Gisterenavond is het echt gebeurd ! Al bijna twee maanden had ik het zonder moeten doen, sinds ik kan slikken is dat waarschijnlijk nog nooit eerder in mijn leven gebeurd. Ik had speciaal plaats gemaakt in mijn diepvries : ijs, twee smaken - een doos tiramisu en een doos cappuccino. Dinsdag al gekocht en toch nog meer dan 24u niet aangeraakt. Wat ben ik fier op mijn zelfbeheersing ! En het smaakte ... Eerst een bolletje of vier, en daarna nog drie - het was zoooo lang geleden, mijn zelfbeheersing kan dus nog wat bijgeschaafd worden.

Vandaag werd bekend gemaakt dat we vanaf zaterdag 2 mei af en toe buiten mogen : 1 uur per dag, maximum 1 km van huis en uren afhankelijk van bij welke leeftijdscategorie je hoort. Ik zou buiten mogen van 6 tot 10u 's morgens. Hallooooooo, moet ik mijn wekker dan gaan zetten, ik lig tegenwoordig tot half tien in mijn bed. 's Avonds tussen 20 en 23u zou het ook kunnen maar dan ben ik al verplicht om exact 20u te vertrekken want een uur later is het donker ... Onze pa krijgt betere uren : van 10 tot 12 en van 19 tot 20u. Ik had gehoopt om eens met hem te kunnen afspreken maar dat zal dus nog altijd niet gaan, of iemand van ons twee moet zwaar liegen over zijn leeftijd.

Morgen feestdag maar veel valt er niet te vieren. Ik zal toch mijn best doen om bij de vlaggenmast de Internationale te zingen en nog eens kijken naar mijn oudere foto's van 1 mei-stoeten in Teruel of Granada.

Gisteren nog eens naar de supermarkt geweest. Twee weken geleden liep 75% van de mensen rond met een masker, nu 99%. Gaan we dat nu echt nog een heel jaar of langer moeten volhouden ?

Er is hier nu ook een strategie bedacht om stilaan terug te keren naar het "normale" leven. Of dat in realiteit ook gaat lukken is zeer twijfelachtig. Vanaf 11 mei mogen terrassen opnieuw open met een maximum bezetting van 30% maar dat is in veel gevallen financieel niet haalbaar, veertien dagen later zal je ook binnen mogen zitten, eveneens met slechts 1/3 van de plaatsen bezet. De huur, elektriciteit enz zal nochtans wel 100% betaald moeten worden ... En dan nog alle desinfectie die moet gebeuren. Wie gaat dat overleven ? Mehak, ons favoriete Indische restaurant al vast niet.  Die hebben tijdens de sluiting al een bordje (over te nemen, te huur) aan de deur gehangen.

Toeristische accomodatie mag ook stilaan open, maar niet de openbare ruimtes. Wat moet ik daaruit verstaan ? Dat je de hele dag in je hotelkamer mag zitten maar niet aan het zwembad ? Dat zal veel toeristen trekken ! Het is gemakkelijk om kritiek te geven en nee, ik zou niet weten hoe ik het zelf zou aanpakken. Ik word daar ook niet voor betaald.

Dit had een vermoeiend maar zeker ook een kleurig weekend moeten worden. In Benidorm zou immers voor de vierde keer de Tattoo Convention plaatsvinden. De vorige edities waren fantastisch met goede live muziek en uiteraard heel veel zoemende machines die miljoenen keren in en uit de huid gaan om fantastische creaties op armen, benen, ruggen enz aan te brengen. Helaas, weer een spektakel dat heeft moeten wijken voor COVID-19. De bijgevoegde foto's zijn dan ook van vorig jaar. 

Normaal zou ik het hele weekend met mijn fototoestel rondlopen om alle kunstwerken vast te leggen en nu is het een heel weekend opruimen, poetsen en reorganiseren geworden. Conclusie : ik hou veel te veel rommel bij. Wel altijd rommel waar een herinnering aan vast hangt. Of rommel die ik misschien toch ooit nog eens kan gebruiken. In ieder geval is er heel veel verhuisd van de ene kast naar de andere en het lijkt alsof ik nu veel meer plaats heb. Twee volledige dagen ben ik bezig geweest voor ongeveer 8 m², nu nog een dag voor de laatste 4m² en dan kan ik eindelijk aan de buitenkant beginnen, daar trek ik zeker een week voor uit. Stel je voor dat ik naar de dokter moet wegens oververmoeidheid !

Eergisteren werd er dus een rattenval onder de motorkap gezet en dezelfde avond klapte die al dicht en was het mysterie opgelost.  We hadden wel degelijk een rattenval nodig : een bruine rat van zo'n 15-20 cm + staart was blijkbaar dom of hongerig genoeg geweest om het voor de hand liggende stukje kaas van dichterbij te bekijken.

En meteen - dat had ik nog niet verteld - stopte ook het nachtelijke getrippel onder de caravan.  Op den duur hoorde ik overal wel iets kraken, piepen of ronddolen.  Blijkbaar was het een solitair exemplaar want voorlopig blijft het nu stilletjes.  

En voor de rest : nada ! Kinderen zouden binnenkort onder bepaalde voorwaarden buiten mogen.  Ik heb even overwogen om mijn baard te scheren om zo de patrouillerende politie te misleiden maar de rimpels kan ik niet wegtoveren.  Het zal dus nog een paar extra weken op den berg worden.  Gelukkig gaat het met de temperaturen de goede kant uit.  Echt schitterend is het niet met regelmatig wolken en zelfs een beetje regen, maar elke dag zijn er toch zeker een aantal uren dat je in de zon kan zitten.

Ik moet iets bekennen wat ik al vier weken lang verzwegen heb. Toen Patrick voor de eerste keer naar de supermarkt ging, stond er op mijn verlanglijstje een zak diepvriesgroenten : alles is ok - worteltjes, bloemkool, een mengelmoesje. En wat had de goede ziel bij ? Spruiten, zo ongeveer de enigste groente die ik nooit zou kiezen. Meer nog : als mijn moeder vroeger hutsepot maakte werd die speciaal voor mij zonder spruiten gemaakt. En dus bleef die zak spruiten liggen, nog liever een droge beschuit met beschimmelde choco ... Tot ik vorige week al mijn vooroordelen opzij zette. Wat denk je ? Lekkkkkkkkkerrrrrrrrrrrrrr ! Vanaf nu dus elke week spruiten. Tenzij de pizzeria, de wok, de Sabor, Belgomar, de Sacristan, de Kleine Duivel en de Isidro opnieuw de deuren openen.

Voor de rest minder goed nieuws.  Niets dramatisch, gelukkig nog altijd niemand ziek hier op den berg en ook met onze pa en Angelina is alles okee.  Wat dan wel ? Ongewenst bezoek ! Nee, geen dieven.

Ik ga eerst een beetje terug in de tijd.  Meestal arriveer ik hier als eerste in de tuin en parkeer dan de Terminuzzz (mijn bestelwagen) dicht bij de caravan.  Als het drukker wordt verhuist hij naar het boventerrein.  Dat was einde september ook zo.  Toen ik hem wou verplaatsen keek ik onder de motorkap en daar lag het vol sinaasappelschillen.  Eén of ander beest had daar dus duidelijk zijn eetkamer van gemaakt.  Over welk beest het ging, was niet duidelijk.  Iedereen had zijn eigen mening, van boomrat tot transgender krokodil.  Alles proper gemaakt en daarna geen last meer van gehad.  Raar, want iets verder weg is het rustiger en zou de dader ongestoord verder kunnen doen.

Toen ruim een maand geleden iedereen hier vertrok, zette ik het busje weer dichter bij de caravan.  Elke week hang ik de startbatterij enkele uren aan de lader en dat deed ik nu ook.  Tot enkele dagen geleden geen enkel probleem.  Zaterdag wou ik de lader weer aansluiten en ja hoor, het was weer gebeurd.  Voor appelsienen is het nog wat vroeg en dus is de feestmaaltijd aangepast : slakken ! Zowel met vermorzelde huisjes - en dus waarschijnlijk al opgegeten - als een reserve voorraad met intacte woning.  Alles opgeruimd maar in tegenstelling tot de vorige keer, is het nu elke dag hetzelfde ritueel.  Niet plezant en zeker niet als het een beest is dat ook kabels gaat doorbijten, ook al is dat voorlopig nog niet het geval.

Net als vorige keer heeft iedereen zijn eigen mening over welk beest het gaat en evenzeer over de eventuele middeltjes die het kunnen verjagen : munt(olie), eucalyptus olie, wc blokjes met citroengeur enz.  De eerste avond had ik zo een wc blokje neergelegd en daar inmiddels een stukje van opgegeten, veel zal dat dus niet helpen.  Al de andere dingen zijn momenteel een beetje moeilijk omdat ik hier niet buiten kom.  Ik had net een bakje gevuld met javel/bleekwater op het motorblok gezet toen Patrick met een rattenval afkwam.  Die hebben we er dan ook nog bijgezet.  Als het slakkenetend smeerlappeke zich niet laat afschrikken door de bijtende geur, is het misschien wel dom genoeg om in de val te lopen.  

Afwachten tot morgenvroeg dus, want overdag is er niks te zien.  Vannacht was ik rond 1u nog gaan kijken en niks te zien maar deze ochtend dus wel.

Spannend ! Na drie verrassingspakketten die geleverd werden door Patrick vandaag voor de eerste keer in meer dan een maand zelf naar de supermarkt. Heel braaf naar de dichtstbijzijnde, in mijn geval de Consum.

Nergens controle onderweg en in de supermarkt verliep alles heel ordelijk en gedisciplineerd. Eerst buiten op de parking wachten tot je het sas binnen mag, daar kan je dan kiezen tussen een karretje of mand om vol te laden. Je krijgt desinfecterende gel en als er iemand de winkel verlaat is het jouw beurt om binnen te gaan. Alles wat je nodig hebt is vlot verkrijgbaar en overal zijn er lijnen op de grond om afstand te bewaren. Zowat driekwart van de klanten hebben een mondmasker, de anderen niet. Aan de kassa duurt het allemaal net iets langer dan normaal maar iedereen heeft duidelijk tijd genoeg. Geen verwensingen, geen irritatie en iedereen met een mondmasker is even mooi of lelijk. Eerlijker kan niet, we evolueren stilaan naar de ideale wereld.

Normaal gezien was ik zaterdag voor de vijfde (?) keer naar Garage Rules gegaan in La Nucía. In en rond het sportcentrum kan je daar elke keer genieten van extravagante fietsen, ronkende V8 oldtimers, bonkende V2 Harleys + een heleboel randanimatie als kappers/barbiers, tattoo shops, stapels t-shirts, live rock&roll, eetstandjes enz. Ook allemaal geannuleerd, het zal geen verrassing zijn.

Gisteren was ik misschien wel naar de markt in Albir geweest, voor de 99e keer. Daarna naar goede gewoonte een of ander abdijbier, gegratineerde nachos of een een uit de kluiten gewassen ijsje. En nu : allemaal niks, het begint toch lastig te worden om dat allemaal te missen. Het weegt vooral zwaar omdat je niet weet wanneer het beter gaat worden. Als je de verhaaltjes hoort van mensen die vertellen over de toch wel aanzienlijke aantallen binnenlandse toeristen die de wegblokkades hebben omzeild, vrees ik dat we binnen de kortste keren weer een nieuwe piek gaan krijgen qua nieuwe gevallen hospitaalopnames.

Patrick kwam gisteren af met een lijstje data om weer stilaan terug naar het gewone leven te evolueren. Ik zet het hier even bij, ook al is de bron niet duidelijk en officieel is het al helemaal niet.

Gelukkig er vandaag opnieuw perfect internet, gisteren moesten we het de hele dag zonder stellen. Gelukkig is de voorraad films en series op de harde schijf onuitputtelijk.

Fechas Apertura: (Calendario tentativo que maneja el gobierno)

12 de mayo: Pequeño comercio, concesionarios y talleres.

23 de mayo: Parques y Jardines.

25 de mayo:Servicios personales.

26 de mayo: Tránsito nacional de población.

1 de junio: Cafeterías, restaurantes y bares.

6 de junio: Centros de estudio.

7 de junio: Hoteles y Alojamientos turísticos.

19 de junio: Tránsito internacional de población.

23 de junio: Espectáculos y deportes.

Al bijna heel mijn leven zeg ik dat ik graag op een berg zou wonen, mijn eigen privé berg. En dan nog liefst met aan de voet van die berg een groot hek, een hoge muur, prikkeldraad, wat dan ook. Als maar niemand mij ongevraagd komt storen op mijn berg, mijn eigen berg. Een kluizenaar, ik ? Nee, want ik zou regelmatig mijn berg verlaten. Naar de winkel gaan, terrasje doen, roddeltjes uitwisselen ... maar daarna terug naar mijn berg, mijn eigen berg.

De laatste jaren ben ik er min of meer in geslaagd om mijn droom waar te maken. Het is weliswaar niet mijn eigen berg en beneden is er geen omheining of een gewapende wachtpost maar toch kan je je terugtrekken van de bewoonde wereld en tot rust komen.

En nu ? Na vier weken isolement op mijn berg, ben ik tevreden als er een auto voorbij rijdt. Een auto die ik dan niet eens zie, alleen maar hoor. Soms hoor ik in de verte mensen lachen of praten, alsof ze in een ander land wonen. Te ver weg om de roddels te verstaan. Van een terrasje doen met vrienden is al helemaal geen sprake, zelfs niet met de vijand.

Al vier weken wandel ik hier op mijn berg, tweehonderd meter heen en tweehonderd meter terug. Minstens tien keer per dag. Af en toe richting achterpoortje, dan weer zigzaggend. Soms draai ik een aantal rondjes op 5m², als je dat snel genoeg doet word je duizelig. Het lijkt dan even alsof ik elders ben, weg van de berg. Veel goedkoper dan alcohol.

Af en toe kom ik de "huisbaas" tegen, die doet ook zijn dagelijkse rondjes. Als we elkaar bijna kruisen gaan we elk langs het uiterste randje van het pad lopen. Op veilige afstand blijven we dan soms staan en vertellen we over onze dagelijkse bezigheden en bekommernissen. Allemaal even spannend : wasmachine laten draaien, de afwas, het aantal doden. Terwijl dat zou moeten zijn : mooie kontjes op het strand, nieuwe restaurants, veel volk op de markt. Toch ben ik nog altijd blij op mijn berg, onze berg. Blij wanneer ik schrik als één van de honden onaangekondigd binnen stormt, blij als de zon schijnt, blij dat er niemand van mijn dierbaren ernstig ziek is. Maar ik zal verdomme nog veeeeeeeeel blijer zijn als ik eindelijk die berg kan verlaten en een pizza kan gaan eten. Als ik dan maar niet verloren loop !

Ooit had ik twee bomma's, een kleine en een grote. De kleine is vandaag 26 jaar geleden overleden, de tijd vliegt. De kleine bomma was nooit kwaad en altijd goedgezind, net als haar dochter - mijn moeder. Ze was 84 toen ze stierf en ook al was ze lichamelijk nog vrij gezond, op die leeftijd mag het geen verrassing zijn dat iemand afscheid neemt van het leven.

De kleine bomma was de dag voordien opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten. Mijn ouders waren toen op de camping maar konden daar volgens de dokter(s) zonder problemen blijven tot de dag nadien want er was absoluut geen levensgevaar. Toch kwamen ze vroeger naar huis maar intussen was het te laat. Ondanks de geruststellende woorden was het onvermijdelijke intussen gebeurd. Ik was de kleine bomma 's nachts nog gaan bezoeken en voor mij leek alles okee, ook al was ze een beetje verward - dat was ze de laatste jaren wel meer.

Ik herinner mij van die dag vooral het immense verdriet van mijn mama. Zij was er niet geweest tijdens de laatste uren van haar moeder en ze had geen afscheid kunnen nemen. Klinkt deze dagen opnieuw bekend in de oren. Tientallen en honderden ouderen kwijnen weg in zieken- en rusthuizen, al dan niet met goede zorgen. Allemaal mama's en papa's die naar de andere kant vertrokken zijn zonder die laatste knuffel, die troostende woorden ...

Heb ik de juiste keuze gemaakt met hier te blijven ? Als je puur op de cijfers afgaat misschien niet, Spanje heeft de eerste plaats in Europa overgenomen van Italië. Toch qua aantal positieve gevallen, qua aantal doden blijven we gelukkig nog op achterstand. Beter naar België ? Ook al is de groei stilaan aan het stabiliseren, echt met een gerust geweten kan je daar ook niet rondlopen.

Enkele dagen geleden had het openbare ziekenhuis van Villajoyosa zijn limiet bereikt. Het gevolg daarvan is dat nu ook de privé klinieken ingeschakeld worden. Klinieken die normaal gezien bijna alleen door buitenlanders bezocht worden maar nu door de noodtoestand ook ter beschikking staan van de "gewone" Spanjaard.

En voor de rest ? Rugpijn ! Allemaal de schuld van Patrick. Die was gisteren aan een lenteschoonmaak begonnen en dus kon ik niet achterblijven. Tegen de middag maakte ik de hele voortent leeg : fiets, tafels, stoelen + ook alle stenen en flessen die er voor moeten zorgen dat de tent blijft staan bij stormweer. Daarna een extra laag (een stuk oude tent van onze pa) onder het grondzeil gelegd. Dat zal verhinderen dat het gras een meter hoog sta als ik na de zomer terug naar hier kom. Als ik hier al ooit weg geraak. Dan weer alles opnieuw naar binnen, ook al die stenen en flessen om op de tentflappen te zetten.

In totaal zal ik met mijn tere lijfje toch enkele honderden kilo's versleept hebben maar alles ziet er nu toch netjes uit. In normale omstandigheden zou ik dan met de fiets naar Albir of Alfaz rijden om iets te gaan eten maar nu moest ik verdomme ook nog zelf eten maken. Zoveel moeite was het nochtans niet om een lekkere pasta tevoorschijn te toveren. En dan platte rust ...

Omdat er behalve het regenachtige weer niet veel te melden valt, zal ik eens vertellen over een van mijn ergernissen. Ja, je leest het goed : zal ik eens ... en NIET zal ik is ... wat je tegenwoordig overal ziet staan. Het gebruik van het woordje is in plaats van eens heeft mijn afkeer van dt-fouten naar de achtergrond verwezen. Ik pretendeer absoluut niet dat ik zelf fautlooz schrijf en als dat soort fouten in een sms staan, wil ik dat nog door de vingers zien maar verder wil ik het niet tolereren.

Er is ook een beetje goed nieuws te melden, tegenwoordig moet je zelfs met kleine dingen tevreden zijn. Onze pa zijn vlucht van 23 april naar Antwerpen is nu definitief geannuleerd. Een verrassing is dat niet maar nu is er tenminste zekerheid. TUI vliegt tot 10 mei niet maar intussen heb ik ook een mail gekregen dat er een voucher zal gegeven worden ter compensatie. Die bon mag dan gebruikt worden uit het hele aanbod, je mag ook omboeken naar andere personen enz.

Met onze pa is alles prima, om de 2-3 dagen telefoneren we en hij klinkt nog altijd optimistisch. In principe mag hij zijn caravan niet verlaten (wordt aanzien als een woning, en daar mag het ook niet) behalve voor essentiële verplaatsingen. Zijn dagelijkse rondje over de camping mag niet meer, maar ik heb zo het vermoeden dat hij de regeltjes niet altijd helemaal volgt.

Het vele binnen zitten in combinatie met kwakkelweer zorgt uiteraard ook weer voor een overbelast netvlies. Er zijn weer een heleboel reeksen en films gepasseerd. En kleine samenvatting van diegene die - positief of negatief - zijn blijven hangen.

Absoluut het slechtste wat ik in een hele tijd gezien heb : FC De Kampioenen deel 4 - Viva Boma ! Als ik hier in de cinema 10 euro zou aan uitgegeven hebben dan had ik uit eerlijke schaamte een emmer popcorn over mijn kop getrokken en was gevlucht naar de wc's. Een komische film waar ik in anderhalf uur zelfs geen zuinige glimlach tevoorschijn kan toveren ? De vorige films over de groen-gele prutsers waren allemaal een Oscar waard vergeleken met dit misbaksel.

Op aanraden van Patrick heb ik naar Supercondriaque (hypochonder) gezien, een Franse film van enkele jaren geleden. Hier kon ik wel regelmatig mee lachen maar niet zo hard dan Patrick zelf gedaan had.

Bad Boys for Life, de zoveelste in de rij van Will Smith en deze keer geregisseerd door onze eigen Adil El Arbi en Bilall Fallah. Knap dat twee gasten uit Antwerpen zich over de grote plas kunnen manifesteren maar dit soort films zal nooit mijn ding worden.

Drie seizoenen Broadchurch, een Britse reeks met Schots accent. Zeer geslaagd, ook al was het derde seizoen minder dan het tweede, dat op zich al minder was dan het eerste. Elk seizoen is er een nieuw verhaal maar een aantal karakters komen terug. Aanrader en elke jaargang blijft spannend tot het einde !

Deliver us, Deense serie die heel traag op gang komt. Een jongeman terroriseert zowat het hele dorp. Iedereen heeft na een tijdje wel een reden om hem voorgoed het zwijgen op te leggen. Op een bepaald moment komen een aantal inwoners samen en beramen een plan om hem te vermoorden. Dat gaat niet helemaal zoals verwacht en het einde is absoluut verrassend.

Tel bij het bovenstaande lijstje nog een hoop tussendoortjes als Zie mij graag, Huizenjagers, Blind getrouwd, Blokken, Politie 24/7 enz en je snapt waar ik mijn dagen mee gevuld krijg.