Vorige woensdag na de middag vertrokken we richting Lovendegem, tegenwoordig deelgemeente van Lievegem.  Na de nodige vertraging op de Antwerpse Ring en aan de Kennedytunnel waren we rond 15u30 op de parking van het Boombalfestival.  Zowel de parking, de camping als het festivalterrein waren verboden zone zolang je geen armbandje had dat moest bewijzen dat je aan alle COVID regeltjes beantwoordde.  Je kent ze wel : of twee inentingen + twee weken na de laatste vaccinatie, of bewijs van genezen of ter plaatse een test enz enz. 

Bij ons ging alles vlotjes en zo konden we aan het opzetten van de tent beginnen.  Na 20 jaar festivalbezoek met een camper is dat wel even wennen.  Gelukkig weet Carina van aanpakken en met een beetje extra aanwijzingen van Anneliese lukte het relatief snel.  De eerste avond was er geen volledig programma maar enkel een optreden van Guus en Aurélien.

Vanaf donderdag startte het festival echt en liep de camping vol.  Ook de werkmensen van de festivalkliek arriveerden één voor één en het feest kon beginnen.  Het werd een weekend vol goede muziek, dansende mensen, lekker eten en voor sommigen (veel te) veel alcohol.  Van de ergste uitspattingen bestaan geen foto's en moesten ze er wel zijn dan zouden ze niet voor publicatie geschikt zijn.

Ook Carina vond het zeer gezellig en zorgde voor een anecdote.  Er stond regelmatig een meisje op de dansvloer waarvan ze dacht dat ze verre familie was.  Ze wou er zelf geen contact mee leggen maar mij houden ze niet zomaar tegen en dus stapte ik op het meisje af : is jouw naam Vicky ? Het meisje bekeek mij en antwoordde : nee, ik ben Kaat.  Ik veronschuldigde me en vertelde in het kort dat mijn partner dacht dat ze haar kende.  Verhaal afgelopen dacht ik tot een tijdje daarna Carina mij vertelde dat het meisje toch naar haar was gekomen en wel degelijk familie was.  Ze vertelde dat ze haar echte naam niet wou vertellen omdat ze vermoedde dat het een versiertruuc van mij was.  Wat denken die wel ???

Na een lang weekend waar we telkens tussen 3u en 5u in bed kropen besloot Carina om zich aan te bieden om bij te springen in de keuken.  Ze zaten daar met een tekort aan personeel omdat een aantal vrijwilligers niet was komen opdagen.  En zo stond ze tussen 20 en 24u in de catering afdeling van het festival borden af te wassen, eten te serveren en bevelen uit te delen.

Gisteren werd dan de tent afgebroken, gelukkig had het 's nachts niet meer geregend zodat alles vrij droog ingepakt kon worden.  En dan weer dat gevoel van fierheid : weer werd de camping totaal proper achtergelaten.  De grondeigenaar kwam met vuilzakken langs om overgebleven rotzooi op te ruimen maar ging met lege zakken weer naar huis !

Een heleboel in te halen na een lang weekend zonder laptop binnen bereik. Klinkt angstaanjagend maar eigenlijk is dat af en toe best plezierig.

Vrijdag rond 11u kwamen “nichtjes” Isabel (intussen 1,80 m!) en Sarah met de trein aan in Antwerpen Centraal. Het was al zo lang beloofd : een dagje de stad bezoeken waar ze al zo veel over gehoord hadden maar nog nooit echt hadden kunnen verkennen. Het treinstation op zich is al een hele ontdekking en de uren die volgden werden gevuld met heel veel winkeltjes binnen en buiten lopen, maar ook de Carolus Borromeus kerk en de hoerenbuurt stonden op het programma. Bij het MAS mochten vanwege de COVID maatregelen niet op het dakterras zonder reservatie maar dat werd dan goedgemaakt in het reuzenrad aan het Steen. Iets drinken op de Grote Markt is vanzelfsprekend en de gebakjes van Momade in de Stadsfeestzaal gingen vlot binnen. De laatste lege plekjes in de maag werden gevuld in de tuin van Desiré de Lille met appelbeignets, smoutebollen en milkshakes. De middag werd afgesloten met een wandeling onder de Schelde naar de auto die op Linkeroever geparkeerd stond, de houten roltrappen blijven toch fantastisch ! We reden naar Lochristi en daar stond al een pizza buffet op ons te wachten, ondanks de verwittiging dat we geen honger hadden.

Zaterdag werd tot de middag een beetje gelummeld en daarna gingen Carina en ik met de bus naar Sint-Amandsberg. Eerst gingen we even naar de Campo Santo begraafplaats om het graf van Luc De Vos te bezoeken, het wordt steeds moeilijker om zijn uiterst simpele graf te vinden. Wat ook opviel was het graf van Walter Capiau, na zijn bekentenis dat hij kinderen had misbruikt viel de populaire presentator van zijn voetstuk en als je zijn graf bekijkt is hij na drie jaar duidelijk door iedereen uitgespuugd en vergeten.

Daarna gingen we een stukje mee pikken van het evenement “Dansen in het Park”. In het Azaleapark komen dan een heleboel dansscholen uit de omgeving van Gent hun aanbod voorstellen met allerlei dansinitiaties. Het aanbod is heel uiteenlopend : salsa, bachata, lindy hop, Bollywood Jazz, tango enz. Plezierig om te zien, zelf ben ik niet zo’n danser.

Gisteren zondag stond dan het jaarlijkse familiefeest op het programma. Nu ja, feest … eigenlijk is deze bijeenkomst in het leven geroepen om de dood van mijn veel te vroeg gestorven tante Lisiane te herdenken. Het is in ieder geval altijd de ideale gelegenheid om een groot stuk van de familie langs mijn vaders kant nog eens te zien en gezellig is het altijd. Vanaf de eerste editie in 2011 was het de bedoeling om telkens een bbq te organiseren. Tot nu toe is dat slechts twee of drie keer gelukt, de andere keren regende het, ook dit jaar dus. En ook nu moest er een alternatief gezocht worden, na de jaren met een bezoek aan het wok restaurant, Chinees uithalen, kaasbuffet, pasta party, stoofpotjes werd deze keer gekozen voor ovenschotels : lasagne, moussaka en ropa vieja (zoek maar op) – allemaal overheerlijk !

Sinds zondag zijn we weer opnieuw te vinden in onze caravan, de familie van Lochristi is weer thuis. Ondanks een klapband van de aanhangwagen op de terugweg hebben ze een mooie vakantie gehad in de buurt van Dieulefit (Frankrijk).

Er zijn mensen die meer pech hebben tijdens hun reizen in het buitenland. Zo zit er een kameraad met een gebroken gebit en een andere had problemen met zijn alternator. De batterij van zijn camper werd niet meer opgeladen, iets dat door een garage vrij simpel te herstellen is. Helaas, alle garages overvol en dus moest de camper naar België getakeld worden. Ondanks alle waarschuwingen is de takelwagen er toch in geslaagd de lange overbouw over de grond te doen schrapen met een afgerukte achterbumper als gevolg ! Plezant is dat zeker niet ...

Gelukkig zijn er tijdens dit trieste herfstweer nog plezante verhaaltjes te vertellen. We krijgen hier regelmatig bezoek van muizen en dus staan er hier en daar muizenvallen. Toen we zondag thuis kwamen was er weer eentje gestraft voor zijn gulzigheid. Ik legde de muizenval achter de caravan met de bedoeling de dode muis er een dag later uit te halen. ‘s Anderendaags was de muis compleet met de val verdwenen. De verdwijning werd opgehelderd toen Carina de afwas ging doen. Daar werd gemeld dat Minnie de poes tegenwoordig niet alleen vogeltjes en konijnen vangt maar ook muizen compleet met muizenval !

Groter kon het verschil amper zijn, gisteren naar het prachtige Brugge en vandaag naar het deprimerende Fort van Breendonk. Toch zijn beide bezoeken de moeite waard.

Brugge was weer enkele jaren geleden en nu kan je van de stad genieten zonder de horden Japanners met fototoestel maar helemaal  alleen waren we ook niet. Het was trouwens helemaal niet zo simpel om er te geraken : file van Destelbergen tot Gentbrugge, daarna in Drongen, nog iets verder in de buurt van Aalter en om te eindigen nog een half uur vertraging tussen de E17 en Sint-Michiels om de stad te bereiken. Gratis parkeren kan nog altijd als je het niet erg vindt om een kilometertje extra te wandelen. We hebben zowat alle toeristische trekpleisters bekeken of bezocht en dat alles in combinatie met een tiental geocaches. Een mooie dag dus.

Vandaag wou Carina iets van haar lijstje schrappen, ze wou al lang een keer Breendonk bezoeken. Zelf was ik er drie jaar geleden nog geweest maar je kan nooit genoeg herinnerd worden aan donkere periode in de recente geschiedenis.

Toen afgelopen zondag de Olympische Spelen eindigden, hadden we een beetje schrik dat we ons zouden gaan vervelen. Door het aanhoudende slechte weer was veel buiten gaan geen optie. Uiteindelijk werden de dagen gevuld met allerlei kleine dingen die toch moesten gebeuren : navigatiesysteem updaten, gaan eten bij Colmar, het crit’air vignet voor Frankrijk aanvragen enz. Gisteren kreeg ik ook bericht dat de opkoper van het Skoda wrak graag de auto wou ophalen. Nog maar eens over en weer met de Sandero naar Kapellen dus en dat is dan ook weer geregeld. Nu nog wachten op de uitkering van de verzekering, daarvoor moet eerst de uitspraak volgen of ik schuldig ben voor het ongeval of niet. NIET dus, maar je weet nooit …

Vandaag was het dan zover, een volledig droge dag en eindelijk nog eens caches gaan zoeken. We reden vanmorgen naar Geraardsbergen, een stadje waar we beiden nog nooit geweest waren. Carina had daar in de buurt een heleboel mysteriecaches opgelost, absoluut veel te veel om op één dag af te handelen maar je moet ergens beginnen. Het werd een bescheiden verkenningstocht waarbij 11 km werd gewandeld en 17 caches werden gevonden. Een terrasje en mattentaarten hoorden er uiteraard ook bij.

Eergisteren kwam Krien even langs om naar jaarlijkse gewoonte haar Garmin navigatietoestel te updaten. Daarna gingen we iets eten bij Pizza Hut, dat wordt ook stilaan een jaarlijks terugkerend ritueel.

Gisteren zijn we dan de Dacia gaan afhalen. Eerst met de bus naar het Dampoort station en dan verder met de trein naar Antwerpen-Berchem waar schoonzoon Rachid ons stond op te wachten om naar Hoevenen te rijden. Bij garage Sander waren ze weer super vriendelijk, net als de vorige keren. De Sandero stond te glimmen, die was duidelijk grondig gepoetst ! Van elk knopje en lampje werd verteld waarvoor het diende, gelukkig duurt dat bij deze sobere auto’s niet eeuwig en een half uur later reden we buiten met de nieuw uitziende auto.

Eerste halte : schoonmama Yum, die had het voorrecht om alles te keuren – zij had immers de trekhaak betaald. Iets eten hoort er dan ook weer bij en Lunch Garden is altijd lekker voor een schappelijke prijs.

Vandaag zijn we – regelmatig onderbroken door de Olympische Spelen met twee keer goud voor België – bijna de hele dag bezig geweest met het vullen en organiseren van de koffer en andere bergruimtes. Voor een auto van dit formaat is de kofferruimte vrij ruim te noemen maar absoluut een stuk kleiner dan die van de Skoda.

Wat iedereen ook mag beweren : het is in Lochristi ook herfst ! De voorbije dagen hebben we niet echt veel gedaan maar het is wel eens aangenaam om samen in de zetel te hangen en naar de Olympische Spelen te kijken.

Gisteren kregen we bericht van de verzekering met daarin het bedrag dat zou uitgekeerd worden om de begrafenis van de Skoda te compenseren. Door hun aparte taalgebruik is het nog altijd niet helemaal duidelijk hoeveel het uiteindelijk zal zijn. Later op de middag kregen we telefoon van de Dacia garage met het nieuws dat de Sandero afgehaald kan worden. Donderdagmiddag gekocht en na amper twee werkdagen al klaar, inclusief groot onderhoud-poetsen-trekhaak plaatsen-keuring : dat is snel !