Deze voormiddag zijn Rob en Letty aangekomen en gisteren tijdens mijn afwezigheid waren ook Czes en Marianne op hun winterplek gearriveerd.  De volgende dagen komen er nog meer nieuwe gasten.  Zouden die allemaal wel weten dat ze in een oorlogszone terechtkomen ? Ook vandaag was één van de stranden van Benidorm ingepalmd door soldaten.  Geen echte soldaten, maar het zag er allemaal wel geloofwaardig uit.  Ik had vandaag een betere plaats bemachtigd dan gisteren en kon alles beter bekijken.  Zoals het hoort in Spanje werd het spektakel vergezeld door luide knallen en veel rook.  Stel je voor : een oorlog zonder lawaai ! De lol zou er rap af zijn.

Toen het strand op de vijand heroverd was, werden we nog getrakteerd op een demonstratie valschermspringen.  Sommigen kwamen heel zachtjes en voorspelbaar neer, van anderen zou je denken dat te pletter zouden slaan tegen een van de flatgebouwen - zo snel kwamen die "aangewaaid".  Af en toe best indrukwekkend.

Na de oorlog ging ik met de fiets naar huis om enkele uurtjes uit de rusten.  Daarna vertrok ik weer naar Benidorm, met de bus deze keer, om naar RAFC-AA Gent te gaan kijken in café Panaché.  Volgens de deskundige commentaren in de krant was het een aangename wedstrijd.  Zelf vond ik er niet veel aan, met een 2-2 gelijkspel geraak je niet verder in de rangschikking.

Ik geef toe dat D-day naspelen op een strand in Benidorm een beetje raar is maar toch is het dat wat vandaag gebeurde.  Deze voormiddag kon je langs de vele kraampjes met militaire prullaria slenteren en overal kon je op de foto met soldaten in het uniform van alle landen die bij de landing betrokken waren.  Rond de middag volgde een optocht met oude militaire voertuigen en dan was er een lange pauze.  Logisch, het was veel te warm om te vechten ...

Zou ik nog wachten tot het avondspektakel en wat zou ik dan gedurende die lange tijd doen ? Een beetje rondwandelen en dan iets eten leek mij het beste idee.  Vlak bij het Ponientestrand bevindt zich de "Pato Laqueado", vroeger het favoriete Chinese restaurant van mijn ouders.  Lang geleden dat ik daar nog eens geweest was en nu dus een goede reden om er een dagmenu te bestellen.  Dat had ik beter niet gedaan.  Buikje vol, dat wel maar daarmee was ook alles gezegd.  Smoezelige tafelkleedjes, geen kroepoek, waterachtig sausje bij de loempia en vooral die bediening ... Moest ik niet achter een paal gezeten hebben, dan hadden ze waarschijnlijk het eten vanuit de keuken rechtstreeks op mijn tafel gegooid.  Enkel op de koffie was niets aan te merken.

Hoog tijd dus voor een ijsje en daarna al een keer goedendag gaan zeggen in de Panaché.  Schitterend hoe je daar onthaald wordt na vier maanden afwezigheid.  Morgenavond ben ik terug op post om de wedstrijd tegen AA Gent te zien.

Om 19u zou dan de landing in Normandië in scène worden gezet, een half uur vroeger dan eerst aangekondigd.  Positief, want veel mensen zouden dat niet weten en dan kon ik zeker een mooi plaatsje bemachtigen om te kijken en foto's te nemen.  Helaas, dichte drommen volk en een geïmpoviseerde tribune (voor betalende toeschouwers of hoge gasten ?) belemmerden het zicht op het strand totaal.  Ik ben dus maar snel vertrokken, dan was ik nog voor het donker thuis.  In de verte hoorde ik nog wat luide knallen maar ja, we weten allemaal hoe het afgelopen is.

Het is hier nog altijd volop zomer met 's middags temperaturen van rond de 30 graden.  Te warm om te bewegen en toch heb ik de voorbije dagen niet stilgezeten.  Ook vandaag ben ik weer de hele dag bezig geweest met in-, uit- en overladen van allerlei rommel.  Zou ik dat toch maar beter daar zetten ? Oei, dat past niet. En als ik dat daaronder steek, kan dat andere er dan nog bovenop ? Ik kan het misschien toch beter in die andere kast leggen ...  De uren vliegen op die manier voorbij maar stilaan ziet de voortent er toch opgeruimd uit.  Er is intussen zelfs al zoveel ruimte dat Clovis hier weer gezellig kan rollebollen.  Af en toe laat hij stoer zijn tanden zien maar het is een schatje. 

Met al dat werken vergeet ik wel eens te eten maar na een bezoek aan de Pizza4U gisterenmiddag kon ik vandaag gerust met wat minder overleven.

Voor wie hem heeft gemist, Guy schrijft weer : camperhuub

Met mijn jihad baard en witte (overal verdachte) camionette weer heel Frankrijk en half Spanje door geraakt zonder enige controle. Toch word ik meer en meer scheef bekeken door mensen op straat. Ik weet het : ik zie er niet uit als een doorsnee pensionista maar moet dat dan ? Ik weet nu al een hele tijd hoe het voelt als je als homo, zwarte, gehandicapte door het leven stapt en altijd nagekeken wordt of commentaar te slikken krijgt. Alleen is het bij mij een vrije keuze, dat kunnen anderen niet altijd zeggen. Soms is het wel grappig.  Eergisteren op de camping hoorde ik een Nederlander  - niet wetende dat ik hem kon verstaan - zeggen : “Kijk, de Bhagwan !” en dan had ik niet eens mijn oranje kleedje aangetrokken. Ik antwoordde dat ik al voor minder gevochten had en daar stond hij dan met zijn mond vol tanden. Zijn kameraden vonden het allemaal wel grappig en ik ook. Na Fidel, de kerstman, JP Van Rossem en Jesus kon dat er wel bij.

Om de reis af te sluiten nog een aantal cijfers :

- in totaal 2064 km gereden

- daarbij 154 liter diesel verbruikt

- een gemiddeld verbruik van bijna 7,5 liter per 100 km !

- 32 uren en 3 minuten achter het stuur gezeten

- 127 km gewandeld

- 76 caches gevonden

Toen ik deze ochtend vertrok in Benicassim was de lucht grijs, iets verder in de buurt van Castellon werd het opnieuw nacht - zo zwart ! Toch bleef het droog, enkel rond Valencia had ik een beetje regen.  Om 11u30 stond ik op de parking van de Licl van Benissa.  Dat is de laatste jaren mijn vaste laatste stopplaats.  Geheel toevallig omdat Debbie daar ook woont 😀.

Het was weer een hele opgave om gedurende twee uurtjes de afgelopen vier maanden samen te vatten maar gelachten hebben we weer ! 

Om 14u10 was ik Alfaz en kon het uitladen en installeren beginnen.  Ik heb uit België vele meters nieuwe stroomkabel meegebracht om alles aan te sluiten.  Voorlopig blijft de koelkast in de Terminuzzz nog aanstaan want ik verwacht dat pas morgen in de loop van de dag de koelkast in de caravan en in de voortent  een aanvaardbare - lage - temperatuur zullen bereiken.

Over mijn avondeten moest ik mij in ieder geval al geen zorgen maken want Vicky had al meteen een groot bord voor mij klaarstaan.

Gisterenavond had ik me voorgenomen om deze ochtend nog een wandeling langs het strand te maken maar wat een verschil met gisteren ! De zon helemaal niet te zien en een donkergrijze lucht, vannacht heeft het ook flink gewaaid. Van de weerberichten word je niet veel vrolijker, de volgende dagen geven ze van hier tot Benidorm regen en/of onweer.

Nog voor de middag stond ik op camping Bonterra in Benicassim. Zo rustig het op de vorige camping was, zo druk is het hier. De beste omschrijving voor deze camping is “vakantiefabriek”, alles loopt op rolletjes maar hier maanden blijven staan zou ik echt niet willen.

Uiteindelijk blijf ik hier geen maanden staan, één nachtje is genoeg om een heleboel caches te zoeken. De voorspelde regen is uitgebleven (dat schijnt in Benidorm helemaal anders te zijn) en dus staan er weer 14 kilometers en 13 caches bij op de teller. Veel van de caches liggen aan het strand, de “ruta de las villas” en langs de via verde – de oude spoorlijn die nu een fietspad is geworden. De villa's zijn zo een beetje het uithangbord van Benicassim. De staat waarin ze verkeren is zeer uiteenlopend : van complete bouwval met onderstutting tot prachtig gerestaureerd en onderhouden.

Het supermarktje op de camping blijkt niet meer te bestaan, logisch met een grote Mercadona aan de overkant van de straat. Bovendien is er iets verder in de straat nu ook een nieuwe Lidl, geflankeerd door een Burger King./

Twee dagen strandvakantie, het is weer eens wat anders. Vooral omdat je vanaf camping La Masia in Hospitalet zicht hebt op een kerncentrale. Als er iets gebeurt weet je dat je bij de eerste slachtoffers bent, een geruststellende ervaring.

Gisteren rond 14u30 ben ik hier aangekomen met onderweg een kort pauze om vol te tanken. Toch een heel verschil met Frankrijk en België, daar kon ik nergens beneden de 1,42 geraken en hier in Spanje 1,28. Voor een volle bak scheelt dat flink wat euro's !

Op de camping hier is echt niks aan te merken : zeer proper en alles recent vernieuwd, van sanitair tot zwembad. Niet alle plaatsen zijn even goed bereikbaar met een grote camper of caravan (heb ik dus geen last van) maar gelukkig zijn er betere chauffeurs dan ik.

Voor de deur ligt een prachtig zandstrand maar voor de rest is hier echt niets te zien. In de zomer zal er wel volop animatie zijn maar nu heerst hier vooral rust. Ik wou gisterenavond in het campingrestaurant iets gaan eten maar echt gezellig zag het er niet uit, helemaal alleen met de televisie aan. Er was ook nergens een menukaart te bekennen. Dan maar naar het kleine supermarktje voor een stokbrood, daarmee kon ik me wel behelpen.

Iets verder is ook een klein hotel-restaurant waarvan de menu mij gisteren niet aansprak, vandaag wel en zelfs vijf euro goedkoper dan in het weekend. Ik nam dus plaats op het terras met fantastisch uitzicht en werd onmiddellijk aangevallen door tienduizend vliegen. Echt heel vervelend, gelukkig was op het – typisch doorsnee toeristen – menu niets aan te merken.

Het was trouwens al mijn tweede terras vandaag want in de voormiddag waren Jef en Christiane, een koppel dat vijf jaar geleden mee de reis naar Santiago de Compostela heeft begeleid, op bezoek geweest. Sindsdien hadden we elkaar niet meer gezien en dus hadden we veel te vertellen. Zij huren momenteel een stacaravan op een camping hier enkele kilometers vandaan.

Wat was het hier rustig vannacht, een heel verschil met Millau waar je constant het verkeer hoorde. Deze ochtend ook een stuk frisser dan de vorige dagen, dat kan ook niet anders als je op een hoogte van ruim 1300 meter zit. Echt koud was het niet want rond 9u wandelde ik al in t-shirt naar de bakker. Mijn laatste kans om verse croissants te eten in Frankrijk, dat was me tot nu toe nog niet gelukt.

Tegen 11u vertrok ik voor een cachetocht in de omliggende heuvels. Bijna alles werd gevonden, dat was de laatste weken wel anders.

De bedoeling was dan een terrasje te doen en vertrekken naar de andere kant van het dorp om meer caches te zoeken maar dat draaide anders uit. De laatste cache lag aan de plaatselijke “base de loisirs” en daar is een indrukwekkend aantal springschansen geïnstalleerd waar je met een beschermpak kan afglijden en vliegen, al dan niet met surfplanken, fietsjes, ski's, rubberbanden enz. Spectaculair en uuuuuuuren blijven kijken. Dat geeft meteen een goede reden om hier nog een keer terug te komen, de camping is echt prima en er liggen nog genoeg caches voor een volgende keer.

In tegenstelling tot gisteren is er vandaag wel wat meer beweging op de camping en ook in het dorp en omgeving loop je niet meer alleen. Opvallend : alle gasten spreken Spaans. De grens is hier dan ook maar een steenworp vandaan. Ook Spaans is het gezinnetje dat schuin over mij zijn weekend doorbrengt in een caravan. Een gezin met twee kinderen, een braaf jongetje van ongeveer zes en een constant brullend meisje van twee …

Deze avond (tussen de plezante nederlaag van Wilrijk en de minder plezante overwinning van STVV) ben ik iets gaan eten in het enige restaurant : Le Pradet. Een beperkte kaart en te veel keuze voor een dessert. Lekker ! 

Zoals wel vaker gebeurt, liep het vandaag niet helemaal zoals gepland.  Om 10u verliet ik Millau en een half uur later reed ik op de A75.  Via Béziers, Narbonne en Perpignan reed ik richting Pyreneeën.  Daar zou ik op camping Les Escoumes in Vinça gaan staan.  Zou, want om 13u30 stond ik voor de gesloten poort.  Geen verrassing want ik had er al rekening mee gehouden dat de receptie pas om 14u zou openen.  Alweer : zou ... want volgens het papiertje aan de deur ging dat pas om 16u gebeuren.  Meer dan twee uur staan koekeloeren is overdreven en ik ging op zoek naar iemand die mij misschien toch vroeger zou kunnen binnen laten.  Die persoon was snel gevonden want die zat achter de receptie in een stoeltje van de zon te genieten.  Helaas, iets anders was hij helemaal niet van plan.  Saluut en de kost !

Dan maar verder de bergen in en onderweg eindelijk een keer gestopt in Villefranche-de-Conflent.  Al de vorige keren dat ik hier passeerde ging er iets mis : parking opgebroken, te vroeg of te laat enz.  Ik parkeerde mij op straat, plaats genoeg en helemaal gratis.  De verschillende parkings zijn betalend en er wordt flink gecontroleerd én beboet !

Villefranche is een stadje zoals ik het graag heb : compact en niet te druk.  Achter elke hoek kan je honderd foto's schieten.  Het Fort Liberia hoog op de berg liet ik maar voor wat het was.  In de plaats daarvan bestelde ik een lekkere pannenkoek met hesp en kaas.  Het terras werd aangenaam gehouden door constant een frisse nevel te verspreiden.

Buikje vol en dan naar Saillagouse.  Ook hier ging het weer mis, op geen enkele manier kon ik de camping bereiken.  Overal opgebroken straten en wegomleggingen.  Gelukkig was amper twee kilometers nog een camping en zo staat ik nu op camping Las Closas in Err.  Zeer verzorgde camping met weinig gasten.  Het dorpje ben je zo rond maar er liggen wel een mooi aantal caches in de omgeving, ik blijf dus (minstens) nog een nacht extra.

Het middeleeuws vestingstadje Villefranche-de-Conflent, ingeschreven op de UNESCO werelderfgoedlijst ligt op de samenloop van het Canigou massief. Het werd in de 11de eeuw gesticht door een graaf van Cerdagne, met als doel de valleien tegen invallen te beschermen. In de 17de eeuw werd het geheel na het verdrag van de Pyreneeën van 1659.

Wandelaars die van onroerend erfgoed houden, moeten zeker even een rondje door de stad maken : stadsmuren met versterkte poorten, het schilderachtige straatje rue Saint-Jean en de Pont Saint-Pierre over de rivier Têt. Tijdens een wandelingetje komt u kunstgalerijen, soevenirswinkeltjes en ambachtelijke lokale kunstwinkeltjes tegen.

In het hoge gedeelte van Villefranche-de-Conflent zijn de contouren van het fort Libéria te zien, trots heersend over het middeleeuwse stadje en de drie valleien. Dit opmerkelijke monument is gebouwd door Vauban in 1681 en versterkt onder Napoleon III in de 19de eeuw. Een ondergrondse trap, ook wel "duizend treden" (mille marches) genoemd, bestond eigenlijk uit 734 treden, en verbond de burcht met de stad Villefranche-de-Conflent. 

Omdat ik gisteren vrijwel niets had gedaan, vandaag nog een extra dag in Millau. Eerst een beetje in de zon gezeten en toen het te warm werd, ben ik vertrokken om caches te gaan zoeken. De caches liggen bijna allemaal buiten het centrum van de stad en dus werd er weer flink wat afgewandeld. Pas daarna ging ik me als doorsnee toerist gedragen en slenterde door de straten. De doorgaande straten zijn behoorlijk druk maar als je dan ergens een klein steegje indraait en in een autovrij gebied terecht komt, is het opeens veel gezelliger. Een groot winkelaanbod, veel restaurants en café's maar weinig echt te bewonderen. Zo zie je maar dat veel mensen op reis vooral op zoek zijn naar terrasjes en minder naar bezienswaardigheden. Ieder zijn goesting. Ik heb trouwens zelf ook op een terrasje gezeten, eentje waar ze parasols van Leffe en Hoegaarden hadden – om een Perrier te bestellen :-)

Ik ben ook eens gaan kijken naar de camperplaats waar we vroeger wel eens gestaan hebben. Die plaats was toen gratis, nu 10 euro en er stonden zeer weinig campers. Logisch als je voor 13 euro op een camping kan staan met meer ruimte, prima sanitair en wifi.

Morgen ben ik hier weg. Spijtig, want ik heb hier een vriend(innet)je : sinds gisteren krijg ik regelmatig bezoek van een merel. Of het telkens dezelfde is, is moeilijk te achterhalen maar ik maak het mezelf in ieder geval wijs.

Geen enkele reden om mij te haasten vandaag en pas weg na 10u. Na 80 km stond ik op de gratis camperplaats van Mende. De bedoeling was dat ik hier zou blijven slapen maar na een uurtje had ik heel de stad al gezien. Allemaal gezellig en veel terrasjes maar wat moest ik hier de rest van de dag dan doen ? De auto stond in de blakende zon en kampeergedrag is niet toegestaan, ook al trekken vooral de Fransen zich daar niets van aan. Dan maar verder naar de volgende bestemming op mijn lijstje : Millau, nog eens 100 km extra.

De receptie van camping Les Deux Rivières was nog gesloten maar ook hier kon ik de auto toch al op een vrije plaats zetten. Ik koos een schaduwrijke plaats, eentje die niemand anders wil hebben vanwege geen satellietontvangst. De rest van de dag deed ik simpelweg niks behalve met mijn voetjes in de Tarn zitten/staan om af te koelen. Of toch : een goede daad ! Er kwam een takelwagen de camping opgereden om een Nederlands echtpaar met een kapotte waterpomp weg te brengen naar de garage. Ik bood mijn hulp aan om te vertalen en de jongeman van de takeldienst was daar heel blij mee. Ook een helpende hand om de camper in de goede afsleeppositie te duwen was welkom. De Nederlanders zelf kon het blijkbaar allemaal weinig schelen, zelfs een bedankje kon er niet af.

En toen een telefoontje van onze pa. We hadden twee dagen geleden nog gebeld en dus was ik onmiddellijk ongerust. Het was inderdaad geen goed nieuws. Een gezamenlijke vriendin van ons had te horen gekregen dat er pancreaskanker was vastgesteld. De zoveelste in de rij, ik hoop echt dat het allemaal nog goed komt !

Mende is de administratieve hoofdstad van Lozère en heeft een ideale ligging in de hoge vallei van de Lot, op de grens van het Nationaal Park de Cevennen. De straatjes geflankeerd door oude huizen, pleintjes opgesierd door fonteinen, de schilderachtige middeleeuwse brug, overblijfselen van wat ooit de stadsmuren waren, het stadshuis uit de 18de eeuw met lauzestenen dak en de gotische kathedraal, zijn enkele prachtige bezienswaardigheden die het oude Mende rijk is.

Wat je zeker ook proeven moet is de "croquant de Mende", een langwerpig koekje met amandelen en hazelnoten, te vinden bij de banketbakkers in de stad.

Het gezellige stadje Milau ligt in het hart van het Regionale Natuurpark Les Grands Causses.

Het belfort, dat met zijn 42 meter het oude gedeelte van Milau overheerst, heeft een vierkante toren uit de 12de eeuw, en een achthoekige toren uit de 17de eeuw, die een prachtig uitzicht bieden over de daken van het stadje en het beroemde viaduct van Millau.

Er zijn veel schilderachtige straatjes, maar ook Place du Maréchal Foch met de fontein en de overdekte doorgangen en het museum van Millau en les Grands Causses zijn de moeite waard.

Tegenwoordig denkt iedereen die de naam Millau hoort, ook onmiddellijk aan DE brug. Vroeger moest alle doorgaand verkeer door het centrum, sinds augustus 2005 is dat voorbij. Het viaduct is een technisch hoogstandje, op wikipedia kan je alle details vinden. 

Twee en een half uur rijden en ik stond op camping Bouthezard in Le Puy-en-Velay. De receptie was gesloten maar de slagboom stond open en op een papiertje was te lezen dat je zelf een plaats mocht kiezen. Zeven jaar geleden was ik hier ook al eens en de stad had toen een goede indruk nagelaten. Caches zoeken was er toen nog niet bij en dus was er een goede reden om nog een keer terug te komen. Op de camping is niets veranderd, veel simpeler kan het niet maar de ligging is uitstekend om de stad te bezoeken. De camperplaatsen liggen langs een drukke weg en dat vind ik niet prettig.

Ik herinnerde me nog dat er flink wat hoogteverschillen waren in de stad maar dat het zó erg was, wist ik niet meer. Als je ooit de stad bezoekt, laat je hoge hakken dan absoluut thuis en smeer je beentjes in. Talloze trappen moet je overwinnen om de stad te bezichtigen en in het rond kijken is een riskante bezigheid want de meeste straatstenen zijn gelegd om over te struikelen. Klinkt negatief maar zo is het niet bedoeld want het is echt een fantastisch mooie stad, de middeleeuwen lijken plots heel dichtbij. De klim naar het Mariabeeld en de kapel heb ik aan me voorbij laten gaan. In 2011 heb ik bewezen dat ik het kon en ik heb niet de gewoonte twee keer te betalen om een hartaanval uit te lokken.

Puy-en-Velay is een bekende startplaats voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Vandaag de dag is het een zeer toeristische stad, beroemd voor zijn kantwerk. De romaanse kathedraal (gebouwd in de elfde eeuw) staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en heeft oosterse en Spaans-Moorse invloeden, binnen staat de Zwarte Madonna. De oude middeleeuwe stad heeft smalle straatjes en nog veel mooie oude huizen die goed bewaard zijn, vooral in de Rue Chamarlenc en de Rue Pannessac.

Toch zal iedereen iedereens aandacht getrokken worden door de Corneillerots (waarop een zes meter hoog standbeeld van Onze-Lieve-Vrouw staat) en de kapel Saint-Michel-d’Aiguilhe die hoog bovenop een andere rots is gebouwd. Beide monumenten kunnen tegen betaling bezocht worden.

Door de eeuwen heen groeide Le Puy-en-Valey zelfs uit tot bedevaartsoord. Vanuit het Midden-Oosten werden er door de kruisvaarders allerlei kostbaarheden en relikwieën naar de stad gebracht, waardoor de stad alsmaar meer aanzien vergaarde. De heiligdommen in en rondom het plaatsje bleven bespaard van de vele plunderingen aan het einde van de middeleeuwen. Tijdens de Godsdienstoorlogen werd de stad met succes verdedigd tegen de Hugenoten, waardoor Le Puy-en-Velay als een van de weinige steden in deze regio de Godsdienstoorlogen zonder grote schade doorstond. Doordat de stad ook in de latere jaren bespaard bleef van grote vernietigingen, kon de stad uitgroeien tot het prachtige en bijzondere plaatsje zoals het vandaag de dag bekend staat.

Gisteren ben ik tot in Vichy gereden. Ook hier is het niet mijn eerste bezoek, vorige keer stond ik wel aan de andere kant van de rivier. De plaatsen zijn daar mooier want met zicht op het water wat op camping La croix Saint Martin, waar ik nu sta, niet het geval is. Voor de rest is het een prima (en goedkopere) camping, uiterst rustig gelegen. Gisteren heb ik een wandeling hier in de buurt gemaakt, vandaag ging het richting centrum. Dat centrum zou op 1,5 km moeten liggen maar zoals altijd is dat nogal optimistisch geschat. Helemaal niet erg, want de weg er heen is gezellig. Je loopt een stuk langs het water en door een mooi park. Dat langgerekte park zorgt voor een groene long tussen het centrum en de Allier.

Uiteraard ben ik eens binnen gewandeld bij Les Célestines en ik voelde me meteen een stuk gezonder :-) Voor de rest leek Vichy wel een spookstad ! Omdat op maandag alles gesloten is of omdat het overdreven warm was ? Geen idee maar ik vond zelfs geen terrasje om iets te drinken of te eten. Ja, het restaurant van het casino was open maar dat is niks voor mij. Ik heb gisteren al 4 euro gewonnen door op winst van RAFC tegen Zulte-Waregem te gokken.

Pas op de terugweg kwam ik bijna toevallig terecht op een uitermate gezellig restaurant met terras, vlak bij het water. Veel schaduw en af en toe een briesje maakte het draaglijk bij een temperatuur van 35°. Ik was in principe te laat voor het middagmenu maar omdat de dienster me een kwartier lang niet had zien zitten, deden ze toch nog moeite. Een voorgerecht was er niet meer en bij de kipfilet met paprikasaus werden de frietjes vervangen door gratin dauphinois, helemaal niet erg. Een grote kruik fris water drukt de prijs ook als je niet absoluut cola of wijn wil bij je eten. De verrassing kwam bij het dessert . Bij het menu was pruimentaart inbegrepen, dat werd een extra groot stuk want het laatste én daar bovenop mocht ik nog een ijsje kiezen ter vervanging van het gemiste voorgerecht. Dat is zaken doen ! De dienster was trouwens de hele tijd zo vrolijk dat ik haar ervan verdenk regelmatig te verdwijnen om “iets” te roken.

Terug op de camping plofte ik eerst in het zwembad en daarna in een stoel om de volgende uren niet meer recht te staan. Op twee dagen werden in totaal 19 km gewandeld en 10 caches gevonden.

Vichy is een plaats in het midden van Frankrijk, in het departement Allier. Het is een beroemd en elegant kuuroord, gekend sinds het Gallo-Romeinse tijdperk vanwege de bronnen met weldadige en therapeutische werking. Het congrespaleis van 1865, het Napoleon III-park, de Bronnenhal van 1902, de metalen overdekte zuilengalerij van het bronnenpark, het kuurcentrum van les Dômes en het Célestines paviljoen zijn slechts enkele van de vele beroemde gebouwen.

Vooral in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw was Vichy een mondaine stad. Nu komt alles een beetje gedateerd over, ook al probeert men een aantal zaken te moderniseren.

Het met vele bloemen versierde stadscentrum van Vichy is aangenaam om door te wandelen. Langs boomrijke straten, onder de glasramen in art-decostijl en de zuilengangen in smeedijzer, kan je flaneren langs de oude boetieks, dure merken, grote namen, antiquairs, ambachtslui en kunstverzamelingen. Daarna is het misschien tijd voor een ontspannende pauze om van de snoepwaren te proeven in een theesalon in Napoleon III-stijl.

Vichy blijft ook in het collectieve geheugen hangen vanwege het zogenaamde Vichyregime. Dit regime vormde de regering in een deel van Frankrijk tijdens de tweede wereldoorlog en collaboreerde met Duitsland en Italië.

Een uurtje rijden, meer was het niet naar Moulins. Het was dus nog geen 10u30 toen ik de camperplaats opreed, een groot terrein – de vroegere gemeentecamping. Je staat hier voor 0,10 euro per uur – bijna gratis dus. Alle voorzieningen zijn aanwezig maar daar moet wel apart voor betaald worden. Het centrum van Moulins is 20 minuten wandelen.

Ik begon meteen aan mijn vooraf uitgestippelde zoektocht maar dat draaide al snel uit op een teleurstelling, er werden maar heel weinig caches gevonden. Ook het centrum sprak me maar weinig aan. Waarom ? Geen idee, maar het leefde niet echt. Okee, op zaterdagmiddag sluiten de meeste winkels hier hun deuren al maar daar was de oorzaak niet te zoeken. Gewoon niet gezellig. Een mooie kerk (Sacré-Coeur) en een iets minder mooie kathedraal (kan dat wel ?) maar voor de rest …

Na een flinke wandeling terug naar de auto voor een korte siësta in de zon en daarna opnieuw een wandeling langs de oevers van de Allier. Wandelmogelijkheden genoeg hier !

Moulins is de hoofdstad van het departement Allier en telt zo'n 20000 inwoners. Moulins was lange tijd de residentie van de hertogen van Bourbon. De 15e eeuw was een bloeitijd voor de stad. Van het paleis is slechts een donjon overgebleven, die men tegenwoordig “la mal-coiffée” noemt, vanwege het dak dat niet bij de rest van het gebouw past.

De kathedraal was oorspronkelijk een collegiale kerk. Het koor is gebouwd in gotische stijl, terwijl het schip en de torens van de façade in 19e-eeuwse neogotische stijl zijn opgetrokken.

Onlangs werd het Centre de l’Illustration opgericht, dat aan de 50-jarige geschiedenis van de boekillustratie gewijd is. Aan de rand van de Allier kunt u een bezoek brengen aan het Centre National du Costume de Scène, dat een voorraad van 9000 theater- en operakostuums bezit, en zeer uiteenlopende jaarlijkse tentoonstellingen aanbiedt.

Een rustige nacht gehad en veel warmer dan ze voorspeld hadden. Ik had mijn slaapzak al uit de koffer gehaald maar het was meer dan warm genoeg met mijn zomerdekbed.

Om 11u30 stond ik aan de poort van de camping van Nevers. Wetende dat je op bijna geen enkele Franse camping terecht kan tussen 12u en 14u (en soms nog veel later) was ik deze ochtend iets vroeger vertrokken. Ja, lap : receptie gesloten tussen 11u en 14u. Vooral hier heel vervelend want er zijn weinig mogelijkheden om je auto ergens te parkeren bij de camping. Ik sprak een poetsvrouw aan en die ging wel iemand sturen. Zo kan ik vijf minuutjes later toch de camping oprijden, inschrijven kon dan wel in de namiddag of 's avonds gebeuren. Ik heb een plekje gekozen zo dicht mogelijk bij de receptie, dan zou ik misschien wifi in de Terminuzzz hebben maar dat lukt dus niet. Verder dan 20 meter geraakt het signaal niet.

Ik vertrok onmiddellijk, met de Garmin GPS in de hand, naar de stad. Ik ben hier lang geleden met Nancy ook al eens geweest en ook de tweede keer valt deze stad goed mee. Veel winkels en terrasjes, goed gevuld want de temperatuur is vandaag tot 28 graden geklommen. De eerste caches werden vlot gevonden, daarna ging het iets minder – oa door al die mensen op de terrasjes.

Rond 13u was ik bij Espace Bernadette, hier ligt Bernadette Soubirous opgebaard. Bernadette Wie ? Dé Bernadette die maar liefst 18 keer een of ander sprookjesfiguur heeft gezien in Lourdes ! Pas om 13u30 ging de kapel opnieuw open en dus bleef ik wachten. Bovendien kon je bij een automaat een koffie krijgen voor 60 cent, een verbrande tong tong kreeg ik er gratis bij – zo heet ! Ik had ook de mozaïek in de tuin verder kunnen afwerken maar daar ben ik wijselijk afgebleven.

Bernadette zag er niet slecht uit, rekening houdend met haar datum van overlijden. Ik zou zelfs denken dat het een pop is in die glazen kist. Zouden ze de gelovigen zo voor de gek durven houden ? Nee toch ! Er mocht geen foto genomen worden, daarom een schot zonder mikken en niet erg scherp.

De kathedraal stond en staat nog steeds in de steigers, het lot van zowat alle kathedralen ter wereld. De mooie, moderne ramen zorgen voor voor een veelkleurige lichtinval.

Nevers is een stad in Bourgogne met een kleine 40000 inwoners. Je zou Nevers het Delft van Frankrijk kunnen noemen want de stad is beroemd om zijn aardewerk. Her en der zie je winkels en fabriekjes die “faience” verkopen en/of produceren.

De stad ontdekken is simpel : je hoeft gewoon de blauwe lijnen te volgen en je komt op elk interessant plekje. De hertogenstad aan de Loire heeft behalve veel winkels en terrasjes ook een heleboel architecuraal erfgoed. Vooral de kathedraal springt snel in het oog, zelfs vanaf grote afstand. De ene kant is romaans, de ander gotisch. Langs de gotische kant zijn prachtige moderne glas-in-loodramen te bewonderen, in totaal 1052 m² ! De realisatie hiervan heeft meer dan 30 jaar geduurd. Ook de Goguin toren en de “porte du Croux” zijn de moeite waard om te bekijken.

In de buurt van het park Roger Salengro bevindt zich Espace Bernadette, waar het opgebaarde heilige lichaam van Bernadette (ja, die van Lourdes) in de kapel vele bedevaartgangers trekt.

Deze ochtend eerst de Boxer volgetankt. Dat had ik beter een paar dagen vroeger gedaan, de diesel was weeral vijf eurocent per liter duurder geworden. Vanuit Lochristi over Brussel naar Charleroi met een verwaarloosbare vijf minuten vertraging, geen reden tot klagen. Ook de verdere reis via Reims en Troyes naar de eindbestemming van vandaag – Saint Florentin – verliep zonder enige probleem, soms reed ik helemaal alleen op de kaarsrechte wegen. Tot de middag bleef het wel motregenen. Omstreeks 15u30 stond ik op de grote parking nabij de “Port de Plaisance”.

In totaal stonden er aan de ene kant van de parking zo'n tiental motorhomes, aan de andere kant ongeveer evenveel caravans van een groep zigeuners. Ook deze mensen hebben het blijkbaar niet gemakkelijk : de tijd van een dikke Mercedes met daarachter een Tabbert caravan met dubbele as, is blijkbaar voorbij.

Ik vertrok vrijwel meteen op verkenning én zoektocht. De eerste cache lag richting zigeuners en daar ging ik dan ook naartoe. Ik werd al onmiddellijk aangesproken maar wat de bedoeling was, was niet meteen duidelijk. De man die me aansprak wees naar een caravan iets verder weg en zei dat ik naar daar moest gaan want ze had naar mij gevraagd. Op zo'n moment is het handig om te doen alsof je helemaal geen Frans verstaat. Wilden ze me iets verkopen, bood hij één van zijn dochters aan voor een kwartiertje plezier inclusief een SOA ? Ik zal het nooit weten en ik wil het ook niet weten. Zo gaan ze hun slechte naam nooit kwijt raken.

Het dorp kent grote hoogteverschillen, de kerk staat zoals vaak op een flinke berg en je zit vlak naast het Canal de Bourgogne. Tijdens mijn wandeling werden slechts twee caches gevonden, hopelijk geen voorbode van de volgende twee weken. Overal waar ik wou zoeken, stonden mensen te praten of zaten ze op een bankje met de bedoeling daar de eerst drie dagen niet te vertrekken.

Ik ben ook eens gaan kijken op de gemeentecamping, niets mis mee en goedkoop. De eerste indruk was niet echt positief want de receptie ligt dicht bij de drukke weg met brug. De meeste kampeerplaatsen bevinden zich echter achter de tweede (niet meer gebruikte) brug en daar is het veel rustiger.

Zo, mijn Belgische zomer is voorbij en het was een goeie. Niet alleen wat betreft het weer maar zeker ook door het ruime aanbod aan festivals, feesten en bezienswaardigheden. De mooiste herinneringen heb ik aan alles wat met Diane Grace te maken had (de opnames van de video, de première, café Boekowski enz). Niet omdat dat beter was dan de rest maar het was eens iets helemaal anders !

En de zomer zou de zomer niet zijn zonder de familie in Lochristi ! Bedankt alweer xxx.

Zoals altijd onderweg : geen nieuw is goed nieuws.  Een goede internetverbinding is altijd afwachten. Een klein berichtje via Facebook zal wel lukken, de blog aanvullen kan iets langer duren. Binnen 14 dagen hoop ik in Alfaz del Pi te zijn. 

Deze voormiddag reed ik met nonkel Luc naar Wilrijk. Daar gingen we het graf van mijn bompa, die 19 jaar vóór mijn geboorte overleed, een beetje proper maken. Vroeger zorgde onze pa daarvoor maar vermits hij nog maar zelden naar België komt lag het graf er zeer verwaarloosd bij. Met nog wat overschot stenen die Luc in de garage had liggen hebben we het beetje mooier gekregen maar of het de tand des tijds gaat doorstaan ?

We raakten ook aan de praat met een man die in de buurt woont en zichzelf als de begraafplaatsspecialist ziet. Hij wist te vertellen dat de hele buurt daar al lang onteigend is en dat het graf wel eens van de ene op de andere dag zou kunnen verdwijnen. We zien wel …

En dan plots, heel onnozel : een voorbijgaande vrouw met kinderwagen sprak de man aan – in het Nederlands met een buitenlands accent) en zegt dat ze het onfatsoenlijk vindt dat hij zijn hond tegen de grafstenen laat pissen. En onmiddellijk het antwoord : “Jij moet je niet moeien, ga terug naar je eigen land, je hebt hier niks te zeggen !” Zoiets laat ik niet gebeuren en ik zette onmiddellijk de tegenaanval in. De (zo bleek later) van oorsprong Russische vrouw was danig onder de indruk en begon te huilen. “Je moet respect hebben voor de doden, in mijn cultuur zou zoiets niet getolereerd worden …” Ik troostte haar (niet mijn sterkste eigenschap) en zei tegen de man dat zij toch zonder problemen haar mening mag geven en dat hij haar niet zo hoefde aan te vallen. Tegen een man alleen kan je zoiets al een keer riskeren.

Uiteindelijk werd alles gesust en de man nodigde ons nog uit om een kijkje te komen nemen in zijn garage. Daar had hij een Carver prototype staan (driewieler – kruising auto en motorfiets) met serienummer 00001 ! Daarnaast ook nog een carrosserie van een opvolger. Unieke stukken !

Onderweg werd in Kruibeke gestopt waar Luc voor de allereerste keer in zijn leven een Starbucks vestiging binnenstapte.  Het verdict : lekker maar duur.

Ik kreeg telefoon van Nancy deze ochtend. Dat is niet zo uitzonderlijk want dat gebeurt (bijna) elke dag. Wat had ze te melden ? Er zat een aanmaning voor het betalen van mijn GAS boete in de brievenbus. Die boete heb ik in juli gekregen om verkeerd te parkeren. Een boete om de stadskas te vullen. Ik ben toen ter plaatse gaan kijken naar de situatie en ben ervan overtuigd dat ik absoluut correct geparkeerd stond. Ik heb dan netjes bezwaar ingediend en dat bezwaar is ook geregistreerd en bevestigd door een mailtje. Op het bezwaarformulier staat duidelijk vermeld dat een bezwaarschrift indienen opschortend werkt wat betreft de betaling.

En nu dus een aanmaning … waarschijnlijk bedoeld om de mensen onder druk te zetten om toch maar te betalen. Tegen hun kl..... Geldklopperij door onbekwame ambtenaren die werken in opdracht van een even onbekwaam stadsbestuur ! Je merkt het, ik ben in een opstandige bui. Het gevolg van een punktentoonstelling en een weekend Manifiesta. 

Om 11u was ik al present voor de voordracht “Borgerhout – Asterix aan de Schelde”. Borgerhout is het enige district in Antwerpen waar PvdA mee de coalitie vormt en constant tegenwerking krijgt van het overkoepelend stadsbestuur. Op de middag ging ik even naar Barbara Dex kijken, maar ik zit niet te wachten op een uurtje dansbare evergreens.

Dan maar liever naar een debat met Raoul Hedebouw, waar ik ook maar een half uurtje bleef want ik wou absoluut naar Leila Huissoud gaan luisteren. Zij is een Franse straatmuzikante die na een deelname aan The Voice bekend is geworden bij onze zuiderburen. Fragiel, heel intiem en bijtende humor. En hop, weer iets helemaal anders in de Antwerpse tent : Kameraad Korsakov (ook bekend als Stef Bef van Katastroof) met bekende en minder bekende (strijd)liederen. Een mooie opwarming voor het “centraal moment”.

Bij het centraal moment zakt iedereen af naar de grote concerttent om toespraken bij te wonen van vakbondsleiders en de partijleider, in dit geval Peter Mertens. Ook Aleida Guevara (dochter van) kwam aan het woord en er was een videoboodschap van Ahed Tamimi, een jonge Palestijnse activiste. Uiteraard wordt het gebeuren afgesloten met het zingen van de Internationale.

Op een ander podium had Red Zebra gewacht tot het centraal moment voorbij was om te beginnen aan hun optreden. Het werd een schitterend optreden met grappig bindteksten van zanger Peter Slabbynck. Op het einde van “I can't live in a living room” kon ik mij niet meer houden en stortte me in het strijdgewoel. Hier valt dat wel te riskeren met een gemiddelde leeftijd van rond de 50 jaar, de moshpits bij metaloptredens zijn te riskant.

Er volgden nog optredens van La Pegatina uit Spanje en Asian Dub Foundation. Eigenlijk was Asian Dub Foundation één van de hoofdredenen om mijn festivalseizoen hier af te sluiten. Toch wist ik op voorhand dat het misschien op een teleurstelling zou uitdraaien. Twee jaar geleden hadden ze hier ook op het hoofdpodium moeten staan maar door een wolkbreuk werd toen heel het programma overhoop gehaald waardoor Manu Chao een plaats op main stage kreeg en zij naar een kleiner podium verhuisden. Je kon het amper een podium noemen, ze stonden bijna tussen de toeschouwers én ze waren daar duidelijk niet zo blij mee. Het werd toen een zeer intensief, bijna agressief optreden dat ze vandaag zelfs niet voor de helft benaderden.

Er werd afgesloten op een kleiner podium met Cedric Gerby, een best wel grappige zanger die een bescheiden fanclub aan het meebrullen kreeg.

En zo is de tweedaagse weeral voorbij, een volledig weekend met allerlei nationaliteiten vredig naast elkaar. En misschien kan “links” niet alles oplossen maar de rechterzijde heeft intussen bewezen dat zij het zeker niet kunnen. Tijd voor verandering dus, en dat gaat zelfs Schild en Vrienden niet tegenhouden.

Gisterennamiddag vertrok ik naar Bredene, normaal een uur rijden. Gisteren drie uur ! In Lochristi was het op de N70 al meer dan een half uur aanschuiven tot de oprit van de R4, daarna van Zwijnaarde file tot Aalter. Dat maakte het bij aankomst aan de kust meteen een stuk makkelijker : niet twijfelen tussen camping of ergens op straat staan. Het was maar om te slapen en dat kan overal. Bovendien was ik 's avonds afgesproken met Wim, een RAFC fan die ik in Benidorm heb leren kennen.  Met Wim is het onmogelijk je te beperken tot één pintje … maar plezant was het wel !

Deze ochtend reed ik eerst naar camping Astrid maar die was volzet (!), of ze wilden mij liever niet als gast – dat zou ook kunnen. Dan maar naar mijn vaste stek tijdens Manifiesta : camping Duinezwin. Goede keuze want de ingang van het festival is dit jaar verplaatst en dichter kan je niet overnachten, gewoon de straat oversteken.

Ik noem Manifiesta dan wel een festival maar dat is het eigenlijk niet, het is veel meer dan dat. Het gaat hier in de eerste plaats om solidariteit. Solidariteit met vluchtelingen, met slachtoffers van uitbuiting of verkrachting, gearresteerde vakbondsmensen in totalitaire regimes enz. Je kan hier de hele dag luisteren naar toespraken of deelnemen aan debatten maar DAT MOET NIET ! Je kan ook een terrasje doen, salsa leren dansen, lekker eten in de verschillende tenten – elke Belgische provincie heeft er één en daar serveren ze hun specialiteiten – of je kinderen laten ravotten. Daar bovenop komen er nog een aantal optredens in de grote tent of elders op de grasvlakte.

Chilla uit Frankrijk zag er oogverblindend mooi uit en de Franstalige jeugd vond het allemaal fantastisch, waarom werd mij tijdens haar optreden niet duidelijk. Later passeerden oa Jaune Toujours altijd ambiance), Seun Kuti (ik hou niet echt van afrobeat) en Raymond van het Groenewoud (flauwtjes) de revue.

Ik heb ook een uur geluisterd naar info over waardig sterven, zeer interessant zelfs grappig. De professor - Wim Distelmans - die alles duidelijk kwam maken, zou nog een mooie carrière als komiek voor de boeg kunnen hebben.

Een knap stukje slam poetry in de tent van Vlaams-Brabant kon ik ook wel smaken. Daarna ben ik zelfs naar een toespraak van een Spaanse feministe gaan luisteren. Twee mannen en honderd vrouwen in de tent, was wel grappig maar vooral handig om mijn Spaans wat op te krikken want aan simultaan vertaling via koptelefoon doe ik niet mee.

Heel plezant was Jan De Smet samen met Nele Paelinck en twee centimeters. Zij brachten strijdliederen en Vlaamse klassiekers, vooral Oorlogsgeleerden (vertaling door Wannes van Masters of War – Bob Dylan) was knap. Jan zat er met zijn teksten (We shall overcome – meer geitenwollensokken kan het niet worden) regelmatig naast maar Nele kon er wel mee lachen. Camping Soirée was niet aan mij besteed : een Waalse DJ met een Club Med programma (mix danswedstrijd/muziekkwis) die “foute” muziek draaide … slaapwel !

Toen ik gisteren naar de academie wandelde, stonden de poorten open van enkele Sint-Ignatius gebouwen. Sint-Ignatius was voor de fusie met RUCA en UFSIA een onafhankelijke universiteit. Later smolt alles samen tot Universiteit Antwerpen.  Absoluut mooie gebouwen, ook mooie mensen onderweg 😲. 's Avonds kon ik ook nog eens genieten van de mooie toren van de Carolus Borromeuskerk.

Deze voormiddag eerst langs “mijn” opslagruimte om een en ander te wisselen en daarna langs de mutualiteit om mijn laatste rekeningen binnen te brengen. Rond 13u was ik bij Nancy en we zijn naar Hove gereden om enkele caches te zoeken, meteen de laatste keer dat we elkaar gezien hebben. De volgende afspraak zal pas in december zijn.

Bij Radio Centraal ben ik even binnengevallen tijdens Arno zijn programma om oude cassettes af te geven. Als ze ergens in goede handen zijn en misschien ooit nog gebruikt worden, is het wel bij hem.

Snel iets gegeten en dan richting Academie. Daar opende vandaag de tentoonstelling “Naughty Kids, punk in Antwerpen 1978-2018”. Een schitterende overzichtstentoonstelling over de punkbeweging en haar invloed op mode, kunst, literatuur enz. Tot 22 september kan je hier nog – gratis – terecht.

Bij de opening waren er ook optredens gepland en daarvoor moest je op tijd zijn want slechts 200 personen konden toegelaten worden. Al snel vormde zich een flinke rij in de Venusstraat maar ik was zonder problemen bij de gelukkigen. Voor de laatkomers was er nog een extra scherm voorzien om alles live te volgen in een andere zaal. Uiteraard kwam ik vele oude bekenden tegen, sommigen op foto (waaronder mezelf) en anderen in levende lijve. Je wordt dan ook weer geconfronteerd met het feit dat vele strijdmakkers van weleer al lang het tijdelijke met het eeuwige hebben gewisseld.

En de optredens ? Werkelijk fantastisch ! De Plastic Bags zoals ik ze mij herinnerde : meer dan prettig gestoord en nu vooral met een heel stevig geluid. De “oude mannen” namen de zang voor hun rekening terwijl hun kinderen voor het drum-, gitaar- en ander lawaai zorgden. Eigenlijk beter dan The Kids die daarna volgden maar qua intensiteit en meezinggehalte scoren die dan weer hoger. Hoe iemand op een uur tijd zoveel liters zweet kan achterlaten op een podium, is een medisch raadsel.

Een fantastische avond !

Volgende week zal ik waarschijnlijk al ergens in Frankrijk slapen, onderweg naar Spanje.  Intussen geniet ik hier nog van de gastvrijheid, inclusief elke dag een speciaal biertje.  In ruil rij ik het gras af, entertain de kinderen en geef ik suggesties voor het dagmenu.  Vandaag werd gekozen voor een pizzabuffet.  Deeg zelf kneden, uitrollen, beleggen enz.  De bloem zit nu waarschijnlijk nog voor enkele weken in alle hoekjes en kieren, maar gesmaakt heeft het !

Morgen zak ik voor de (voorlopig) laatste keer af naar Antwerpen.  Daar opent de tentoonstelling "Naughty Kids" over punk in Antwerpen.  's Avond zal er een beperkt aantal kaarten beschikbaar zijn voor een optreden van The Kids en Plastic Bags.  Hopelijk ben ik een van de gelukkigen !

Voor vandaag had ik de meisjes de keuze gelaten : naar Gent-centrum gaan winkelen en iets drinken óf caches zoeken. Beiden kozen ze resoluut voor de tweede optie (ook al zagen ze de combinatie van beide mogelijkheden als nóg beter) en rond de middag reden we (Luc, Isabel, Sarah en ik – Anne was van wacht en kon dus niet mee) naar Wippelgem. Daar is vorig jaar een reeks caches verstopt die allemaal de naam van een cd van Gorki meekregen. Niet geheel toevallig was Wippelgem ook het dorp waar de betreurde Luc De Vos zijn jeugd doorbracht.

Al snel werden we geconfronteerd met een Mia (de grootste hit) wegel en flarden tekst op picknicktafels. Het werd een mooie wandeling met werkelijk fantastische caches. Okee, er waren ook de gewone potjes achter een verkeersbord maar aan enkele caches was heel veel tijd gespendeerd om ze ineen te knutselen. Echt een plezier om dit rondje te lopen. Halverwege stapten we binnen bij Vitamina om een broodje Brie met walnoten en honing te eten. De wandeling werd afgesloten bij het kasteel, ook een ontdekking.

Vandaag werden voor de eerste keer de Paulusfeesten georganiseerd : een mengelmoes van kunst, cultuur en amusement. Ik was al om 10u aanwezig maar voor de doorsnee stadsmens was dat duidelijk te vroeg, het duurde nog enkele uurtjes voor er een beetje volk kwam opdagen maar een groot succes werd het zeker niet. Volgend jaar beter, want dat verdienen ze !

Uiteindelijk heb ik toch een aantal mooie optredens gezien, oa van Feathers & More. Zelfs Nancy was komen kijken, dat is toch een speciale vermelding waard ! Zij bracht mij ook op de hoogte van de andere feestelijkheden in de stad. Aan de Permeke bibliotheek was er ook een Berckmans herdenking, op het Sint-Jansplein iets met klassieke muziek én de kathedraal was jarig : 500 jaar oud, ook al beweerde Nancy eerst dat het 50 jaar was. Waarop ik dan weer antwoordde dat dat wel zou kunnen, want ik had de toren nog weten bouwen.

Ter gelegenheid van de verjaardag werd gratis taart uitgedeeld op de Grote Markt maar om 17u was daar zoveel volk dat ik eerst op zoek ging om iets te eten. Tijdens mijn zoektocht hing Nancy constant aan de telefoon om mij te begeleiden naar de beste adresjes in de stad : ge moet naar de bomma gaan, of achter het hoekje in de Hoogstraat, of naar of misschien en ginder … Raadgevingen genoeg, maar zelf iets mee gaan eten – ho maar ! Uiteindelijk werd het een lekkere Martino, ik moet echt niet elke dag warm eten hebben. Rond 19u was de rij wachtenden voor de taart te verwaarlozen en twee minuten later kreeg ik een stukje uit handen van Ludo Van Campenhout, nadat ik eerst resoluut een stuk van Bart De Wever (beleefd, zo ben ik) had geweigerd.  Ludo is ook van de verkeerde partij maar tenminste RAFC supporter.

Later zou ook nog de nieuwe verlichting van de kathedraal ingewijd worden en was er nog een kort optreden van Tourist LeMC maar het was genoeg geweest en ik reed terug naar Lochristi.

Gisteren moest ik om 12u bij de oogarts zijn. Voor alle veiligheid was ik al om 9u30 in Lochristi vertrokken, je weet maar nooit. En wat gebeurt er dan ? Je bent anderhalf uur te vroeg in Wilrijk want onderweg nergens file. Nog ruim tijd dus om enkele caches te zoeken en daarna in de wachtzaal te meest gruwelijke filmpjes te zien over allerlei oogaandoeningen.

Voor de mensen die mij niet zo goed kennen : ik laat liever een been amputeren dan een druppeltje in mijn ogen te krijgen. Elk lichtje of apparaat waar ze mee afkomen bekijk ik met veel argwaan en na vijf minuten ben ik drijfnat van het zweet. Kom niet dichter bij mijn ogen of ik stamp ! Mijn slechter zicht zou moeten verholpen worden met Thealoz Duo oogdruppels/kunsttranen. Kunsttranen, alsof er niet genoeg miserie is in de wereld om mee te huilen …

Na de martelpraktijken ging het richting Mortsel waar ik Nancy oppikte om samen caches te gaan zoeken in de buurt van het Fort van Edegem. Aan het fort zelf lag er maar één die ik nog niet had, maar het domein van Hof ter Linden had nog meer in petto. Het werd een mooie wandeling met afwisselende caches. Gelukkig had ik Nancy bij want zij heeft de meeste caches gevonden. Méér : haar vijf centimeters extra waren net dezelfde vijf centimeters die ik tekort had om die ene cache in de boom te kunnen pakken. Een kwartiertje later dook ze ook nog onder de brug in het struikgewas om een andere boven te halen. Volgens mij deed ze het allemaal zo enthousiast omdat ze wist dat we daarna een terrasje gingen doen.

's Avonds zakte ik, zoals gewoonlijk, in mijn eentje af naar de stad. Eerste stop was Ristorante del Sud Classico aan de kathedraal. Zoals altijd probeert het personeel van Da Giovanni iedereen binnen te lokken die er hongerig uitziet maar ik zit liever bij de Sud, daar is eten serveren geen bandwerk. Lekkere olijfjes, vers brood met kruidenboter en tien minuten later een pizza Napoletana – gevolgd door een likeurtje en een latte macchiato. Zo kan ik er weer tegen voor de rest van de avond. En wat voor een avond ! Een JMH Berckmans tribute in café Boekowski aan de Bolivarplaats (nieuw justitiepaleis). Ik kan me voorstellen dat veel lezers absoluut niet weten wie JMH was maar voor de Nederlanders helpt het misschien als ik de naam Johnny the Selfkicker laat vallen. JMH was “onze” Johnny en overleed tien jaar geleden. Er werden dus teksten van hem voorgedragen, geroepen en gezongen, al dan niet ondersteund door bezwerende gitaargeluiden en er volgden ook nog filmpjes. Een memorabele avond !