Valentijn, wat heb je eraan als je ‘s avonds alleen gaat slapen en ‘s morgens eenzaam wakker wordt. Klinkt dat zielig ? Dat is absoluut niet de bedoeling want ik ben niet geïnteresseerd in dit soort commerciële “feest”dagen. Hetzelfde geldt al jaren voor kerstmis en toch kan je er niet aan ontsnappen.

In elke reclamefolder en op elke site vliegen de hartjes je rond de oren en een beetje restaurant biedt een speciaal (duurder) menu aan op deze dag. Zo gaat het ook vandaag bij Sabor en dus gingen we gisteren al eten want een hele middag verliefd in onze pa zijn ogen kijken, vind zelfs ik overdreven. Deze week kregen we versterking van Ferdinand, Paul en Marleen en ook geen enkele van die drie mensen staat op mijn verlanglijstje om een romantisch avondje mee door te brengen.

En toch laat ik Valentijn niet zomaar voorbij gaan want ik heb voor de gelegenheid wel een valentijnscache verstopt. En zo zijn we weer bij het geocachen aanbeland. Gisteren ging de vaste bende weer op zoektocht en was het mijn beurt om thuis te blijven omdat er nu eenmaal slechts vijf mensen in de auto van Chris passen. Ik zal er een andere keer ook wel eens geraken. Die andere keer zou misschien zelfs al morgen kunnen zijn want dan staat er met de Vlaamse Vriendenkring een bloesemtocht op het programma in dezelfde streek waar gisteren naar caches werd gezocht.

Intussen ben ik ook bezig met een groots project om een nieuw rondje met caches te leggen. Nu ja, groot – toch een heel stuk ingewikkelder dan de vorige caches. Je hoort er nog van, of niet …

Neen, echt gelukkig was ik niet gisterenavond met het resultaat van RAFC in Lokeren. Het ergste van al was dat de Waaslanders de overwinning ook verdienden. En zo komt het doemscenario van vorig seizoen ook deze keer weer dichterbij. Gelukkig draait het bij een aantal concurrenten ook niet zoals het moet.

Deze voormiddag wandelde ik naar de markt van Albir (iets meer dan 4 km). Daar was het weer over de koppen lopen en ook de terrasjes zaten overvol. Bij het kippenkraam stond op een bepaald moment zelfs een rij van 30-40 mensen aan te schuiven. 

Ik had met onze pa en Angelina afgesproken bij het plaatselijke frietkot en dat smaakte weer. Hadden we nog plaats voor een ijsje ? Ja. Hadden we nog plaats voor een iets groter exemplaar ? Jaaaaaaa ! Op het terras van Arlequin (tegenover Lidl) vonden we wat we zochten.

Het wordt eentonig maar op een prettige manier : weer een zomerdag. Ik wachtte tot alles een beetje opgewarmd was en wandelde naar de markt, daar stonden in tegenstelling tot vorige week weer alle kramen opgesteld. Ook weer veel bekend volk tegengekomen, waaronder Bert en Martien – dat was al zeker twee jaar geleden. Op de terrasjes zat nergens bekend volk, ik kocht mezelf dan maar een portie churros en wandelde terug naar de caravan.

Deze avond kwam onze pa mij ophalen want we gingen naar Benidorm Palace. Aan de ingang werden we al opgewacht door Leo, Christiane, Andy en Jessy – de rest van de club (want georganiseerd door Vlaamse Vriendenkring Benidorm) kwam iets later de groep vervolledigen. Het was nog even wachten tot de deuren openden en toen konden we aan tafel. De plaatsen om te zitten zijn nog altijd even krap maar je heb wel overal een goed zicht op het podium.

Terwijl het eten geserveerd werd speelde het huisorkest “New Bamboo” enkele deuntjes en om 22u begon de echte show.  Een show die op zeer professionele manier gebracht wordt en een wervelend spektakel waarvoor je in pakweg de Moulin Rouge een veelvoud betaalt. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten zit ik liever in een voetbalstadion of op de weide van een rockfestival maar ik heb toch genoten van een aantal artiesten.

De acrobaat op zijn fiets had wat langer rondjes mogen draaien, de jongleur met de hoedjes was ronduit fantastisch en een goede goochelaar laat je mond altijd openvallen van verbazing. De moderne dansjes kunnen mij minder bekoren en spijtig genoeg was er te veel geroezemoes in de zaal om voluit te kunnen genieten van de meer “intieme” momenten die richting flamenco gingen.

De blote borsten die vroeger altijd de show afsloten zijn verdwenen, de maatschappij wordt steeds preutser of betutteld door hashtagkijknietnaarmij gedoe. Toch een gezellige avond gehad en me weer laten verleiden om enkele foto’s te kopen. Zelf foto’s van de show nemen mocht niet, vroeger werd daar niks van gezegd.

Na de 22000 stappen van gisteren was het vandaag tijd om het iets rustiger aan te pakken. De uitbundig schijnende zon was daarbij het perfecte gezelschap. Omdat ook bij zomertemperaturen iets gegeten moet worden wandelden Rob, Letty en ik naar onze pa. Onderweg kwam we de plaatselijke herder met zijn kudde geiten en schapen tegen, dat was weer een hele tijd geleden. Bij onze pa stapten we in de auto en ging het verder naar Sabor.

Na een lekkere lunch gingen we nog naar de vuurtoren in de haven van Altea, daar ligt sinds enkele weken een nieuwe cache. Ik had die vorige week met Ingrid en Oswald al gezocht en ook gevonden maar we konden er toen niet bij om te loggen. Vandaag had handige Rob een geïmproviseerde hengel bij, gemaakt van een wandelstok en een kleerhanger, en daarmee lukte het heel snel.  Als je dan de logs bekijkt van vorige zoekers, heb ik toch mijn bedenkingen.  Zo zijn er een aantal die de cache gezien hebben maar niet hebben kunnen pakken.  Dat is natuurlijk niet de bedoeling ! 

Op de terugweg nog even langs bij de supermarkt en dag was weeral voorbij gevlogen.

Woensdag, het zal geen verrassing zijn dat we weer caches zijn gaan zoeken. Geen grote reeksen deze keer, er was besloten om alles in de buurt van de N332 “op te kuisen”. Omdat ons team nog niet zo lang bestaat, is dat niet zo gemakkelijk : soms hebben Henny en Wies eentje gevonden die Rob, Chris en ik al hadden, de andere keer waren Rob en ik blij met een cache die door de rest van de groep al gelogd was.

Ons actieterrein voor vandaag situeerde zich tussen El Campello en Benidorm en ik was vooral aangenaam verrast door de opknapbeurt aan de zuidkant van de stad Villajoyosa. Bij alle toeristen al lang bekend voor de gekleurde huisjes en dat is natuurlijk niet veranderd.

Een van de laatste caches die we vonden, was er een die Rob en ik vijf jaar geleden al gevonden hadden en ik kon mij niet voorstellen dat we daar met een huurauto waren geraakt. Ik heb het eens opgezocht en we hadden toen een VW Polo, het zal dus wel kloppen. We waren er ook allebei van overtuigd dat de weg toen nog in veel betere staat was dan nu. Hoe dan ook, eens je aan de beklimming begon was er geen weg terug en dus ging de Renault Clio van Chris hoger en hoger, tot we toch een plekje vonden om te draaien. Van daaruit ging het te voet verder omhoog en hoera, onze naam stond nog altijd in het logboekje !

De laatste cache van de dag wou niet lukken, hij zou verborgen moeten zijn in een half gesloopte boot maar we betwijfelen of hij er nog ligt. De uiteindelijke oogst was toch weer mooi, iedereen heeft zo’n 10 caches kunnen loggen.

Ik ben kwaad, woest, verontwaardigd, ontgoocheld.  Geloofwaardigheid is een woord dat al lang niet meer van toepassing is in het politieke landschap maar er zijn grenzen. 

Als je wil liegen, doe het dan op niveau !  

Ik begrijp dat je met zo'n naam voorbestemd bent om niet helemaal de waarheid te vertellen maar met een christelijke achtergrond zou je toch op zijn minst een heel klein moeite moeten doen om het rechte pad te bewandelen. 

Als het niet klopt als het klopt terwijl het zou moeten kloppen omdat het niet klopt en je echt niks beter kan verzinnen dan complottheorieën ingefluisterd door de staatsveiligheid dan is er maar één conclusie : bol het af - liefst in galop ! ! !

Voor de Nederlanders (of mensen die tijdelijk op Mars hebben gewoond) : Joke Schauvliege is Vlaams minister, bevoegd voor leefmilieu en haalt met haar leugens alle voorpagina's.  Google even op Gazet van Antwerpen, Nieuwsblad, De Morgen, HLN, vrtnws of welke nieuwssite dan ook - je kan er niet naast kijken.

Vroeg wakker worden was vandaag geen probleem want ik heb gewoonweg niet geslapen. Bijna de hele nacht werd de caravan door elkaar geschud door hevige rukwinden.  Benistorm dus ... en meteen mijn verontschuldigingen voor de volgende keer : de woordspelingen zijn op !

Deze ochtend stond ik om kwart voor negen al aan het hotel om samen te ontbijten, net zoals het concertje in onze tent wordt dit ook een jaarlijkse gewoonte. Met een volle maag werd alle bagage in de auto geladen en reed ik ze naar het station. Vanavond slapen ze in Alicante en morgenvroeg vertrekken ze weer naar het druilerige België.

Ik heb onze pa zijn auto teruggebracht en ben mijn "nieuwe" rode plooifiets naar huis gereden. Nieuwe rode plooifiets ? Ja, voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken enkele dagen geleden. Als ik met mijn Peugeot Boxer onderweg ben, mis ik soms wel een fiets maar een fietsrek achterop wil ik niet. Ik had al eens een paar keer uitgekeken naar een goedkope plooifiets maar nooit de knoop doorgehakt. Tot Angelina begin deze week weer begon te zeuren over haar plooifiets, ze had in de Carrefour hypermercado een “grote” fiets gezien met een zeer lage opstap en die wou ze graag hebben. De overname van haar plooifiets was rap beklonken en onmiddellijk is ze de andere fiets gaan kopen in Finestrat. Ik ben benieuwd hoe lang ze daar mee zal rondrijden want zij wisselt sneller van fiets als een ander van onderbroek.

Terug thuis werd het even spannend : zou de fiets in de koffer (onder mijn bed) passen ? Het zou centimeter- misschien wel millimeterwerk worden. Stuur omlaag, fiets dichtgeplooid – lukte niet. Fiets dichtgeplooid, dan pas stuur omlaag – bijna … Trapper een beetje verplaatst , verlichting verschoven, zadel ook een stukje omlaag – jaaaaaaaa ! Vanaf nu ben ik onderweg dus te herkennen aan een knalrode fiets, intussen uiteraard versierd met enkele zelfklevers.

De dag verliep helemaal anders dan gepland. Normaal zouden we van Albir naar Benidorm wandelen via de Sierra Helada maar daar beslisten de weergoden anders over. 's Nachts had het al een beetje geregend en tot een uur of 11 bleef het zwaarbewolkt met motregen. Diegenen die de wandeling kennen, weten dat zoiets geen ideaal weer is om eraan te beginnen.

Dan een plan B bedacht : naar de markt van Alfaz wandelen en daarna zouden we wel zien. Maar eerst naar Albeniz voor koffie want Oswald komt niet op gang zonder dat zwarte drankje en ik heb het niet in huis. Op de markt was het heel rustig, ik denk dat niet eens de helft van de normale hoeveelheid kraampjes opgesteld was. Na de markt begon het weer te druppelen en dus nog een koffie.

Toen was het wel ongeveer tijd om in te checken bij hotel Noguera op de N332 en daarna lukte wat gisteren niet mogelijk was : aan tafel bij Sabor. Ingrid en Oswald vonden het eten overheerlijk en dat was het ook.

Intussen waren de wolken allemaal verdwenen en maakten we nog een wandeling langs de vissershaven van Altea. Aan de vuurtoren probeerden we ook een recente cache te loggen maar we geraakten er niet bij, ook al kroop Ingrid door de kleinste gaatjes en ging ze plat op haar buik om een poging te wagen. Hier zal dus nog een keer een nieuwe poging moeten ondernomen worden, waarschijnlijk met hulpmiddelen.

Volgende halte was Benidorm want daar waren ze nog niet geweest. Langs de boulevard naar de kerk en het uitzichtpunt, daarna terug langs de winkelstraat naar café Panaché om iets te drinken. In het café maar ook onderweg kwam ik overal bekende mensen tegen, soms lijkt Benidorm op een klein dorp. Benidorp dus ...