Het zijn geen gemakkelijke tijden, daar kunnen we het allemaal over eens zijn vermoed ik. Toch moet je proberen overal iets positiefs te zoeken. Vandaag bijvoorbeeld ... Normaal zouden wij met de Vlaamse Vriendenkring op reis vertrekken naar Extremadura, zes dagen lang. Ik ben al in Cáceres, Trujillo enz geweest maar ik keek er toch naar uit.

De laatste keer dat ik in die streek was, is inmiddels zeker tien jaar geleden. De tijd vóór ik met geocaching begon en dus zou ik overal onontgonnen terrein tegenkomen. Bovendien zouden ook Roger (met de gewonde arm) en Annie mee gaan en zo hadden we samen kunnen zoeken, toch altijd plezanter dan alleen. En zo kom ik dan toch bij het positieve nieuws : deze ochtend hadden we dan om 6u al op de bus moeten zitten. Toch wel heel vroeg + extra in de war door het zomeruur. Ik ben dus nog wat blijven liggen tot 9u, maar toen was het al 10u - ingewikkeld allemaal ...

Om het allemaal wat draaglijker te maken was er gisterenavond weer een fantastische live stream met balfolk. Na eerder deze week Pablo Golder en Duo Absynthe was het nu Jeroen Geerinck die voor prachtige muziek zorgde.

Vandaag zondag, een dag die deze keer zijn naam niet gestolen heeft. Prachtig weer en daar moet van geprofiteerd worden maar hoe ? Een beetje onkruid verwijderen en mijn dagelijkse wandeling langs dezelfde bomen, planten en struiken. Dezelfde van gisteren, eergisteren, de dag ervoor, vorige week ...

Ach, het zou nog erger kunnen : in quarantaine op een appartementje of huisje zonder balkon of tuintje. Voor enkele mensen uit mijn onmiddellijke kennissenkring - zowel hier als in België - is dat helaas de realiteit, positief getest COVID-19 dus. Hoe ernstig ze er aan toe zijn weet ik zelfs niet maar ik wens ze een heel snelle genezing. En dan begin ik na te denken : ik mag hier dan wel 99,99 % veilig zitten maar ooit moet ik toch terug onder de mensen komen. Hoeveel immuniteit heb ik dan opgebouwd : 00,01 % ? Binnen de kortste keren wordt ik dan waarschijnlijk ziek en kan ik alleen maar hopen dat het niet te ernstig is. Wereldschokkend ? Nee. Om van wakker te liggen ? Ook niet. Of toch een beetje ...

Ik begrijp dat jullie als lezer meer verhaaltjes willen zien verschijnen. Ik doe mijn best om af en toe iets te schrijven maar als je weet dat hét hoogtepunt van de week het verrassingspakket van de supermarkt is ... Toch wil ik daar graag iets over schrijven.

Dat ik heel blij ben dat ik hier op onze berg kan blijven, zal geen verrassing zijn. Heel blij omdat ik mij hier absoluut veilig voel, zeker nu alle andere gasten al een tijdje vertrokken zijn en de kans op een mogelijke besmetting nu wel heel klein is. Heel blij ook omdat ik geen alternatieven heb. Naar België rijden kan niet vanwege problemen met de bestelwagen. Vliegen is ook uitgesloten want er stijgt niets meer op en een vliegtuig kapen is zooooo passé ! En dan, wat zou ik in België gaan doen zonder vaste woonst ?

Ik zie maar één reden waarom ik naar het noorden zou gaan : de zon ! Jaja, je leest het goed. De zon is hier al een tijdje met een vergrootglas te zoeken. Gisteren viel het nog een beetje mee maar ook dan bleef het niet helemaal droog. Terwijl ik dit schrijf (10u) klettert de regen weer zo hard op het dak, dat ik mezelf niet hoor denken. Ook de volgende dagen blijft het wisselvallig, pas vanaf einde volgende week zou het echt beter worden maar zolang op voorhand geloof ik geen enkel weerbericht. Ook de temperaturen zijn veel te laag, vaak hebben we putteke winter beter weer.

Dus : al de mensen die me voor de grote uittocht of via mail gevraagd hebben : wat zou je doen als je toch naar België zou kunnen, als je busje gerepareerd zou zijn, als als als ... Ik denk niet in "als" termen - ik zie gewoon wat er komt.

En, ik vervolg mijn verhaal van hierboven, wat er elke week komt is dus een volle zak eten van de supermarkt. Ik geef Patrick een lijstje mee van wat ik graag zou hebben en dan is het afwachten. Afwachten naar welke supermarkt hij gaat, afwachten wat er in de rekken ligt, afwachten of hij begrijpt wat ik bedoel met "100 gram paddenstoelen van onder de toonbank" enz. Vorige week was de levering eerder karig omdat de keuze in de supermarkt beperkt was. Eergisteren kon iedereen me dan weer zien glunderen tot in Stockholm ! Niet alleen ben ik dan blij omdat ik genoeg keuze heb om (meer dan) een volledige week genoeg variatie in mijn eetpatroon te brengen maar  het uitpakken op zich is een feest. Wow, appelen - joepie, bananen - mmmmmmm, chocolade - lekker, lasagne ... Dus nog eens bedankt Patrick ! Ook wil ik hier meteen de mensen bedanken die mij én onze pa opvang in België én in Spanje hebben aangeboden. Zoiets zou ik alleen als allerlaatste reddingsboei zien en ook dan blijven de verplaatsingsproblemen roet in het eten gooien.

Vandaag had een moeilijke maar ook heuglijke dag moeten zijn. Moeilijk omdat ik een heel stuk van de Día Internacional in La Nucía had moeten missen vanwege een andere belangrijker evenement. En dan kom ik meteen bij het heuglijke nieuws : vandaag hadden wij normaal gezien Club Brugge in de pan moeten hakken en waren wij nu bekerwinnaar ! Je zou dan kunnen zeggen uitstel is geen afstel maar in deze barre tijden moet je op alles voorbereid zijn.

Er waren wel enkele kleine lichtpuntjes gisteren en vandaag : gisteren een live concert van kameraad Pablo en vandaag van de niet-weg-te-denken-groep van het boombalfestival Duo Absynthe. Toch een klein beetje in festivalsfeer.

Normaal is dit een feestelijke dag. In Antwerpen is 19 maart "vaderkesdag", ook al vieren ze dat in de rest van het land pas in juni. Met onze pa iets gaan eten vandaag zat er natuurlijk absoluut niet in, zelfs even langsgaan is niet mogelijk. Het enigste wat overblijft is de telefoon. Met hem is alles okee, met mij trouwens ook.

In Spanje en een aantal andere landen is 19 maart ook vaderdag. Niet zomaar vaderdag hier, 19 maart is San José - een nationale feestdag ! De dag waarop de fallas eindigen. Normaal kan je vanavond overal de "crema" meemaken : het in brand steken van de gemaakte poppen en taferelen. Niks van dat alles dit jaar, enkel onheilspellende berichten domineren de media. Het aantal besmette patiënten en overlijdens blijft maar stijgen, wat niet echt een verrassing is. Ik blijf er wel van overtuigd dat de Spaanse aanpak de beste is, maar zeker ook niet de gemakkelijkste.

Vandaag was het gelukkig vrij mooi weer en kon ik op het boventerrein een beetje rondwandelen. Een schrale troost, maar zo is het nu eenmaal.  Gelukkig komt er af en toe toch bezoek over de vloer.  De ene keer is het op vier poten, de andere keer zonder.

Druk druk druk, met totaal (on ?)belangrijke zaken. Veel is er natuurlijk niet te melden als je niet op café mag, niet op restaurant, er geen voetbalwedstrijden zijn, je niet naar de vuurtoren mag wandelen, je geen caches kan zoeken ... Hier in Spanje wordt er niet mee gelachen en zijn de maatregelen (voorlopig ?) een stuk strenger dan in het lakse België of Nederland, om nog maar te zwijgen van het land dat zo nodig wou afscheuren van Europa.

Enkel noodzakelijke verplaatsingen worden hier nog toegelaten : naar de apotheek, naar de meest nabije supermarkt, bankzaken regelen, de hond uitlaten ... maar alles in je eentje. Met de hele familie in de auto naar de supermarkt mag niet en kan je veel geld kosten en de hond mag max 50 meter van huis zijn poot opheffen en dan terug naar binnen ! Klinkt allemaal heel onaangenaam maar we overleven het wel. Ik denk trouwens dat dit de enige goede manier is om alles in goede banen te leiden, ook al klinkt noodtoestand wel heel erg Franco-achtig.

Het is hier nog nooit zo snel leeggelopen dan dit jaar.  Bijna iedereen is hier intussen op de vlucht geslagen naar het noorden, dat maakt de kans op besmetting hier in onze tuin meteen ook een stuk kleiner. Gelukkig heeft Wilma gisteren nog de tijd gevonden om de donshaartjes in mijn nek weg te scheren.

Normaal zou ik nu heel veel tijd hebben om naar films en series te kijken maar zo is het dus niet. Waarom ? Zoals in het begin van dit bericht : druk druk druk ! Het aantal berichten op Facebook is amper bij te houden en dan stijgt mijn drang naar kennis, roddels, feiten en updates naar ongekende hoogtes. Ik wil niets missen, je mag me in deze tijden gerust een informatiespons noemen. Moeilijk voor mij, ik wil alles weten maar mijn hoofd zit al zo vol ! Daar komt dan ook nog bij dat ik het mijn taak vind om andere mensen die iets minder taalvaardig zijn, op de hoogte te houden van de meest recente Corona-nieuwtjes. Daarbij vergeet ik zeker niet om regelmatig plaats te ruimen om de talloze grappen, filmpjes en cartoons te plaatsen over deze wereldwijde miserie. Lachen is volgens mij nog altijd het beste medicijn ! ! !

Vrijdag de dertiende, tijd om het einde der tijden aan te kondigen zo lijkt het wel. De onheilsberichten stapelen zich al een tijdje op en vandaag werd er nog een schepje bijgedaan. Toen ik tegen de middag naar de markt ging, waren er duidelijk minder kopers aanwezig en ook het aantal lege plaatsen viel op. Op mijn vaste terrasje - Albeniz - waar je normaal bijna moet vechten voor een vrije plaats, waren er nu genoeg stoelen leeg. Toch maakte ik daar geen gebruik van want ik was met Rob en Letty afgesproken om te gaan eten bij Pizza4U, nooit een slechte keuze.  Aanvankelijk bleef de zaak erg leeg maar we waren ook vroeg naar Spaanse begrippen, iets later waren er toch enkele tafels bezet.

Daarna naar supermarkt Consum (langs onze pa zal voor morgen zijn want het werd te fris zonder trui) om de kasten te vullen. Niet om te hamsteren maar omdat begin volgende week regenachtig weer wordt voorspeld en dan kom ik niet buiten. Ik heb in de supermarkt nog nooit zoveel medewerkers aan het werk gezien om de rekken bij te vullen. Ik had al gelezen en gehoord dat WC papier massaal wordt aangekocht en dat was hier vandaag niet anders. Een vol rek was na enkele minuten al leeg maar nog eens vijf minuten later sloeg de keuzestress alweer toe : met bloemetjes of streepjes, twee-drie-vier of vijfendertig lagen ? Meer dan genoeg van alles dus en toch laat je je beïnvloeden door het aankoopgedrag van anderen : wat als er volgende week geen pasta meer geleverd wordt ? Ik zal maar een kilo spirelli en farfelli extra meenemen ... 

Een uur later bleek al snel dat we onze middag goed hadden gepland want toen ik terug bij de caravan was, kwam er een bericht binnen van de Spaanse overheid : alarmfase voor het hele land. Daar bovenop komt een sluiting van café's en restaurants in onze streek. Toch misschien beter wat meer aangekocht in de supermarkt ?

Iets later kwam er ook een bericht van de Vlaamse Vriendenkring. Na de annulatie van onze uitstap naar de fallas van Gandía aanstaande maandag zijn nu ook de woensdagnamiddagen in hotel Marina afgeblazen én ook onze zesdaagse reis naar Extremadura zal noppes worden. Naar die reis had ik uitgekeken want daardoor had ik speciaal geen city trip gepland voor mijn verjaardag dit jaar. Maar ja, wie had dit allemaal kunnen voorzien ?

Vandaag alweer een dag gevuld met geocaches zoeken. Het gaat dan niet alleen over zoeken en gezond bewegen maar nu ook vooral over een hele dag ontsnappen aan de onheilspellende berichten over "het" virus en dat is meer dan welkom.

De eerste kilometers liepen langs een niet te drukke asfaltweg, gelukkig met een afgescheiden voet- en/of fietspad. Later kwamen we in een mooier landschap terecht en werden de caches iets uitdagender, vooral omdat we afweken van de geplande reeks en enkele extra's meepikten.

Het grootste probleem vandaag was het warme weer. Ik weet het, als je nu in het kille België of Nederland zit is het moeilijk te geloven. Het was vandaag niet gewoon warm, het was heet ! Zo heet dat we halverwege de wandeling al door onze watervoorraad zaten. En dus waren we heeeeeeel blij toen we tegen het einde van de middag een terras vonden waar we onze dorst konden lessen.

De dag verliep niet helemaal zoals gepland of verwacht. Rond de middag wou ik naar de supermarkt rijden maar al snel werd duidelijk dat mijn achterband lek was. Daarbij zijn twee zaken op te merken : blij om te horen dat er nog mensen zijn die geen band kunnen plakken en nog blijer om te weten dat er mensen in de buurt zijn die dat wel kunnen ! Door die laatste categorie kon ik een kwartier later alweer op pad.

Na de nodige aankopen ging ik langs onze pa om samen naar hotel Marina te gaan. Wat ik vreesde werd al snel bevestigd : onze uitstap van volgende maandag is geannuleerd. Logisch, de fallas (grote feesten) in heel de Comunidad Valenciana zijn afgelast door de Coronacrisis.

Over naar de muziek dan maar. Normaal stonden vandaag de Fantastics op het podium, de groep van Mr. Motown (Jonathan Hawkins) die ik al eerder solo zag optreden. Ik was dus benieuwd om hen aan het werk te zien. Helaas liep ongeveer alles mis wat mis kon lopen en het resultaat was geen live muziek deze week. Op die manier duurde de middag wel heel lang ...

Vandaag een speciale dag want we gingen voor de eerste keer cachen met een nieuwe ploeg. Om 9u stonden Roger en Annie ons al op te wachten bij Arabi Plaza en we reden meteen naar Torrevieja om daar rond het zoutmeer van La Mata te wandelen. Zes jaar geleden was ik daar ook al geweest met Rob en Letty maar intussen waren er veel nieuwe caches bijgekomen en was het dus de moeite om opnieuw te zoeken. In totaal zouden we zeker enkele tientallen "schatten" moeten vinden.

Het begin was moeilijk, er was amper een pad te ontdekken en hier en daar was het waterpeil van het meer duidelijk hoger dan normaal. Dat zorgde er al meteen voor dat enkele caches niet bereikbaar waren. Helemaal niet erg want er zouden er nog genoeg overblijven, op naar de volgende ! Daarvoor moesten we over een met water gevulde gracht geraken en dat lukte niet voor iedereen met droge voeten 🤭. Later ging het vlotter en werd bijna alles gevonden.

Het leek een zeer vruchtbare en probleemloze dag te worden tot het noodlot toesloeg. Noodlot klinkt misschien overdreven, vergeleken met al al de miserie in de hedendaagse wereld maar toch ... Roger bleef stomweg achter een tak hangen en dat veroorzaakte een diepe vleeswonde tot op het bot. Het was duidelijk dat dit niet op te lossen was met een pleistertje en dus moest er een ambulance komen.

Roger zijn arm werd afgebonden om het bloeden te verminderen en ik belde 112. Gelukkig kon ik kiezen tussen Engels en Spaans. Het zou in het Spaans misschien ook wel lukken maar in het Engels blijft het toch veel gemakkelijker. Na de onvermijdelijke informatie wat betreft verwonding, leeftijd enz kwam het moeilijkste onderdeel van de reddingsoperatie : waar bevindt u zich ? Vermits wij allemaal met een outdoor gps rondlopen was het niet moeilijk om de exacte coördinaten door te geven maar helaas ... enige conformiteit is hier ver te zoeken. Er zijn namelijk verschillende manieren om coördinaten te noteren en die van ons bleken niet dezelfde te zijn dan die van de nooddiensten.

De juffrouw aan de telefoon wist gelukkig duidelijk waarmee ze bezig was en gaf perfecte instructies om tot een overeenkomst te komen. Via de smartphone, Google Maps en nog een extra telefoongesprek konden de hulpdiensten ons localiseren en ook de boswachter van dienst kwam nog even meehelpen. We wandelden nog een stuk, samen met stoere Roger, tot aan een parking en daar werd Roger afgevoerd naar het ziekenhuis van Torrevieja. Zijn echtgenote Annie mocht niet meerijden met de ambulance en vermits onze auto op ongeveer 10 afstand stond konden we niet anders dan onze geplande route verder volgen. En als we dan toch caches passeren, waarom ze dan ook niet meteen zoeken ? Onderweg moedigde Roger ons zelfs aan en bleef via de telefoon vragen hoeveel we er nog gevonden hadden. That's the spirit ! We konden immers onze tijd beter nuttig spenderen terwijl Roger zat te wachten op de chirurg van dienst.

Een tweetal uren later kwamen we bij de auto aan en reed reservechauffeur Rob naar het ziekenhuis. Daar waren ze intussen begonnen met het hechten van de wonde, inwendig en uitwendig. Ik bespaar jullie de gruwelijke foto's. Daarna begon het lange wachten op de ontslagpapieren en het voorschrift voor medicijnen.  Uiteindelijk was het al donker toen we aan de terugreis naar Benidorm konden beginnen. Wat een dagje, maar wel goed voor 44 gevonden caches en 20 km wandelen.  Op papier één van de gemakkelijkste wandelingen van de afgelopen jaren maar een ongelukje kan altijd gebeuren. 

Eergisteren begon de dag zonnig en al snel steeg de thermometer boven de 20 graden. Helaas kwam ook de wind weer stevig opzetten. Toen ik twijfelde of ik nog zou afzakken naar Albeniz om een terrasje te doen, begon het zelfs even te druppelen en dus werd het een dag met 0,0 activiteit.

Gisteren was de wind bijna helemaal weg en ik reed met de fiets naar onze pa. Angelina was er ook en zo waren meteen mijn broekzakken gerepareerd. De briefjes van 500 euro zaten nog veilig maar de stukskes van 1 en 2 eurocent gingen regelmatig op stap zonder toelating. Daarna naar de supermarkt. Toeval of niet : ik moest allemaal dingen hebben die volgens de kranten iedereen hamstert : rijst, pasta enz. Dat was helemaal geen probleem want al de rekken waren goed gevuld. De dag werd afgesloten door een nogal flauwe overwinning van RAFC op het veld van KV Kortrijk.

Vandaag was het dan weer bijna een volledige dag platte rust. Alleen even met de fiets naar onze pa gereden en na overleg zijn vlucht naar Antwerpen gereserveerd. Eind april komt hij nog eens naar België, deze keer voor twee weken en samen met Angelina.

Vanmorgen waren we weer vóór 9u op stap. Eerst 20 minuten wandelen naar het treinstation, dan zo'n 75 minuten (inclusief overstap) op de trein en dan caches zoeken in Orgegia. Het was een mooi wandelgebied zonder grote hoogteverschillen, ook al waren enkele caches verstopt aan toch wel steile afgronden. Er stond ook een stevige wind wat het allemaal iets moeilijker maakte, heel mijn kapsel overhoop ! In de namiddag nog een terrasje gedaan en dan in de omgekeerde volgorde terug naar huis. In totaal werd er 17-18 km gestapt en konden we 16 caches loggen.

Na de hevige rukwinden van gisterenavond kregen we vandaag een echte zomerdag voorgeschoteld. En dat viel mee want we moesten met de fiets naar hotel Marina voor onze clubnamiddag. Met de fiets omdat onze pa zijn auto nog amper in beweging te krijgen is. Mijn bedoeling was om met de bus te gaan maar als onze pa zich heeft voorgenomen om met de fiets te gaan, dan gebeurt dat ook. Helemaal tevreden ben ik daar niet mee, ik zou ook liever hebben dat hij stopt met autorijden. Gelukkig moest ik niet veel moeite doen om hem een fluo hesje te laten dragen. De auto (Fiat Punto) zal waarschijnlijk een afgesloten hoofdstuk worden omdat in de toekomst de kosten zich gaan opstapelen. We zijn al een tijdje aan het uitkijken naar een ander betaalbaar tweedehands exemplaar maar gemakkelijk is het niet.

In hotel Marina lopen de winteractiviteiten stilaan ten einde maar vandaag kregen we toch nog een mooie act op het podium : ABBA ! Nee, uiteraard geen reünie van de wereldberoemde Zweden maar wel twee vrouwen die een heleboel hits van de beroemde groep kwamen zingen. Dat zingen was in combinatie met de ingestudeerde danspasjes niet altijd helemaal toonzuiver maar ik vond het toch aangenamer dan vele andere artiesten die we de afgelopen maanden te zien kregen.

Inderdaad, er is de laatste dagen weinig verschenen op de blog.  Wat ik gedaan heb ? Waar ik was ? Niks en nergens, gewoon even uit de schijnwerpers.  Alweer een jaar ouder worden is in mijn eentje al erg genoeg, daar heb ik geen troostend commentaar bij nodig.  Uiteraard wel een nieuwe lading tijdverdrijf op de laptop :

The crown, derde seizoen. Dit blijft een zeer boeiende reeks over het Britse koningshuis en meer bepaald Queen Elisabeth II. De oubollige protocols, de politieke problemen, een mijnramp, buitenbeentje Margaret, prins Charles op taalcursus in Wales, een poging tot staatsgreep, de onderkoelde moeder-zoon relatie ... zeer interessant.

Verder in dezelfde stijl : Downton Abbey, the movie. Na zes seizoenen van deze populaire reeks en een stilte van enkele jaren kwam er in september 2019 een vervolg in de bioscoop. Als je de serie niet gezien hebt, zal je aan deze film weinig plezier beleven. En als dat wel het geval is, ook niet ... het scenario zou bijna gebruikt kunnen worden voor een nieuwe jaargang van de Kotmadam. Goed als je echt niks anders te doen hebt, meer niet.

Crashing. Omdat ik zo enthousiast was over Fleabag enkele weken geleden wou ik toch ook absoluut deze reeks zien. Hoewel het scenario van dezelfde hand komt is het geheel veel minder interessant. Kort samengevat : een teleurstelling !

Geheel toevallig ben ik bij Huizenjagers beland, een amusant programma waar ik me tegelijkertijd verschrikkelijk aan erger. Ik erger me aan de competitieve drang om de beste te zijn, de gladde verkooppraatjes, hun overdreven hip zijn, de geforceerde vriendelijkheid, hun zangkunsten ...

Er is tot nu toe geen enkele verkoper die mij een huis zou kunnen aansmeren, behalve de Cisse (Severeyns, ex-voetballer RAFC) maar dat zou dan om andere redenen zijn. Hoe sympathieker ze willen overkomen hoe idioter ik ze vind. En eerlijk is eerlijk : bij de toekomstige kopers zit ook niemand die ik op de koffie wil uitnodigen. Niet dat ik dat erg vind, want de kans is waarschijnlijk nog kleiner dat zij mij willen uitnodigen. Wat ik me ook dikwijls afvraag : hoe komen al die jonge mensen aan een budget van vele honderdduizenden euro's ? En waarom worden ze met elke hondduizend euro extra nog arroganter ? Ook altijd irritant als mensen een slaapkamer van 30 m² afkeuren vanwege te klein. Mijn totale leef, eet- en slaapruimte is de laatste 13 jaar 10 m². Hoor je mij klagen ?