Eergisteren zijn we verhuisd naar onze caravan in Sint-Job, een heel verschil qua ruimte vergeleken met vorige week maar zeker even gezellig. Toen we binnen kwamen zweefde de temperatuur rond het vriespunt maar al snel was het binnen heerlijk warm. Buiten blijft het koud en miezerig en dan is het moeilijk om mij uit mijn zetel te krijgen. Naar het scherm kijken dan maar, naar vooraf opgenomen of gedownloade dingen want het internet op de camping is weer van bedroevend slechte kwaliteit. En wat hebben we gezien : de musical 14-18, een tegenvaller. Wat nog : de kerstaflevering van FC De Kampioenen, Voners draait zich om in zijn graf – zooooooooo slecht ! The war with grandpa (= Robert de Niro) was dan wel te pruimen. De familie Claus was te voorspelbaar maar in ieder geval toch een alternatief voor al het Amerikaanse kerstfilmgeweld. Een paar oude afleveringen van The Nanny, Mister Bean of In de Gloria zorgen altijd voor de nodige lachbuien.

Vandaag zijn we met de (gratis) trein naar Oostende gereden. We waren niet de enigen met dat idee maar met een zitplaatsbezetting van ongeveer één of vier was het zeker niet overdreven druk. We zijn gaan wandelen in het zeer mooie Maria Hendrika park en uiteraard werden daar ook caches gezocht. Die caches waren zeker niet van hetzelfde kaliber dan die van de vorige dagen maar vandaag bleef het wel droog. De vorige dagen waren soms echt verschrikkelijk : ijskoude wind en regen – geen goede combinatie om mijn humeur op te krikken. Soms vroeg ik me af of ik het geocachen niet beter zou opgeven en me zou specialiseren in het breien van mondmaskers of zo.

Hehe, compleet van de wereld verdwenen voor meer dan een week. Ik denk dat veel mensen niet beseffen hoeveel moeite het mij soms kost om toch maar iets te schrijven. Vooral in periodes waarin niet veel te beleven is. Deze keer viel er echt helemaal niets te melden en toch probeer ik even de afgelopen dagen kort samen te vatten. De vlucht van Alicante naar Brussel verliep zonder problemen en daarna was ik nog eens even lang onderweg van Brussel naar Lochristi. Totaal absurd, maar zo is het.

In Lochristi begon ik aan mijn quarantaine, de familie was intussen naar zee vertrokken – kerstvakantie weet je wel. Ideale omstandigheden dus om in alle rust en zonder gevaar samen met Carina te genieten van mijn verblijf in België. Zijn wij dan helemaal niet buiten geweest ? Natuurlijk wel, Eddy zou Eddy niet zijn moest hij alle regeltjes volgen. Toch hebben we het heel veilig gehouden : we hebben enkele caches gezocht in gebieden waar je haast niemand tegenkomt en dat zal het zowat zijn.

Intussen is de quarantaine voorbij maar veel zal er niet veranderen. Winkelen interesseert mij niet en op café of restaurant gaan zit er niet in. Voor kerstavond hebben we een overdreven grote sushi schotel besteld en er zal ongetwijfeld genoeg overschot zijn om ook op kerstdag zelf geen honger te lijden.

Gisteren moest Angelina, onze pa zijn vriendin, tegen 11u op de (bijna uitgestorven) luchthaven van Alicante zijn. Ik had voorgesteld om haar weg te brengen en zo waren we (Rob, Letty en Leo) meteen in de buurt van Santa Pola waar we nog een reeks geocaches konden afwerken. Het gaat hier over de reeks El roble, in totaal zo’n 140 caches en dus onmogelijk om die allemaal te voet in één keer te zoeken. Alles werd dus netjes in drie verdeeld en gisteren was het de derde en laatste keer.

Het was schitterend weer en er waren wel meer mensen op stap maar overal plaats genoeg om uit de buurt te blijven van eventueel besmette personen. Alles ging vlotter dan verwacht en om iets over half vijf waren we alweer thuis, helemaal trots op de geo-art die we tot een goed einde hadden gebracht.  Op het einde kwamen we nog een versierde kerstboom tegen, grappig zo in het bos.

Vandaag is het lange tijd grijs gebleven, waarschijnlijk opzettelijk om mij zo te laten acclimatiseren want morgen vertrek ik naar België voor bijna drie weken. Vliegen is niet meer zoals het geweest is en voor iemand die een hekel heeft aan formuliertjes en allerhande administratie (zoals ik dus) is het tegenwoordig echt een hel.

Het zal intussen duidelijk zijn : ik ben niet de enige die graag op restaurant ga én er zijn hier nogal wat overwinteraars die de Indische keuken een warm hart toedragen. En dus gingen we eergisteren met z’n zessen (het maximum aantal toegelaten aan één tafel) nog eens naar Mr. Singh, vorige week waren Letty, Rob en ik daar al eens gaan voorproeven.

Net als vorige keer was onze tafel de enige die bezet was. Op het eten was helemaal niets aan te merken, iedereen vond het lekker. De omkadering moet toch echt nog aan gewerkt worden. De ober houdt echt niks in de gaten, als je iets nodig hebt moet je roepen om de aandacht van zijn smartphone af te leiden. Ook is het niet meer duidelijk wat nu eigenlijk precies de naam van het restaurant is : op de vitrine staat Singh maar de visitekaartjes die je bij de rekening krijgt staat Haweli. Haweli is dan weer de naam van het opgedoekte restaurant in Albir dat nu Kathmandu heet. De vroegere eigenaar van Haweli is enkele jaren geleden met restaurant Jaipur, waar nu dan weer Singh/Haweli zit. Kan je nog volgen ?

Zoals gezegd : op het eten is niets aan te merken en dat is toch het belangrijkste. En toch : ik kan het verkeerd gezien hebben maar ik ben niet helemaal zeker of wat we op ons bord kregen wel in eigen keuken bereid werd. Koffie vragen is altijd een risico : vorige keer was hij amper lauw – deze keer helemaal geen koffie : machine kapot. Niet echt een goede basis om een nieuwe zaak uit de startblokken te krijgen.

Gisteren was het, in tegenstelling tot de zonnige woensdag, weer een grijze en grauwe dag met af en toe een half druppeltje regen. Binnen zitten is dan voor mij de boodschap, dat alles terwijl het bloed van het scherm spat. Eerst Rise of Empires, over de verovering van Constantinopel door de Turken of Ottomanen zoals ze toen genoemd werden. Interessante reeks, ook omdat er een documentaire-achtig kantje aanzit door de commentaren van kenners ter zake die alles een beetje komen duiden. De film Mosul is dan weer iets heel anders : in die tot puin herleide stad is het immers nooit duidelijk wie tegen wie vecht. Milities, overheidslegers, Koerden, Is-strijders … iedereen schiet op alles wat beweegt. Eén ding mag duidelijk zijn : ik zou ook vluchten moest ik daar wonen !

Gisterenavond werd uiteraard gereserveerd voor Tottenham-Antwerp. RAFC zal nog flink wat boterhammen moeten eten om zich met de top van de Premier League te kunnen meten maar ze konden met opgeheven hoofd het veld verlaten.

Vandaag nog eens langs de markt van Alfaz geweest, echt veel volk was er ook nu niet en met de harde wind hadden de verkopers soms hun handen vol om hun goederen onder controle te krijgen. Bij onze pa was de hele caravan intussen met een kerstsausje overgoten en zelf kreeg ik ook weer genoeg snoep mee om de volgende dagen te overleven.

Al twee zeer winderige dagen achter de rug, vooral deze nacht was het heel erg. Uitgeslapen ben ik dus absoluut niet ! Behalve de wind had ik nog wel andere dingen om van wakker te liggen. Zo ontdekte ik zondagavond dat er gefraudeerd was met mijn kredietkaart. Een kredietkaart die ik voor de eerste keer in anderhalve maand gebruikte om een vlucht naar België te boeken. Met diezelfde kaart was er in november door iemand in Roemenië een vlucht geboekt bij Turkish Airlines + nog iets in Polen. Kaart geblokkeerd en nu zit alles in de administratieve mallemolen en is het wachten op terugbetaling. Ik ben benieuwd …

Ook om wakker van te liggen : vanaf 18 december moet je opnieuw in quarantaine als je België binnenkomt. En welke vertrekdag had ik uitgekozen en mijn zitje in een Boeing gereserveerd ? Juist ! Veertien dagen naar België om daarvan tien dagen binnen te zitten, nee dank u. En dus een andere vroegere vlucht geboekt, zo is er geen enkel probleem.

Gisteren was het de bedoeling om met onze pa naar Isidro in Benidorm te gaan eten maar omdat dat toch net iets gezelliger is met een groepje, kozen we voor iets anders. Eerst naar Sacristan, maar die ging pas om 14u open en drie kwartier wachten was een beetje lang. Als alternatief werd de Universal Lounge Bar genoemd maar onderweg word je dan nog regelmatig aangestaard door reclameborden die allemaal lekkere menu’s beloven voor weinig geld. Toch zien veel van die restaurants er niet altijd uitnodigend uit in deze tijden, een bijna lege zaak geeft je geen vertrouwen en dus werd het toch de Universal. Het dagmenu sprak ons niet aan maar dat is geen probleem, keuze genoeg van de kaart. Voor mij werd het kip met pepersaus en onze pa een van zijn lievelingsgerechten – en bijna nergens op de kaart : lever ! Het zag er lekker uit maar nooit zal ik dat zelf bestellen, net als uier of niertjes.

Terug “op de berg” was ik net op tijd om even met iedereen samen buiten te staan om Patrick gelukkige verjaardag te wensen. Ook een kadootje hoorde daarbij.

Vandaag ben ik nog eens naar de markt van Albir geweest. Niet voor de markt zelf, waar het heel rustig was, maar omdat er een inzamelingsactie was voor de voedselbank. Met muntstukken – briefjes mochten ook – wilden ze een zo lang mogelijk “geldlint” maken. Ik weet niet hoe ver ze geraakt zijn maar ik heb ik ieder geval mijn broekzakken leeggemaakt.

Meteen heb ik ook kennisgemaakt met de gedeeltelijk afgewerkte nieuwe fietspaden in de hoofdstraten van Albir. Over die fietspaden is al heel wat te doen geweest, er verdwijnen (voorlopig ?) heel wat parkeerplaatsen en daar is niet elke zaak blij mee. We zullen zien wat het in de toekomst wordt maar voorlopig is het ronduit gevaarlijk ! Alle auto’s blijven op het fietspad parkeren en op plaatsen waar je als fietser links moet rijden moet je dan het fietspad af en met een boze blik hopen dat de aanrijdende auto’s je niet opscheppen !!! Een betere signalisatie of tijdelijke afscheidingen zouden het een stuk veiliger maken.

Na de markt ging ik met de fiets verder naar Benidorm. Het was nog een beetje vroeg om rechtstreeks op café te gaan en dus ging ik even kijken aan het strand. Veel wandelende mensen en op het strand lagen een paar dappere zonnekloppers, in de omliggende straten is het nog altijd uitgestorven. Dan mag Jerry van café Panaché toch blij zijn met zoveel trouwe klanten. Afgeladen vol zat het niet voor de wedstrijd op Racing Genk maar er is in de buurt geen enkel café waar meer volk zit. Tijdens de rust was het tijd voor een bordje gezond eten, de portie is altijd zo groot dat andere tafels gerust kunnen meegenieten.

De nederlaag van RAFC werd later op de middag iets makkelijker verteerbaar nadat ook stadsrivaal Beershit verloor. De avond werd dan weer gevuld met Unorthodox, een miniserie over de Joodse gemeenschap in New York. Ik blijf het een raar volkje vinden en op het laatst is het een beetje melig maar toch interessant en absoluut afwijkend van de doorsnee historische of politiereeks.

Gisteren zijn Rob, Letty en ik gaan eten bij Mr. Singh’s Indian Restaurant, die zit op hetzelfde adres dan Jaipur vroeger. Tijdens de eerste lockdown was concurrent Mehak al gesloten en niet veel later volgde ook Jaipur. Vooral niet plezant voor de uitbaters maar onze keuze qua Indisch eten op wandelafstand werd daardoor ook beperkt. En dus gingen we naar de nieuwe. Gewoonweg lekker, niet beter of slechter dan de andere/vorige. Ik heb denk ik nog nooit slecht Indisch gegeten. De bediening kan nog wat bijgeschaafd worden maar we gaan zeker nog een keer terug. Eén van de mannen die daar rondhangt/werkt/baas is (?) heeft twee jaar in België gewoond en heeft daar meegeholpen met de fruitpluk.

Het beste moest nog komen : een ronduit wervelend Antwerp veegde de vloer aan met het Bulgaarse Ludogerets (al negen keer achter elkaar landskampioen !) maar vergat vooral in de eerste helft een vernederende score neer te zetten.

Vandaag was het ronduit koud, als de zon er even doorkwam werd het in de voortent aangenaam maar tijdens een sporadische regenbui zakte het kwik tot 10 graden. De met vlagen vrij hevige wind maakte het allemaal niet gezelliger.