Maandag werden we in onze feesttent verwend met grote stapels pannenkoeken. Dit gebeurde ter gelegenheid van Philippe's verjaardag en tegelijkertijd ook om het afscheid te "vieren" van diezelfde Philippe + Josee, Walter en Bertha. Binnen enkele dagen rijden die naar het winterse België.

Gisteren was ik afgesproken met Debbie in Calp(e). Dat was alweer van vorig jaar geleden. Het was supermooi weer en dus wandelden we een beetje rond om te kijken waar we iets konden eten. Terwijl je dat doet valt onmiddellijk op hoeveel zaken hier in de winter gesloten zijn. Ik heb niet geteld maar ik vermoed dat ongeveer 75% van de restaurants het niet de moeite vinden om in dit seizoen open te blijven. Niet erg want er blijft nog altijd genoeg over om te kiezen. Het werd "Lungo Mare van de Gruppo la Piemontesa", veel Italiaanser kan het niet klinker. Verwar dit niet met zomaar een pizzeria want die lekkernij neemt maar een klein plaatsje in op de menukaart. Toch kozen we allebei voor een pizza. Zelden zo'n groot exemplaar op mijn bord gekregen. En dat allemaal in een prachtig ingericht restaurant met zicht op zee. Wie doet beter ?

Na het eten wandelden we nog langs het strand en namen we een ijsje. Er werden ook twee caches gevonden en toen was het alweer tijd om de trein terug naar Alfaz te nemen. Een korte, maar zeer gezellige namiddag.

Vandaag gingen we nog eens naar hotel Marina voor de wekelijkse clubnamiddag, dat was ook weer enkele weken geleden.  De zaal was goed gevuld maar niet afgeladen vol zoals dikwijls gebeurt.  Voor velen eindigt de overwinterperiode stilaan.  Anderen vonden het wellicht te mooi weer om binnen te zitten en nog anderen hebben misschien wel (klein)kinderen op bezoek tijdens de krokusvakantie. 

De gehoopte overwinning op Standard is helaas een 1-0 nederlaag geworden. Antwerp zit duidelijk in een mindere periode en het wordt hoog tijd dat er nog eens drie punten gepakt worden. In ieder geval liet ik mijn avond er niet door verpesten en nam na de wedstrijd de bus naar Albir om daar onmiddellijk The Church binnen te stappen.

Mr Motown (Jonathan) was al aan zijn show begonnen en gaf me onmiddellijk een hand toen hij me zag. Sympathieke man ! Wilma, Leo en Patrick waren er ook en het werd een heel plezante avond. Zo plezant dat ik regelmatig moeite had met het uitspreken van woorden met meer dan één lettergreep. Op het toilet kon ik gelukkig rekenen op een stevige muur die mij het omvallen belette.

Deze ochtend ging het - oh verrassing - allemaal iets trager dan normaal. Ik had zelfs even het gevoel dat de caravan gekanteld was, maar dat zal eerder aan mijn in de war gebrachte evenwichtsorgaan te wijten zijn. Koppijn of niet : om 13u werd ik verwacht op het terras van Universal Lounge Bar. Jennie tevreden met een karaf sangria en Bert en ik met een flinke ijscoupe. Uiteraard ook weer een heleboel bekenden ontmoet, waaronder Jean-Pierre en Elza die vroeger op Costa Blanca stonden - dat was al vele jaren geleden !

Gisteren terwijl de meeste mensen naar de markt waren, heb ik de voor de eerste keer sinds september de Terminuzzz nog eens gestart. Dat starten op zich was geen probleem, maar ik had wel een machete nodig om de weg naar de deur vrij te maken. Ik heb enkele rondjes op het boventerrein gereden en dat ging vlotjes maar het probleem met de zwarte rook bij het plankgas gegeven is natuurlijk niet opgelost door enkele maanden stil te staan.

's Avonds zijn we met de VVB naar Benidorm Palace geweest. Vroeger gebeurde dat sporadisch maar toch met een zekere regelmaat. Nu was het al de derde keer in vijf jaar tijd. Zoals je weet : dit is niet het soort spektakels waar ik warm van word. Tegelijkertijd heb ik er geen enkele moeite mee om toe te geven dat de shows die daar opgevoerd worden uiterst professioneel zijn. Dat was ook deze keer het geval en mensen die voor de eerste keer kwamen kijken vonden het fantastisch.

Zelf vond ik het een van de mindere voorstellingen. Het thema was "Aqua", water dus. Ik had een waterval verwacht maar zag eerder een kabbelend beekje, ondanks de zeer knappe lichteffecten en decorwissels. Uiteraard was er ook nu weer af en toe een act die de rest oversteeg, deze keer was dat de danseres/acrobate in de badkuip en diezelfde dame (denk ik) samen met een gespierde kerel. Zo krachtig en soepel, bijna bovenmenselijk. Ook goede punten dit jaar voor het eten, dat was echt lekker ! Geen foto's van de avond want fotograferen is niet toegelaten.

Vanmiddag zal het nog een keertje café Panaché worden om Antwerp hopelijk te zien winnen op Standard. Daarna snel naar The Church voor een optreden van Mr. Motown.

Nee, het begon niet echt goed vandaag. Eerst naar het station wandelen, stukje met de trein tot Benidorm en dan verder met de auto naar San Vicente bij Alicante. Tot daar geen probleem maar de zoektocht die op het programma stond viel tegen.

Ik zag er nochtans naar uit want als je de reeks van vandaag helemaal afwerkt, heb je meteen de fizzy challenge volbracht. Bij die uitdaging moet je elke combinatie van caches gevonden hebben. Ik verduidelijk : je moet een cache hebben met terreinwaarde 1 en moeilijkheid 1, een cache met terreinwaarde 1 en moeilijkheid 1,5 enz tot je bij terreinwaarde 5 en moeilijkheid 5 uitkomt - in totaal 81 mogelijke combinaties.

De meeste caches werden wel gevonden maar de omgeving was gewoonweg onaantrekkelijk : veel afval, over omheiningen kruipen, kilometers lang langs een drukke baan met veel vrachtverkeer wandelen enz. De omgeving werd ook gedomineerd door betonfabrieken en bergafgravingen. Dat laatste zorgde dan weer een spectaculair extraatje : in de verte werd door middel van enkele explosies een stuk berg opgeblazen zodat ze weer een stuk rots kunnen verwerken tot bouwstenen, beton of weet ik wat allemaal.

Na een korte lunchpauze werd het gelukkig beter. Een simpele wandeling door de natuur, een heel stuk weg van de drukte. We passerden zelfs een herder (volgens mij een van de mooiste beroepen ter wereld) die op zijn rug van de zon lag te genieten terwijl de schapen hun buikjes vulden. De herder had behalve twee honden ook een ezel bij. In totaal werd er 15 km gewandeld en daarbij vonden we 30 caches. De fizzy challenge is dus zeker nog niet voltooid maar dat gebeurt misschien nog binnen enkele weken en zoniet, zeker de volgende winter.

Enkele grijze dagen achter de rug, af en toe zelfs een beetje regen. Als je daar dan nog hoofd- en keelpijn aan toevoegt dan zal je begrijpen dat er weinig te melden valt. Zelfs naar de supermarkt of op restaurant gaan zat er sinds zondag (met een hele ploeg naar Jaipur) niet in. Ook helemaal niet erg want de voedselbedeling was weer prima geregeld deze week 👍.

Vandaag was ik met Bert en Jennie afgesproken om in de Kleine Duivel friet met stoofvlees te gaan eten, nog altijd lekker voor weinig geld. Daarna hadden we nog meer dan tijd genoeg om een terrasje te doen. Morgen wordt het weer een hele dag cachen, afwachten wat het zal worden want het is toch een speciale reeks waar we aan beginnen. Morgen meer uitleg dus !

Vandaag stond de jaarlijkse bloesemtocht van de VVB op het programma. Om 10u vertrokken we aan supermarkt Mercadona in Albir. Langs Polop, Bolulla, Tárbena en heel veel haarspeldbochten waarbij de buschauffeur zijn beste stuurmanskunsten moest tonen, reden we naar Castell de Castells waar we een eerste stop hadden. Iedereen zocht een plaatsje op een caféterras en ik ging in sneltempo het dorp verkennen.

Volgende stop was La Piscina in Parcent, daar waren we vorig jaar ook geweest en tot nu toe is dat het beste restaurant waar we tijdens de uitstappen met de club al geweest zijn. Ook vandaag stelden ze niet teleur : lekker eten en vlotte bediening door oa de schattige Isabel.

Na het eten en de koffie wandelde ik nog wat langs het oude zwembad waar je veel verschillende planten en bloemen kan ontdekken. De laatste stop was ergens tussen Alcalalí en Jalón voor de groepsfoto. Wat we tijdens de rit al duidelijk hadden gemerkt viel ook hier snel op : we waren een weekje te laat om de bloesem op zijn hoogtepunt te zien. Toch was het weer een aangename uitstap die vandaag uiteraard helemaal in het teken stond van Valentijn. Gids Marc had daarvoor speciaal een aantal citaten opgezocht. De mooiste was van François de la Rochefoucauld : "Afwezigheid doet de middelmatige hartstochten verminderen en de grote toenemen, zoals de wind de kaarsen uitdooft en het vuur aanwakkert."

Vandaag niet op stap met ons vast team omdat chauffeur Chris vrienden en familie op bezoek heeft. Dat heeft ons echter niet tegengehouden om toch iets te plannen. We (Rob, Leo en ik) namen de trein naar San Juan om daar de serie "Torres de la huerta" af te werken. Deze keer niet klimmen en dalen, dus ook geen vergezichten vanop een heuveltop. Wat kregen we wel : een overwegend rustige en vlakke wandeling.

Het begon mooi, toen we uitstapten sprak een Spaanse man op het perron ons aan. Hij had gezien dat we alle drie onze gps bovenhaalden en hij bleek zelf ook geocacher te zijn en kende de naam en geschiedenis van alle torens die we zouden tegenkomen. Dan ben ik altijd blij dat ik toch minstens een simpel gesprek kan voeren.

Op voorhand had ik gerekend op 15-20 caches, het werden er uiteindelijk 12. Wel overwegend mooie caches : vernuftig verstopt, veel afwisseling maar helaas ook een heel aantal onvindbaar. Niet goed genoeg gezocht of verdwenen ? Wellicht zullen we het nooit weten. Onderweg kwamen we spijtig genoeg ook weer overal sluikstorten tegen.  Soms kan dat nochtans interessant zijn.  Vooral Rob is dan in zijn nopjes, deze keer was hij heel blij met met een album huwelijksfoto's, een nieuwe koffer en een nieuwe waakhond.  Bij thuiskomst had Letty weer lekker eten gemaakt, stilaan een zeer geapprecieerde gewoonte.

Judy (Garland), een film over de beroemde zangeres/actrice die vóór mijn tijd furore maakte. Al heel jong stond ze op de planken en haar leven werd bepaald door haar entourage. Vooral de jaren voor ze op 47-jarige leeftijd stierf waren tragisch en werden overheerst door overmatig medicijnengebruik. Vooral een straffe vertolking door Renée Zellweger, een actrice waar ik normaal lichtjes ambetant van word.

De Patrick. Met Kevin Janssens, ook niet echt mijn favoriete held van het witte doek maar wat een film, ook al had die gewoon "de hamer" als titel kunnen krijgen. Bereid je voor op heel wat lichaamsbeharing want alles speelt zich af op een naturistencamping. Geen film om te lachen en juist daarom moest ik waarschijnlijk soms hard lachen.

Sex Education : tieners met hun problemen. De moeder van één van de hoofdrolspelers is psychologe en die achtergrond is genoeg voor hem om samen met een vriendin alle seks- en relatieproblemen op school van een oplossing te voorzien. Af en toe best grappig.

The end of the fucking world, twee seizoenen achter elkaar. Een puber die denkt dat hij een psychopaat is en wel eens iemand wil vermoorden én een meisje dat zich helemaal niet thuis voelt in de wereld lopen samen weg en beleven samen avonturen die zweven tussen horror en doodgewone verliefdheid. Wel alles met een hoekje af, daar hou ik van.

Zoals gepland gingen we ook vandaag weer caches zoeken, de laatste van een reeks waar we vorige winter aan zijn begonnen. Hier en daar missen we nog een smiley op de kaart maar daar valt mee te leven. Eerder gezegd : ik mis de laatste "do" nog maar ik hoop dat goed te maken door samen met Debbie op stap te gaan.

Het begon fantastisch in een nooit afgewerkt hotel in Busot. Altijd plezant om in leegstaande gebouwen rond te dwalen. De cache werd niet gevonden maar dat was helemaal niet erg. Nog even enkele kilometers rijden en we konden aan de rest van het programma beginnen. Over dat begin kan ik kort zijn : k.u.t.

Het hele gebied waar we moesten zoeken was (recent ?) omheind. Na een beetje over en weer rijden werd de auto geparkeerd bij een gat in het hek. De eerste caches werden vlot gevonden maar iets verder stond er dan weer een bordje om ons te waarschuwen dat we op privé terrein liepen en dat gaf mij een ongemakkelijk gevoel. Dat heeft niks met schrik te maken om gepakt te worden maar als ik rond mijn terrein een hek plaats wil ik ook dat dat gerespecteerd wordt. Hoe dan ook : Rob en ik gingen terug naar de auto terwijl de andere drie de route verder afwerkten. Echt erg is het niet om met Rob een hele tijd te wachten tot we als team weer voltallig zijn. Met vuile praat en onnozele verhaaltjes kunnen wij heeeeel lang overleven.

Na een korte autorit konden we aan de laatste caches beginnen en helemaal op het einde konden we er ook nog drie extra loggen in en rond Busot.

Woensdag en donderdag, het wordt een beetje eentonig. Gisteren gingen we naar wereldster Marc Dex zien in hotel Marina. Het is gemakkelijk om met zo'n artiesten te lachen maar dat doe ik niet, of toch niet in het openbaar ... Eerlijk : het viel best mee. Toch vermoed ik dat het frustrerend moet zijn dat ongeveer niemand je eigen liedjes kent en dat ze daarna wel meezingen en zwieren bij Tulpen uit Amsterdam, Kleine café bij de haven en soortgelijke deuntjes.

Vandaag stapten we zoals elke week al vóór 9u richting station waar we de trein namen tot in Benidorm. Daar stond taxi Chris al klaar om nog maar eens richting Alicante te rijden. Waarschijnlijk moeten we na vandaag nog één keer hetzelfde gebied bezoeken om de reeks compleet te hebben. "We" is niet helemaal juist want tijdens mijn verblijf in België met de kerstdagen hebben de andere leden van ons team een voorsprong opgebouwd. Om dat goed te maken heb ik al een afspraak met Debbie om samen met haar de ontbrekende caches te gaan loggen. Vandaag was een uitzonderlijk vruchtbare dag : maar liefst 60 caches werden gelogd. Zondag proberen we de resterende "schatten" te vinden.

De tijd vliegt voorbij en voor een aantal overwinteraars komt de terugkeer naar het noorden steeds dichterbij. Frank en Marleen zijn intussen al vertrokken. Zelf blijf ik hier absoluut nog een paar maanden hangen. Het weer is de laatste dagen prima en buiten lopen in t-shirt of minder is geen probleem.

Zaterdag gingen we naar de markt van Jalón, dat was intussen al meer dan twee jaar geleden. Even werd er getwijfeld : langs de N332 of de intussen gratis gemaakte AP7 snelweg. De iets kortere N332 bleek een goede keuze, er was amper verkeer. Ook toen we de markt naderden bleef het heel rustig en ik begon al te vrezen dat de markt niet meer bestond. Dat was gelukkig wel het geval en ze was nog even gezellig als altijd. Geen markt zoals die van Benidorm of Albir maar een allegaartje van antiek, rommel, beetje kleding, beetje vanalles. Ik let nooit op de tijd maar ik denk dat we toch meer dan twee uur nodig hadden om alles te zien.

Tegen het einde was het al veel drukker en het duurde even voor we een plaatsje vonden om iets te eten. We belandden uiteindelijk bij Casa Claudia en dat hebben we ons niet beklaagd. Onze pa en Bernard waren tevreden met hun spaghetti en Annie en ik kregen de beste albóndigas (gehaktballetjes) die ik in jaren gegeten heb.

Op de terugweg stopten we bij de Russisch-Orthodoxe kerk. Annie en Bernard waren daar nog nooit geweest en dan heb ik altijd de onweerstaanbare drang om mijn diploma toerisme in daden om te zetten en de onwetenden iets nieuws te laten zien 😮.

Gisteren stond Club Brugge-Antwerp op het programma en waar kan je dat beter zien dan in café Panaché ? Veel volk uiteraard maar niet het resultaat waar we op gehoopt hadden. Brugge was de betere ploeg en Antwerp speelde één van zijn mindere wedstrijden. In dat geval is het aan de West-Vlamingen om hun klasse te tonen maar sorry, dat deden ze niet genoeg en het was lang wachten op de winnende goal. Een doelpunt dat op zijn minst betwistbaar genoemd kan worden ... RAFC kampioen zal nog niet voor dit jaar zijn en AA Gent is momenteel de beste ploeg, ik denk dat iedereen het daar over eens is.

Vandaag wordt ongetwijfeld een dag gevuld met niksen, dat kan ik nu (9u30) al voorspellen.