Wat was het heet de voorbije dagen ! Vandaag was het iets draaglijker door een afkoelend windje. Dat windje was trouwens niet alleen want ook Rob en Letty kwamen hier aangewaaid en zij zullen mijn buren zijn voor de volgende maanden. Wel een beetje raar, want hun beide katten zijn afgelopen zomer overleden. Vooral Lady zal ik missen, die zat altijd te miauwen om geknuffeld te worden.

Volgende week komen er nog gasten aan en dan is het nog een hele tijd wachten op de rest. En daarom deze mededeling : voor oktober en november zijn er nog plaatsen vrij en ben je welkom als je een weekje of langer van de zon wil genieten. Vanaf december zit alles vol.

Deze avond dan : voor de eerste keer opnieuw naar café Panaché in Benidorm om naar de voetbalwedstrijd KV Oostende tegen RAFC te gaan kijken. Gezellig als altijd maar Antwerp was te zwak om zijn spel op te dringen. Met een beetje geluk had het 1-4 voor ons kunnen zijn maar net zo goed 4-1 voor de kustploeg. We zullen dus maar tevreden zijn met de 1-1 eindstand.

Gisteren uiteraard een praatje met Patrick gemaakt en dan meteen aan het werk. Onder de voortent kwam op verschillende plaatsen het gras door het grondzeil en dat mag natuurlijk niet. Overal de spinnenwebben verwijderen, al een aantal dingen uit het busje overladen en in de caravan leggen enz. Overdrijven was niet aangewezen want het was verdomme warm, heel warm !

Ook vandaag was het weer bakken vanaf ‘s morgens vroeg. Terwijl de tuinmannen nog bezig waren aan de laatste snoeiwerken wandelde ik naar onze pa. Onderweg zag ik dat het fietspad langs beide kanten weer een stukje verlengd is en tegelijk is ook de idiote situatie van vóór de zomer verdwenen toen een fietspad doodliep op een gesloten poort.

Toen ik bij camping Almafra kwam, was onze pa net Chico aan het uitlaten. Hij ziet niet goed meer, hij hoort niet goed meer maar is toch nog altijd blij als hij je ziet en hij is er zeker niet slechter aan toe dan vorig jaar. Chico is een taaie ! Om 13u30 gingen we een hapje eten in het campingrestaurant. Voor weinig geld veel en lekker eten, we kregen niet alles opgegeten maar Chico vindt het nooit erg als hij een halve gehaktbal krijgt. Daarna bracht onze pa mij terug met de auto. Met een zak vol tijdschriften, een doos vol doosjes allerhande om caches te verstoppen, tupperwares met krieken en frikandel, een doos pralines en nog veel meer is het zwaar om bergop terug naar huis te wandelen.

De avond werd afgesloten met de bekerwedstrijd van Antwerp tegen Lokeren. Helemaal vanzelf ging het niet maar 4-2 is goed genoeg om begin december de 1/8 finale tegen Genk te spelen.

Rond 11u ben ik vertrokken in Navajas en tegen 14u stond ik, naar jaarlijkse gewoonte, op de parking van Lidl in Benissa. Eerst winkelen en dan samen met Debbie lunchen op de parking, kan het romantischer ? 😋 Daarna ging de rit verder tot het ultieme reisdoel en elke helling kon ik kiezen : naar boven tegen een slakkengangetje of gas geven met een zwarte rookpluim. Na een laatste tankbeurt nog vijf minuutjes rijden en ik kon de Terminuzzz parkeren voor mijn caravan. In totaal heb ik tijdens deze lichtjes ingekorte vakantie 2102 km op diesel gereden, 40 km op fietsbandjes en 132 km gewandeld. Over die diesel wil ik nog iets zeggen : in Frankrijk kostte een liter tussen de 1,45 en 1,69 euro, in Spanje tussen 1,16 en 1,28 euro per liter – toch een flink verschil !

Ken je het gevoel wakker te worden van iets maar je weet niet precies wat de oorzaak is ? Deze ochtend om 6u werd ik wakker door een vreemd geluid maar nog enigszins verdwaasd kon ik het niet meteen verklaren. En toen kwam het geluid weer. Wat is dat toch ? Deur open en nog net op tijd opnieuw dicht ! Een aanval van weerwolven ? Eindelijk die ontvoering door aliens waar ik al zo lang op hoop ? Nee, om 6u worden automatisch de sproeiers in werking gezet om het gras groen te houden. En die sproeiers staan precies zo afgesteld dat ze mijn Peugeot mee een wasbeurt geven ! Zou ik me verplaatsen of toch proberen verder te slapen ? Ik was nog aan het twijfelen maar dat was niet nodig, na een kwartiertje stopte de ochtendlijke carwash.

Vandaag moest de beslissing genomen worden : toch nog een omweg of niet ? Niet dus, en langs de overbekende weg van Zaragoza over Teruel naar het zuidoosten van Spanje. Omdat ik bijna nooit naar Alfaz rij zonder onderweg met Debbie af te spreken, zal dat ook deze keer gebeuren. Ik had vandaag al in Alfaz kunnen zijn maar het zal pas morgen zijn. Ik heb de autosnelweg verlaten en sta nu voor één nacht op de camping in Navajas. Hier ben ik 12 jaar geleden met Nancy nog geweest en er is sindsdien weinig veranderd. Niet op de camping en ook niet in het dorp. Aan de hekken in de smalle straatjes kan je duidelijk zien dat “encierros” (stierenlopen à la Pamplona) hier nog altijd populair zijn. De mooie villa’s staan er ook nog altijd. De tocht die ik toen met Nancy gefietst heb langs de rivier en de watervallen heb ik niet overgedaan, bij gebrek aan een goede fiets én absoluut ook omdat het veeeeeel te warm was !

Vandaag de grens over en dat gebeurde niet helemaal met een goed gevoel. Tijdens mijn laatste verplaatsing eergisteren merkte ik dat er regelmatig overdreven veel zwarte rook uit mijn uitlaat kwam bij het inhalen of bergop rijden. Omdat ik er niet helemaal gerust in ben, vermoed ik dat ik de geplande omweg via Segovia en Toledo voor een andere keer zal bewaren en min of meer rechtstreeks richting Costa Blanca zal rijden.

Aan de grens hebben ze mij trouwens tegengehouden. “Daar, een jihadist in een wit buske – die moeten we hebben !” Spijtig genoeg voor hen sta ik nergens geseind en zullen ze hun bonuspunten op een andere manier moeten verdienen.

De bochtige tocht ging verder langs Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles/Orreaga. Daar hield ik een pauze van een dik uur om een beetje rond te lopen en caches te zoeken. Ook een oldtimer club had daar een tussenstop.  Daarna kreeg ik opnieuw een heleboel zig-zag stukken en haarspeldbochten voorgeschoteld maar alles verliep vlot. De zwarte rook is er alleen maar als ik het gaspedaal helemaal intrap maar tegelijk voel je dan dat de motor niet alle pk’s vrijgeeft.

Op het gemakje verder naar Estella-Lizarra dan en daar op de mooie camperplaats gereden. Ik ben onmiddellijk vertrokken voor een wandeling naar “Las Calaveras” in de heuvels boven het stadje. Debbie had daar ooit iets van gelezen en het leek me wel wat om eens te gaan kijken maar het was absoluut de moeite niet. In het stadje is het wel gezellig : overal zie je bedevaarders. Ze mogen in ieder geval niet klagen over het weer. Ik zou het zelf ook wel eens willen proberen, te voet naar Compostela. Te voet, met de fiets telt niet :-) Op het einde van de wandeling ben ik langs de Bodega de Iratxe gepasseerd – daar kan je nog altijd gratis rode wijn “tanken”, dank zij een overeenkomst tussen het klooster en de plaatselijke bodega.

Eerst was het de bedoeling om in Dax te overnachten maar voor vandaag voorspelden ze de hele dag regen. Ik ben gisteren dan maar ineens verder gereden tot Itxassou. In vogelvlucht minder dan 10 km van de Spaanse grens maar voor het echt zover is, zal ik morgen toch 40 km moeten rijden.

Itxassou, het klinkt Baskisch en dat is het ook. Baskenland ziet er qua bouwstijl, zeker op het platteland, ook echt anders uit dan de rest van Frankrijk. En het taaltje blijf ik fantastisch vinden, ook al begrijp ik er niks van.

Gisteren was het nog prima zomerweer en de wandeling die ik deed was zeker niet overdreven lang maar wat een hoogteverschillen ! Pfff … Vandaag regende het inderdaad en net daarom had ik deze camping gekozen : als ik de hele dag opgesloten moet zitten is dat veel aangenamer met internet. En alweer helaas : op mijn telefoon wil het heel af en toe lukken, op de laptop helemaal niet. Vooral niet omdat al mijn deuren gesloten moeten blijven als het regent en mijn volledig metalen kooi heeft liever geen indringers.

Via 4G ben ik gelukkig wel weer getuige kunnen zijn van de overwinning van RAFC tegen Cercle en kon ik een glimlach niet onderdrukken toen ik het resultaat van Beerschot in Virton zag.   De limiet van mijn dataverbruik komt nu stilaan wel heel erg dichtbij door het gebrek aan werkbare internetverbindingen tijdens mijn reis. Wat ik hier wel kan appreciëren is dat ze niet kunnen rekenen. Ik heb twee keer gezegd dat mijn factuur niet klopte (te weinig) en dan heb ik het opgegeven : 10 euro winst ! Ook mooi is dat ze hier een gezelschapsruimte met microgolf, kookplaten, koffiezetmachine enz hebben die je vrij kan gebruiken. Handig als het regent en ik heb er vandaag dan ook gebruik van gemaakt.  Een koffie uit de automaat kost slechts een halve euro.

In de voormiddag te voet vertrokken om de overblijvende caches te zoeken en bijna kon ik zeggen dat ik alles gevonden had. Bijna, die ene aan de begraafplaats lukte niet. Dan maar in het zwembad gedoken, een douchke gepakt en in de zon gezeten. Af en toe niksen is toch niks mis mee ? Al het volk dat hier tijdens de werkweek in caravans samenhokt, is blijkbaar haar huis vertrokken en dat maakt het hier heeeeeeeeeeeel rustig.

Ik had gisterenavond al een brandluchtje waargenomen maar deze ochtend kon de plaatselijke radiozender er niet over zwijgen : een grote brand hier in de buurt, voorlopig was er al 200 hectare verloren gegaan en bijna een heel dorp zou geëvacueerd zijn. Wegwezen dus want vandaag moest ik heel wat kilometers afleggen, bijna 400 !

Omdat bijna alle kilometers langs (gratis) snelwegen lopen stond ik om 14u15 al voor de poort van de volgende stopplaats : municipal Lac des Forges in Ychoux, zo’n 70 km onder Bordeaux. Of ik hier twee nachten kon blijven ? Daar moest de man aan de receptie eens flink over nadenken. Er blijken hier maar 45 plaatsen te zijn, bovendien zijn bijna alle plaatsen ingenomen door huisjes en vaste klanten. Ik kreeg de laatste vrije plaats. naast een beekje, aan het begin van een wandelpad en op een verhoogje mijn eigen picknicktafel. Met veel schaduw en dat is nodig want het is weer warm vandaag.

Toen ik deze namiddag terug kwam van mijn verkenningstocht bleek dat wat ik bij aankomst vermoedde juist was. Er stonden heel wat bestelwagentjes geparkeerd en bijna alle caravans waren bezet, uitsluitend met mannen. Je ziet dat de laatste tijd wel meer : werkvolk dat ergens nodig is voor een grote werf onderbrengen in vakantieparken of campings. Mij stoort het niet, alleen is het afwachten wat er morgen gebeurt. Gaan ze hun werkweek met de nodige drank afsluiten of gaan ze voor het weekend naar huis ? Dat laatste zou kunnen want ze spreken allemaal Frans, geen geïmporteerden uit Polen deze keer. Oh, wat een vooroordeel – foei !

Nog altijd mooi weer, wel enkele graden kouder en een frisse wind. Nog genoeg caches in de buurt maar net iets te ver om vanaf de vorige camping te doen. En dus ben ik deze ochtend vertrokken en 7 km verder naar Pont-Chrétien-Chabenet gereden. Daar heb ik mij op een parking gezet om een cachetoer van zo’n 10 km te doen. Ook deze caches waren allemaal van dezelfde soort maar de route zelf was heel mooi. Zicht op een fantastisch kasteel, de enige houten overdekte brug van Frankrijk (dat beweren ze toch) en vooral : ik heb eindelijk nog eens kunnen verbroederen met een kudde koeien. Er is altijd wel een dapper exemplaar bij dat na een tijdje haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen en dichterbij komt. Iets later stond ze allemaal samen bij het hek.

Daarna heb ik nog eens een gigantische verplaatsing van 5 km gedaan tot Argenton sur Creuse, nog altijd aan hetzelfde riviertje dus. In de namiddag volgde dan nog een wandeling van 10 km. Er blijft nu nog een heel stuk van de voie verte over maar voorlopig moet ik hier in de buurt niet meer zijn.

Ook nog iets over de poezen van de vorige camping. Het kleinste was gisteren bijna de hele dag op dezelfde plaats blijven liggen en ik vreesde dat ze vannacht zou sterven. Tegen het vallen van de avond was ze toch verdwenen en deze ochtend waren ze allebei weer op post. Ik had zelfs de indruk dat het beter ging met het kleintje. Gisteren dacht dat er iets serieus mis was maar zo’n beestje kan natuurlijk ook gewoon zijn pootje verzwikken. Die poezen gaan zeker nog een tijdje door mijn hoofd blijven spoken, net als de hond die mij in februari de hele dag door de bergen rond Granada is blijven volgen.

Argenton sur Creuse is een dorp dat nog echt leeft, het grootste deel van de winkels zijn hier niet dichtgetimmerd en de terrasjes zitten vol. Ze zijn fier op hun Romeinse verleden maar de “Pont Romain” stelt toch flink teleur. Ze noemen zich ook het “Venetië van de Berry” maar tegenwoordig eigent elk dorp met een emmer water zich die titel toe. Zolang er geen gondels varen en een koffie op een terras geen 10 euro kost, mag je die naam niet gebruiken !

De zaken waarmee ze ooit het nieuws haalden zijn niet meteen vrolijk te noemen. Net als in het bekendere Oradour-sur-Glane hebben de nazi’s ook hier flink de beest uitgehangen bij de bevolking. 65 mensen werden hier op 9 juni 1944 door de Duitsers vermoord, 54 burgers en 11 uit het verzet. Recenter, op 31 augustus 1985, botsten hier twee treinen tegen elkaar, met 43 doden tot gevolg.

Gisteren al maakte ik kennis met het kleine rosse katertje, een speels kereltje vol levenslust dat zonder vrees achter je aan huppelt en om aandacht loopt te miauwen. Als je hem aanhaalt overstemt zijn gespin het overvloedig vallen van de bladeren, herfst ... Vandaag kwam ik het veel kleinere zusje tegen, zo mogelijk nog mooier dan het broertje maar helaas een sukkelaartje. Ze mankeert iets aan haar achterpootje en is op deze manier een vogel voor de kat. Of in dit geval eerder een kat voor de vogel – een hevige kraai maakt hier snel misbruik van - maar wat een schatje ! Af en toe komt grote broer haar gezelschap houden en likt hij haar bij wijze van begroeting. Het lijkt wel alsof hij beseft dat ze niet samen oud gaan worden.

Ik heb aan de receptie gemeld dat het kleintje niet okee is en even later kwam iemand (ik vermoed de dochter – helemaal onder de tattoe’s en sorry, bloedmooi) kijken. Ze zou eens informeren bij de dierenarts maar of ze die moeite gaan doen valt nog te betwijfelen. In ieder geval vloog de voormiddag zo voorbij en was het al 14u toen ik onder een hevig brandende zon met de fiets vertrok om nog enkele caches te zoeken, deze keer in een andere richting dan gisteren.

Op de voie verte viel het wel mee, bijna heel het fietspad ligt in de schaduw. Als ik even afweek van de route ging het snel bergop en pufte ik als een stoomtrein, dan maar snel terug naar mijn oude spoorwegbedding ! Op mijn verste punt kon ik kiezen : langs dezelfde weg terug of een omweg langs de overkant van de rivier Creuse en daar nog enkele extra caches meepikken.

Ik koos voor het laatste maar eerst iets drinken op het terrasje van hotel-bar-restaurant bij de kerk van Rivarennes. Binnen één tafeltje met daarop de mededeling dat het restaurant tot oktober gesloten is maar op het terras is plaats genoeg. Ik bestel binnen mijn cola en het duurt even voor die uit de kelder (of de Carrefour 30 km verder) is gehaald. Aan het ene tafeltje zit iemand die eruit ziet als een boekhouder en het volgens mij ook is. Een tweede dame komt binnen en stelt zich aan de boekhouder voor als de nicht van de bazin. Ik antwoord daarop : en ik ben de grootvader. Dat vond hij wel plezant … de mensen hier hebben niet veel nodig om zich te amuseren.

Door mijn omweg – onderweg ook nog even een kruisweg/calvarieberg beklommen – was ik bijna verplicht om langs het dorp te passeren en rij door de hoofdstraat. Lang geleden ongetwijfeld een gezellige straat met winkels in overvloed, nu is er haast niks meer – het lot van vele Franse dorpen. Om 16u gaat de bakker weer open en ik koop een stokbrood en later nog een stuk kaas – geen vin geen Boursin – in de Casino supermarkt, die zorgt ervoor dat de bewoners toch nog alles in hun eigen dorp kunnen kopen.

Net als gisteren heb ik afgesloten met een half uurtje zwembadhangen. Slechts gestoord door een Nederlands koppel dat het poortje met kinderbeveiliging niet open kreeg. Want ja, vandaag versterking aangevoerd : twee Nederlandse caravans en een Engelse camper.

Deze middag minder prettig nieuws ontvangen. Walter van de legendarische platenwinkel Brabo in Antwerpen is afgelopen zaterdag overleden, 62 jaar oud/jong. Samen met Bruno, de eigenaar, heeft hij enkele tientallen jaren geleden voor een groot deel de inhoud van mijn platenkast bepaald. Als je me kwijt was, kon je me vinden bij Brabo. Je kwam kijken of die ene elpee er al was en je ging buiten met een hele stapel ander vinyl die door hen werd aangeraden. Zowat heel mijn punkverzameling werd bij hen gekocht en dan spreek ik over duizenden singles en elpees. Eén keer, toen er weer eens rellen waren tussen de punks en de VMO vluchtte ik de winkel binnen en deden ze net op tijd de deur en het rolluik dicht of ik had het pak rammel van mijn leven gekregen. Later had Walter nog een eigen winkeltje, gespecialiseerd in rariteiten. Iets niet vinden stond niet in zijn woordenboek. Soms duurde het maanden en als hij je dan zag, riep hij je binnen en haalde fier het resultaat van zijn zoektocht boven. Daarbij waren oa Metal Box van PIL, Metal Machine Music van Lou Reed en Violence grows van Fatal Microbes. Nog nooit van gehoord !? Ik hoor het jullie tot in Frankrijk denken. Intussen is het al heel lang geleden dat ik hem nog zag of hoorde maar zijn heengaan pakt mij toch. Goede reis kameraad.

Ik heb de Loire achter mij gelaten en mijn rit ging helemaal langs departementale wegen, langs ingeslapen dorpjes om aan te komen in een dorpje waar ze zelfs nog nooit wakker zijn geweest : Saint Gaultier. Wanneer ik op de camping aan de uiterst vriendelijke (en mooie) uitbaatster meld dat ik alleen reis, ni femme ni chien, zegt ze meteen dat ze twee katjes ter adoptie heeft maar daarover later meer. Er zijn momenteel drie plaatsen bezet, mezelf meegeteld. Toevallig drie Belgische nummerplaten, dat gebeurt ook niet vaak. Deze camping heb ik gekozen om twee redenen : veel caches in de buurt + gratis wifi op de hele camping. Veel caches zijn er inderdaad en voor de eerste keer nam ik de vouwfiets uit de koffer om langs een “voie verte” (een voormalige spoorlijn omgevormd tot fietspad) een aantal caches te zoeken. Helaas : bijna alle caches waren van het type “achter de boom” en dus vrij eentonig, gelukkig waren er ook enkele bij die niet bij de reeks hoorden. En dan : wifi … Het is ook altijd wat als ze gratis wifi beloven. De ene keer is een postduif sneller, de andere keer blijkt het verkeerd in de campinggids te staan en moet je toch betalen. Vandaag een variant : het eerste kwartier is gratis, daarna moet je betalen. En dat doe ik dus niet ! Straffer, ik vertik het zelfs om dat gratis kwartier te gebruiken. Vijftien minuten, wat kan ik daar nu mee aanvangen ? En dus blijft deze bijdrage aan de blog weer wat langer op de laptop staan. Om eerlijk te zijn : ik mis het internet niet echt. Nu ga ik eindelijk op tijd naar bed en heb ik tijd om tijdschriften te lezen. Om te bewijzen dat ik het niet mis, blijf ik hier morgen nog een nacht extra. Om nog meer saaie caches te loggen én in het zwembad te plonzen. Enkele graden te koud maar heerlijk verfrissend bij – nog altijd – 30 graden.

Ik wou hier graag nog een nacht blijven maar niet als die Franse kwekkers naast mij bleven staan. En dus gewoonweg gevraagd of ze nog lang bleven, wat niet het geval was en zo kon ik met een glimlach vertrekken op mijn wandeling. Veel leverde mijn route op beide oevers van de Loire niet op : tien kilometers gestapt om twee caches te vinden. En toch : zeg nooit meer dat ik klein ben ! Bij één van de gevonden caches stond vermeld dat je groot moest zijn óf met twee. En vermits ik alleen op pad ben …

Even heb ik getwijfeld of ik het kasteel van Chaumont zou bezoeken maar 18 euro vind ik toch wat veel, vooral omdat het hier vooral om de tuinen gaat en ik nog steeds het verschil tussen een roos en een tulp niet ken. Aan de overkant van de rivier konden ze mij dan weer niet verleiden met een vers varken aan ‘t spit. Ocharme die beestjes. Ik eet wel varkensvlees maar niet als het op een varken trekt :-)

Vanaf 14u was het platte rust, met mijn slimme telefoon naast mij om Anderlecht-Antwerp te volgen – in de schaduw uiteraard. En rood-wit heeft het weer goed gedaan, al heeft winnen tegen de Brusselaars niet meer dezelfde uitstraling dan vroeger – toen ze nog wel bij de top van het Belgische voetbal hoorden. Bovendien grappig : als RAFC scoorde hoorde ik gejuich aan de andere kant van de Loire. Een wedstrijd die, afgaande op het flinke geluid dat de supporters produceerden, door heel wat mensen werd bijgewoond. Toch kan ik me niet voorstellen dat FC Onzain een wereldploeg is. Als ik één van de volgende dagen (morgen zou moeten lukken) deftig én gratis internet heb zal ik eens opzoeken tegen wie ze speelden en in welke afdeling. Ik gok tegen Tripleville in 7F.

Vroeg wakker en na de douche ook vroeg weg. Iets over 9u reed ik de parkeerplaats van Bonneval op, een verplaatsing van zo’n 30 km. In het voorjaar was ik hier ook al gepasseerd maar toen was zowat elke straat afgesloten voor de jaarlijkse dorpsfeesten. Nu was het een stuk rustiger maar in de smalle straatjes ben ik toch altijd blij dat ik niet meer met een volwassen camper onderweg ben. Bonneval is een mooi stadje en is helemaal omgeven door water. Goed genoeg om enkele uurtjes rond te hangen. Dat deed ik dan ook en toen reed ik verder naar Chaumont sur Loire.

Normaal wou ik in Blois overnachten op de nieuwe camperplaats maar die was afgesloten voor een of ander evenement. Nu sta ik op de gemeentecamping, een langgerekt terrein van zo’n 600 meter langs de rivier. De mooiste plekjes zijn uiteraard vlak naast de Loire maar je moet dan wel een lange stroomkabel hebben én niet bang zijn om vast te rijden. De ondergrond is heel zanderig en hier en daar zakte dan ook een grotere jongen weg. Ik koos voor een plaats onder een grote boom, met een temperatuur van iets boven de 30 graden lijkt me dat verstandig.

Veel heb ik de rest van de dag niet meer gedaan, behalve een kleine wandeling bleef het beperkt tot stoeltje zitten en mij ergeren aan de Fransen die naast mij zijn komen staan. Twee campers, deur aan deur en de hele namiddag hebben ze geen halve seconde gezwegen. Nu besef ik weer hoe irritant ik zelf kan zijn als oninteressante spraakwaterval.

Bonneval, bijgenaamd het kleine Venetië van de streek Beauce, is een middeleeuwse stad vol charme, getuige daarvan haar vestingen en mooie huizen die zich spiegelen in het water van de Loir. Een ontdekking van de stad begint met de voormalige Benedictijner abdij van Saint-Florentin-et-Saint-Hilaire, opgericht in 857. Daarna kan je nog genieten van de straatjes, oude gebouwen, bruggen enz.

Het kasteel van Chaumont-sur-Loire werd gebouwd in de 15e en 16e eeuw. Van op het terras van het kasteel is het uizicht over de Loirevallei magnifiek. Voor de bloemenliefhebbers is er elk jaar het Internationaal Tuinenfestival dat plaats heeft in het park van het kasteel van juni tot oktober en dat landschapsarchitecten van over de hele wereld samenbrengt.

Geen enkele reden om vroeg op te staan want vandaag een dag extra in Chartres. Aan de bedrijvigheid rond de Terminuzzz te horen waren de meeste anderen wel vroeg wakker, ook al deden ze alle moeite om zo stil mogelijk op te kramen en te vertrekken. Deze camping wordt duidelijk als doorgangscamping op weg naar waar dan ook gebruikt.

Rond 10u wandelde ik naar Maison Picassiette, zo moest ik niet langer op de smoel van de schoonmaakman te zien. Ik heb zelden zo’n onvriendelijke vent gezien. Het sanitair is momenteel ontoereikend voor het aantal kampeerders maar het is wel proper.

Maison Picassiette dus, speciaal daarvoor naar hier komen zou ik niet doen maar als je er toch bent : absoluut de moeite, ook al is 6 euro inkomgeld aan de hoge kant. Het geheel is een beetje vergelijkbaar met le Palais Idéal du Facteur Cheval in Hauterives. Het bouwwerk in het zuiden is groter maar dit hier is kleurrijker.

In de namiddag had ik een cacherondje uitgestippeld ten zuiden van de stad. Niks bijzonders maar alles bij elkaar toch weer 17 km gewandeld vandaag. De eerste dag was dat slechts 5 km en gisteren 10 km, de conditie kan er alleen maar beter door worden.

De Notre-Dame Kathedraal in Chartres is een van de beroemdste kathedralen in Frankrijk en terecht ! Uitzonderlijk mooi zijn de glasramen uit de 12e en 13e eeuw. Deze kathedraal is een van de enige in de wereld waar brandglasramen in hun geheel en in de oorspronkelijke vorm zijn bewaard gebleven. Ze stellen het leven voor in de 13e eeuw en bijbelse verhalen. Als je de kathedraal bezoekt, loont het de moeite om ook eens naar het labyrint in de vloer te kijken, bedevaarders volgden de route op hun knieën als boetedoening. Nog meer mooie gebrandschilderde ramen (uit de 14de eeuw) zijn te bewonderen in de “Eglise St. Pierre”. Niet ver van de kathedraal ligt het het Internationaal Centrum voor Glasraam, gewijd aan de glasraamkunst. Behalve de permanente tentoonstelling van oude glasramen biedt het centrum de ontdekking van het werk van hedendaagse artiesten. Chartres is echter meer dan de kathedraal. Er zijn heel leuke plekjes te ontdekken en je kan er makkelijk een paar dagen vertoeven. De oude stad bezoeken met haar vele oude huizen (het Huis van Le Saumon uit de 16e eeuw, het huis van La Voûte en ook nog de huizen van de Rue des Ecuyers bijvoorbeeld) is zeker de moeite. Het kuieren in de oude wijk van de leerlooiers, langs de rivier de Eure is ook niet te versmaden. Het maison Picassiette (of het huis van duizend stukken) in het Franse Chartres is dan weer een voorbeeld van naïeve architectuur bestaande uit glas- en faiencescherven vastgekleefd in cement. Het is gesitueerd in de rue du Repos. Het huis werd gebouwd door Raymond Isidore, bijnaam Picassiette omdat hij stukjes vaatwerk “pikte” om zijn plannen uit te voeren.

Als extra service werd deze ochtend iedereen om 8u gewekt door onderhoudswerken in de rivier. Twee croissantjes later was dat luidruchtige ontwaken alweer vergeten en vertrok ik. Volgens de planning zou de volgende halte Le Neubourg worden om daar via een voie verte enkele tientallen caches te loggen maar vermits het cacheplezier op een laag pitje staat reed ik meteen verder naar Évreux. Ik zag de afrit in de verte en het begon te regenen, niet hard maar hard genoeg om mijn goesting om in de stad rond te wandelen weg te nemen.

Dan maar verder naar Chartres en onderweg zag de lucht er al wat vriendelijker uit. De camping was flink gevuld en ik heb nog nooit zoveel Notins (een duur Frans merk van campers) bij elkaar gezien. Volgens mij nog altijd de enigste motorhome met ‘rolluiken’ maar ik kan verkeerd zijn. Na een banaantje als middagmaal vertrok ik richting centrum. Ik ben hier al eerder geweest maar de kathedraal blijft fantastisch om te zien. Een zitbankje in de buurt van de kathedraal herinnerde me aan mijn vorig bezoek. Onder de bank was een cache verstopt maar hem pakken was onmogelijk door twee dames die daar zaten. Uiteindelijk stapte ik op hen toe en het bleken twee Vlaamse vrouwen te zijn die met de fiets naar Compostela reden en in de nabijgelegen wasserette wat kleding een rondje lieten draaien. Na een uitleg over geocaching kon ik de cache toen loggen.

Ook vandaag zocht ik enkele caches maar toen ik verder van het toeristische centrum verwijderd raakte ben ik teruggekeerd. Overigens : “les quartiers historiques” langs het water zijn ook absoluut de moeite waard om te bezoeken. Overal zie je prachtige bruggetjes en oude wasplaatsen. Toen ik terug op de camping kwam, was die nog veel voller dan enkele uren vroeger. Zo vol, dat het zelfs zoeken was naar een plaats – zeker als je ook elektriciteit wilde. Omdat de plaatsen niet echt afgebakend zijn, lukt het altijd wel om een vrije plek te vinden maar het geheel oogt dan wel een beetje chaotisch.

Deze ochtend voor de (voorlopig) laatste keer rozijnenbrood met warme chocolademelk als ontbijt en om 9u30 verliet ik mijn zomerresidentie. Luc, Anne, Isabel en Sarah : nog maar eens bedankt voor de gastvrijheid ! Eerst nog even de dieseltank vullen en de bandendruk nakijken. Dat eerste viel mee, ik had maar 200 km gereden sinds de laatste tankbeurt. Bij alle banden kon makkelijk een 0,5 tot bijna 1 bar bij, ik had nochtans niet de indruk met platte banden te rijden.

Om 14u30 naderde ik mijn eerste stopplaats, Pont de l’Arche in de buurt van Rouen. Toen ik de camping naderde dacht ik : “Hé, hier ben ik nog al eens geweest – niet eens zo lang geleden.” Dat geheugen … toen was ik niet blijven slapen vanwege te veel regen of zoiets. Nu wou ik wel blijven want behalve een beetje motregen tijdens de eerste tientallen kilometers was het vandaag droog gebleven. De bedoeling was om voor 5 euro op de camperplaatsen buiten de camping te staan maar die zijn zo hellend dat je de auto zelfs met de hoogste keggen niet horizontaal krijgt. Dan maar op de camping, voor minder dan 8 euro – een klein verschil. De camping is heel simpel en het sanitair heeft zijn beste tijd gehad. De ligging is fantastisch, naast het water en vlak tegen het dorp. In dat dorp vind je alles : dierenarts, restaurants, terrasjes, verschillende bakkers enz. Bovendien is het ook een mooi dorp met vele vakwerkhuizen en een prachtige kerk. In de verte hoor je wel altijd het verkeer over de brug rijden maar mij stoort dat niet.

In de buurt van Rouen ligt Pont-de-l'Arche, een middeleeuws stadje omringd door wallen van de 13de eeuw. De 16e eeuwse kerk Notre-Dame-des-Arts staat op een heuvelrug met uitzicht op zowel de Eure als de Seine en is een perfect voorbeeld van gotische stijl. De voormalige Bonport abdij is een juweeltje van gotische cisterciënzer architectuur.