Een rustige week tot nu toe. Een week die begon met worstenbroden en appelbollen want Verloren Maandag laten we ook hier niet zomaar voorbij gaan. Gisteren was het uit de wind heerlijk in de zon en veel meer dan daar van profiteren heb ik niet gepresteerd. Zelfs eten maken was niet nodig want Letty had een gigantisch grote pot erwtensoep gemaakt.

Deze middag gingen we weer naar hotel Marina, normaal zou er een muziekkwis georganiseerd worden maar door een technisch probleem werd het een algemene kwis. Ik denk dat ongeveer iedereen alle vragen juist had, zo gemakkelijk was het ! Je moet het dan ook meer zien als tijdverdrijf, bewijzen dat je de slimste bent hoeft hier niet.

Morgen is het tijd voor meer actie want dan gaan we met ons clubje weer een hele dag cachen.

Deze middag ging ik Oswald en Ingrid afhalen aan het treinstation. Voor het vierde jaar op rij zijn ze na familiebezoek in de buurt van Alcoy naar hier afgezakt. We gingen meteen naar Mehak, het Indische restaurant. Vraag me niet wat we gegeten hebben maar het was absoluut weer heel lekker. Daarna gingen we de bagage en instrumenten in mijn caravan zetten om dan vrijwel onmiddellijk weer te vertrekken voor een kleine wandeling.

In de buurt van Rastro Don Quijote parkeerde ik de auto en wandelden we verder naar de 800 jaar oude Johannesbroodboom. Die boom heeft altijd ergens goed verborgen ouder kunnen worden, nu staan er zelfs wegwijzers om hem te vinden. Snoepers als we zijn, moesten de verbrande calorieën weer aangevuld worden en waar kan je dat beter dan bij Universal Lounge Bar ? Elk een grote ijscoupe en we konden ertegen voor de rest van de dag/avond.

Terug thuis werden de gitaar en banjo gestemd en kon het jaarlijkse optreden in de feesttent beginnen. Om daarna meteen te gaan slapen was het nog wat vroeg en dus gingen we naar The Church in Albir. Toen we binnen kwamen zaten de weinige aanwezigen naar het voetbal te kijken maar iets later gingen de televisietoestellen uit en kon Jonathan aan zijn soulrepertoire beginnen, allemaal meezingers en al snel veel ambiance.

Vanaf 22u werd het steeds drukker en bijna elke nieuwe gast had zich op voorhand duidelijk al moed ingedronken. De zaak blijft open tot 4u maar ik heb zo een klein vermoeden dat rond middernacht de helft al van zijn barkruk tuimelt.

Deze namiddag naar een geocachers bijeenkomst geweest bij de bunkers van Benidorm. Jaja, Benidorm heeft bunkers ! Ik was er al eens geweest maar besefte toen niet dat het bunkers uit de burgeroorlog waren, ik had van bovenaf gezien eerder gedacht aan oude waterreservoirs. Bunkers dus, en daar zagen we weer een aantal oude bekenden terug - onze volledige zoekploeg van gisteren was eveneens aanwezig. Ook Rudy, Annick, Omer en Ann waren van de partij - nog net voor ze morgen naar België vertrekken. Tegen het einde van het onderonsje voelde ik al enkele fijne druppeltjes regen, ook al was de lucht nog volledig blauw. Niet lang daarna werd het heel donker en toen we bij de auto waren, was iedereen zeiknat.

Gisteren gingen we naar de nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Vriendenkring in hotel Marina. De muziek kwam deze keer van Lady Jazz Anita. Ik ben absoluut geen liefhebber van dit soort muziek maar ik kon haar versies van oa Radiohead en Bob Marley wel appreciëren. Dat ging ik haar tijdens de pauze ook zeggen en ze was daar heel blij mee, vooral omdat ze voor de rest alleen maar negatieve commentaren kreeg. Op het podium staan kan soms een zeer ondankbare job zijn. Terwijl onze pa aan de bingo begon, wandelde ik naar de Belgische bakker om onze bestelling voor Verloren Maandag te plaatsen.

Vandaag ging het er allemaal iets actiever aan toe. Al vóór 9u stapten we naar het station van Alfaz om daar de tram naar Benidorm te nemen, vervolgens over te stappen op een andere tram richting Alicante en in de buurt van het kasteel van Santa Barbara nóg eens van voertuig te wisselen om in San Vicente de Raspeig te geraken. In totaal 2u30 onderweg en 's avonds nog eens dezelfde route terug naar huis. Wat we in San Vicente gingen zoeken kan je gemakkelijk raden : geocaches ! Omdat we met een groep van negen zoekers op pad waren, verdeelden we ons regelmatig over twee groepjes zodat we in de stad niet té veel opvielen. Zoals wel vaker in een stad, waren veel caches verdwenen maar in totaal konden we toch nog zo'n 24 exemplaren loggen. Eén cache was wel heel inventief, met een aantal tuimelschakelaars moest je een combinatie van antwoorden ingeven en als alles juist was ging de kist open, kon je op een klein tv-scherm een filmpje zien en het logboek pakken !

Een zeer gezellige namiddag gehad vandaag. Wilma en ik reden samen met de fiets naar Albir voor een "happy to chat" bijeenkomst. Als je niet weet waarover het gaat, lees dan het bericht van gisteren even. Toen we iets voor 14u aankwamen hing een Zweedse familie op en rond de bank en twijfelden we : zijn ze daar voor ons of hebben ze gewoon lukraak een bank uitgekozen om te zitten ? Al snel bleek dat ze duidelijk op de hoogte waren maar de kinderen hadden honger en dus vertrokken ze snel.

Niet lang daarna kwamen er nieuwe mensen bij en uiteindelijk daagden er zo'n 10 mensen op. Behalve "baas Dino" van de We love Albir Facebook groep waren het allemaal vrouwen. Eentje had op voorhand al aangekondigd dat ze chocolade zou meebrengen. Dat was ik zelf ook al van plan maar vermits ik mijn chocolade niet graag afgeef ... 😋 Ik had dan maar enkele flesjes Leffe meegenomen, we hebben als Belgen wel wat meer in de aanbieding dan alleen chocolade !

Het was uitermate gezellig en wat ik vooral prettig vond : allemaal ruimdenkende, sociaal voelende mensen. De bijeenkomst had nochtans gemakkelijk kunnen ontaarden in een ruzie want het eerste gespreksonderwerp was de aankomst van een bootje met illegale vluchtelingen deze ochtend, op amper 100 meter van onze ontmoetingsplaats. Daarna ging het over vanalles, binnenkort zal de Facebook groep 10000 leden tellen en ook daarover werden ideeën uitgewisseld om dat te vieren. Een boomplantactie kon op veel bijval rekenen.

Na een uur namen enkele deelnemers afscheid en met de rest gingen we nog een koffie drinken bij Coco Loco. Dit hoeft niet elke week maar ik weet bijna zeker dat dit niet de laatste keer is geweest. Bovendien zullen op deze manier meer mensen op de hoogte gebracht worden van het bestaan van de "bancos de la conversación" en zullen er misschien meer spontane babbelmomenten tot stand komen.

Zaterdagochtend stond ik mijn tanden te poetsen en keek daarbij - onvermijdelijk - in de spiegel. Tegelijkertijd dwaalde mijn blik af naar de schaar en hup, vijf seconden later was mijn baard gekortwiekt. Nog ongeveer een derde blijft er van over en nu kan ik terug ijsjes, soep, spaghetti en andere ingewikkelde dingen eten zonder de helft buiten te smokkelen in mijn struikgewas.

Voor de rest gaat het leven intussen zijn oude gangetje. Iets eten, naar de supermarkt, een fietstochtje. Gisteren ging ik een kijkje nemen op de markt van Albir en daarna was ik nog eens op een "banco de la conversación" gaan zitten aan het strand. Op die bankjes hangt een bordje dat mensen "waarschuwt" dat als je hier gaat zitten, je kan verwachten dat je aangesproken wordt door vriendelijke mensen. Ik heb het al verschillende keren uitgeprobeerd maar altijd zonder resultaat. Ook nu met mijn gefatsoeneerd oerwoud, nog altijd noppes. Ik schreef er iets over op de Facebook pagina die achter dit initiatief zit en net als vorige keren volgden er veel reacties. Méér : morgen dinsdag hebben we met een aantal mensen afgesproken om elkaar te zien aan één van de bankjes. Ik ben benieuwd en hopelijk is het een succes want daardoor mis ik wel een etentje.   Dat probeerde ik al meteen goed te maken bij Chinees restaurant El Puente de Oro.    Al die goedkope menu's smaken overal hetzelfde, buik gevuld voor een zeer lage prijs maar daar stopt het dan ook.  Misschien moet ik volgende keer maar eens iets met schildpad bestellen, verser dan hier kan niet.

Mijn volgende stop was bij camperpark Costa Blanca, die zijn nu al een hele tijd weer open en ik maakte me een beetje zorgen omdat volgens de website nog altijd maar een derde van de plaatsen bezet zou zijn. Mijn verrassing was dus groot toen ik zag dat de camperplaats helemaal vol stond. Mooi zo !

De driekoningenstoet van gisterenavond heb ik maar aan me laten voorbij gaan, die heb ik al dikwijls genoeg gezien.

De feestdagen zijn achter de rug en oudejaarsavond was weer plezant. De ster van de avond was de tweejarige Marie-Julie, dochtertje van neef Peter en Gaëlle.  Onvermoeibaar heeft ze zonder ophouden kadootjes uitgepakt, gedanst, gespeeld, gesprongen en rondgelopen. Tot bijna twee uur 's nachts heeft ze het volgehouden, iets later gaven ook de meeste volwassenen het op. Luc, Nano, Shaun en ik konden het nog rekken tot 3u maar toen was het ook voor ons genoeg geweest. 1 januari diende dan ook vooral om lang te slapen en gezellig veel te niksen ...

Gisteren gingen de kinderen ijsschaatsen en ik ging terwijl langs de steenweg naar de winkels kijken of er misschien al wat koopjes gedaan konden worden. Bij Adventure Store kon ik een mooie Jack Wolfskin jas kopen aan -50 %. 's Avonds werd ik voor mijn laatste avond weer flink vertroeteld. Er werd begonnen met een reuzenfles Chouffe, genoeg om mij al aan het wankelen te krijgen. Daarna kreeftensoep, peekesstoemp met vele meters worst en als dessert roomboter/brésilienne mokkataart. Culinair gezien misschien een rare combinatie maar wel allemaal favorietjes van mij !

Vandaag was er van uitslapen geen sprake maar gelukkig moest ik ook niet al te vroeg opstaan. Om iets over 9u30 nam ik in Gent-Dampoort de trein om zo via Antwerpen naar Brussels Airport te sporen. Ik geraakte alweer vlotjes door de (bagage)controle en een beetje verder op het eerste scherm kon ik zien dat de vlucht al 45 minuten vertraging had. Dat liep uiteindelijk nog op tot meer dan een uur en toen we eindelijk op het vliegtuig mochten moesten we door de striemende regen naar het toestel stappen. De vluchten van Ryanair zijn niet zomaar goedkoop, een slurf jaagt de kosten te veel de hoogte in.

Op het vliegtuig kreeg je zo al snel het gekende "nattehondengeurtje". Ook enkele Anderlechtsupporters vlogen mee, duidelijk herkenbaar aan hun paarse truien met de naam van het supporterscafé "le but" - laat het dat dan zijn wat dit seizoen niet lukt : een doelpunt maken. Intussen begon de mevrouw naast mij gevaarlijk over te hellen in mijn richting, waarom gebeurt dat nooit met bevallige jongedames ?

Na het landen nog een uur op de pendelbus en ik stond bij supermarkt Consum waar onze pa mij kwam afhalen en thuis bracht.