Diane is al enkele jaren gescheiden en op een dag vergeet ze haar telefoon in een restaurant.  Ze wordt op haar vaste lijn gebeld door de vinder die uiterst sympathiek en innemend klinkt aan de telefoon.  Ze spreken af en het klikt vrijwel meteen.  Een simpel liefdesverhaaltje : kus kus kus en ze leven nog lang en gelukkig ? Het kan bijna niet anders : zij leidt (samen met haar ex) een advocatenbureau en hij is architect, duidelijk stinkend rijk, grappig, avontuurlijk en 1,36 m groot …  Omdat de man (Jean Dujardin) mij bekend voorkwam, ben ik even gaan zoeken.  In 2011 won hij een Oscar voor zijn rol in “The artist”.  Is mijn geheugen nog slechter dan ik al lang vermoed ? Ik kan me geen klein mannetje herinneren.  Nee dus, hij is in werkelijkheid 1,82 m – dat hebben ze goed verstopt in deze film.  Franse films stellen meestal niet teleur en ook deze niet : Un homme à la hauteur.

Vanmorgen heb ik weer een hele tijd getwijfeld : zal ik gaan of niet ? Uiteindelijk ben ik, ondanks de stevige wind, toch maar naar het sportcentrum van La Nucía gefietst. Daar was ik waarschijnlijk de enige met sandalen en een korte broek want Garage Rules trekt nu eenmaal een ander soort bezoekers aan : een mix van stoere bikers en vetkuiven uit de jaren '60 van de vorige eeuw, soms ook een combinatie van beide.  Garage Rules werd voor de derde keer georganiseerd en was weer een groot succes, zelfs deze ochtend toen de deuren pas geopend werden was het al over de koppen lopen.  Het evenement wordt elk jaar groter en ook nu waren er talrijke kraampjes met motorkleding en -accessoires.

Zowel binnen als buiten stonden overal prachtige al dan niet omgebouwde motorfietsen en prachtige auto's.  Maar ook “gewone” fietsen, een barbier of een tattooshop kan je er vinden.  Toen ik opnieuw bergaf reed naar de caravan, bleven er maar motorrijders toestromen, het grootste deel – zoals altijd – Harleyrijders.

Deze middag is er iets bizar gebeurd : Leo heeft mij plechtig zijn oude boormachine overhandigd – dank u – want hij en Bernard hadden deze week een nieuw gekocht bij de Lidl.  Alles wat ze mij geven pak ik aan maar wat ik ooit met een boormachine ga doen blijft voorlopig nog een raadsel.  Bernard kon zijn nieuwe boormachine dan weer gebruiken om iets te fixen in mijn busje.

Iedereen die met zijn camper of caravan ooit naast een bestelwagen met schuifdeur heeft gestaan zal het geluid kennen : zwiep bonk ! De nieuwste modellen sluiten elektrisch maar met oudere exemplaren kan je 100 keer proberen het heel zachtjes te doen, uiteindelijk moet je de schuifdeur toch met een smak dichtgooien om alles af te sluiten.  Afsluiten langs de buitenkant lukt meestal wel met enige zachtheid, omdat je de met een klein duwtje de laatste hindernis kan overwinnen.  Langs de binnenkant is/was dat onmogelijk want duwen helpt daar natuurlijk niet.

Nu is dat bij mij opgelost door een handvat (van een gedumpte reiskoffer te plaatsen waarmee ik ook langs de binnenkant dat laatste klikje zonder veel lawaai kan geven door aan dat handvat te trekken.  Werkt perfect, alleen is het afwachten hoe lang de constructie het overleeft.  Bernard kennende komt hij een van de volgende dagen nog wel af met andere en betere schroeven.  En als dat niet zo is : toch bedankt.

Rond 17u zag ik dat enkele van mijn caches in de buurt gelogd werden.  Eentje vonden ze niet en ze vroegen een extra hint.  Omdat ik hun route een beetje kon volgen telkens ze een cache logden wist ik dat ik de zoekers kon vinden hier achter ons in de “campo”.  En dan ga ik altijd graag een keertje kijken.  

Ik zag ze al van ver bezig en riep : “Que haces aqui, es mi terreno !” Stamelend kwam er een antwoord :”g-g-g-geocaching” waarop ik “geo qué ?” Aan hun ogen te zien dachten ze dat ik toen mijn geweer zou boven halen maar ik stelde me netjes voor “Hoi, ik ben etterke”.  Luc en Britt waren uiterst sympathieke mensen uit de buurt van Antwerpen en met enkele extra tips konden ze rest van de middag hun zoektocht vervolgen.

Gisteren bleef het mooi weer maar het was toch een stuk minder dan woensdag.  De wind liet zich in de namiddag iets meer voelen en dat was ook vandaag het geval.  Naarmate de middag vorderde, werd de wind heviger en kregen we zelfs regen.  Het verschil met de voormiddag kon niet groter zijn.  Tijdens de regenbuien daalde de temperatuur naar 10 graden, eergisteren haalden we rond dezelfde tijd nog gemakkelijk het dubbele.  Deze nacht krijgen we nog windstoten van boven de 60km/u, gezellig !    

Deze ochtend zijn Leo en Wilma vertrokken en terwijl zij de heuvel af reden kwamen de eerste bezoekers voor de opendeurdagen van Bodega Mendoza al naar boven gestapt. 

 Of je dit echt opendeurdagen mag noemen, valt te betwijfelen want je moet op voorhand je tickets online bestellen en dat kost 45 euro per persoon.  Daarvoor krijg je uiteraard wel wat in de plaats: wijn proeven natuurlijk, maar dat gebeurt dan met aangepaste kaas- en vleesschotels.  Er zijn ook allerlei cursussen en muzikale omlijsten, dat alles samen zorgt ervoor dat die dagen – ondanks de niet lage inkomprijs – altijd uitverkocht zijn.

En dan … markt of geen markt vandaag ? Het is immers Goede Vrijdag en dat is een officiële feestdag hier in España.  Even een verkenner gestuurd en ja hoor, de markt stond er en dus wandelde ik rond 11u naar Alfaz.  Hier en daar waren er toch vaste kramen die ontbraken maar dat maakt niet uit, ik koop toch zelden iets.  Wel weer bekend volk tegengekomen, onder hen Marleen, Benny en Chris.  Terwijl ik steeds verder aftakel zien zij er steeds beter uit.  

Na de markt was het nog net iets te vroeg om naar Pizza4U te gaan, op die manier word je min of meer verplicht plaats te nemen op het terras van Albeniz.  Uit de wind in de zon was het echt warm en dan ervaar je toch meteen de positieve invloed van het zomeruur, een maand geleden zat je op hetzelfde uur al in de schaduw.  Voor mij moeten ze niet twee keer per jaar de klok verzetten maar gewoon altijd het zomeruur aanhouden, ook al krijgen we dan ruzie met oude zonnewijzers om het exacte uur aan te duiden.

In ieder geval : ik zat bij Albeniz en ik zat daar goed.  Zo goed dat ik geen zin meer had om naar de pizzeria te stappen en op het terras albóndigas en patatas bravas bestelde. Een halve portie van elk, maar nog te veel om allemaal in mijn eentje op te eten.

Op de terugweg aan de rotonde vroeg een Limburgse (zal puur toeval zijn) mij waar Bodega Mendoza was, terwijl ze omringd werd door wegwijzers naar de wijnhandelaar.  Op zo'n moment moet je van mij geen goede aanwijzingen verwachten ...

Deze avond was ik halvelings van plan om naar de processie in Altea te gaan, maar door het slechte weer zal het een avondje in de zetel worden.  Ik heb de laatste dagen overigens het zevende seizoen van “Moordvrouw” bekeken en ik begrijp nu waarom de kijkcijfers gedaald zijn.  Nog zelden een serie gezien met zo'n slechte scenario's ! Wat een verschil met de vorige jaren, het is duidelijk dat de verhaallijnen door een ander team zijn geschreven.

En daarom komen we naar Spanje ! Eindelijk hebben we mooi weer en als de weersvoorspellingen juist zijn, zou het nu ook een hele tijd zo blijven.  Gisteren was meer dan een zwembroek niet nodig maar gelukkig volgt niet iedereen mijn voorbeeld :-)

Een beetje lezen in de zon, een praatje hier en een praatje daar – meer moet dat niet zijn.  Meer kon het ook niet zijn want ik “moest” hier blijven omdat ze een nieuwe tuinset kwamen brengen voor Patrick en Vicky.  Toen ik rond 13u werd verwittigd dat ze niet meer zouden komen had  ik al een nieuwe opdracht aanvaard : de Berner Sennen van Allies (ik hoop dat ik haar naam juist schrijf) een beetje in de gaten houden terwijl het baasje met de fiets enkele uren naar Benidorm ging.  Dat ging vlot, de hond heeft constant liggen slapen onder de camper.

De dag werd afgesloten met, hoe kan het anders, de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Saoedi-Arabië.  

Deze ochtend was het al heel vroeg volop zomer.  Uitbundige zonneschijn en vlotjes boven de 25 graden, in de schaduw ! Mensen die enkele dagen geleden vertrokken zijn, hebben me gemeld dat ze onderweg naar het noorden constant in de regen gereden hebben. 

Deze ochtend hebben ook Aad en Suzanne ons verlaten en zo wordt de tuin weer een beetje leger.

Om te ontsnappen aan de brandende zon zijn we gaan schuilen bij Sabor.  Er zijn weinig gerechten die ik liever in het Antwerps bestel dan salade met geitenkaas.  Onze pa ging voor het trio van zeevruchten.  Daarna hij rundertartaar en ik varkenswangetjes.  Er werd afgesloten met chocomousse, tiramisu en koffie verkeerd.  En een borreltje natuurlijk 😀

Nog even langs de supermarkt voor gezond fruit en minder gezonde maar wel lekkere koekjes en dan naar huis, bijna 17u30 en nog altijd in t-shirt op de fiets.  Je hoort mij niet klagen.  Zelfs niet als ik daarna moet werken.  De tuinset waar ik gisteren op gewacht had, werd vandaag geleverd en samen met Patrick werd de doos uitgepakt en alles in elkaar geschroefd.  Sinds ik zelf twee kastjes heb kunnen monteren, gaan ze toch zeker niet allemaal denken dat ik nu ineens een handige jongen ben geworden ?

Ook nog even melden dat de takken die eergisteren zijn afgezaagd gisteren allemaal al zijn verwijderd.  Vandaag werden de bomen iets verder in de straat ook onder handen genomen maar daarvan gaan ze morgen al niet veel overschot meer vinden.  Twee mannen kwamen met een kettingzaag hun voorraadje hout voor de volgende winter op peil brengen.

Onlangs gehoord : het verhaaltje van iemand die hier in Spanje een huis op lijfrente koopt.  Bij dit soort verkoop zit ik altijd met een wrang gevoel want je moet dan hopen dat de verkoper zo snel mogelijk sterft, beetje raar ...  In ieder geval, sommige mensen kiezen voor zo'n overeenkomst en als je een beetje "geluk" hebt, kan je goedkoop aan een nieuwe woonst geraken. 

Het gaat hier over Ricardo (fictieve naam), een Spaanse man van 90 jaar die nog in zijn op lijfrente verkochte huis blijft wonen.  De Belgische kopers, die ik hier even Karel en Nadine noem, wonen voorlopig ergens anders.  Ricardo zijn gezondheid gaat snel achteruit en Nadine zegt tegen haar man dat hij maar regelmatig moet gaan kijken hoe het met de bejaarde man gaat want ze wil niet in dat huis gaan wonen als daar al dagen of weken een dode heeft gelegen.  En dat doet Karel dan ook.  Meer dan dat zelfs, hij onderhoudt ook het zwembad en de tuin. 

Op een dag treft hij Ricardo aan in een zeer apathische toestand en het is volgens hem duidelijk dat het einde nabij is.  Hij belt 112 en vraagt dringend een ambulance want er ligt iemand op sterven ! "Ja, dat kan maar dan moeten we wel zijn nummer van de sociale zekerheid hebben".  Karel doorzoekt het hele huis maar vindt niks.  Gevolg : Ricardo wordt niet opgehaald. 

Dan maar naar een privé ziekenhuis bellen : "Wij doen niet aan dat soort dienstverlening, daarvoor moet je 112 bellen".  De politie dan maar ? Ja, die komen na een tijdje ter plaatse maar merken op dat de oude man een wonde aan zijn hoofd heeft.  Karel zegt hen dat de man de laatste tijd al een aantal keren gevallen is.  Dat klinkt wel heel verdacht en de politie vindt zoiets toch meer een zaak voor de Guardia Civil.  Intussen raadpleegt de politie een databank en vindt daarin terug dat Karel het huis van Ricardo op lijfrente gekocht heeft.  Meteen een motief om de verkoper sneller naar het hiernamaals te laten vertrekken.  Genoeg redenen om de verdachte Karel te verplichten op de “plaats delict” te blijven.

De bijgeroepen Guardia Civil denkt dat het misschien aangewezen is om een speciaal team uit Alicante te laten overkomen.  Twee vrouwen die zo uit een bordeel zouden kunnen komen (zeer kort gerokt, diepe décolleté en zwaar opgemaakt) komen na anderhalf uur poolshoogte nemen en vinden het inderdaad een verdacht zaakje.  Ricardo heeft intussen het tijdelijke met het eeuwige gewisseld en daardoor kunnen die twee assistentes niet veel meer doen dan een gerechtsdokter uit Alicante laten komen.  De hele straat is intussen geblokkeerd door negen auto's van de politionele en gerechtelijke diensten.  In de namiddag, na het ondertekenen van een document dat hij niet helemaal aandachtig leest, mag Karel naar huis.  Later leest hij het document wel en stelt vast dat hij door het ondertekenen zich akkoord verklaart om op te draaien voor alle kosten (vervoer, autopsie, begrafenis enz)

Een week later wordt Karel opgeroepen om naar de rechtbank te komen waar hij wordt opgewacht door politie die klaar staat om in de boeien te slaan.  Hangt Karel echt een moord en gevangenisstraf boven het hoofd ? Tijdens het "proces" wordt een officiële brief van de gerechtsdokter uit de envelop gehaald.  De brief wordt voorgelezen : volgens het autopsierapport is Ricardo een natuurlijke dood gestorven.  Oef, Karel kan nu samen met Nadine beginnen te denken aan een verhuis naar het huis van wijlen Ricardo.  Stel je maar eens voor dat die gestorven was door een val en Karel zou hem gevonden hebben.  Ook als je 100% onschuldig bent, probeer je daar maar uit te praten.

Lang in bed liggen is aan mij niet besteed, hoe graag ik het ook eens een keertje zou willen. Deze ochtend was uitslapen zeker niet gelukt want het was amper licht of vlak achter de caravan was het al een herrie van jewelste. Gemeentearbeiders kwamen de bomen snoeien, dat mocht wel eens gebeuren maar moet dat echt zo vroeg ? Tijdens het paasweekend zat de plaatselijke bodega (Mendoza) weer busladingen volk aantrekken en we vermoeden dat ze daarvoor de doorgang onder handen genomen hebben. Langs de zijkant van de weg liggen nu overal takken, ik ben benieuwd wanneer die weggehaald worden.

Ben en Janny zijn net op tijd vertrokken om geen last te hebben van het lawaai en ik heb tot na de middag met mijn koptelefoon rondgelopen, boomzaagprobleem opgelost. Voor de rest : in de zon zitten met t-shirt aan/uit/aan/uit/aan … met op de achtergrond een opsomming van getallen : 50-70-60-40-niks-60-70. Codetaal ? Radarcontrole ? Nee, er werd gewoon met vereende krachten een verhuisde satellietschotel afgesteld. Leo aan de televisie, Bernard aan de schotel en Rita als doorgeefluik om de signaalsterkte te melden.

Garage Rules wordt dit jaar voor de derde keer georganiseerd en was de vorige keren absoluut de moeite : omgebouwde motorfietsen, getunede auto's, live muziek, veel winkeltjes enz.  Gratis inkom !

Van vrijdagavond tot deze ochtend vroeg heeft het hard gewaaid, af en toe zelfs heel hard.  Er viel ook regelmatig een regenbui en ook nu (19u30) is het weer aan het regenen.  Vandaag heeft het nochtans vrij mooi weer geweest, een hele tijd zelfs bijna compleet windstil.  De vertrekkers hebben dat deze voormiddag zonder problemen kunnen doen en de twee nieuwe aankomers konden hun camper in de zon installeren.  Veel meer valt er over de afgelopen dagen niet te melden maar het minder goede weer heeft er wel weer voor gezorgd dan ik het volledige seizoen (tien afleveringen) van “Damnation” intussen heb verteerd.  Een reeks die zo van de Coen broertjes zou kunnen komen : zinloos geweld en een prediker die minstens even goed overweg kan met een pistool dan met een bijbel.  De vuurgevechten komen niet altijd even geloofwaardig over maar er vallen wel veel doden, heel veel doden – zowel bij de stakende boeren als bij “the black legion” (de plaatselijke KKK).  

Het begon frisjes deze ochtend maar het werd uiteindelijk een van de mooiste dagen van de afgelopen week.  Als je rond de middag buiten in de zon zat met een wit velletje, voelde je de zon echt branden.

Vanaf 16u konden de vuurstokers hun hartje weer ophalen en een uur later was de houtskool roodgloeiend en kon de eerste sprinkhaan op de bbq.  Voor deze lekkernij werd enkele minuten later hevig gevochten !

De meesten hielden bij de traditionele saté's, hamburgers en aanverwanten maar ik ging de culinaire toer op : curryworst speciaal.  Samen met een aardappel in de schil kan je dit toch absoluut haute cuisine noemen !

Ik ben vandaag een halve dag met onze pa op stap geweest.  Ik wou een heleboel winkels in Finestrat bezoeken om hier en daar iets te kopen.  Eerst gingen we langs enkele rastro's (permanente tweedehands zaken) maar daar moet je altijd een beetje geluk hebben om op de kop tikken wat je zoekt.  Vandaag wou het niet lukken.  Dan maar naar alle gekende magazijnen : Carrefour, Media Markt, Conforama, Leroy Merlin en ook de nieuwe Gifi. 

Voor mijn portemonnee was het een vrij goedkope uitstap want veel van de zaken die ik wou kopen, waren niet op voorraad.  Zoals altijd werd er ook een tijdje getwijfeld : een zitbank met opbergmogelijkheid of twee kastjes.  De prijs gaf de doorslag en het werden dus kastjes.  Ik liet me ook verleiden door een nieuwe serie kookpotten.  Daar hoort een verhaaltje bij. 

Vorig jaar rond deze tijd kocht ik ook nieuwe kookpotten en die heb ik nooit gebruikt.  Geld te veel ? Nee, maar mijn nieuwe keukenspullen werden (door verblijf in België) pas een half jaar later gebruikt en bleken toen een totale miskoop te zijn.  Langs de aanhechting van de handvatten lekte constant water … Ruilen was intussen niet meer mogelijk en onze pa gaf oude potten die ik voorlopig kon gebruiken.  Vandaag dus alweer nieuwe gekocht en extra opgelet om niet dezelfde fout te maken.

Morgen zet ik het lekkende kookgerei bij de container.  Ik weet zeker dat alles snel zal meegenomen worden en dan wil ik wel eens een vlieg zijn en kijken hoe de nieuwe baasjes hun aardappelen gaan koken.

En dan, de pas gekochte kastjes … Alles werd in bouwpakket meegenomen en zoals de meeste weten : echt handig ben ik niet.  Behalve boven-, onder- en zijkanten zaten er nog een heleboel kleine hulpmiddelen én een bouwplan in de doos.  Dat zou dus moeten lukken.  Zo simpel was het toch niet en het duurde toch bijna een uur voor het eerste kastje op zijn plaats kon worden gezet.  Het tweede exemplaar ging al veel sneller en een derde zou ik misschien bijna blind kunnen monteren.  Ik ben er in ieder geval tevreden mee.

Om alle nieuwe aankopen te vieren, werden de tupperware dozen die onze pa gisteren had meegegeven aangesproken.  Bijna een compleet Breughelbuffet : frikadellenkoek met krieken en daarna verse rijstpap, enkel het gouden lepeltje ontbrak nog ! Als ik na de zomer terugkom mag ik niet vergeten “kinnekessuiker” te kopen want die is bijna op.

2016 zelfde datum, het lijkt al veel langer geleden.  Sinds die dag weet ik dat een vroegere trein het einde van je leven kan betekenen.  Gelukkig was dat niet het geval voor een vriendin die op die dinsdag een vlucht naar Alicante geboekt had.  Haar trein van Leuven naar Zaventem reed het station onder de luchthaven voorbij.  Niemand op de trein wist toen wat er boven de grond gebeurd was.  In het volgende station nam ze onmiddellijk een trein richting huis omdat al snel duidelijk werd dat er die dag geen vliegverkeer meer zou zijn.  

Een dik uur later was het opnieuw prijs in metrostation Maalbeek.  Grootschalige terreur had de weg naar België gevonden ...

Een vrij mooie dag vandaag, slechts af en toe een wolkje en bijna geen wind.  Toch bleef het, vooral in de schaduw, aan de frisse kant.   Deze ochtend om 7u was het ook slechts vier graden.  

Deze middag gingen we (onze pa, Gery en Roza) naar Sabor en na het enigszins tegenvallend menu van vorige week, was het deze keer weer een schot in de roos.

Gisteren (alweer) veel wind en ook regelmatig een regenbui en dus niet veel gedaan.  Vandaag bleef het voor een groot deel van de dag winderig maar de zon deed ook haar best.  Ik heb de caravan een beetje opgeruimd en dat was wel nodig.  Als ik begin ben ik niet meer te stoppen en ik heb dan ook maar de hele inboedel van de voortent herschikt.  Ik heb daarbij meteen plaats gemaakt om een kastje te zetten.  Naar dat kastje moet ik nog op zoek maar dat zal een van de volgende dagen/weken wel lukken op een of andere rommelmarkt.  Met het mindere weer zijn er ook weer enkele films gepasseerd.

Problemski Hotel, de film gebaseerd op de roman van Dimitri Verhulst, lag al lang op mij te wachten.  Een film over een opvangcentrum voor vluchtelingen, eentje met eindeloze gangen en een uitzichtloos bestaan.  Betalen voor overtochten die mislukken.  Moord en zelfmoord.  Niet echt ingrediënten om vrolijk van te worden.  En toch heb ik met deze film meer gelachen dan al die zogenaamde komedies die ze me de afgelopen weken in mijn strot probeerden te rammen.  Wat moet je anders doen met een moslim die kerstverlichting ophangt, een uitgeprocedeerde met het Belgisch volkslied als beltoon op zijn telefoon, iemand die zo blij is dat hij eindelijk kan fietsen dat hij op het middenvak de Brusselse tunnels induikt … ? En zeker niet vergeten : de echo-gewijs steeds passerende kerstboom (alleen te begrijpen door oudere mensen).  

Ik heb ook met veel plezier naar “When elephants were young” gekeken, een documentaire met een verhaaltje.  Olifant Nong Mai is, zoals vele Thaise olifanten, gedomesticeerd en wordt vooral gebruikt om te bedelen.  Later wordt ze uitgezet in de natuur.  Je weet wel, daar waar vroeger ongeveer alle dieren in het wild leefden voor de mens alles naar de kloten hielp.

Nummer drie is een “normale” film, je zou het zelfs een love story kunnen noemen.  “Wind River” speelt zich af in het koude Wyoming (USA) en de soundtrack is van Nick Cave en Warren Ellis, dat is reden genoeg om te kijken.  Het gaat over een moordzaak in een Indianenreservaat en op het einde is duidelijk dat er veel te veel wapens zijn in dat deel van de wereld.  Zeer goede film. 

HIER kan je op het officiële YouTube kanaal van RAFC een filmpje van gisteren bekijken.

Ik werd vandaag zo'n 10-15 jaar terug gekatapulteerd in de tijd.  Met een supportersbus op verplaatsing en dan nog voor een Europese wedstrijd tegen een ploeg uit de Engelse Premier League ! Akkoord, een vriendschappelijke ontmoeting maar we moesten nog een 0-5 goedmaken die we ooit kregen aangesmeerd door Newcastle United.

Na anderhalf uur rijden konden we binnen in de Pinatar Arena, een zeer mooi oefencomplex dat vaak gebruikt wordt door buitenlandse ploegen op stage.  

Er waren naar schatting zo'n 1500 toeschouwers aanwezig, het overgrote deel supporters van de Magpies maar toch ook 200 voor The Great Old.

Ik was in ieder geval blij dat ik deze ochtend mijn jas had meegenomen want de wind maakte het ronduit onaangenaam.  Waar is de tijd dat ik zonder verpinken kou stond te lijden op den Bosuil ? Ik zou het nu niet meer overleven 😲

Newcastle had veel meer balbezit dan wij maar van beide ploegen ging weinig dreiging uit.  1-1 was dan ook een uitslag waarmee RAFC tevreden kan zijn.

Na de wedstrijd (die overigens 3x 45 minuten duurde !) was er nog uitgebreid de mogelijkheid om met spelers en trainer op de foto te gaan.  Een mooie dag !

St. Patrick's day vandaag en dan is het altijd plezant om eens te gaan kijken bij El Cisne.  Omdat ze voor deze middag regen voorspeld hadden, waren we (samen met Gery en Roza) al om 11u vertrokken. 

Onderweg heb ik een paascache verstopt en iets later stonden we bij de rommelmarkt/antiekzaak/café-restaurant.  Een kwartiertje langs de kraampjes en dan naar binnen waar je de meest waanzinnige zaken kan vinden.  Moest ik een inkomhal of een aparte bureauruimte hebben, dan was ik thuisgekomen met een oude telefooncentrale.  Zo eentje waar je fiches moet versteken, het heeft wel iets als decoratie.  Om te feesten was het duidelijk nog te vroeg, alles was wel versierd met vlaggetjes en hier en daar zat er al wel iemand met een groene hoed, maar dat was het dan.  Wachten op het grote feest betekende ook tegelijkertijd wachten op de regen en dat was ik niet van plan. 

Ik wandelde langs onze pa om eens te polsen of hij mee iets wou gaan eten.  Veel overtuigingskracht heb je meestal niet nodig en dat was ook nu het geval.  We wilden het dagmenu van Belgomar wel eens proberen maar dat zal voor een andere keer zijn want zaterdag is sluitingsdag.  Transilvania is slechts enkele tientallen meters verder en dus stapten we daar binnen.  Altijd buik vol voor weinig geld daar en bovendien ook lekker.  Alleen hebben ze voor mij niet genoeg keuze om er echt vaak te gaan eten.  De soep wordt nog altijd aan tafel uitgeschept en het klinkt misschien onnozel, maar voor mij blijft dat een meerwaarde.

In de namiddag is het dan de aangekondigde regen gekomen.  Niet echt veel maar toch genoeg om languit in de zetel naar het scherm te liggen gapen.  

De voorbije weken heb ik met heel veel plezier naar “De luizenmoeder” gekeken, in het begin vond ik het maar een raar en zelfs irritant Nederlands programma maar het werd steeds beter.  

Het vierde seizoen van “The Bridge” ging er ook vlot in maar ik ben tegelijkertijd ook blij dat ze er mee stoppen.  Vanaf nu kan het alleen nog maar bergaf gaan.

Het tweede seizoen van “Salamander” was ook een hoogvlieger.  Het is toch vooral een serie waar ik mij kwaad in maak omdat ik geloof dat België (en bij uitbreiding de wereld) ook echt bestuurd word door machtige mensen achter de schermen en niet door verkozen politici.  Mijn wantrouwen in alles met een Mercedes en dure kleding wordt steeds groter.  Gelukkig volgt Wim Opbrouck op het einde zijn hart en niet de portemonnee van anderen.

Borg/McEnroe was dan weer een onderhoudende film over de twee voormalige tennishelden.

Vandaag had ik zin om te lachen, daar het miezerige namiddagweer zeker mee te maken.  Helaas heb ik alweer een aantal mislukte pogingen achter de rug.  The Clapper, The competition, Mr Roosevelt – en ik vergeet er nog enkele – staan allemaal als komedie aangekondigd maar mijn lachspieren werden er in ieder geval niet door aangesproken.

Ik ben dan maar beginnen grasduinen in de rest van mijn collectie en kwam bij “Thelma” terecht.  Scandinavische films of series stellen zelden teleur en ook nu was dat het geval.  Thelma komt uit een streng christelijk gezin en gaat studeren in Oslo, daar komt ze al snel in aanraking met alles wat op het thuisfront verboden is.  Psychisch kan ze het allemaal moeilijk aan en al snel komen er paranormale trekjes meespelen.  Goede film !

Vandaag naar de markt in Alfaz, dat was een hele tijd geleden (door ziekte, naar Rome, hondenoppas).  Eerst ging ik langs de dokter.  Opnieuw ziek ? Nee, maar toen onze pa vorige week in Antwerpen mijn doktersrekening van februari had afgegeven bij het ziekenfonds, zat die twee dagen later terug in de brievenbus met de melding dat TP niet in hun bestanden voorkwam.  De dokter hier in Spanje had dus een verkeerde naam op mijn rekening geschreven en zowel ik bij het ontvangen als onze pa bij het afgeven hadden dat niet opgemerkt.  Nu moet je weten dat ik patiënt TP ook persoonlijk ken en ik had hem dus gecontacteerd om te vragen of hij misschien een rekening op mijn naam had maar dat was niet het geval.  Vanmorgen ben ik dus een nieuwe correcte rekening gaan vragen en probleem opgelost.  Toch zou zoiets niet mogen gebeuren want op die manier zou ik net zo goed verkeerde medicijnen voorgeschreven krijgen en loop ik nu rond met borstvorming en een hoger stemmetje.

Op de markt was het heel rustig en op een half uurtje had ik alles gezien.  Toen voelde ik me een beetje verweesd.  Zoals altijd passeerde ik ook vandaag langs Albeniz maar er zaten geen drinkebroers of -zusters op mij te wachten.  Alle vertrekkers van gisteren waren ook de vaste klanten op vrijdag, dus niet alleen onze tuin maar ook het terras van Albeniz was een stuk leger.

Als je dan daarna aan de caravan in de zon gaat zitten, dan is het echt wel genieten van de rust.  Ook prettig na een drukke winter.  Helaas besloot de zon vanaf 15u verstoppertje te spelen achter de wolken.

Na een winderige en regenachtige nacht zijn deze ochtend drie campers onze tuin uitgereden.  Na de laatste keer water tanken en het gebruikelijke afscheid werd de elektriciteitskabel uitgetrokken en weg waren ze.  Omdat de drie vertrekkers toevallig naast elkaar stonden, toont die kant nu wel heel leeg.  Lang zal dat echter niet duren, tegen het einde van deze en volgende week worden al nieuwe gasten verwacht.  Echte langblijvers zullen dat niet zijn, uit ervaring weet ik dat het einde maart overal bergaf gaat met de overwinteraars.

Rond 13u werd het idee geopperd om (eindelijk) de bbq uit te testen. Dé bbq ! Het project waar maanden aan gemetst, gehamerd, geboord, geslepen, gezaagd werd en die nu al een tijdje stond te wachten om in gebruik genomen te worden. 

Ik vond het niet echt het ideale weer om buiten wat vlees te staan bakken maar Bernard opperde dat je ook met kerstmis kan barbecueën.  Ook de uitvlucht “ik heb niks in huis” hielp niet want er waren worsten en saté's in overvloed, tel daar nog aardappelsla en tomaten/feta sla bij en het kon niet meer misgaan.  En voor ik het vergeet : er was ook zelfgemaakte pindasaus (kan niet anders als er Nederlanders aanwezig zijn) en – je leest het goed – look/banaansaus ! Ik ben er nog niet helemaal uit waar deze saus het best bij zou passen maar lekker was het wel.

Enkele dagen geleden schreef ik nog dat de menu's van Sabor waar ik op voorhand niet naar uitkijk, meestal een aangename verrassing zijn.  Gisteren was er ook weer zo'n weekmenu waar ik op voorhand van dacht “Het zal wel lekker zijn maar als ik niet zou gereserveerd hebben, zou ik deze week niet gaan”.  Het was ook een heel stuk rustiger dan de afgelopen weken/maanden, misschien omdat er nog meer mensen zich niet aangetrokken voelden door het aanbod deze week ? 

Geen paniek, met genoeg hongergevoel kan je lichte tegenzin gemakkelijk overwinnen en om 14u zaten we aan tafel.  Voor F. zou het voorlopig de laatste keer zijn want die vertrekt binnen enkele dagen naar België.

Onze pa koos soep als voorgerecht, dat doet hij nooit. Soep wordt door ons meer gezien als uiterste reddingsmiddel als de andere voorgerechten onze goedkeuring niet wegdragen.  Ik ging toch voor de tartaar van aardbeien met cherrytomaten, basilicum en mozzarella.  Voor mij een totaal niet geslaagd voorgerecht en F. vond zijn salade met spekjes en frambozensaus ook niet echt van het normale Sabor niveau.  Op de hoofdgerechten was niets aan te merken (eendenbout en beursje met verschillende vissoorten en zeevruchtenroomsaus) en de desserten gingen vlot binnen.  En toch : moest het mijn eerste bezoek geweest zijn, dan zou ik denken ”Ik snap niet waarom iedereen zo enthousiast doet over dit restaurant”.  Gelukkig weten wij beter en hebben we voor volgende week opnieuw gereserveerd, wetende dat het dan weer heel lekker zal zijn.  Waarschijnlijk zijn er ook mensen die deze week ook allemaal heel lekker vonden, zoveel te beter.

Vandaag is er niet veel meer gebeurd dan een beetje onkruid verwijderen en naar de supermarkt fietsen.

In de namiddag kreeg ik een berichtje van Piffsmiff, de schuilnaam van een Engels geocachend echtpaar.  Ze waren al een aantal keren komen zoeken naar een cache van mij maar het wou niet lukken.  Ik zei hen dat ik binnen vijf minuten bij hen zou zijn om hen uit te lachen.  Ze waren naarstig aan het zoeken toen ik ter plaatse kwam.  Met een beetje hulp lukte het uiteindelijk toch en achteraf konden ze in de buurt ook nog een aantal andere caches van mij vinden.  De mensen vertrokken met een brede glimlach en daarmee doen ze mij dan ook weer plezier.

En het werd nog beter.  Behalve de data voor de stadsderby's - waar ik helaas niet bij kan zijn - werd ook bekendgemaakt dat Antwerp hier (nu ja, 140 km meer naar het zuiden)  een oefenwedstrijd zou spelen tegen Newcastle United.  En Jerry van de Panaché zorgt ervoor dat we kunnen gaan kijken.  Ik kijk er al naar uit !

Veel zon vandaag, maar ook vooral veel wind.  Dat was al de hele nacht zo en tot een stuk in de namiddag bleef het flink doorwaaien.  Uiteindelijk heb ik toch beslist een wandeling te maken maar met een sweater aan was het te warm, zonder sweater te koud.  Je hoort het al, het leven was weer niet gemakkelijk vandaag.

De wandeling voerde me langs enkele caches die recent niet gevonden waren.  Twee van de drie lagen gewoon waar ze moeten zijn, de derde vond ik zelf ook niet.  Ik heb hem dan maar vervangen door een ander exemplaar enkele meters van de "oude" vandaan.  Wat mij aan deze cache weer enorm stoorde is dat, ondanks het duidelijk vermelden dat de cache zichtbaar is, mensen toch altijd muurtjes afbreken terwijl dat niet nodig is ! ! ! 

Op de terugweg kon ik het niet laten en heb nog een nieuwe verstopt.  Ik had een ideetje voor nog een extra cache maar dat moet ik eerst nog even bestuderen met een lange broek en schoenen 😀

Bernard en Ben hadden intussen ook weer een nieuw tijdverdrijf gevonden.

Ik zat amper terug in de caravan of daar stond Bert met de voedselbedeling van vandaag.  Lekker !

Onze pa naar België betekende voor mij een goedkope week : één keer op restaurant met F. en gisteren naar Sabor, voor de rest heb ik onze pa zijn diepvries geplunderd.  Bonensoep, hutsepot en namaak Magnums.  Hij had zelfs al ajuin voorgesneden en ingevroren, ik moest maar eens goesting krijgen in een curryworst special ! Hij had ook een grote doos Ferrero Rocher achtergelaten, daar bleef na drie dagen al niets meer van over, shame on me !!! Ik heb mezelf dan ook maar getrakteerd op een doos Tiramisu ijs, lekkerder dan dat het er op foto uitziet.

De goedkope week werd afgesloten met een gesloten portemonnee want onze pa betaalde een etentje bij Belgomar, een nieuwe ontdekking.  Ik was aangenaam verrast toen ik de dienster/eigenaar naar onze tafel zag komen : Kathy, die vroeger bij Sacristan werkte.  De kipfilet met pepersaus die volgde overtrof alle verwachtingen.  Ik wist niet dat er - in tijden van alleen maar slecht nieuws over vlees - nog zo'n lekkere kippen bestonden.

Na de openingsstoet ben ik nog een kwartiertje blijven hangen en toen werd het tijd om af te zakken naar Benidorm.  Vandaag stonden de laatste wedstrijden van de reguliere competitie in de Jupiler League op het programma en Antwerp moest proberen Anderlecht te verslaan.  Maar ook met een overwinning waren we nog afhankelijk van de uitslag van andere wedstrijden.

Vóór de wedstrijd konden we genieten van een live optreden van Filet d'Anvers, vroeger een volledige groep maar nu is dat een solo optreden van Charles.  Café Panaché zat intussen goed vol, ook het terras van het ernaast gelegen leegstaand café werd erbij genomen.

De wedstrijd begon goed, onmiddellijk een rode kaart voor Anderlecht.  De eerste helft domineerde Antwerp constant en er kwamen doelkansen bij de vleet, helaas waren het wel de Brusselaars die scoorden.  Net voor rust werd gelijk gemaakt en met vernieuwde moed konden we de tweede helft tegemoet zien.  In die 45 minuten liep het allemaal zo vlot niet meer en we kwamen 2-1 achter.  Anderlecht kreeg nog een tweede rode kaart maar zelfs dat volstond niet om de overwinning uit handen te geven.  Sorry RAFC, niet goed genoeg voor PO1 – we kunnen ons nu verheugen op twee derby's tegen stadsrivaal KFCOWB.

Als je naar de internationale dag in La Nucía gaat, kan je moeilijk naast de mooie sportinfrastructuur van de stad kijken.  Echt alles hebben ze daar : sportvelden en -hal, zwembad, trial piste, bmx parcours.  Op zondag wordt er hier uiteraard ook gevoetbald.  De kleintjes die ik bezig zag vierden hun goals even uitbundig dan de professionals, maar dan met een mooier uitzicht dan het gemiddelde voetbalveld.

Vanmorgen voor de laatste keer met Chico gaan “wandelen” en daarna naar La Nucía vertrokken voor de jaarlijkse internationale dag.  Het is en blijft een kleurrijke bedoening, 35 verschillende nationaliteiten die zichzelf en hun land voorstellen maar eigenlijk is het vooral één groot vreetfestijn.  Ik weet niet waarom, maar een goede manier om je land te vertegenwoordigen is blijkbaar laten zien hoeveel lekkere dingen je kan maken.  Ik vind dat absoluut geen probleem.

Vanavond speciaal in mijn eigen caravan gebleven om naar Cercle Brugge - KFCOWB te kunnen kijken.  Cercle kampioen en absoluut verdiend.  Als Antwerpenaar zou ik zonder problemen voor FC Edegem, SK Kontich of Tubantia kunnen supporteren als die ooit tegen Cercle zouden moeten spelen maar de Ratten steunen, ik kan het echt niet ! Moesten die van 't Kiel toch kampioen gespeeld hebben wil ik ze best proficiat wensen, maar meer moet er van mij niet verwacht worden.

Afwachten of RAFC zijn waterkansje op PO1 nog kan waarmaken.  Het hangt niet alleen van ons eigen resultaat af ...

En nu terug verhuizen voor een laatste nacht in de caravan van onze pa. 

Gisterenavond deed Chico raar.  Als hij met allerlei schijnbewegingen en gewriemel bovenop je lijf is gekropen, blijft hij meestal de hele avond liggen.  Gisteren bleef hij maar van plaats veranderen.  Misschien buikkrampen, zo'n beest kan niets uitleggen hé.  Nog maar eens een wandelingetje gedaan, zonder resultaat.  Uiteindelijk kroop hij in de badkamer en daar lag hij deze ochtend nog altijd.  Ik was al blij dat hij nog bewoog, stel je voor … Het voorstel om te vertrekken voor de ochtendwandeling (meer dan 100 meter is dat niet) werd dan weer kwispelend goedgekeurd, oef ! De rest van de dag gedroeg hij zich weer helemaal als gewoonlijk.  En wat voor een dag was het weer !  Zon van 's morgens vroeg tot 's avonds (niet zo heel) laat.  Bijna zonde om binnen te zitten zou je denken maar voor Sabor wordt altijd graag een uitzondering gemaakt.

Het was zo'n menu waar ik niet echt naar uitkeek, geen lievelingsgerechten deze keer.  De vorige weken werd ik wel heel erg verwend en ze kunnen ook niet altijd hetzelfde geven.  Vaak zorgen dat soort menu's voor een aangename verrassing en dat was ook vandaag zo.  Groene asperges met brie, serrano ham en gepocheerd ei als voorgerecht voor mij en daarna “solomillo de cerdo con salsa de mostaza en grano”, dat klinkt toch mooier dan varkenshaasje met graanmosterdsaus.  Sommigen kozen hetzelfde, anderen gingen voor de tartaar van verse en gerookte zalm met appel, gevolgd door merluza met kokos- en currysaus.  Ook de dessertjes gingen er vlot in en rond 16u30 zat het laatste bezoek aan Sabor van dit seizoen erop voor Bert, Jenny, Pieter en Janny.  Mij zien ze aanstaande dinsdag al terug.

Niet belangrijk maar ik wou het toch melden.  Sinds het stopzetten van de mobielehonden blog, is het aantal bezoekers daar uiteraard gedaald - heel logisch.  Toch gaan elke dag nog zo'n twintigtal mensen op dat adres kijken.  Wellicht gewoon om van daaruit door te klikken ?

Toen ik vroeger steevast in de top 10 stond van alle blogs op bloggen.be ben ik daar nu niet meer te vinden.  Ik had gedacht snel helemaal uit de lijst te verdwijnen maar toch sta ik nog altijd op plaats 64.  In de categorie "reizen", is het nog straffer : daar sta ik nog altijd op de eerste plaats ! Begrijpen wie begrijpen kan.  Daarmee is meteen ook bewezen dat al die blogs met héél weinig bezoekers toch een mooie plaats kunnen behalen in de rangschikking.

Deze blog draait intussen zeer goed en scoort ook steeds beter in de zoekresultaten van google.  Iedereen bedankt daarvoor !!! Wat ik ook heel plezierig vind zijn de reacties die de afgelopen weken op het gastenboek zijn verschenen.  Zo creëer je toch ook een beetje een band met de lezers.

Gisteren ben ik nog eens langs Guy geweest op camping Benisol, dat was al een hele tijd geleden.  Het eerste wat opviel was het zwembad, daar waren alweer grootse werkzaamheden aan de gang.  Enkele jaren geleden werd er echt een prachtig zwembad geïnstalleerd en sindsdien is het al meerdere keren helemaal onder handen genomen.  Geen idee waarom, maar als het paradepaardje van een vakantiebestemming meer niet dan wel toegankelijk is, is dat toch niet echt goede publiciteit.

Met Guy (camperhuub) was alles in orde en verrassing : Mieke was er ook ! Dat kwam goed uit, want zij is een groot liefhebber van Rome, binnenkort gaat ze de stad voor de zesde keer bezoeken.  En dus heb ik haar mijn ervaringen van vorige week verteld, achteraf kan ik er ook allemaal mee lachen maar toch.  Wat ik toch wel knap van mezelf vond, is dat ik haar nog enkele tips kon geven waar ze zelfs nog nooit van gehoord had : de pyramide en de begraafplaats voor niet-katholieken.

Toen ik nog een ommetje deed om Chico uit te laten, parkeerde ik de auto bij Arabi Plaza vlak bij een wel heel speciaal en zeldzaam exemplaar : een Fisker Karma.  Ik denk niet dat ik er al ooit één in het echt gezien had.  In dezelfde buurt zag ik dat “onze” oude Curry Pot, die al een tijdje verdwenen was, intussen een nieuw restaurant geworden is.  Iets Spaans deze keer.  Ik ben benieuwd hoe lang het zal bestaan.

Gisteren scheen vanaf 's ochtends vroeg de zon en toen ik rond 9u30 bij mijn eigen caravan kwam, was de temperatuur in de voortent al opgelopen tot 30 graden. Een groot verschil met de caravan zelf, binnen was het slechts 11 graden. De hele dag bleef het mooi weer maar ook de wind laat zich nog altijd stevig voelen.

Om 13u was ik afgesproken met F. om zijn nieuwe huis te bekijken. Langs de straatkant ziet het er heel bescheiden uit maar als je langs een van de vele deuren langs de andere kant terecht komt, word je overvallen door een wauw-gevoel ! Echt een knap en gezellig huis, met veel details die het speciaal maken. Bovendien een oase van rust en met veel privacy. Een dikke proficiat met de aankoop is hier absoluut op zijn plaats.

Na de rondleiding trokken we naar Oasis, een restaurant aan de CV70. Even schrikken bij het binnen komen, zo druk ! Toch was er nog een tafel voor ons vrij. De sla stond al klaar, de macaroni kwam snel en daarna ook de kippenfilet met frietjes. Daar nog een drankje, dessert en een koffie bij voor 11 euro - onmogelijk om thuis goedkoper te koken.  

Vandaag is het een stuk somberder en het heeft deze nacht en ochtend geregend.  Terwijl ik dit schrijf is het bijna 10u is het nog altijd grijs en volgens de weerberichten moeten we niet meer al te lang wachten op nieuwe zonneschijn.

En Chico ? Dat blijft een Spaans hondje : hoe warm het in de voortent ook is, hij gaat toch in de zon liggen.  's Avonds blijft hij eerst zo lang zeuren om op de zetel te mogen (erop springen kan hij niet meer) tot je toegeeft en hem een handje helpt.  Daarna begint hij te wringen en wroeten tot hij - indien mogelijk - boven op je kan liggen.

Zondag 11 maart kan je in het sportcentrum van La Nucía  (aan de CV70) weer naar de Día Internacional.  Helemaal gratis en veel deelnemende landen, die om 11u allemaal in stoet de sporthal binnen komen.

Onze pa zijn vlucht is gisteren perfect verlopen, met wind in de rug was hij zelfs bijna een half uur vroeger dan gepland in Deurne.  Nancy heeft hem daar opgehaald en thuis gebracht.  Daar geraakte hij zijn eigen appartement niet binnen want zijn sleutel was niet op de goede manier gecodeerd.  Bij de overbuurvrouw heeft hij dan op de noodknop gedrukt en na een half uur kwam er iemand ter plaatse om hem binnen te laten.  

Een klein beetje uitleg voor de mensen die nog niet zo lang meelezen is hier wel op zijn plaats.  Onze pa woont officieel al enkele jaren in een service flat in Antwerpen.  Enkele jaren geleden werd beslist om alle appartementen grondig te renoveren en of je dat dan wil of niet, verhuizen zal je.  De zesde verdieping (waar mijn vader woonde) werd eerst onder handen genomen en dus zakte hij met zijn heel inboedel naar twee verdiepingen lager.  Elk redelijk denkend mens zou dan denken dat je opnieuw naar je eigen appartement kan, zodra dat klaar is maar nee ...  Waarom je dan daarna nog twee keer moet verhuizen terwijl er "vreemde" mensen in je eigen pas geronoveerde appartement zitten, dat begrijpt niemand.  In ieder geval, woensdag mag hij eindelijk terug naar zijn eigen stek.  Hij kreeg al wel de mededeling dat hij er volgend jaar weer voor een tijdje weg zal moeten want dan gaan ze nieuwe vloeren leggen.  Wat een organisatie !

Bij al die verhuissessies moeten de bewoners niet eens aanwezig zijn want alles wordt - indien gewenst - geregeld door de huisvestingsmaatschappij.  Toch is onze pa al elke keer over en weer gevlogen om alles in de gaten te houden.  De laatste keer heeft hij zelfs de dozen niet meer uitgepakt.  En nu is hij dus opnieuw in België voor een weekje.  Voor mij heeft dat ook een gevolg : eentje op vier poten.  Ik zit dus voor zeven nachten op camping Almafra waar ik voor Chico kan zorgen.  Op zich vind ik dat helemaal niet erg, er is maar een nadeel.  Een groot nadeel.  Een huizenhoog nadeel.  Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelp, geen internet ! En dus ga ik elke dag een aantal uren "naar boven", naar mijn vaste verblijfplaats.  Dat deed ik gisteren ook al onmiddellijk want ik wou toch graag zien hoe KFCOWB thuis de boot zou ingaan tegen Cercle Brugge.  Helaas werd het 1-0 voor de Ratten, volgende week mag Cercle zich dan hopelijk thuis kampioen van 1b noemen.  Voor RAFC is een plaats in PO1 nog altijd mogelijk, volgende week met genoeg doelpunten verschil op Anderlecht gaan winnen en het is in orde.  

Op financieel vlak is het hier niet slecht op Almafra : gisterenavond was twee keer bukken goed voor 20 eurocent en deze ochtend zorgde de (stevige) wind ervoor dat er zomaar een briefje van 20 euro kwam aangevlogen. En de dag was al goed begonnen toen ik wakker werd en hoorde dat "The shape of water" de Oscar voor beste film had gekregen.

Nog even iets vertellen over deze blog.  Ik heb de voorbije week echt mezelf overtroffen, al zeg ik het zelf.  Ik denk dat de meeste mensen niet beseffen hoeveel tijd hier in kruipt.  Elke avond na het eten kwam ik rond 22u op mijn hotelkamer en keek ik in uitgesteld relais naar Thui-uis.  Daarna begon ik met schrijven en foto's uitzoeken die bij het verhaaltje passen.  Daardoor was het vaak al na twaalven dat ik mijn bed kroop.

Ook overdag ben ik in gedachten altijd aan het schrijven, best vermoeiend en soms verhindert het me zelfs om volop van de omgeving te genieten.  Terwijl ik wandel, denk ik al na over hoe ik het 's avonds ga verwoorden.  Het ergste is dat ik 's avonds al die mooie volzinnen die ik overdag bedacht heb, ben vergeten :-)

De volgende dagen zal het heel wat minder worden.  Tijd voor rust, voor lichaam én geest ! Maar ook vooral afkicken : geen internet in onze pa zijn caravan ...

Zelf eten maken doe ik normaal al niet vaak en vandaag was ik dat helemaal niet van plan.  De koelkast had niet veel te bieden en bovendien was ik verwend door de vele restaurantbezoeken van de afgelopen week.  Dé oplossing was naar Sabor gaan, niet echt een verrassing.  Crème van nieuwe aardappelen met truffel en een gepocheerd ei, het blijft één van mijn favoriete voorgerechten.  Om de overgang van Rome naar Altea niet te forceren, heb ik als hoofdgerecht pasta gekozen (met spekjes, courgette, tomaat, rode pesto van paprika en rucula).  Is nóg lekkerder dan het klinkt ! We kregen geen van beiden ons bord leeg en dus is er nog een overschotje voor morgen.  Je zou geld geven om de bezorgde blik van Nathalie (dienster) te zien.  "Was het niet lekker, is er iets mis ?"

Ik zal vanaf nu iets minder online zijn want ik verhuis voor een week naar de caravan van onze pa op camping Almafra.  Onze pa gaat naar België en dan moet ik voor hondje Chico zorgen.  Om hem niet uit zijn vertrouwde omgeving te halen, ga ik dus daar slapen.

Het was allemaal al onder een slecht gesternte begonnen met de busproblemen in Benidorm.  Soms kon je heirkracht inroepen, soms was het gewoon slechte organisatie.  Heb ik spijt van mijn reisje naar Rome ? Absoluut niet want ik heb al heel lang een motto : een slechte vakantie is nog altijd beter dan een goede job.  Bovendien is het toch weer een stad die ik kan afvinken op mijn (nog altijd veel te lange) lijst.  

Ik heb veel mooie mensen gezien en dat waren absoluut niet altijd Italiaanse schonen, ook de aziatische types die hier in grote aantallen rondlopen mogen er best zijn.  Ik vraag me dan altijd af waar ze vandaan komen want ik zie geen verschil tussen een Koreaan, Japanner of Chinees.

Een van de beste redenen om naar Italië te gaan is zeker het eten en dan beperk ik me alleen maar tot pasta en pizza.  En ijsjes én tiramisu natuurlijk ! De rest van de keuken laat ik aan mij voorbij gaan.  Vooral omdat ik zo weinig mogelijk vlees wil eten maar ook omdat het toch snel duur wordt als je een volledig menu wil nemen.  Met een volledig menu verlies je ook te veel tijd en dat is zonde.  En toch, ook al ben ik liefhebber van de Italiaanse keuken : de volgende dagen zou rode kool met worst als afwisseling zeker smaken.  Vanmiddag naar Sabor lijkt me een goed alternatief.

Alles was natuurlijk al in het honderd gelopen door de dikke laag sneeuw waarmee ik maandagochtend wakker werd maar eigenlijk mag ik echt niet klagen over het weer.  Enkele dagen voor mijn vertrek voorspelden ze alleen maar regen, regen en nog eens regen.  Uiteindelijk heb ik regelmatig de zon gezien en maar heel af en toe een druppeltje.  De eerste dagen was het koud maar met een muts en een sjaal overleef je dat wel.

Het verkeer : moet ik daar ook iets over zeggen ? Ik had erger verwacht, vooral drukker.  Je ziet wel heel veel Smartjes en de taxi's zijn vaak van de hybride soort.  In het centrum valt het allemaal wel mee maar je moet absoluut altijd op je hoede zijn.  Galant kan je de Romeinse chauffeurs absoluut niet noemen.  Een zebrapad is mischien iets voor in de dierentuin maar zeker niet om voetgangers veilig te laten oversteken.  De meeste zebrapaden zijn trouwens nog amper zichtbaar op het wegdek, een emmertje witte verf zou van pas komen.  Het ergste zijn de brommertjes.  Op een onverwacht moment staan soms alle auto's even stil en als je dan toch besloten hebt om je leven te wagen en aan de andere kant van de straat wil geraken, komen de tweewielers dood en verderf zaaien.  Je weet niet van waar ze komen, maar ze komen én ze komen sneller dan je verwacht.  Parkeren kan overal, vooral daar waar het niet mag én hindert.  En ook al zie je overal politie, ik heb geen enkele boete zien uitschrijven.  Maakt allemaal deel uit van de charme van deze stad zeker ? Feit is dat het verkeer wel in beweging blijft.

Winkelen ? Geen idee of dat hier interessant maar ik vermoed van wel.  Hier en daar vind je op straat kraampjes waar je naar hartelust in mag graaien voor enkele euro's en in de buurt van de Spaanse Trappen moet je met merken als Prada, Bvlgari, Gucci en consoorten vooral een dikke portemonnee bijhebben.  Ik vind het wel plezant dat hier nog zo veel kleine onafhankelijke winkeltjes bestaan.  Soms verkopen ze alleen dassen, of handschoenen, of hoeden en vaak zijn ze slechts enkele vierkanten meters groot.

En de pleinen ? Ik kan me levendig voorstellen hoe gezellig het is op de ontelbare terrasjes als er geen sneeuw ligt. Wat mij enorm stoort is de manier waarop de obers klanten proberen binnen te lokken maar dat doen die van Giovanni aan de Antwerpse kathedraal ook.  Nog erger zijn de (meestal) zwarte verkopers die je aanklampen en niet meer loslaten.  Je moet ze soms echt wegduwen.  Minder opdringerig waren de verkopers van selfie sticks die blijkbaar in alle landen uit oorlogsgebied gerekruteerd zijn.  In de buurt van - vooral - het Colosseo en het Forum krijg je dan weer te maken met gladiatoren die maar al te graag me je op de foto willen.  Tegen een fikse betaling, wat dacht je ? En dan vergeet ik nog de talloze kaartjesverkopers en would be gidsen die je voor een prijsje voorbij de rij wachtenden kunnen loodsen.  Je weet nooit of je met een officiële medewerker te maken hebt. 

Kom ik ooit nog eens terug naar de Italiaanse hoofdstad ? De kans is heel klein.  Ik heb ongeveer alles gezien wat ik wilde zien en ik ben niet zo sterk geïnteresserd in de geschiedenis van het oude Rome.  Als je dat wel bent, kan je hier zonder twijfel jaren rondlopen van museum naar kerk naar opgraving zonder je ooit te vervelen.

En moest ik toch ooit terugkomen dan zou ik absoluut opnieuw voor hotel Regio kiezen.  Goed gelegen tussen metrostations Repubblica en Termini en meer dan genoeg eetgelegenheden in de buurt.  Voor de grote bezienswaardigheden moet je toch altijd het openbaar vervoer nemen, dus kan je niet zo goed centraal in de stad zitten.  Vanuit Termini geraak je ongeveer overal en zelf heb ik heel veel te voet gedaan, in totaal zit ik aan meer dan 100 km ! Het is misschien niet de meest frisse buurt maar onveilig heb ik me absoluut nooit gevoeld. Hotel Regio scoorde bij mij ook heel goed voor het ontbijtbuffet.  Niet te vergelijken met de buffetten in grote Spaanse of Turkse hotels maar goed genoeg om een heel stuk van de dag door te komen zonder honger.  In de meeste andere goedkope hotels krijg je ofwel geen ontbijt ofwel een paar koekjes en een koffie.  Ik had bovendien een erg mooie kamer met goed werkende wifi.  Alles was ook altijd heel proper.  Het hotel heeft geen bar maar beneden in de hal staat een automaat waar je snoep, warme en koude dranken kan krijgen aan heel lage prijs.  Voorbeeld : flesje water van een halve liter voor 80 eurocent.

Nog een waarschuwing voor de toeristen met een kleine blaas.  Openbare toiletten zijn bijna onbestaande en de toiletten in café's waren bijna zonder uitzondering vooral vies !

Nog een positieve noot.  Ik was aangenaam verrast door de talenkennis.  Overal helpen ze je indien nodig verder in het Engels en vaak ook in het Spaans.  Daar kunnen de Spaanse scholen een puntje aan zuigen.  En als de inwoners Italiaans praten, dan praten ze ook echt Italiaans en geen Catalaans, Valenciaans, Baskisch, Gallego of Aranees !

En heb ik al gezegd dat ze bij Pompi heel lekkere tiramisu hebben ???

Om 15u was ik aan het hotel om mijn bagage op te halen.  Vertrekken zonder een praatje met mijn favoriete receptioniste kon absoluut niet ! Het vervoer van het station naar de luchthaven verliep vlot.  Als het goed is, mag het ook gezegd worden.  Onderweg kreeg ik al een berichtje van Ryanair om te melden dat de vlucht 75 minuten vertraging zou hebben.  Dat kon er ook nog bij.

Om half negen stond het viegtuig klaar om te vertrekken, bagage ingeladen en volgetankt.  En toch bleven we staan, geen idee waarom.  Na een tijdje begon de piloot achteruit te taxiën.  Zo lang dat ik dacht dat hij op die manier in Alicante wou geraken.  En toen stonden we weer stil, gevolgd door - ik overdrijf niet - een verkenningstocht over alle start- en landingsbanen van Fiumicino.  Elke keer dat je dacht "Nu gaat het gebeuren" - je weet wel, dat moment dat de motoren beginnen te brullen - viel alles terug stil.  Uiteindelijk kwamen we pas om 20u40 los van de grond.  Voor een vlucht die stond gepland om 19u2O kan dat al tellen.

Uiteindelijk landden we om 23u30, tijd om alweer te stressen.  Ik had een shuttle besteld naar Albir maar zou die er nog wel zijn ? Normaal pakken ze geen vluchten na 22u aan.  Ik moest dus snel snel naar het bureau van Beniconnect maar terwijl ik daar heen ging, bestond de kans dat ik de laatste bus van ALSA (openbaar vervoer) naar Benidorm zou missen.  Groot was mijn opluchting dan ook toen er nog iemand van de firma aanwezig was.  Ik moest nog even wachten op een eveneens vertraagde vlucht uit Gatwick en dan konden we vertrekken.  Iets later vertrok de Mercedes Vaneo en met een rotvaart ging het richting Albir.  Ik kon niet zien hoe hard hij reed maar het leek alsof alle andere auto's op de snelweg stil stonden.  Ik weet nu zeker dat de camera's aan de San Juan tunnel niet werken, want ook daar vertraagde hij niet.

Om 1 u werd ik afgezet bij supermarkt Consum, daar stond onze pa al op mij te wachten om me naar de caravan te brengen.  

Hehe, alles is weer gelukt !

Meer uitleg volgt dadelijk nog.

Vanmorgen rustig gaan ontbijten en dan de kamer opgeruimd en koffer ingepakt. De kamer moest tegen 11u vrij zijn, ik moest me dus niet haasten.  Dat was ik ook helemaal niet van plan want het regende. 

De sleutel ingeleverd en vertrokken voor mijn laatste wandeling.  Opnieuw langs een heleboel bekende plaatsen maar toch ook nog hier en daar een verrassing. Campo Di Fiori bijvoorbeeld, een gezellige markt en veel terrasjes.  En die kwamen van pas want de zon deed hevig haar best.

Nog eens een laatste pizza proberen ? Waarom niet ? Ik stapte een vrij hippe zaak binnen maar dat had ik beter niet gedaan. Dit was echt geen goede pizza met zijn dikke korst.

Om toch nog in schoonheid te eindigen moest ik noodzakelijk nog een omweg maken langs Pompi om deze keer een tiramisu met banaan en chocolade te bestellen.  Door het mooie weer konden de Spaanse Trappen gebruikt worden waarvoor ze dienen : om te zitten !

Omdat ik niet meer van plan was om 's avonds nog iets te eten, moest er nog een ijsje gescoord worden.  Ik nam de metro richting hotel en hier wil ik ook meteen een tip meegeven.  Als je op het perron komt, kan je best ofwel helemaal naar links ofwel helemaal naar rechts gaan.  In het begin en het eind van de metrostellen is het meestal minder druk.

In Stazione Termini vond ik wat ik zocht, bij gelateria Grom.  En wat was dat weer lekker ! Moest ik in Italië wonen, dan zou de keuze moeilijk worden : baard of ijs.  De twee samen is geen goede combinatie.  Bij het bekijken van de vertrekuren van de treinen, besluit ik dat haast hebben en de trein nemen ook geen goede combinatie is.  De trein naar Milaan bijvoorbeeld heeft maar liefst 220 minuten vertraging.

Terug in het hotel na een hele dag afwezigheid is mijn kamer weer helemaal proper en ik vermoed dat ze hier Poolse poetsvrouwen hebben.  Elke dag staat namelijk mijn nachtkastje scheef.  Deze inside grap wordt waarschijnlijk slechts door één lezer(es) begrepen.

Rond 15u ging ik op zoek naar iets eetbaar, ik was intussen weer in de buurt van het Colosseo verzeild geraakt.  In de grote straat die naar het Colosseo leidt, heb je keuze zat en overal proberen ze je in hun restaurant te lokken.  Dat lukt bij mij niet.  Integendeel : ik sterf dan nog liever van de honger ! Bovendien is een startprijs van tien euro voor een simpele pizza Margherita veel te hoog.  Ik dook ergens een zijstraatje in, elke honderd meter verder weg van de grote toeristische trekpleisters zakt de prijs met een euro.  Achter de deur van een smal huis weerklonk veel geroezemoes en daar ging ik binnen.  Het restaurant bleek veel groter te zijn dan gedacht en was niet meer dan de helft gevuld.  De pizza napolitana werd gebracht door een jongeman in versleten jeans, dat is natuurlijk ook goedkoper dan elke dag een proper kostuum.

En dan, na het eten : zou ik het nog eens proberen ? Ja, en het bleef niet bij proberen.  Zonder aanschuiven liep ik zo het Colosseo binnen, wat een verschil met de rijen wachtenden die hier in de voormiddag altijd staan. Het geheel is zondermeer indrukwekkend, maar met een levendige fantasie moet je daarvoor geen geld uitgeven.  Er gewoon een keertje rondwandelen maakt ook wel duidelijk hoe groot het is.  Moesten er nu nog gladiatorengevechten plaatsvinden, dat zou het pas zijn geld waard zijn.  Buiten lopen er genoeg namaak exemplaren rond die de toeristen lastig vallen, laat die mekaar maar eens afslachten ! Het toeschouwersaantal van weleer (50000) zou snel overtroffen worden ...

En dan gebeurde er iets dat ik nog nooit heb meegemaakt : ik werd gegijzeld ! Iets verder werd een deel van de straat geblokkeerd omdat er brokstukken van een verwaarloosd huis naar beneden vielen.  Ik ging terwijl een kerk binnen en wachtte af.  Terwijl ik binnen was werd de perimeter uitgebreid en mocht ik niet meer buiten, terwijl de brandweermannen met een houweeltje loszittende stukken probeerden los te kappen.  De bedelaar die buiten op de trap zat, verhuisde na een tijdje enkele treden hoger - hij was er duidelijk ook niet gerust in.  Ik ben in ieder geval nog nooit zo lang in een kerk gebleven, ik overwoog zelfs al om asiel aan te vragen.

Na een half uur werd ik vrijgelaten en  liep in de officiële winkel van AS Roma Radja Nainggolan tegen het lijf, die gast is hier echt mega ! Aan de Engelenburcht vond ik nog een cache, niet simpel om te zoeken met honderden toeristen om je heen.  Wat me wel opvalt : mijn eerste indruk van Rome was die van een zeer grote onoverzichtelijke stad.  Nu na enkele dagen is dat beeld toch veranderd want bij elke wandeling kom ik weer op een plaats waar ik al een keer geweest ben. Ook de "poezenruïne" kwam ik weer tegen. Later volgde ik de lange Via Giulia, vroeger ooit een heel belangrijke straat maar nu toch vooral vergane glorie.  Wel rustig om te wandelen, maar zeker niet doen op naaldhakken !

Het begon perfect met een snel gevonden cache, meteen eentje met een mooie geocoin - die reist spoedig mee naar Spanje.  Daar moest al snel iets negatiefs tegenover gezet worden of het zou Italië niet zijn.  Onder de kerk van Santa Maria della Concenzione kan je een grafkelder bezoeken die versierd is met de botten en beenderen van 4000 monniken.  Alles met een luguber kantje kan op mijn interesse rekenen maar ik moest toch even slikken toen ik zag dat je daarvoor 8,50 moet neertellen.  Daarvoor mag je dan ook het kapucijnenmuseum bezoeken maar als je niet geïnteresseerd bent in deze tak van de franciscanen, heb je daar niet veel aan.  Alle bezoekers lopen snel door het museum om naar de vijf ondergrondse kapellen te gaan kijken.  Op vijf minuten heb je alles gezien én je mag zelfs geen foto's nemen, daar wordt streng op toegekeken !

Enigszins misnoegd door deze rip-off dwaalde ik wat verder door de straten.  Zonder het te beseffen kwam ik weer uit bij de Spaanse trappen.  De rechterkant was nog altijd afgesloten, ze hebben groot gelijk want er ligt nog zeker tien cm² sneeuw ! De paarden zijn al blij dat ze rustig op klanten mogen wachten die te veel zullen betalen voor een ritje.