Ja, ik weet het : een hele week niets geschreven. Er waren genoeg redenen : ik had geen zin, we hebben echt niets beleefd, het was regelmatig slecht weer en dus vulden we onze dagen en avonden vooral met films en serie kijken. En ook : allebei ziek.

Ik wil het doemwoord niet horen en ga er van uit dat we een zware verkoudheid hadden/hebben. Als je vroeger een week hoestte of niesde maakte niemand zich zorgen, nu moet je maar meteen naar incentive care. Er zijn nochtans redenen genoeg tot bezorgdheid want het virus is hier duidelijk aanwezig en de officiële cijfers zijn absoluut niet goed, maar wel nog altijd veel beter dan in België.   Ook alle activiteiten (uitstapjes, de woensdagmiddagen, Spaanse les) van de VVB zijn geannuleerd tot het einde van het jaar.

Het resultaat van een weekje staren :

Shoplifters of the world, film met als rode draad het einde van the Smiths in 1987. The Smiths, je was er voor of je was er tegen. Of je naam was Eddy en je wist het niet goed. Ik vond ze okee maar hield me niet zo bezig met hun melancholische teksten. Deze film doet me toch anders naar hen kijken. Wanneer een heavy metal radiozender manu militari wordt overgenomen en gedwongen wordt om de hele avond Smiths te spelen, wordt het alleen maar mooier. De volgende dagen ga ik heel veel naar The Smiths luisteren.

Raining Stones. Het is nooit een goed idee om je financiële problemen op te lossen met gokken en drank, zo blijkt nog maar eens in deze film van Ken Loach.

Daniel Blake. Nog een film van Ken Loach waar je niet vrolijk van wordt. Weer een die aantoont hoe rot het systeem is en hoe bureaucratie een goedmenende mens aan de rand van de afgrond kan brengen. Of erger.

Gaston’s War, oorlogsfilm geregisseerd door wijlen Robbe De Hert en met een piepjonge Werner De Smedt. Ongetwijfeld met weinig financiële middelen gedraaid maar zo komt het meestal niet over. Met veel plezier nog eens teruggezien.

Snowpiercer. Leek me op papier wel een goede serie te zijn : een nieuwe ijstijd en een nooit stoppende trein met 1001 wagons. Soort moderne ark van Noah, wellicht daarom gaf ik het na anderhalve episode al op.

Behind her eyes, een serie van slechts zes afleveringen maar wat voor één ! In het begin lijkt het een dertien-in-een-dozijn reeks te worden over de baas die een avontuurtje beleeft met zijn secretaresse maar het zit veel beter in elkaar dan dat : angstaanvallen, gewelddadige dromen, psychiatrische patiënten, bedrog en leugens. Thriller allures met een paranormaal sausje, je denkt soms dat het gaat ontsporen richting Fatal Attracion maar het neigt evenzeer ook naar Trainspotting. Dat laatste zal vast met het Schotse accent te maken hebben van enkele hoofdrollen. Het einde vond ik een beetje teleurstellend maar misschien snap ik het niet helemaal zonder hulpmiddelen …

De slag om de Schelde vond ik fantastisch. Een echte ouderwetse oorlogsfilm waar de Duitsers Duits en de Nederlanders Nederlands praten. Dit komt echt over als een Amerikaanse megaproductie maar is het dus niet.

De Oost : interessante film over Indonesië na de tweede wereldoorlog. De Nederlanders proberen nog wanhopig hun gezag te herstellen ...

Er passeerde nog een hele reeks andere films en series maar niks daarvan was het onthouden waard.

Eerst goed nieuws : kleinzoon heeft na thuiskomst negatief getest op COVID-19 en moet overmorgen een volgende test krijgen.

Donderdag was het de bedoeling om vanop een min of meer veilige afstand naar de Fancy Dress Party te gaan. Dat feest is voor de Britten zowat het hoogtepunt van het jaar en zorgt telkens voor enkele tienduizenden bezoekers waarvan het overgrote deel verkleed is. De laatste keer vóór de pandemie waren er 30000 aanwezigen, deze keer “slechts” 20000 feestvierders. Allemaal van horen zeggen want het regenweer heeft ons thuis gehouden.

Vrijdag werden we door onze pa uitgenodigd om bij Chinees restaurant Oriental Garden iets te gaan eten. “Iets gaan eten” is niet echt de goede uitdrukking want de tafel wordt daar tot aan het randje gevuld met lekkere gerechten. Ter gelegenheid van wat, hoor ik jullie denken … Voor onze pa zijn 90+1/2e verjaardag ! Je kan maar nooit weten of ik 91 nog haal, zijn eigen woorden. Volgens mij wordt hij de eerste man op aarde die de kaap van 150 passeert !

Zaterdag stond normaal een bezoek aan het Food Truck festival in de agenda maar helaas … ook nu stak het slechtere weer stokken in de wielen. Eigenlijk had dit evenement al begin november moeten plaatsvinden maar toen werd het uitgesteld vanwege het niet zo zomerse weer.

Gisteren zondag was het dan weer de bedoeling om naar STVV-RAFC te gaan kijken in café Panaché maar Carina voelt zich al enkele dagen niet lekker en dus werd dat plan ook afgevoerd. Zo weet je meteen waarom ik een aantal dagen niets geschreven heb : gewoon niks meegemaakt.

Gisteren was er eerst de vaste afspraak bij de VVB in hotel Marina en daarna stapten we naar het oude centrum voor de afsluitende optocht van de patroonsfeesten. Een uur op voorhand stond er al veel volk op de “strategische” punten om alles goed te kunnen bekijken. Het wachten duurde lang maar uiteindelijk kwamen toch de praalwagens in het vizier. Al snel werd duidelijk dat het aanbod veeeeel kleiner was dan in het verleden. Ik heb niets geteld maar ik schat dat er niet meer dan tien wagens passeerden terwijl dat er anders tientallen zijn, op een goed half uur was alles gepasseerd. De reden is niet ver te zoeken : tot op het laatste moment was het afwachten of alles wel zou kunnen plaatsvinden en dus werd er waarschijnlijk geen risico genomen om een mooie wagen te maken. Helemaal niet erg, het was heel gezellig en dat is het belangrijkste.

Onderweg naar het uitzichtplatform aan de kerk konden we alvast beginnen met de confetti uit ons haar te halen. Het vuurwerk liet dan nog een uur op zich wachten maar wat was het weer mooi ! En wat waren er weer veel Britten aanwezig, uiteraard allemaal zonder mondmasker want anders kan je niet drinken. Vorig jaar was Benidorm doods en uitgestorven zonder de eilandbewoners, nu begin ik al heel stil te hopen dat ze worden gerepatrieerd.

Weer thuis kregen we minder goed nieuws : kleinzoon Rayan was met school een weekje op uitstap maar de hele groep is gisterenavond laat teruggekeerd naar Antwerpen omdat één van de leerlingen positief testte. Er werd geen risico genomen en dus moest er in allerijl vervoer gezocht worden en werd de reis onderbroken. Iedereen moet nu getest worden en in quarantaine tot een volgende test.

Weer een goed gevulde dag vandaag. De jaarlijkse patroonsfeesten in Benidorm zijn gisteren begonnen en tegen de middag reden we met de fiets naar de stad om daar bij het gemeentehuis een stukje van de mis in open lucht mee te maken. Daarna gingen we richting Poniente om het einde van de wereld mee te maken. Mascletas en ander knalvuurwerk moesten alle COVID miserie van de voorbije periode wegblazen, dat was wel duidelijk. Oorverdovend – zo heb ik het graag ! Dit is niet gewoon lawaai, dit is kunst die de hele omgeving doet trillen – of ben ik nu te lyrisch …

Om de oorsuizingen te kalmeren moest er iets gegeten worden en net op dat moment viel ons oog op het menu van A bordo, een zaak die zichzelf aanprijst als gastro lounge. Voor een belachelijk lage prijs lekker getafeld met zicht op zee !

Dan was het tijd om calorieën te verbranden en we wandelden nog een stuk langs Playa Poniente, vroeger een bijna verlaten stuk Benidorm maar sinds de vernieuwing van de wandelpromenade naast het strand enkele jaren geleden is dat absoluut verleden tijd. Vroeger had je schrik om uit te drogen van de grote dorst. Nu loop je van het ene terras naar het andere, keuze genoeg.

Eindelijk ontdekten we ook de twee zwanen die bij de tentoonstelling van de Taiwanese kunstenaar Hung Yi horen. De rest van de mooie beelden hadden we vorige maand al gezien maar het populairste werk vonden we toen niet. Inmiddels zijn al de andere sculpturen weggehaald, enkel dit blijft nog over.

Joepie, we mochten uitslapen vandaag – pas om 9u werden we aan het ontbijt verwacht ! Om 9u45 werden de koffers in de bus geladen en vertrokken we meteen voor onze laatste uitstap. Een uitstap die bij iedereen duidelijk in de smaak viel, ook al waren er (vooral bij ons) op voorhand wel de nodige bedenkingen. Alles speelde zich vandaag aan de Finca Puertolaca in de buurt van Santisteban del Puerto.

De “boerderij” ligt helemaal afgelegen en het domein is zeer groot, de buurman woont op 8 km afstand. We werden persoonlijk verwelkomd door de grote baas – Sancho Álvaro – die vroeger een bekende stierenvechter was. Er stond een tractor met aanhangwagen klaar om ons over het terrein te verplaatsen en voor diegenen die moeite hadden om in de wagen te klauteren, waren er ook twee auto’s voorzien. Het werd een hobbelig parcours waar niet iedereen even stevig op de “zetels” van stro bleef zitten. De moedigsten moesten tevreden zijn met een staanplaats en met weinig houvast was een goed evenwichtsgevoel van groot belang.

Onderweg reden we langs de verschillende afdelingen van het veeteeltbedrijf. Langs kalfjes, de pubers en de stieren die bijna klaar zijn om in de arena gefolterd te worden. Want laat één ding duidelijk zijn : het draait hier toch vooral om vechtsstieren die verkocht worden voor 1000 tot 5000 euro.  Toch is het verhaal niet zo simpel, ze zien het hier vooral om de wisselwerking : de runderen zorgen voor de omliggende natuur en de natuur geeft de beesten de ruimte en mogelijkheid om in “alle” vrijheid een mooi leven te lijden.

Voor hen heeft een stier een fantastisch leven tot het tijd is om in de arena te verschijnen, veeeel beter dan een koe die heel haar leven op stal staat op 4m² tot het tijd is om naar het slachthuis te vertrekken. Ze hebben ergens wel een punt …

Na de rondrit werden we verwacht in de arena en op voorhand werd duidelijk gezegd dat er geen bloed aan te pas zou komen en er zeker niks gedood zou worden. Dat was ook zo. We kregen eerst uitleg over de verschillende bewegingen tijdens de corrida en enkele jonge stierenvechters in spé toonden graag hun kunstjes. Daarna was het tijd om een koe (jaja, geen stier) los te laten in de arena. Het beest zocht eerst naar een uitgang maar al snel werd ze gelokt door het befaamde rode doek. Toen het beest door enkele bruuske bewegingen door de knieën ging, hield een aantal toeschouwers het voor bekeken en nog iets later liep de tribune helemaal leeg omdat het eten geserveerd werd.

Eten … ik kreeg al angstaanvallen van het idee om stierenkloten of een biefstuk van 5 kg op mijn bord te krijgen. Gelukkig draaide het helemaal anders uit, voor de eerste keer tijdens deze vierdaagse reis was het echt lekker ! Chorizo, patatas bravas, toastjes met patrijspaté, arroz caldoso – allemaal even lekker. Een mooie afsluiter en na een rit van 400 km waren we om 11u30 in Albir waar we de taxi namen tot aan de caravan.

"Moeten wij nu weer omhoog om bij de bus te raken ?".  De toon was al meteen gezet - en dat terwijl de wandeling naar de bus altijd bergaf is ... Vandaag werden er veel minder kilometers gereden dan gisteren. Eerst bezochten we de Santa Maria del Colledo kerk in Santisteban del Puerto, gevolgd door een kort bezoek aan het plaatselijke Jacinto Higueras museum.

Na een tussenstop om iets te drinken en een toiletbezoek ging de rit verder naar Nobleza del Sur in Castellar, een bedrijf waar olijfolie wordt gemaakt. Tijdens een rondleiding - inclusief potsierlijk beschermend pak - van twee uur werden we op de hoogte gebracht van alle facetten van het verwerken van de olijven tot olie van de allerbeste kwaliteit. Je zou het eerder verwachten bij een wijnhandelaar maar ook olijfolie werd hier geproefd. Overigens zouden hier in de buurt zo'n 67 miljoen olijfbomen staan !

Omstreeks 17u waren we vandaag terug bij het hotel, bijna drie uur vroeger dan gisteren. Omdat het avondeten pas om 20u geserveerd wordt, hadden we vandaag dus eindelijk de tijd om enkele caches hier in het stadje Ubeda te zoeken. De vier caches op onze lijst werden vlot gevonden. Het avondeten was voor de eerste keer redelijk te noemen : kippenschnitzel met frietjes. Erg dat je dit het lekkerste van de week moet noemen, zo zonder saus of zelfs maar een klein beetje groenten. Het was in ieder geval beter dan het buitenaards gezwel dat gisteren als kalkoen werd geserveerd. Ik weet dat ik niet de allergemakkelijkste ben wat eten betreft maar voor mij was het echt van bedroevend laag niveau. Er moet echter ook wel vermeld worden dat het restaurantpersoneel altijd bereid was om een alternatief aan te bieden.

Vandaag stapten we om 8u45 naar de bus die op ons stond te wachten op enkele honderden meters van het hotel, ook vandaag inclusief een gids - deze keer voor een hele dag. Het geheel was interessanter dan gisteren, dat kwam deels omdat er meer afwisseling was maar zeker ook door de gids die veel te vertellen had en niet zoveel aandacht besteedde aan data en familiebanden. De rit door het natuurpark was zeer mooi en regelmatig zagen we herten/reeën en zelfs moeflons.

Zowel Cazorla als Segura de la Sierra waren de moeite, ook al kostte het wat moeite om in Segura een geopend café te vinden. In Cazorla waren vooral de ondergrondse gewelven absoluut de moeite en onderweg op een uitzichtpunt vonden we een cache.

Het was een heel mooie dag, spijtig dat het zo moeilijk is om iedereen te plezieren. Telkens is er wel iemand die zeurt omdat het teveel bergop wandelen is, omdat het te koud is in de bus, omdat de muziek te luid staat, omdat er geen winkeltjes zijn in de buurt van het hotel enz.  Ik vind het ook erg dat er geklaagd wordt omdat de buschauffeur ons niet tot voor de deur van ons hotel kan brengen. De buschauffeur - Miguel van Martinez reizen - haalt de meest zotte toeren uit om mensen zo weinig mogelijk te voet te laten gaan en is altijd even vriendelijk en verliest nooit zijn geduld. Ik zou het niet kunnen !

Ik klaag wel eens over vroeg opstaan maar deze ochtend was het echt onmenselijk : om 4u55 stond de taxi al voor de poort om ons naar de opstapplaats bij de Mercadona in Albir te brengen. Samen met onze pa en zo'n 30 andere leden van de VVB vertrokken we met de bus naar de provincie Jaén in de deelstaat Andalusië. Eerst nog enkele tussenstops om medereizigers op te pikken en om 8u was het al tijd voor een koffie- en plasstop. Amper een half uur later moest er al opnieuw dringend naar toilet, dat heb je met een bus vol oudere mensen zou je denken maar ik was de schuldige !

De eerste echte stop na ontelbare kilometers langs olijfbomen rijden was Baeza met bijhorend bezoek + gids en daarna was het tijd voor de lunch. Pluspunt was zeker dat er ook rekening gehouden werd met niet-vleeseters. Dan weer tien minuutjes rijden naar Úbeda en ook daar een stadswandeling inclusief gids. Beide steden zijn min of meer te vergelijken qua mix van bouwstijlen en ze zijn ook allebei erkend als UNESCO erfgoed. Prachtige oude gebouwen in overvloed, overal uitnodigende pleintjes, fonteinen en gezellige smalle straatjes.

De gidsen waren zeer bekwaam maar schermden iets te veel met jaartallen die iedereen na een halve minuut toch vergeten is. Na een tijdje is de groep dan ook niet meer aandachtig. Na de tweede stadswandeling van de dag konden we inchecken in hotel Rosaleda de Don Pedro, pal in het historische centrum ! We kregen een supergrote kamer toegewezen, spijtig genoeg in Beerschotkleurtjes. Een pot rode verf om dat aan te passen zal niet nodig zijn, ik vermoed dat ik zo dadelijk snel in slaap zal vallen.

Gisterenmiddag zijn we onze pa gaan ophalen aan de luchthaven van Alicante en aansluitend zijn Carina en ik iets gaan eten/snoepen bij de Universal Lounge Bar.

Deze voormiddag zijn we een kijkje gaan nemen in het dorpscentrum. Sinds gisteren zijn daar de jaarlijkse patroonsfeesten begonnen maar een aantal zaken zijn nog onder voorbehoud door de COVID situatie. We konden toch genieten van een flink aantal oude/klassieke auto’s en (motor)fietsen en daarna zakten we af naar Albir om een beetje over de wekelijkse markt te wandelen. Om 14u werden we verwacht bij Transilvania om te genieten van een lekker menu ter gelegenheid van Letty’s verjaardag.

Gelukkig werd de wedstrijd RAFC-Anderslecht – eindelijk een echt goede wedstrijd ! – vroeg genoeg gespeeld zodat we op tijd genoeg kunnen gaan slapen. Morgen worden we om 5u30 (!) in Albir verwacht om daar op de bus van de VVB te stappen voor een vierdaagse uitstap naar Jaén, Baeza, Úbeda en Cazorla. Het verslag van die reis komt pas tegen het einde van de week. Onderweg zal ik jullie wel af en toe op de hoogte houden via Facebook en als we terug zijn is het alweer bijna tijd om aan de feesten van Benidorm te beginnen.

Verdomme, het is alweer de vijfde november en ik heb deze maand nog niks geschreven. De week begon nochtans heel goed met een dagmenu bij Belgomar en het weer was nog overwegend mooi. Naarmate de week vorderde ging er vooral ‘s avonds telkens enkele graden af en gisterenavond moest voor de eerste keer de verwarming aan.

Woensdag was er zoals elke week de clubnamiddag, deze keer met een optreden van Marc Marcus. Het duurde een tijdje voor het geluid goed was maar die jongeman heeft echt wel een goede stem en van mij mag hij nog een keertje terugkomen.

Gisteren gingen we op bezoek bij familie van Carina, meer bepaald bij nicht Wendy en echtgenoot Kris. Die hebben een huisje in El Campello waar ze regelmatig verblijven en vermits we een maand geleden het verjaardagsfeestje van Wendy in België gemist hadden was dit een goede gelegenheid om de schade in te halen. We kregen een veilige parkeerplaats op het terrein van de jachthaven en toen ging het onmiddellijk richting stamkroeg. Daar werd al heel snel duidelijk dat ze hier intussen goed ingeburgerd zijn.

Na de nodige pinten reden we naar Coveta Fuma waar een tafel was gereserveerd bij restaurant Colmar. Dat bleek een zeer goede keuze : veel keuze aan typisch Spaanse gerechten en alles wat we kozen smaakte fantastisch. De chuleton (gigantisch stuk rundsvlees) die Kris bestelde zag er dan weer walgelijk uit maar hij vond het heel lekker en dat is het belangrijkste. Terwijl we zaten te eten begon het flink te regenen en hier en daar was ook een bliksemschicht te zien.

Spijtig genoeg eindigde de dag met een schandelijke thuisnederlaag van Antwerp tegen Fenerbahçe.  Er staat echt geen ploeg meer op het veld.  Hoe kan het toch dat een elftal met zoveel goede spelers zo ondermaats blijft presteren ? Priske buiten ! ! !