Gisterenavond telefoon van onze pa : gaan we morgen ergens iets eten ? Ja, is goed. Ik kom dan met de fiets wel tegen 13u naar de camping. Nee, ik zal je wel komen halen ... Inderdaad, hij heeft een andere auto gekocht.

Ik weet niet of ik het ooit verteld heb maar lang voor de Coronamiserie begon vertoonde zijn Fiat Punto al rare kuren. Onze pa bleef er rustig verder mee rondtuffen maar ik leende hem niet meer, veel te onbetrouwbaar. Na een tijdje gaf de auto het helemaal op. De auto werd dan helemaal gestript, alles wat ooit nog bruikbaar zou kunnen zijn werd er uitgehaald en daarna bleef hij – wegens lockdown – staan naast onze pa zijn caravan.

Toen we elkaar later terugzagen zei ik hem dat het zonder auto toch ook best allemaal lukte en dat hij toch beter zonder zou blijven. Oei, vloeken in de kerk ! Onze pa zonder auto, dat kan toch niet – ook al vind ik dat zijn rijkunsten toch echt te lijden hebben onder zijn leeftijd. En dus werd er toch maar rondgekeken naar een andere auto.

Vorige week moest ik absoluut mee gaan kijken naar een knalgele Mini cabrio die te koop zou staan voor 3000 euro. Hé, dat zou ik zelfs willen ! Ter plaatse bleek het 4000 euro te zijn, niet onoverkomelijk voor een als nieuw uitziende auto. Helaas, wat onze pa niet gezien had : stuur aan de verkeerde kant. De opmerking “Ik zou dat niet erg vinden, dat word je wel gewoon” werd toch maar snel afgewimpeld. Er stonden bij dezelfde handelaar nog wel een paar aantrekkelijk geprijsde auto’s waaronder een driedeurs Opel Astra.

Bij Eddy Kramer, een (Nederlandse) garage hier in de buurt stond een vierdeurs Astra die er veel beter uitzag voor ongeveer dezelfde prijs.  Daar had ik toch meer vertrouwen in,  bovendien had die een automatische versnellingsbak. Dan kon onze pa zich toch al niet meer vergissen tijdens het schakelen.

In ieder geval, om af te ronden : de Astra automaat is nu officieel onze pa zijn “nieuwe auto” en de oude Fiat Punto is afgesleept naar de garage. Ik hoop maar dat hij er geluk mee heeft en veel kilometers plezier aan zal beleven. Da auto ziet er voor zijn leeftijd (1999) nog perfect uit en met amper 60000 kilometers op de teller kan hij moeilijk versleten zijn.

Vanmiddag zijn we dus iets gaan eten en de auto rijdt echt zeer goed. Op de terugweg heb ik gereden en een automatische versnellingsbak is toch echt pure luxe !

En waar zijn we gaan eten ? Bij La LiVi in Albir en dat viel zeer goed mee. Vergelijkbaar met Sabor maar goedkoper en allemaal wat kleinschaliger, alles zeer lekker en mooi gepresenteerd. Albir begint ook opnieuw helemaal op te leven : veel winkels geopend, redelijk veel volk op de terrrassen van café’s en restaurants. Ook in andere “kleinere” gemeentes is dat het geval, grotendeels omdat die niet moeten leven van grote groepen feestende toeristen, in tegenstelling tot party town Benidorm.

Twee weken geleden kreeg ik via de geijkte roddelkanalen te horen dat Sabor niet meer zou openen na de Coronasluiting. Zowel op hun Facebook pagina als de site werd er ook al een hele tijd geen enkele mededeling geplaatst. En dan toch : opnieuw open en ik blij dat ik geen verkeerde informatie de wereld heb ingestuurd.

Intussen blijft het hier overdag heet en blijven ook ‘s nachts de ramen openstaan. En wat doe je dan als de zon onverbiddelijk hard schijnt ? Zo weinig mogelijk, wat dat betreft is er voor mij weinig verschil met een regenachtige dag. Vandaag was het vooral in spanning wachten op een bericht of telefoon. Maar daarover binnenkort meer …

En er is ook nog eens een lijstje kijkvoer.

The Laundromat is de meest recente film van Soderbergh. De film is een aanklacht tegen alle mogelijke witwaspraktijken die er bestaan, en dat zijn er nogal wat. Het verhaaltje wordt zo simpel mogelijk uitgelegd zodat leken, waar ik mezelf bijreken, het ook een beetje snappen.

Toy Boy, een Spaanse serie over een stripper die (ten onrechte ?) beschuldigd wordt van moord. Ik heb de pilootaflevering helemaal bekeken maar toen was het genoeg. Niet spannend genoeg maar ook vervelend omdat de reeks gedubd was in het Portugees. Niet dat ik iets tegen die taal heb, maar je moet dan wel constant de ondertitels blijven lezen om te kunnen volgen en concentratie is niet mijn sterkste punt.

World on Fire : indringende reeks over de tweede wereldoorlog. Van de Duitse inval in Polen tot de bezetting van Parijs word je ondergedompeld in het leven van verschillende mensen. Een ander kleurtje, epilepsie of kritiek op de partij worden meedogenloos afgestraft. De verklikkers, het verzet - we kennen het allemaal maar krijgen hier toch weer genoeg voorgeschoteld om de Duitsers weer een tijdje te haten. Op het einde wordt het allemaal wat zeemzoeterig en stevent het af op een happy end. Tot ... en dan moet je wachten op een tweede seizoen.

Homeland, alweer het achtste seizoen. Spannend is het wel : werken voor de NSA, CIA, Mossad of GRU maar of het plezant is ? Een variatie op de vorige zeven seizoenen en ook deze keer het bewijs dat niemand te vertrouwen is. Afgaande op het einde, zijn ze nu al aan het schrijven aan het negende seizoen.

Het negende seizoen van American Horror Story heb ik twee afleveringen volgehouden maar dit komt nog niet eens aan de enkels van de vroege jaren.

Trust me : een verpleegster ziet wat er allemaal verkeerd gaat in het ziekenhuis waar ze werkt maar vindt geen gehoor. Ze neemt de identiteit over van een dokter en gaat aan de slag in een ander ziekenhuis. Ik zal nog een paar dagen nieuwsgierig blijven naar de afloop maar het was toch niet goed genoeg om te blijven kijken.

La Trêve, tweede seizoen. Waarover het vorige seizoen ging weet ik al lang niet meer en gelukkig is dit weer een alleenstaand verhaal. Spannend, je moet tot het einde wachten om de echte dader te kennen, ook al vallen er onderweg ook nog wel wat slachtoffers. Ik vrees wel dat alle beschuldigden vrijgesproken zullen worden door procedurefouten !

Als tussendoortje tijdens het eten heb ik ook met veel plezier naar Grace and Favour gekeken, de opvolger van het veel bekendere Are you being served ?

Mijn laptop vertoonde al een heel tijd rare kuren. Soms heel traag, niks willen kopiëren, vastlopen enz. Ik was het al langer van plan maar gisteren en afgelopen nacht is het dan toch gebeurd : alles in de vuilbak en helemaal van nul herbegonnen. Ging allemaal vlotter dan verwacht maar je moet er wel je tijd voor nemen.

Alles gaat nu duidelijk beter dan vóór de ingreep maar zes jaar blijft toch een respectabele leeftijd voor een zeer intens gebruikte computer. Toch hoop ik dat ik hem op deze manier enkele levensjaren extra kan geven.

Vandaag weer naar onze pa, deze keer voor selder met gehaktballetjes in tomatensaus + een tupperware doos met “peekesstoemp”. Angelina was er ook en tijdens het eten kregen we op teevee zelfs het gezelschap van de Heren van Zichem.

Voorlopig zal het de laatste keer zijn dat ik op bezoek ben geweest want ze deden moeilijk aan de receptie. Normaal doen ze de slagboom open als ik met de fiets kom aangereden maar deze keer kwam er iemand buiten zeggen dat er geen bezoek toegelaten was. Strikt gezien hebben ze gelijk maar daarvoor laat ik mijn eten niet afpakken ! Voor deze keer gingen ze het dan door de vingers zien, een zielig smoeleke trekken helpt altijd. En ook al hebben ze volgens de geldende regels gelijk, het is toch een beetje onnozel. Ik mag niet bij onze pa gaan eten maar ik mag wel met onze pa en acht andere mensen aan dezelfde tafel zitten in een restaurant !

Gisteren kreeg ik telefoon van onze pa : er was een pakje geleverd bij hem op de camping. Ik had hem al verwittigd, een grote verrassing was het dus niet. Ik reed snel met de fiets tot bij hem en daar werd de grote doos uitgepakt. Eerst heel veel noppenplastiek verwijderen en toen kwamen vier isomodoosjes tevoorschijn. In elk van die doosjes zat een doos pralines of chili truffels, uiteraard van de beste chocoladezaak van Antwerpen : SJOKOLAT ! Voor mij, onze pa en Patrick. En het belangrijkste : ze smaakten zoals het moet want dat was toch even afwachten na tien dagen onderweg te zijn.

Vandaag fietsten we naar Benidorm, sinds gisteren is café Panaché weer open. Antwerpsupporters moeten elkaar steunen en dus gingen we daar iets eten. Lekker menu voor weinig geld en net toen we bijna wilden vertrekken vielen er nog een aantal bekenden binnen. We reden terug naar huis langs het strand en door de “Engelse wijk”. Allemaal uitgestorven, bijna alle winkels gesloten en de terrasjes die open zijn moeten tevreden zijn met één tafeltje bezet. Het zal nog lang duren voor er hier sprake zal zijn van een normaal leven.

De terrasjes zijn open, de zon schijnt uitbundig én de beste papa van de wereld is jarig – wat doe je dan ? Iets gaan eten natuurlijk ! Dat was ruim twee maanden geleden maar het lijkt nog veel langer. We kozen voor Belgomar, met een maximum bezetting van 50 % kunnen ze daar toch 10-15 mensen kwijt en het eten is er altijd lekker en ze zijn supervriendelijk. Kaas- en garnaalkroketten, vispannetje, scampi’s, vol-au-vent, een ijsje, cappuccino … alles wat we de afgelopen tijd moesten missen ging er vlot in.

Terwijl we zaten te eten kwam de normaal drukke bus nummer 10 meermaals voorbij, soms leeg en nooit meer dan drie passagiers. De andere terrasjes in de buurt waren overwegend leeg, het wantrouwen of de schrik zit er dus nog goed in. Er loopt wel volk op straat maar vergeleken met een normale lentedag stelt het niet veel voor. Onze pa was gisteren in Benidorm geweest en daar was het volgens hem nog erger. De straten zijn daar echt leeg en tijdens de twee uur dat hij er rondwandelde kwam hij amper mensen tegen.

Veel is er niet veranderd. Onze vrijheid is iets minder beperkt maar ik voel niet echt de noodzaak om mij meer onder de mensen te begeven. Na het bezoek aan onze pa afgelopen maandag had ik ook weinig redenen om buiten te gaan : alle overschotjes waren ruim voldoende om een hele week te overleven zonder naar de winkel te gaan.

Toch heb ik nog iets – zeker voor mij – belangrijk te melden. Woensdag heb ik de Terminuzzz bij de plaatselijke Citroën garage achtergelaten om het probleem met de zwarte rook te onderzoeken. Gisterenavond kreeg ik te horen wat ik liever niet had gehoord maar wel verwachtte. Helemaal zeker is het niet maar de injectors vervangen zou een oplossing kunnen zijn. Zou … en dan spreken we toch al over een bedrag tussen 1500 en 2000 euro. Moest er iemand mij kunnen beloven dat het busje dan weer goed is voor 10 extra jaren plezier, dan deed ik het onmiddellijk. Maar 13 jaar oud en 214000 km : de kans is groot dat het daarna een nieuwe koppeling wordt, een dieselpomp, een uitlaat of nieuwe banden, remmen en schokdempers. Op een jaar tijd kan je op die manier evenveel geld kwijt zijn dan aan de aankoop van een nieuw klein autootje.

Patrick had intussen met de chef van de werkplaats getelefoneerd en die man beweerde dat hij het zelf wel zou aandurven om er mee naar België te rijden. Zoals gevraagd, hadden ze niets gerepareerd of vervangen zonder mijn toestemming en dus ging ik deze namiddag het busje terughalen. De man van de receptie had nog een verrassing : een foto van een dode rat die IN mijn luchtfilter zat. Behalve de gevangen rat een paar weken geleden was er dus op zijn minst nog een ander exemplaar actief.

De beste verrassing kwam op het einde : ik moest helemaal niets betalen, terwijl ze daar toch een tijdje mee bezig zijn geweest. In de supermarkt heb ik twee dozen koekjes gekocht, die zal ik dan volgende week wel gaan afgeven in de garage.

Is er nog wat te melden ? Jazeker ! De kustweg tussen Altea en Albir is voor een deel alternerend verkeer geworden. Op die manier kunnen de wandelaars ook een deel van de rijbaan gebruiken en beter afstand houden. De straat in Alfaz waar je de kerk en vele restaurants kan vinden, wordt in het weekend autovrij. Zo kunnen er grotere terrassen gecreëerd worden, handig zolang er maar 50% bezet mag zijn. Die terrassen hebben trouwens pech, want in het weekend wordt niet echt mooi weer voorspeld en binnen zitten in de café’s is voorlopig nog niet toegelaten. En het laatste voor vandaag (en waarschijnlijk ook deze week) : Chinees restaurant Bamboo op de CV70 heeft de crisis niet overleefd. Chaotische bediening maar het mooie uitzicht op het terras maakte veel goed. Ook de gelijkvloerse winkel is leeggehaald.

Buiten, weg van de berg – voor de eerste keer sinds 13 maart. Deze ochtend heb ik een afspraak gemaakt bij de garage om de Terminuzzz te laten nakijken. Bij een Citroën dealer, die is dichtbij en een Peugeot Boxer is identiek aan een Citroën Jumper. Woensdagochtend verwachten ze mij daar en ik hoop dat zij de oplossing vinden voor het rookgordijn dat zichtbaar is telkens ik gas geef. Dus misschien weet ik tegen woensdagavond wat een eventuele herstelling mij zal kosten ofwel zal het een definitief afscheid worden. Dan kunnen er weer verder plannen gemaakt worden voor de nabije toekomst.

Als ik niet naar België kan rijden dan zal het wachten worden op de eerste vluchten als de grenzen terug geopend worden. Angelina, de vriendin van onze pa, heeft intussen een vlucht geboekt met TUI. Dinsdag 9 juni zouden die opnieuw voor de eerste keer op Antwerpen vliegen. Eerst zien en dan geloven ! Wanneer ze dan terug Spanje binnen mag is ook afwachten, dat kan in het slechtste geval nog maanden duren.

Deze middag ben ik naar camping Almafra gefietst om bij onze pa te gaan eten. We hebben de voorbije weken wel regelmatig getelefoneerd maar in levende lijve gaat het toch allemaal iets vlotter. Het dagmenu : verse soep, aardappelen, rode kool en worst – dat smaakte ! Een Magnum met dubbele chocolade en aardbei ging ook vlot binnen. Terwijl we zaten te kletsen kwam een poesje binnengewandeld. Via de telefoon was het al ter sprake gekomen : een jong zwerfkatje dat regelmatig langskomt, zeker nu ze weet dat ze bij onze pa eten krijgt en droog en warm in de voortent kan slapen. Een kattenluikje zal niet lang meer duren. Het beestje luistert (absoluut niet) naar de naam Zoeteke.

De bedoeling was om na het eten langs de supermarkt te passeren maar al snel bleek dat dat niet zou lukken. De overschot van deze middag, potjes krieken en frikadellen, rijstpap, een doosje Merci, rozijnenbrood – de fietstassen zaten vol. Dank u papa !

Gisteren heb ik de buitenkant van de caravan een beetje gepoetst.  Een beetje, dat wil zeggen dat de caravan properder is dan voorheen.  Daar ben ik tevreden mee, blinken als nieuw hoeft niet voor mij.  Bovendien kon ik niet de hele dag poetsen want rond 14u ging Patrick dürüm met frietjes halen, een zeer goede reden om op te houden met werken.

Als ik goed gerekend heb, ben ik nu meer dan acht weken bijna totaal afgezonderd van het normale leven. Tijdens die twee maanden ben ik twee keer naar de supermarkt geweest, meer niet. Om eerlijk te zijn : zo heel erg vond ik het niet, ik zou dat zelfs de rest van mijn leven kunnen volhouden. Of ik dan zot zou worden ? Mogelijk, maar wie gaat het verschil zien ?

Ik heb meer schrik om nu terug buiten te gaan dan om opgesloten te zitten. Of ik hetzelfde zou zeggen na 58 dagen isolatie op een appartementje zonder terras, valt te betwijfelen. Het belangrijkste van alles : ik heb het overleefd, mede door de goede zorgen van huisbaas Patrick en zeker ook door het bijna dagelijkse bezoek van de hele hondenroedel, in het bijzonder Clovis.

Wat begon met even komen kijken wie er in die caravan woont, evolueerde vrij snel naar "hé, die heeft meer aandacht voor mij dan mijn baasje" en nog iets later moest ik aan Clovis vragen of hij aub naar huis wou gaan omdat het tijd was om te gaan slapen. Fijn hondje ! Het soort hond waar je tegen kan praten en doet alsof hij je begrijpt.

Morgen is het dan zover : de terrasjes van de café's en restaurants mogen voor 50% gevuld worden. Hoe vlot dat gaat verlopen zal ik morgen misschien kunnen vertellen want ik ga waarschijnljk eens met de fiets tot Albir rijden, misschien zelfs iets eten maar ik ga zeker zeer voorzichtig zijn.

Vanmorgen was ik iets vroeger wakker dan normaal. Patrick had me gisteren al verwittigd : de tuiniers kwamen na een lange periode van inactiviteit nog eens langs. De voorbije tijd heb ik mijn best gedaan om het welig tierende onkruid te verwijderen maar het was onbegonnen werk. Terwijl je het ene groene rotding met wortel en al uit de grond trok, hoorde je een veelvoud achter je rug weer groeien. En dus werd er vandaag op een volledig biologisch verantwoorde manier het ongewenst groen bespoten. Binnen een paar dagen is dan alles dood.

Toch was dat onkruid niet de belangrijkste reden om de specialisten te laten komen. Sinds enkele werken was de omheining aan de straatkant beginnen overhellen, deels door de wind van de voorbije maanden maar vooral door de steeds zwaarder wordende takken van de dennenbomen die met hun volle gewicht op de afrastering leunden. Die takken zijn er nu afgezaagd, gevaar geweken !

Ook het vermelden waard : deze ochtend kon je voor het eerst sinds 14 maart opnieuw naar de markt gaan. Enkel de kraampjes met voeding mogen voorlopig hun koopwaren aanbieden maar dat trok duidelijk toch al een aantal kooplustigen. Alles verloopt in supermarktstijl : hekken om de winkelruimte af te bakenen, handschoenen, afstand bewaren, gelimiteerd aantal personen ...  (foto's zijn van het internet gepikt)

Terwijl ik dit schrijf, komt er net een bericht binnen.  Niet de hele provincie of regio zal maandag opschuiven naar fase 1 van het exitplan.  Steden als Alicante en Elche kunnen niet voldoende goede cijfers voorleggen en blijven in dezelfde situatie dan deze week.  De Marina Baixa, dat is de streek waar wij bijhoren (samen met oa Benidorm, Villajoyosa en Altea ) mag wel een stapje verder en een terrasje doen zit er vanaf volgende week dus nog altijd in voor ons.

Of het nu regent of het is te warm om in de zon te zitten, er is altijd een goede reden om een beetje teevee te kijken.  De recentste lijst :

Kalifat, zeer goede Zweedse reeks over jongeren die radicaliseren en denken dat ze een betere toekomst hebben in het door IS gecontroleerde gebied. Als rode draad door het verhaal loopt ook nog een aanslag die moet verijdeld worden. Heftige serie, vooral naar het einde toe.

Russian Doll, met zo'n titel verwachtte ik een soort Amerikaanse remake van de Matroesjka's. Helemaal verkeerd gedacht en veel moeilijker te omschrijven : een soort komische/paranormale reeks over iemand die steeds doodgaat en terugkomt. 8x25 minuten tijdverlies maar mijn nieuwsgierigheid was weer sterker dan mijn hersenen. Mooi einde trouwens.

Over water, tweede seizoen en opnieuw een schot in de roos voor de zondagavondreputatie van één. Ik heb me wel rot geërgerd aan de leugens van "den John"

Charlie's Angels versie 2019, waarom probeer ik zoiets eigenlijk nog ? Vijf minuten heb ik het volgehouden en dan nog niet eens met volle aandacht.

La Casa de Papel, voorlopig laatste seizoen maar een volgend is al aangekondigd. Eerst was ik niet van plan om te kijken omdat de vorige jaargang een beetje teleurstellend was. Toch kon ik het weer niet laten en ik heb er geen spijt van gehad.

Omdat ik dan toch de Spaanse toer op was, heb ik meteen daarna La Influencía een kans gegeven. Na een half uur was het nog altijd niet duidelijk welke richting het uit zou gaan en ik ben dan maar richting bed gegaan. Af en toe moet er ook geslapen worden.

Loch Ness, een korte reeks die zich afspeelt in ... Schotland, hoe kan je het raden ? Een typisch doorsnee verhaaltje : in een rustig dorpje is een seriemoordenaar actief en om beurt wordt iedereen verdacht. Mijn eerste verdachte bleek op het einde ook de dader te zijn.

Escape from Pretoria met Daniel Radcliffe. Een typische ontsnappingsfilm die extra interessant is omdat hij gebaseerd is op ware feiten tijdens het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Normaal zou ik zeggen : nu in de cinema, maar dat zal nog niet voor morgen zijn.

Kom nader, een docu over en met Boudewijn de Groot. Je leert de man toch van een andere kant kennen. Mooi.

The Two Popes, prachtfilm ! Schitterende vertolkingen van Anthony Hopkins en Jonathan Pryce. Pausen en het geloof dat daar bij hoort, het is niet iets waar ik normaal veel aandacht aan schenk. Deze film gaat over de vorige en de huidige paus. De ene wil niet langer paus blijven en de andere wil het liever niet worden. Gebaseerd op twee bestaande figuren, dat is duidelijk. Of de verhalen allemaal waar gebeurd zijn zullen we nooit weten. De twee geestelijke leiders wekken in ieder geval sympathie op : samen afhaalpizza eten, over de Beatles en ABBA praten, naar het WK voetbal kijken, tango dansen - het maakt ze in ieder wat menselijker. Aanrader !

De vierde alweer van een nieuwe maand. Sinds gisteren zijn de strenge maatregelen voor een stukje opgeheven en dat is vooral 's morgens tot 10u duidelijk te horen. Terwijl ik nog in mijn bed lig hoor ik duidelijk wandelaars en fietsers passeren. Goed voor hen, maar moeten ze dan echt precies onder mijn slaapkamerraam stoppen en aan elke passant vertellen hoe blij ze wel zijn ?

Voor mij zelf verandert er niks. Je mag maar maximum één uur buiten en je mag je niet verder dan één kilometer van je woonplaats begeven. Dan kan ik net zo goed op ons eigen terrein blijven wandelen. Als vanaf volgende maandag, indien dat intussen niet opnieuw verandert, ook de café's en restaurants in beperkte mate hun terrassen mogen openen en er niet meer gesproken wordt over 1 km of 1 uur - dan zal ik mij uit mijn gevangenschap bevrijd voelen.

Het wordt dan wel moeilijk om te beslissen wie mijn eerste euro's mag ontvangen. Er zijn zoveel zaken die ik het eerst zou gunnen. Ik zal dus op zijn minst nog een aantal weken hier moeten blijven om alle favorieten te bezoeken. Ik zal denkelijk wel kiezen voor diegenen waarvan ik denk dat ze het moeilijker hebben dan anderen om te overleven.