus namen we ‘s middags de auto naar camping Almafra. We hadden ook Rob en Letty warm gekregen om mee te gaan kijken/luisteren naar Pablo Bloom en zoals verwacht vonden ze het allebei fantastisch. Dat kan ook moeilijk anders, wat is die man toch grappig en supermuzikaal ! ‘s Avonds keken we naar Red Sandra, de meest recente film van Jan Verheyen. Een niet mis te verstane aanklacht tegen de farmaceutische industrie en hun geldgewin met daar bovenop regeringen die niet altijd even happig zijn om financieel bij te springen bij het betaalbaar houden van geneesmiddelen. 

Gisteren dinsdag om 10u moest Carina weer naar de cursus Spaans en ik probeerde terwijl een recent verstopte cache te vinden. Dat lukte niet, ik had meer tijd nodig dan gedacht om op de juiste plaats te komen. Na een bezoekje aan de supermarkt wilden we iets gaan eten maar dat was niet simpel : Belgomar gesloten, La Livi helemaal vol, Universal alleen buiten plaats en te fris, Transilvania wekelijkse sluiting, geen goesting voor Chinees, Griek of Thai … en zo kwamen we terecht bij Albeniz voor een flinke portie gamba’s in look, patatas bravas, albóndigas en een slaatje.

Voor de eerste keer sinds de opening zijn we ook eens binnen geweest bij Delishop De Buren (naast McDonalds in Albir). Deze supermarkt (opvolger van de vroegere Super Content) heeft een zeer uitgebreid assortiment Belgische en Nederlandse producten. Ik zit daar niet op te wachten, er is immers genoeg lekkers te vinden in de andere supermarkten maar toch … Ik zie deze winkel als aanvulling op de andere zaken, niet voor de dagelijkse aankopen maar je vindt er sausjes, kruiden, bokaaltjes die je elders niet altijd vindt.

De rest van de vrije tijd wandelen we met Tyra en houdt Carina zich bezig met een “festivalzakje” maken : al de polsbandjes (die toegang verschaffen tot het festival) die ik de voorbije jaren heb bijgehouden heeft ze op een linnen zakje genaaid. Mooi en kleurrijk !

Vandaag was het weer de vaste namiddag van de VVB. Het was moeilijk om beter te doen dan vorige week en ik geef toe dat ik lichtjes bevooroordeeld was over de podiumact van vandaag : Edwin & Monique. Na een twijfelend begin was de rest van hun optreden best te pruimen. Met de bingo hadden we evenveel geluk dan de vorige weken : nul nougatbollen nada nikske 😲

Elk jaar gebeurt het opnieuw : een uitstapje naar Guadalest. Intussen ben ik er zelf al enkele tientallen keren geweest maar elk jaar is er wel iemand die maar al te graag met de auto mee rijdt om het mooie dorpje te bezoeken. Deze keer waren Chris en Staf (die we kennen van de camping in Sint-Job) aan de beurt.

Om 10u pikten we hen op bij camping Almafra en een half uur later (onderweg zagen we een everzwijn de weg oversteken) stonden we op de parking van de toeristische trekpleister.  Echt veel volk was er niet en veel horecazaken en winkeltjes waren gesloten maar gelukkig blijft er zelfs dan genoeg over om je portemonnee regelmatig boven te halen. Uiteraard werd er ook “miel de nispero” gekocht, ieder jaar loods ik daar wel iemand binnen en de eigenaar begint me dan ook te kennen en is altijd te vinden voor een grapje.

Toen we Staf en Chris weer bij de caravan hadden afgezet, moesten we kiezen : naar de supermarkt of naar Haweli ? Het antwoord kunnen jullie zelf waarschijnlijk raden : naar het Indisch restaurant in Alfaz. Vroeger kwamen we hier ook regelmatig maar na enkele wisselingen van eigenaar hadden we er genoeg van. De laatste keer hadden we zelfs een sterk vermoeden dat de bestelde schotels van elders kwamen en niet in huis bereid werden. Dat is nu wel helemaal anders aan de keukengeluiden te horen. Lekker gegeten !

Woensdagmiddag en dus naar hotel Marina in Benidorm voor de wekelijkse VVB bijeenkomst. Zo’n woensdagmiddag verloopt volgens een vaste volgorde : roddelen-babbelen-verbroederen en inschrijven voor komende activiteiten, daarna een optreden en om af te sluiten bingo.

Over die optredens schrijf ik slechts zelden iets, deels omdat ik niet te negatief wil zijn en deels omdat ik iedereen zijn/haar (zeg nu zelf, hun klinkt toch niet) pleziertje gun. Het zal duidelijk zijn : mijn goesting is het bijna nooit en het schommelt meestal een beetje tussen beschamend en weinig interessant tot goed geprobeerd. Ik lever hierop geen kritiek en als het echt onverdraagbaar is, ga ik een eindje wandelen. Het bestuur van de VVB moet immers elke week proberen om voor een bescheiden bedrag iemand op het podium te zetten, niet gemakkelijk.

En zie : er zijn uitzonderingen mogelijk ! Zo werden we vandaag zeer aangenaam verrast door het duo Ballroom Blitz, volgens de voorzitter “van straat geplukt”. Met covers van Bowie, T. Rex, Mud, Bay City Rollers, Rod Stewart en de Stones pakten ze onmiddellijk de meerderheid van de zaal in. Er werd meegebruld/gezongen en ook de dansvloer was goed gevuld. Mensen die voorheen bij mij eerder verzuurd overkwamen beurden helemaal op bij het horen van al de liedjes. Even werd zelfs geopperd om ze langer te laten spelen en de bingo te laten vallen maar vermits de bingoformulieren al verkocht waren was dat geen optie.

Soms dacht ik dat ik in Lourdes was terechtgekomen. Leden die normaal zonder hulp amper tot aan de toiletten geraken of zich overwegend met een wandelstok of rolstoel verplaatsen, stonden nu op de dansvloer te swingen. De ene wonderbaarlijke genezing na de andere ! Ik werd er zowaar zelf helemaal gelukkig van en ik hoop dat ook dat al die feestnummers de volgende dagen niet moeten boeten voor hun uitspattingen. Ik heb in ieder geval een meer dan flauw vermoeden dat we deze twee Britten nog gaan terugzien op woensdagmiddag.

Vanmorgen om 6u30 rinkelde de wekker. Dat kan maar één ding betekenen : een busuitstap met de Vlaamse Vriendenkring Benidorm. Op zich hebben wij niet echt problemen met vroeg opstaan maar godverdomme voor de eerste keer in 15 jaar de ruiten van de auto ijsvrij maken, was er teveel aan.

Echt ver weg gingen we deze keer niet en bovendien voor mij bekend terrein : Agost en Novelda. Nadat iedereen werd opgepikt op enkele centrale plekken bracht de bus ons naar de pottenbakkerij van Emili Boix, een aimabele ex-docent geschiedenis die zijn levenstempo flink heeft teruggeschroefd en de familietraditie van het pottenbakken heeft voortgezet. De man maakte terwijl hij alles uitlegde, sierstukjes aan de lopende band en na het bezoek mocht iedereen een kleinigheidje meenemen. De hele streek bulkt hier van de kleine en grote bedrijven die op een of andere manier hun geld verdienen met marmer en/of klei.

Na het ambachtelijke bezoek reden we verder naar Novelda, een stadje waar vrij veel modernistische (je kan het ook art nouveau of Jugendstil noemen) huizen te vinden zijn. Helaas alleen langs de buitenkant te bewonderen want in vele gevallen nog bewoond. Bij een van de huizen hadden we geluk en mochten we binnen een kijkje nemen.

Volgende bestemming was bodega Casa Sicilia, gesticht in 1707. Genoeg ervaring dus op het gebied van wijn maken en zoals velen helemaal overgeschakeld op biologisch produceren. We kregen een interessante rondleiding gevolgd door een proeverij. Niet zomaar glazen achterover kappen maar begeleid door lekkere hapjes, die in één keer ook dienst deden als voorgerecht voor de paella en arroz. Alles was zeer verzorgd en lekker, misschien was het wel een goed idee om enkele flessen te kopen. Dikwijls zijn zo’n flessen duurder dan in de supermarkt maar hier niet en met een promotie van zes flessen kopen en zes gratis krijgen moesten we niet lang nadenken. Voor minder dan vier euro per fles kan ik Carina moeilijk als geheelonthouder door het leven laten gaan.

De laatste bestemming van vandaag lag op een heuvel vlak bij het stadje : het heiligdom van Santa María Magdalena. Deze kerk doet heel sterk aan de Sagrada Familia van Barcelona denken met het grote verschil dat de kerk hier wel volledig afgewerkt is. Het gebouw werd ontworpen door een leerling van Gaudi, niet echt een verrassing. Speciaal is hier het orgel, dat geheel uit marmeren pijpen bestaat. Rond 18u30 waren we terug in Albir en ploften we in onze zetel.

We hebben een mooi weekend achter de rug. Zaterdag in de vroege namiddag kregen we bericht van Ingrid en Oswald dat ze aan het station op ons wachtten. Hun bezoek zou dit jaar wel wat anders verlopen dan de voorbije keren. Vorig jaar werd uiteraard overgeslagen door de COVID crisis maar ook dit jaar is niet alles wat het geweest is. Er is bijvoorbeeld geen feesttent meer waar ze als Feathers and More een optreden kunnen geven en ze kunnen ook niet meer in mijn busje slapen. Gelukkig hadden ze dicht bij een overnachtingsplaats gevonden en daar bracht ik ze dan ook meteen heen zodat ze hun bagage daar konden achterlaten. En toen, niet meteen een verrassing : honger. Zelf eet ik steeds minder tot geen vlees maar een fanatiek vegetariër kan je mij zeker niet noemen. Ingrid is iets strenger en dus moesten we op zoek naar een restaurant waar iedereen zich gelukkig bij voelt. Er werd gekozen voor Grieks restaurant Santorini. Mits een beetje schuiven met voorgerechten kan je daar prima vleesloos eten.

Om te bewijzen dat we geen gezondheidsfreaks zijn, trokken we daarna nog naar Universal Lounge Bar voor een flinke portie ijs.

Vandaag was er geen enkele reden te bedenken om niet te doen wat Oswald en Ingrid al jaren van plan waren : te voet van de vuurtorenparking in Albir naar “het kruis” van Benidorm. De vorige jaren was ik beslist met hen mee gewandeld maar na de recente Coronabesmetting voel ik mij nog altijd niet sterk genoeg om zo’n tocht te riskeren. Ze moesten dus alleen op pad maar ik beloofde hen wel om een half uurtje mee te stappen en dan terug te keren. Het tempo lag echter veel te hoog en na maximum tien minuten hield ik het voor bekeken terwijl het dappere tweetal verder omhoog ging.

Carina was terwijl blijven wachten aan de picknicktafels en de bedoeling was om gezellig samen naar de vuurtoren te wandelen. Er werden op dat moment echter busladingen wandelaars aangevoerd om ook aan de mooie route te beginnen en we hadden geen zin om tussen al dat volk te lopen. En weer werden de plannen aangepast : ontbijten bij La Livi en dan naar de zondagse markt. Daarna richting caravan om de eerste RAFC overwinning van het nieuwe jaar mee te maken.

Veel sneller dan verwacht kregen we telefoon van Ingrid om te melden dat ze al op een terrasje in Benidorm zaten, ik heb nog nooit geweten dat iemand de toch wel vrij zware tocht op zo’n korte tijd heeft afgelegd. En toen kwam weer datzelfde probleem : waar en wat eten ? Deze keer werden het veggie pizza’s bij Pizza4U en met het buikje vol werden de kameraden naar hun hotel bij het busstation van Benidorm gebracht vanwaar ze morgenvroeg naar Alcoy rijden.

De voorbije dagen waren overwegend zonnig maar aan de frisse kant. ‘s Avonds lang buiten zitten is er voorlopig niet bij en ook in de nabije toekomst zijn er geen hogere temperaturen voorspeld. Nu snap ik wel dat we met nachttemperaturen van rond de zes graden en overdag 15 graden in de schaduw weinig reden tot klagen hebben in vergelijking met België maar het mag toch wat meer zijn.

Echt veel is er niet te vertellen, alles draait hier zo’n beetje rond Gin. Nee, niet de drank – wel de hond van Josee en Filip. Die was afgelopen maandag even bewusteloos geweest en dus waren ze naar de dierenkliniek gereden. Daar werd een grote tumor vastgesteld en dinsdagochtend werd Gin al geopereerd. Omdat ik van alle aanwezigen hier mij het best kan behelpen in het Spaans ben ik telkens mee geweest om een beetje te vertalen. Het eerste bezoek na de operatie lag Gin maar een beetje zielig te kijken vanonder haar dekentje maar intussen is ze opnieuw thuis en gaat het elke dag wat beter.

Zelf proberen we nog altijd elke dag met Tyra te wandelen, zo hebben we toch een beetje beweging. De afkickverschijnselen die ik hier de eerste dagen na onze terugkeer uit Antwerpen had zijn bijna verdwenen. Ik verklaar me nader : van ‘s morgens tot ‘s avonds staat Radio Minerva te blèren bij de mama van Carina en dan nog liefst met de volumeknop op 12. Ik vergelijk het een beetje met gevangenen van Guantanamo Bay die 24/24 werden blootgesteld aan heavy metal.

Ook nog een onnozel verhaaltje : we zaten vorige week te eten in de Lunch Garden van Borsbeek toen aan de tafel naast ons drie douaniers kwamen zitten. Ik zei “Oei, als ze maar niet komen controleren op rode diesel”. Eentje reageerde : “Ik zal u bewijzen dat we onze job ernstig nemen en ik wandel nu met u mee naar uw auto”. Ikke : “Ga je valies dan maar pakken, mijn auto staat momenteel in Spanje.” Ze konden er wel mee lachen.

Eerlijk is eerlijk : rotweer vandaag, maximum 15 graden en miezerige regen. Normaal wandel ik wat rond terwijl Carina naar de cursus Spaans gaat maar dat zag ik nu niet zitten. Nog maar eens geprobeerd om contact op te nemen met Martien en Bert op camping El Raco en deze keer lukte het en kon ik een uurtje gezellig gaan kletsen.

Na school gingen we de eerste inkopen van dit jaar doen in de Consum supermarkt. Waarom we dat deden is een raadsel want niemand had zin om eten te maken. Bij La Livi worden ze daar voor betaald, dat is veel gemakkelijker. Deze keer namen we geen dagmenu maar kozen we van de kaart. Zoals altijd was het zeer lekker, maar de tonijn tataki was gewoonweg subliem !

Deze voormiddag wandelden we met een temperatuur van twee graden naar de luchthaven van Antwerpen-Deurne. Na de gebruikelijke controles kon het wachten op vlucht TB1101 beginnen. Het vliegtuig stond al die tijd klaar en dus was de kans groot dat we (zoals quasi altijd op deze mini-luchthaven) op tijd zouden vertrekken. Dat gebeurde dan ook, meer zelfs : we vlogen in een recordtijd van 1u50 naar Alicante ! Door de vroege landing moesten we dan weer een half uur wachten tot onze pa kwam aangereden. Weinig winst dus maar we konden wel wachten in de zon bij een temperatuur van 22 graden, een flink verschil met deze ochtend in België.

Morgen kort na de middag nemen we het vliegtuig naar Alicante.  Vertrekken zal met een dikke jas gebeuren maar hopelijk kan die bij de landing onmiddellijk uitgedaan worden en kunnen we nog even genieten van de laatste avondzon.  De laatste dagen werden vooral gevuld met uitgebreid afscheid nemen van vrienden en familie en deze avond gingen we met ons drieën (Carina, mama Yum en ik) gingen we nog iets eten bij Brasserie Anoot.

Maandagvoormiddag zijn we met tram en bus naar Sint-Job-in-’t-Goor gereden. Even langs de supermarkt en dan nog een half uurtje stappen met onze bagage om de camping te bereiken. Als je een aantal maanden weg bent is het toch altijd afwachten en hopen dat alles nog overeind staat, zeker omdat er toch al een aantal najaarsstormen gepasseerd zijn. Alles zag er prima uit : geen muizen, geen muffe reuk – prima dus om meteen enkele dagen te verblijven. Het internet dat afgelopen zomer nog af en toe bruikbaar was, is nu bijna helemaal verdwenen. Gelukkig hadden we de laatste weken genoeg gedownload zodat we elke avond uitgebreid naar films en andere rommel konden kijken. Arthur, legend of the sword was een echte spektakelfilm, Tesla (over de uitvinder, niet de auto) was zeer interessant en Don’t look up vond ik zelf de beste film van het recente lijstje.

Gisteren zijn we naar Antwerpen geweest, Carina naar haar dochter en ik naar Nancy en Macho. In café-restaurant De Vlegel zat een meisje met een grote Himalayan Siamees, een poes dus. Macho wou dat allemaal wel eens van dichterbij bekijken maar het langharige exemplaar was veel te bang. Om samen terug naar Sint-Job te gaan had ik met Carina afgesproken aan de dierentuin. Daar loopt momenteel het lichtfestival Alice in Wonderland en aan de ingang kon je al zien dat het heel mooi is.

Vandaag dan onze laatste dag op de camping. Al het water terug afsluiten, vochtvreters zetten, zorgen dat er niets eetbaars overblijft enz. De bedoeling was om hier vandaag en de vorige dagen enkele flinke wandelingen te maken maar door de vele regen én de pijnlijke rug van Carina is dat er niet van gekomen. Vandaag was het droog en begeleid door een winterzonnetje trok ik er alleen op uit om een aantal caches van een nieuwe reeks te zoeken? Alles werd gevonden en helemaal onder de modder kwam ik moe maar voldaan aan in de caravan. Veel rusten was er niet bij want een half uur later moesten we alweer twee km wandelen naar de bushalte. Onderweg konden we nog twee caches samen loggen en net vóór het donker werd kwamen we aan in Deurne waar we onze laatste dagen op Belgisch grondgebied zullen slijten.

Oei, we zijn inmiddels al 2 januari en ik moet al eens goed nadenken wat er de laatste week is gebeurd. Eerst ons verblijf in Lochristi natuurlijk. Na een aantal dagen met ons tweeën kwam de familie thuis van zee en kon er meteen weer bijgepraat worden. Carina werd door de nichtjes ingewijd in het spel Kolonisten van Catan. Als je er niets van kent ben je natuurlijk gedoemd om te verliezen, ik heb mij wijselijk op de achtergrond gehouden om geen gezichtsverlies te lijden. Enkele dagen later werd ik gewoonweg uitgelachen bij een spelletje Chapeau. En toch kan ik heel goed liegen !

Eén keer hebben we het geriskeerd om enkele caches te zoeken tijdens een droge periode. Die periode duurde net tot aan het einde van de straat en anderhalf uur later waren we kletsnat. Slechts vier caches werden gevonden, waarvan een dan nog dank zij de hulp van de vriendelijke eigenaar die ons ontgoocheld naar de boom met hengelcache zag staren. Hij kwam ons snel ter hulp met het nodige materiaal, heel vriendelijk !

In Spanje worden door mij gelegde caches de laatste weken weer veelvuldig gezocht en (meestal) gevonden. Voor de mensen die geocachen én deze blog lezen : er zijn er nog op komst, zelfs al zitten we momenteel in België. De reviewer van dienst doet momenteel nogal moeilijk over het goedkeuren van een aantal caches maar hopelijk komt het wel goed.

Oudejaarsavond werd dit jaar met een beperkt aantal familieleden gevierd maar het was daarom niet minder gezellig. Als aperitief moest iedereen eerst een Covid zelftest ondergaan, iedereen bleek negatief – oef ! Omdat we al zoveel gesnoept hadden, beslisten de kinderen om de pakjes vóór het hoofdgerecht te openen zodat er intussen wat meer plaats in onze buik kwam om aan het gourmet/raclette onderdeel te beginnen. Deze keer meer dan genoeg eten maar geen overschot voor de rest van de week. Afgesloten werd er met fruit in warme chocoladesaus en ijs met een zelfbereide “topping” gemaakt van gesmolten Werther’s roombotersnoepjes gemengd met room en afgewerkt met calvados en Chouffe koffielikeur. Moet er bijverteld worden dat het lekker was ?

Gisteren kwamen we met de flink gevulde trein terug naar Antwerpen. Vandaag gingen we de brievenbus bij onze pa leegmaken en op de terugweg stapten we van de tram om een kijkje te nemen in de winkelstraten van Antwerpen. Wat onderweg door de auto's met geel-zwarte kentekens al duidelijk was, werd bevestigd : Antwerpen wordt overspoeld door Nederlanders ! Toen je vroeger hun aanwezigheid kon horen, herken je ze nu vooral in het niet dragen van maskers. Ook niet na verwittigingen van de talrijke stewards die op de grote winkelassen aanwezig zijn.

Waar we iets gingen drinken had een mama van de arrogantste soort zelfs het lef om te dreigen met opstappen en niet betalen omdat ze niet zonder mondkapje naar toilet mocht. Grenzen sluiten nu !

En omdat een mens niet kan leven van terrasjes alleen én we gisteren al uitgebreid bij de Chinees waren gaan eten, gingen we deze avond nog iets eten bij favoriet restaurant Fratelli. Lekker als altijd maar net als gisteren bij Hong Kong Garden duurde het allemaal wel heeeeeeeeeel lang. Vandaag moesten we maar liefst twee uur wachten op onze pizza. Moest ik hier voor de eerste keer te gast zijn, was ik het na een uur wachten afgetrapt maar we weten dat dit echt een uitzondering is en dan wordt dat men de mantel der liefde bedekt. Het werd al helemaal vergeven toen we na het afrekenen nog een Italiaans kerstgebak mee naar huis kregen.