Ik verzeil ook nog in een joodse buurt met kosjer zaken, passeer een nog altijd half bevroren fontein en zak dan af naar het hotel.  Ik laat het ligbad vollopen en blijf dobberen tot alles "verfrommeld" is.  Daarna ga ik voor de tweede keer naar Babbo's, aan de overkant van de straat.  Ook nu weer niet te klagen : vriendelijke bediening in het Spaans :-) en lekkere pizza.  Ook een borreltje met koekjes om te soppen hoort er bij.  Aan de tafel naast mij zit deze keer een Engels echtpaar, op de tafel twee lege flessen wijn.  

"Hoeveel geld hadden we eigenlijk gewisseld ?"

"Voor 500 euro."

"En hoeveel is er na twee dagen nog over ?"

"110 euro"

"Dan hebben wij al 480 euro uitgegeven !"

Sneller werk maken van die Brexit ! ! !

Hop, te voet verder naar Spagna.  Vijf uur wordt stilaan toch laat voor het middageten maar bij Pastificio moet dat nog lukken.  Voor vier euro (!) kan je hier pasta en drank (water) krijgen.  Er worden grote schalen uit de keuken gebracht en je plastic bord wordt volgeschept.  Ik bekijk het even maar het blijkt echt alleen om pasta te gaan, geen saus.  Dat is misschien okee voor wielrenners als ontbijt, maar niet voor mij.  Iets verder in dezelfde straat zit Pompi, in Rome wereldberoemd om zijn tiramisu ! Hoogtepunt van dag nummer twee ! Je kan hier voor de traditionele versie gaan maar dat is te gewoontjes en ik kies de tiramisu pistacchio.  Vier euro voor een flinke voorverpakte portie.  Verdomme, dat is lekker.  Ik word zelfs een beetje misselijk van de room, heerlijk !!! In de straat zie je overal mensen staan snoepen en de vuilbakken puilen uit van de lege verpakkingen.  Hier wordt geld verdiend.  Ook een auto met diplomatenplaat komt hier zijn dessertjes halen.

Nog een beetje rondhangen, straat in straat uit in ineens kom ik op een plein waar ik nog niet geweest was -hoogtepunt nummer drie ! Het plein wordt gedomineerd door overblijfselen van vier tempels.  De "Area Sacra dell'Argentina" zou de plaats zijn waar Julius Caesar werd vermoord, nu staat het bekend als "het kattenforum".  De opgravingen zijn een gigantische speeltuin voor de vele straatkatten.  Een stichting vangt ze op, verzorgt ze, voedt ze én sterilisert en castreert.  De beestjes die "geholpen" zijn, herken je onmiddellijk omdat ze - bij wijze van herkenning - een stukje van hun oor kwijt zijn.  Voor al hun goede werk is ook geld nodig.  Kijk eens op http://www.gattidiroma.net/index.html

Tijd om iets te eten.  Ik ben in de buurt van pizzeria Nuevo Mundo, aangeraden in verschillende reisgidsen.  Aan de gevel hangt een bordje : maandag gesloten.  Nu ben ik wel vaker in de war met de dagen van de week maar het is echt woensdag vandaag.  Het ziet er niet naar uit dat dit restaurant recent nog is opengeweest.  Klagen ? Ik toch niet ...  Ik stap verder tot ik onderaan een van de zeven heuvels van Rome sta.  Normaal kan je via een trap naar boven maar vandaag is die trap afgesloten.  Ik begin te denken aan een complot ... Na een hele omweg begint het te bewolken en wil ik nog van het laatste zonnestraaltje geniet in de "Giardino degli Aranci" - de sinaasappeltuin.  Oei, het hek is gesloten.  Parc Roseto - de rozentuin dan ? Ook hier een ketting met hangslot om de poort dicht te houden.  Het wordt wel heel moeilijk om niet te klagen.

Iets verder aan het plein van de Maltese Ridderorde kan je door een sleutelgat kijken.  Dat mag ongegeneerd maar je moet er wel voor in de rij staan.  De rij is niet overdreven lang dus ik schuif mee aan.  Als je door het sleutelgat kijkt, zie je aan het einde van een "haagtunnel" de Sint-Pietersbasiliek.  Spannend ...

Terug beneden stap ik aan de overkant van het Foro Boario (ooit veemarkt) resoluut naar de Bocca della Veritá.  Dit beeld bijt je hand af als je een leugenaar bent.  Ik gun mezelf het voordeel van de twijfel en ga hier absoluut geen uur voor in de rij staan ! Klagen, waarom ?

Na nog een kilometer stappen, vrees ik dat ik helemaal verloren gelopen ben.  Niet alleen staan er wegwijzers naar Napoli en Firenze, ik zie ook een piramide.  Zo raar is dat helemaal niet, Egypte hoorde ooit tot het Romeinse rijk en Julius Caesar sloeg zelfs Cleopatra aan de haak.  Achter de piramide volgt meteen een eerste hoogtepunt van de dag (van de week zelfs ?) : cimitero acattolico.  Ik ben altijd en overal een enthousiast bezoeker van mooie begraafplaatsen en dit is toch wel een speciaal geval.  Niet- gelovigen hoorden niet thuis in de gewijde grond van de "normale" begraafplaatsen en dus werd op het einde van de 18e eeuw deze plaats ter beschikking gesteld voor de overleden niet-gelovige buitenlanders.  Ik wou dus wel eens zien waar ik terecht kom als ik hier mijn laatste adem uitblaas.  Blijkt dat ik dan vooral tussen protestanten zal liggen, dat is ook weer niet de bedoeling.  Wel in bekend gezelschap want ook de dichters Keats en Shelley liggen hier.  Mij mogen ze dan eerder naast Gramsci leggen, de oprichter van de Italiaanse communistische partij.

Vandaag geen schema of planning, of toch zo weinig mogelijk - dat voorkomt nieuwe teleurstellingen.  Op je verjaardag mag er zelfs geen lichte vorm van dwang aanwezig zijn.  Voor de mensen die het nog niet wisten : ik ben ook nooit naar school geweest of gaan werken op 28 februari.

Ik besloot om vandaag alles te voet te doen, geen metro dus.  Op het einde van de dag was het weer schrikken : meer dan 28 km gestapt ! Ik had me voor deze trip niet verdiept in het openbaar vervoer en besloten geen tram of bus te nemen, ook al rijden die zo'n beetje overal in de stad.  De huidige metrolijnen zijn niet voldoende maar als de nieuwe metrolijnen af zijn, is het wel handig om een of andere vorm van abonnement te nemen als je niet te veel te voet wil gaan.

Ook zonder planning ontsnap je niet aan de overblijfselen van meer dan 20 eeuwen geschiedenis.  Het eerste wat ik tegenkwam was het Acquario Romano, helaas : poort dicht.  Verder naar de Scala Santa maar betalen om mensen te zien bidden, dat is een beetje overdreven.  Dan geef ik liever mijn geld uit aan een caffé latte, ook al is vier euro goed doorgerekend.  Gelukkig was het te koud voor een terrasje, want daar zou diezelfde koffie waarschijnlijk nog duurder zijn.  Die koude zorgde er ook voor dat een voetpad gebruiken nog altijd een hachelijke onderneming kan zijn.  Santo Stefano Rotondo zal voor een andere keer zijn, gesloten wegens grondige renovatie.  Neen, ik probeer niet te klagen.  Hier en daar kan ik ook nog een cache loggen maar het overgrote deel is al een hele tijd niet meer door andere cachers gevonden, en dus waarschijnlijk verdwenen, of ligt op zo'n vieze plaatsen dat ik geen zin heb om tussen het vuilnis te zoeken.  En dan : verrassing.  Case Romane hoort dicht te zijn op een woensdag en is toch open ! Zou dat speciaal voor mij zijn ?

Moeder Theresa kwam ik ook nog tegen en een iets frissere versie bukte net voorover in een kloostertuin, slecht voor de rug  !  Er staat ook een hek rond een stuk van Circo Massimo, een hek met een poortje.  Een poortje dat volgens de uurregeling open zou moeten zijn.  Maar ook hier weer.  Neen, ik klaag niet.  Ook met een gesloten poort kan je de grootsheid van deze plaats moeilijk bevatten.  Hier organiseerden de Romeinse keizers races met strijdwagens, met soms wel 300000 toeschouwers ! Nu gaat het er vreedzamer aan toe, joggen vergt minder slachtoffers.  Enkele dagen geleden moesten de joggers plaats maken voor sleeën.

Enkele minuten geleden werd ik ineens een jaar ouder.  Een interview met mezelf ...

Eddy : En wat vind je van je verjaardagsgeschenk ?

Eddy : Geschenk ? Het lijkt wel een vloek !

Eddy : Wat bedoel je ?

Eddy : Het geschenk dat ik vorig jaar aan mezelf gaf, een weekje Edinburgh en Glasgow, vond ik toch geslaagder.

Eddy : Waarom ?

Eddy : Vind je het normaal dat het in Rome slechter weer en kouder is dan in Edinburgh ?

Eddy : Ga jij nu de vragen stellen ? 

Eddy : Ga jij me dat verbieden ?

Eddy : Kan je dan echt niets positief vertellen over deze reis ?

Eddy : Natuurlijk wel, het eten is beter dan in Schotland.

Eddy : Het eten is overal beter dan in Schotland.

Eddy : Precies, mag ik dan nu gaan slapen ?

Eddy : Dat mag, heb je al gezien dat het vanaf donderdag warmer wordt in Rome ?

Eddy : Ik heb vooral onthouden dat het dan ook gaat regenen.

Eddy : Zagevent !

Eddy : Snurk .

Om helemaal in negatieve stijl te eindigen stap ik de plaatselijke McDonalds binnen, zo moet ik al zeker niet betalen voor brood dat ik niet gevraagd of gegeten heb (gisteren).  Een hamburger smaakt overal (even slecht) maar het interieur is toch een vermelding waard : het houdt het midden tussen een oude toegang tot de metro en een refter uit de DDR.  Gezelligheid troef ! Wat zouden ze me morgen allemaal flikken ?

Tijd om iets te eten of drinken.  Toeval of niet, er is net een ijsjeszaak in de buurt en dat is eten én drinken ! Het kleinste hoorntje kost 4,50 euro - dat is toch wel veel geld, tot blijkt dat één bol de omvang heeft van drie normale bolletjes.  Bovendien werd ik nog getrakteerd op goede muziek door een uiterst getalenteerde gitarist.

Tel daar dan nog de overdreven toeristische Trevi fontein bij (neen, ik heb er geen geld ingegooid), de gezellige Piazza Navona en della Minerva en het werd toch weer een geslaagde dag.  Na 23 km wandelen (gisteren waren het er ook al meer dan 20) besloot ik nog eens een kijkje te gaan nemen bij het Foro.  Vier uur in de namiddag lijkt mij een geschikt uur als ze om tien uur 's morgens zeggen : kom straks nog maar eens proberen.  Ik zie duidelijk mensen rondlopen en stap naar de ingang.  Haha, ik had het kunnen raden : ze hadden besloten om vandaag de deuren niet zo lang open te houden.  Zal ik eens een geheimpje verklappen ? Italië en ik, dat komt nooit goed 🙃.

Onderweg wordt duidelijk dat je niet echt moet betalen om de vele muren, stenen en poorten te zien.  Ik maak mezelf wijs dat je het zelfs beter kan zien van op een afstand in plaats van tussen de overblijfselen te lopen.  Tijd voor wat anders en ik stap een aantal kerken binnen.  De namen weet ik al lang niet meer maar er waren wel grote verschillen.  In de ene kerk waren ze nog aan het sparen voor meubilair, de andere kon pronken met schitterende plafondschilderingen en het Pantheon is helemaal speciaal.  In de zevende eeuw nog tempel voor alle goden, later een kerk met een perfect ronde koepel.  Alle Italiaanse koningen liggen hier begraven en ook kunstenaar Rafael wilde liever hier liggen dan in Sint-Pieters.

Het rijtje kerken werd regelmatig onderbroken door zuilen.  Een zuil voor Traiano en voor Marco Aurelio herinner ik me nog.  Die laatste is 30 meter hoog en is versierd met afbeeldingen uit oorlogen die hij voerde in de 2e eeuw.  De hele omgeving wordt streng bewaakt want op het plein bevindt zich ook het centrum van de politieke macht, de premier zetelt hier.  Je ziet trouwens overal heel veel politie en militairen.

Ik nam de metro (leek wel die van de Groenplaats in Antwerpen, daar is de roltrap ook altijd kapot) naar het colosseo want voor dat bezoek had ik vooraf al tickets gereserveerd en afgedrukt.  "Skip the line" noemen ze dat hier in het Italiaans, alleen is het niet echt duidelijk welke lijn want nergens is iets op een verstaanbare manier aangegeven.  Vandaag werd als snel duidelijk dat er niet veel zou gebeuren : te veel ijs op de trappen, te gevaarlijk, kom straks nog maar eens kijken.  Eén nacht en ochtend heeft het gesneeuwd en als ze zo blijven verder doen, gaat dat nog gevolgen hebben tot augustus ...

Misschien is het Foro Romano wel open ? Ja, waarschijnlijk wel want de mensen kunnen tickets kopen.  Helaas, daar blijft het voorlopig bij. Het geld is binnen, laat de mensen (ook letterlijk) maar in de kou staan.  Even geduld, het zal dadelijk wel lukken.  Ik heb een half uur gewacht en ben het dan afgetrapt, dat is beter voor mijn bloeddruk.  Weer een alternatief programma voor vandaag dus.  Ik zoek mijn eerste cache bij de Arco di Costantino en die van Tito, loop achter het foro ergens naar boven en kom uit bij wat waarschijnlijk het simpelste kerkje van Rome is.  Bovendien loopt de weg daar dood en moet ik terug naar beneden.  De rij bij het Foro is nog altijd niet in beweging gekomen en ik stap verder naar Piazza del Campidoglio, van daaruit heb je een mooi uitzicht over de omgeving en een deel van de opgravingen.  Opgravingen waar waarschijnlijk nooit een einde aan zal komen.  Hetzelfde geldt misschien wel voor de aanleg van de nieuwe metrolijnen.  Daar zijn ze al jaaaaaaaaaren aan bezig maar telkens worden de werken stilgelegd door archeologische vondsten.  Na de defecte roltrap, weer iets dat me aan Antwerpen doet denken.  Alleen zullen ze hier nog nooit van "de knip" gehoord hebben.

Het begon al een stuk beter dan gisteren : ik hoorde op straat auto's rijden en bij het ontbijtbuffet was er deze keer wel iets te kiezen.  Vermits ik vandaag nergens op een bepaald uur moest zijn, nam ik ruim de tijd om de schade van gisteren in te halen.  Het aanbod is niet overdreven maar er is keuze genoeg.  Alleen de Britten zullen misschien hun eieren, worst, bonen in tomatensaus en bacon missen.  Met het hotel is trouwens helemaal niets mis.  Ik heb een mooie (niet al te ruime) kamer met alles erop en eraan en alles is heel proper.  Alles wat in de gang gebeurt, hoor je wel maar als je je de hele dag kwaad maakt ben je 's avonds zo moe dat je dat niet eens merkt.

Tandjes gepoetst (neen, die staan bij mij niet in een glas naast mijn bed !), warm aangekleed en op stap.  Brrr, het was nog kouder geworden maar de zon deed wel de hele dag moeite om alles op te warmen.  Op de schaduwplekken hielp dat niet want daar bleef alles bevroren, je kon ook duidelijk zien welke auto's nog niet verplaatst waren sinds gisteren.  Aan de metro hadden ze flink wat kilo's zout gestrooid maar op veel plaatsen kon je zonder problemen je nek breken.  Vooral op trappen, maar dat is voor het volgende bericht.

En wat heb ik nog geleerd ? De openbare vervoersmaatschappij heet hier ATAC, met zo'n naam kan het je niet verbazen dat ze als wildemannen rijden.  Eentje schatte vandaag zijn bocht verkeerd in en verloor een stuk van zijn zijkant.  Wat nog ? Lavendel blijft ook diepgevroren lekker ruiken.  En ook nog : een openbare telefooncel is niet voorzien om te gebruiken op 26 februari 2018.

Deze avond ben ik naar het restaurant geweest dat voor gisteren gepland was.  Meteen het bewijs dat restaurants die aangeprezen worden in reisgidsen niet altijd beter moeten zijn dan diegene waar je binnen stapt omdat de receptioniste van je hotel je heeft gestuurd.  Pretoriana was niet slecht maar ik had er meer van verwacht.  Ik heb zelfs niet de moeite gedaan om een foto te nemen maar de schuld daarvan ligt toch vooral bij de mij omringende bende college girls uit de USA.  Wat een oninteressante bende giecheltrezen ! Enkel met een vork eten, wijn "proeven" door het glas met volle hand te omringen en zo wild "walsen" dat de buren bijna kunnen meeproeven ...

Ik ben echt benieuwd voor morgenvroeg.  De voetpaden zijn nu al onbegaanbaar en de temperatuur kan zakken tot -9 deze nacht !

Rond de middag kregen we blauwe lucht en een deugddoend zonnetje.  Het bleef echter koud want de wind is onaangenaam.  Die wind zorgde in samenwerking met de zon voor dat je de hele middag op je hoede moet zijn voor sneeuw die van daken of uit bomen valt.  Af en toe aan een boom schudden is leuk voor de foto.  Op vele plaatsen verdween de sneeuw als - euh - sneeuw voor de zon.  Zoals altijd is de sneeuwlaag aan het einde van de dag veranderd in bruine smurrie en liggen er overal (diepe) plassen.  Als je lang genoeg wacht moet je geen sneeuw ruimen of zout strooien.  Komende nacht gaat het enkele graden vriezen en morgenvroeg zou het dus wel eens heel glad kunnen zijn.  De mensen die vandaag niet gevallen zijn, kunnen het morgen nog eens proberen.

Uiteindelijk heb ik negen caches gevonden, niet eens zo slecht.  Ook de Spaanse trappen heb ik al gezien, die kwamen normaal pas binnen enkele dagen aan de beurt.  Aan de Piazza del Popolo denkt men echt aan het volk : een hele rij toiletten ! En om eerlijk te zijn : de naam van het plein komt eigenlijk van de boomsoort populier.

Mijn jas helemaal dicht geritst, mijn muts nog wat verder over mijn oren getrokken en - heel blij met mijn waterdichte bottinen - beginnen stappen.  Zonder vooropgesteld plan maar wel met de ogen gericht op de Garmin, op zoek naar caches.  De vele tientallen caches die in de buurt lagen, daar moest ik niet op rekenen.  Alles wat dicht bij de grond verstopt is, is niet te vinden door de sneeuw. Bovendien is het in het park van Villa Borghese ontzettend druk want ook de scholen zijn gesloten.  Overal zijn sneeuwballengevechten, wordt er met de slee (en zelfs een snowboard !) de heuvels afgegleden en worden er sneeuwpoppen gemaakt.

In verschillende straten zijn auto's beschadigd omdat takken het begeven hebben onder het gewicht van de sneeuw en hier en daar is zelfs een straat volledig afgesloten voor alle verkeer.

Je kon wel in Vaticaanstad zelf binnen en dat heb ik dan maar gedaan.  Een beetje rondkuieren op het Sint-Pietersplein (waar de politie sneeuwkettingen op de Fiat Panda heeft gelegd en veel cameraploegen aanwezig waren om winterse sfeerbeelden te filmen), de basiliek langs de buitenkant bewonderen, van op afstand naar de koepel kijken waar je graag 500 trappen had voor overwonnen en - ik zou het bijna vergeten - mooie foto's maken.  Ik ben natuurlijk een uurtje slecht gezind geweest maar daarna begin je te beseffen dat het er allemaal mooier uitziet met een wit laagje.  Maar wat nu met mijn planning waar ik weken, maanden aan gewerkt heb ? Ik heb besloten om een terugbetaling te vragen van mijn ticket.  De Sixtijnse kapel zal het zonder mij ook wel volhouden en de pietá van Michelangelo zit ook niet op mij te wachten.  De volgende dagen werk ik dus mijn programma gewoon verder af.  De Zwitserse Garde zal het mij ook niet kwalijk nemen, tenslotte staan zij daar alleen maar voor het geld.  Of om de nonnetjes te beschermen tegen de boze buitenwereld ? Twee exemplaren van die laatste soort zorgden er eerst voor dat hun hoofddeksel goed zat en gingen dan baantje glijden.

In metrostation Republica een ticket gekocht (1,50 per rit, echt niet duur) en al heel snel kwamen we met ons overvolle trein aan in station Ottaviano.  Van daaruit nog tien minuten stappen en ik stond aan de ingang van de Vaticaanse musea.  Soms zag je bijna niet eens waar je stapte, zo hard sneeuwde het.  Het werd al snel duidelijk : ik had me niet moeten haasten.  De deuren gingen slechts af en toe open en dat was om mensen buiten te laten.  De enigsten die je kon aanspreken voor info waren de militairen (hier overal nadrukkelijk aanwezig in het straatbeeld) maar die wisten ook niet veel te vertellen.  Rond 9u30 kreeg ik een bericht op mijn telefoon : door de sneeuw zouden de musea vandaag gesloten blijven want het personeel kon niet ter plaatse geraken.  Als een doorsnee toerist er geraakt, dan kan het toch niet zo moeilijk zijn voor de "locals" ? Elke uitvlucht is goed om niet te moeten werken, zo'n ingesteldheid heb ik nooit begrepen :-)  Ik heb de officiële boodschap in het Engels én Italiaans (zo had ik het ook gekregen) luidop voorgelezen voor de wachtende mensen en kreeg applaus.  Achteraf kwamen veel mensen aan mij vragen of ik meer wist.  Neen dus, zie ik eruit als een woorvoerder van het Vaticaan ? Later hebben medewerkers een boodschap opgehangen aan de vele hekken.

In alle gidsen en artikels wordt je gewaarschuwd voor lange wachtrijen bij de verschillende toeristische bezienswaardigheden in Rome.  Die wachtrijen vallen deels te omzeilen door op voorhand tickets te bestellen.  Er zijn vele firma's die dat voor jou kunnen regelen maar die willen daar natuurlijk ook allemaal iets aan verdienen.  Je kan tickets vaak ook rechtstreeks bij de musea zelf bestellen, dan ben je iets goedkoper uit en op die manier heb ik het dan ook gedaan.  

Het ticket voor vandaag was niet enkel op voorhand besteld, je moest ook op voorhand opgeven welke dag en welk uur je de Vaticaanse musea zou willen bezoeken.  En dus moest ik voor het eerst sinds lang wakker worden met de wekker want om 9u30 mocht ik binnen in de wereld van Paus Weetikveelhoehijheet. Tot zover de planning dus, maaaarrrrr Eddy en Italië - het zal nooit wat worden ...

Ik had gisterenavond aan de receptioniste gevraagd hoe lang het zou duren om vanaf het hotel naar Vaticaanstad te geraken.  Niet langer dan een half uur verzekerde ze mij.  Toch de wekker maar vroeg genoeg gezet, ik wilde geen risico lopen.  Ik werd uit mezelf nóg vroeger wakker en terwijl er gisterenavond af en toe geluid van de straat mijn kamer binnen drong, was dat nu helemaal anders.  Zo stil, dat kan niet normaal zijn.  Meer dan een blik door het raam was niet nodig om de oorzaak te achterhalen : sneeuw, pakken sneeuw ! Ik heb altijd genoten van een wintersportvakantie maar in Rome wil ik zon en de normale temperatuur voor deze tijd van het jaar.  In principe moet je nu al af en toe kunnen genieten van een terrasje op de warmste uren van de dag.  Dit jaar niet dus.

De hele dag binnen zitten is geen optie en dus hop, naar beneden voor het ontbijtbuffet.  Behalve de individuele porties choco en confituur was hier niet veel te kiezen en de tafels werden niet afgeruimd.  Reden ? De sneeuw natuurlijk.  De leveranciers geraakten niet ter plaatse en het personeel kwam niet opdagen want behalve de metro lag het openbaar vervoer bijna helemaal stil.  Corn flakes dan maar, al was het een hele tijd wachten voor er iemand nog een fles melk had gevonden.  Ik heb ook nog een broodje geprobeerd maar ik had net zo goed in een steen kunnen bijten, duidelijk nog een overschotje van gisteren.  Kan gebeuren, morgen herkansing.

Tot 13u zat ik nog in het zonnetje, volkomen rustig en alles onder controle.  Onze pa kwam mij om 13u15 ophalen om me naar hotel Belroy te brengen waar ik om 14u de bus zou nemen naar Alicante Airport.  Je hebt misschien gemerkt dat ik in één zin ben overgestapt van de verleden tijd naar de toekomende.  Drie kwartier om naar Benidorm te rijden is zeer ruim gerekend, normaal doe je dat in 15-20 minuten.  Vandaag dus absoluut niet, na een half uur zaten we nog altijd vast op de N332 en op de rotonde bovenaan de Avenida Europeo werd iedereen naar rechts gestuurd.  Overal stond politie druk te doen maar waarom of hoe wisten ze waarschijnlijk zelf niet.  Omdat het mij onmogelijk leek om nog op tijd aan de bushalte te geraken, liet ik onze pa naar het busstation rijden.  Dat ging zonder problemen, normaal komt de bus daar tien minuten na elk uur.  Vandaag niet dus en niemand die kon zeggen wanneer ze wel zou komen.  Blijkbaar was er in de ruime omgeving van het centrum een of ander fietsevenement gaande en was er op voorhand geen overleg geweest tussen de verschillende diensten.  Pas om 15u15 kwam er een bus aan, de chauffeur parkeerde zijn gevaarte en ging naar binnen om een boterhammetje te eten.  Zijn goed recht natuurlijk maar intussen stond er wel een hele bende opgefokte passagiers die vreesden hun vlucht in Alicante te missen.  Bijna kwam er een nieuw woord in "den dikke" te staan.  Lunchtijd of lynchtijd is maar één lettertje verschil ! Iemand wou zelfs de sleutels afpakken om zelf te rijden, de chauffeur kon dan terwijl uitrusten.  Dat kan natuurlijk niet en dus startte de chauffeur toch maar snel zijn bus, zijn ogen straalden een angstig gevoel uit.

Daarna ging alles weer een stuk vlotter want het busstation ligt vlak bij de betalende AP7 snelweg.  Dan maar hopen op niet te veel drukte bij de bagagecontrole en joepie : het leek wel alsof ik de enige passagier was.  Dat was waarschijnlijk verdacht want toen ik door het controlepoortje stapte ging het alarm af.  Mijn broeksriem was uit, alle kleingeld was uit mijn zakken, sleutels, telefoon enz in het bakje.  Dat bleek niet het probleem te zijn, het was eerder een seintje dat er weer eens iemand zijn bagage extra moest gecontroleerd worden.  Ze gingen met een soort plakband langs alle ritsen en zijkanten van mijn bagage, blijkbaar een methode om explosieven op te sporen.  Heel begrijpelijk, ik stond namelijk bijna op ontploffen !

Toen ik aan de boarding gate ging die juist open, veel paniek voor niks dus.  Dank zij mijn betaalde supplement voor priority boarding zat ik snel op het vliegtuig en had plek voor mijn handbagage in de opbergruimte boven mijn hoofd én plaats voor mijn klein rugzakje met laptop.  

De Boeing 737-800 was helemaal volgeboekt en dan is het toch wel krap zitten.  Op mijn vorige vluchten had ik meer geluk.  Ik had een plaatsje aan het raam en aan het gangpad zat een jongeman.  Tussen ons in een Spaanse juffrouw met een vriendin aan de andere kant van het gangpad.  Ze vroeg aan de jongeman of hij niet van plaats wou wisselen zodat ze naast haar vriendin kon zitten maar dat wou hij niet.  Als ik het goed begreep had het te maken met bijgeloof en had hij altijd dezelfde stoel in een vliegtuig.  Weirdo's, je hebt ze overal !

Al snel vlogen we over Ibiza en Mallorca en later zag ik Sardinië voorbij schuiven.  Tenminste, dat denk ik toch als ik mij baseer op mijn grondige kennis van de wereldkaart 😙.  Intussen waren de twee vriendinnen verhuisd naar een andere plaats in het blijkbaar toch niet helemaal volle vliegtuig en had ik weer een lege stoel naast mij.

Het landen gebeurde in het donker, ook al was het nog maar 18u30.  Het is hier in Italië duidelijk een heel stuk vroeger donker dan in Spanje.  Logisch, het ligt ook duizend kilometers meer naar het oosten en ik herinner mij dat je vroeger de Italiaanse grens passeerde, je de klok moest verzetten.  Nu dus niet meer.

De pendelbus van 19u20 halen zou geen probleem zijn en ik slenterde op mijn gemak naar halte nummer 7.  Lang duurde het niet of een man in fluojasje kwam melden dat de bus van 19u20 een ongeval had gehad en we moesten wachten op de bus van 19u45.  Dat kon er nog wel bij en ik ging terug naar het luchthavengebouw, daar was het warmer.

De bus van 19u45 kwam uiteindelijk om 19u55 en je kan het al raden : niet iedereen kon met die bus mee.  Ik dus wel. Met flink wat ellebogenwerk en een kwaadaardige blik lukt veel !

De weg van de luchthaven naar het centrum van Rome is een aaneenschakeling van kantoorgebouwen en woonblokken, mooi kan je dat zeker niet noemen.  In het donker zien alle grootsteden er zo een beetje hetzelfde uit.  Gelukkig werd er hier en daar wat kleur gebracht door knappe graffiti en ik mag zeker de erg aanwezige autoradio niet vergeten die ons op de hoogte hield van alle voetbalwedstrijden ter wereld.   

Na een uur op de bus, stapte ik uit aan Termini station.  Dank zij mijn voorbereidingen op Google Earth wist ik precies in welke richting ik moest wandelen om hotel Regio te vinden, ik wil immers niet te veel opvallen als toerist - ook al is dat moeilijk als je een koffer achter je aan sleept.

Het inchecken ging heel vlot bij de bevallige receptioniste die zonder probleem overschakelde van het Engels naar het Spaans en (uiteraard) Italiaans.  Het hotel was maanden geleden al betaald met mijn Visa kaart maar hier ter plaatse moest ook nog de toeristenbelasting betaald worden, vier euro per dag ! Toch mag ik niet klagen, voor de prijs die ik toen betaalde voor vijf overnachtingen, zou ik aan de huidige dagprijs slechts twee nachten kunnen blijven.

Ik kreeg een heleboel informatie en een plattegrond van de stad. Die plattegrond zal ik hoogstens ergens stiekem in een hoekje openvouwen want alweer : niemand mag vermoeden dat ik een toerist ben.  Wel grappig : de receptioniste raadde me een aantal speciale plekjes aan waar de doorsnee bezoeker niet komt.  Stuk voor stuk klonken ze me bekend in de oren, ik heb me immers al weken voorbereid én op al die plekjes liggen ook caches verstopt.  Toen ik dat vertelde, werd ze heel nieuwsgierig en moest ik alles vertellen over het wereldwijde zoeken.  

Intussen was het al ruim over negen uur geworden en kreeg ik toch honger.  Het restaurant dat ik voor deze avond op mijn planning had staan, was niet zo heel ver van het hotel maar het was flink beginnen regenen en dan is elke afstand te ver.  Op aanraden van - ja natuurlijk - de receptioniste, stapte ik restaurant Babbo's aan de overkant van de straat binnen.  "Vergeet zeker niet te vertellen dat je door hotel Regio bent gestuurd" ontlokte bij mij alleen het antwoord : "Hoeveel percent krijg je voor elke klant ?"

Ik moet zeggen : mijn eerste Romeinse pizza heeft gesmaakt, mooie zaak ook en onmiddellijk heel Italiaans : rondfladderende obers, eentje met een rood Di Rupo strikje en la mamma met wilde gebaren en veel lawaai achter de bar.  Een leuk extraatje was het - duidelijk Amerikaans - echtpaar naast mij.  Ongewild kon ik hun gesprekken mee volgen en ik had al snel door dat hij rechter of aanklager was en zij dokter.  Op zich niet zo speciaal maar het leek wel alsof ik naar een aflevering van CSI zat te luisteren.  Een uur aan een stuk ging het enkel en alleen over autopsierapporten, ingeslagen schedels en/of psychopaten.   

Tussen de pizzeria en het hotel zijn er enkele kleine winkels die ook na 22u nog open zijn, daar zal ik morgen wel iets kopen om te snoepen.  Om een avondje Italiaanse teevee te overleven is dat wel nodig.  De Spaanse televisieprogramma's zijn al van een bedroevend laag niveau, hier in Italië is het nog erger én de décolleté's zijn bovendien lager uitgesneden.  Daar heb ik dan weer geen bezwaar tegen.

Zo, de koffer (handbagage) is ingepakt en gewogen, de afwas is gedaan en ik ben in de douche geweest.  De paus mag fier op mij zijn. 

Het is weer een schitterende dag vandaag en er is niets beter om mijn wapperende manen te laten drogen dan een wandeling in de zon.  Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kerst- en nieuwjaarscache weg te halen én een andere hier in de buurt te controleren.  

Als alles goed gaat mijn vlucht met Ryanair om 16u40 de lucht in om twee uurtjes later te landen op het vliegveld van Rome-Fiumicino.  Dan nog een uurtje met de bus naar het centrum en vijf minuutjes wandelen naar het hotel.  

Je hoort dan mensen opmerken dat de eerste dag al verloren is.  Bah ja, misschien wel maar omdat ik een late terugvlucht heb is die dag alweer ingehaald.  Bovendien heb je geen keuze qua vluchturen als je niet te veel wil betalen voor je verplaatsing.  

Vanavond na het inchecken heb ik nog ruim de tijd om in één of andere trattoria aan tafel te gaan en morgen begint dan onmiddellijk met een bezoek aan het Vaticaan.

Uiteraard probeer ik jullie op de hoogte te houden van mijn wedervaren in de Italiaanse hoofdstad.  Als het niet lukt, krijg je mijn verhaaltjes achteraf wel te lezen.  Vrijdagavond laat ben ik terug.  Ik doe geen citytrips in het weekend, te veel toeristen !

Deze ochtend vroeg zijn Rob en Letty vertrokken naar Nederland.  Ondanks het vroege uur was er toch een "afscheidscomité" aanwezig, op de kleding hebben we maar niet gelet 😮

De rest van de dag heb ik verder besteed aan het uitstippelen van wandelroutes voor mijn verblijf in Rome.  Vanaf 13u30 moest alles even opzij gelegd worden want om 14u hadden we weer een tafel gereserveerd bij Sabor.  Dat was dan de derde keer in zeven dagen, ik vind dat een mooi gemiddelde !

Morgenmiddag vertrek ik voor een kleine week naar Rome en ik begin me steeds meer af te vragen wat ik daar ga doen.  De paus heeft al laten weten dat hij mijn bezoek tof vindt maar geen tijd heeft om met mij iets te gaan eten.

Al weken ben ik bezig met het voorbereiden van deze uitstap en mijn planning is nog altijd even hopeloos.  Rome is veeeeeel te groot en er is veeeeeeeeeel te veel te zien.  Als je maar één keer in je leven naar de hoofdstad van Italië trekt, ben je toch min of meer verplicht om de grote toeristische trekpleisters te bekijken.  Je kan dus moeilijk niet naar de Sixtijnse kapel, het forum, het colosseum, de Trevi fontein, de Spaanse trappen enz gaan kijken.  Echter, die lijst met niet te missen bezienswaardigheden is zo lang dat er geen tijd meer overblijft om de "geheime" plekjes te ontdekken. 

Daar bovenop komen dan ook nog enkele honderden caches die liggen te wachten om gevonden te worden.  Stress stress stress ! En om alles nog wat erger te maken zijn de weersvoorspellingen ook niet echt wat je zou hopen.  Misschien beter al mijn plannen opgeven en zes dagen van de ene pizzeria naar de andere trattoria lopen ...

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat scheen de zon maar echt warm kon je het niet noemen.  In de voortent liep de temperatuur al snel op tot 30 graden maar op de fiets was een winddichte jas meer dan welkom.  En toch werd de relatieve koude met plezier getrotseerd want de beloning was groot.  Eerst even langs de bank en dan naar het Indische restaurant Jaipur.  Dat was bij mij weer een hele tijd geleden en dus als afwisseling meer dan welkom.  Meteen werd dit het afscheidsetentje voor Rob en Letty want die vertrekken morgenvroeg naar Nederland. 

Eenmaal opnieuw in onze tuin waren intussen ook F&M met hun camper vertrokken.  Die hebben hun huis op wielen ingeruild voor eentje met bakstenen.  Heel plezant voor hen maar ze zullen hier toch gemist worden.  Wie gaat er nu flauwe moppen vertellen ? 😀

Telkens er iemand vertrekt, brengt dat meestal een halve bevokingsverhuizing op gang en ook vandaag werd er weer hier en daar van plaats gewisseld.  Zolang iedereen gelukkig is, ben ik blij.

Zo, het tweede seizoen van “The crown” over Queen Elisabeth II is achter de rug.  Ik heb het al een keertje gezegd : in een koninklijke familie geboren worden doe je niet voor je plezier.  Protocol boven alles en liefdeloosheid van ouders ten opzichte van hun kinderen viert hoogtij.  Niet moeilijk dat er zo veel gestoorde karakters rondlopen, naast de pot pissen blijkt trouwens de belangrijkste hobby van alle royals in de wereld.  En met Prins Charles zou je zowaar bijna medelijden krijgen.  

Af en toe wil ik wel eens een goede komedie zien.  Het maakt mij dan niks uit dat je je verstand daarvoor op nul moet zetten, als ik maar kan lachen.  Mijn meest recente poging was Little Bitches.  Helaas, na vijf minuten hield ik het al voor bekeken en was mijn vertrouwen in Amerikaanse tienerfilms weer helemaal beneden het vriespunt gedaald.  Ach, het zal wel aan mij liggen – ik ben tenslotte geen tiener meer.  Volgende poging : When we first met, drie minuten volgehouden.

Dan maar begonnen aan het vijfde seizoen van Vikings maar na tien minuten heb ik ook dat opgegeven.  De magie van de eerste seizoenen is gewoon weg.  Veel series kampen met hetzelfde probleem, ze vergeten te stoppen wanneer de verhaaltjes op zijn.

Pirates of Somalia was heel wat anders en – hoewel absoluut geen komedie – hier kon je wel af en toe mee lachen.  De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Jay Bahadur die naar Somalië vertrekt om als schrijver/journalist het ware verhaal te vertellen over de beruchte piraten.  Mooie film. 

Gisteren werd ik onverwacht geconfronteerd met een groot probleem.  Het nieuwe weekmenu van Sabor stond op de website en verdomme : alles zag er even lekker uit, kiezen uit de verschillende aanbiedingen zou dus moeilijk zijn.  Een simpele oplossing lag voor de hand : gewoon twee keer gaan deze week ! Even geïnformeerd bij BJJ&P en zij zagen het wel zitten om vandaag samen te gaan.  De vorige afspraak was immers in het water gevallen omdat toen iedereen op sterven na dood was.  

Na een hilarisch telefoontje met Sabor (samengevat : zeer slechte verbinding, naam na drie keer herhalen nog niet verstaan, barba – baard - werd verstaan als Barbara) hadden we net de laatste tafel te pakken en werden we vandaag om 14u verwacht in Altea.

Het had deze ochtend al af en toe geregend en met de regenjas aan vertrokken we op de fiets richting jachthaven waar we gelukkig droog arriveerden.  Voor Jannie en Pieter was het de eerste keer bij Sabor, Bert en Jenny waren er al eens een keertje voorheen geweest.  Iedereen vond het lekker, of ze kunnen goed liegen.

Bovendien zat de tafel naast ons een wereldster ! Is ze dat ? Ja hoor, dat is ze ! Ik weet het zeker ! Het bleek Marianne Weber te zijn.  Wie ? Inderdaad … maar enig opzoekwerk leerde me dat ze tientallen platen heeft vol gezongen, niet alleen solo maar ook met oa Frans Bauer.  Dan weet je meteen in welke hoek je het moet gaan zoeken 😲

En dan de terugrit : regen ! Gelukkig alleen het eerste stuk, daarna werd het weer iets beter en tegen de tijd dat we thuis waren, was alles alweer droog.  Vanaf 18u is het dan weer opnieuw flink beginnen regenen.

Sorry noorderlingen, ik weet dat de zon bij jullie nu ook regelmatig schijnt maar bijna naakt in de zon zitten is een privilege dat aan ons voorbehouden blijft.  

Het grootste deel van de dag werd dus gevuld met niksen, onkruid verwijderen en de was ophangen (die natuurlijk eerst in de wasmachine gezeten heeft).

Gelukkig heb ik personeel dat wel af en toe onze tuin verlaat en die dan een foto nemen die ik hier kan gebruiken.

F. was hier net buiten ons poortje getuige van een "suelta".  Tijdens een suelta worden de mannelijke duiven (doffers) in de meest waanzinnige kleuren geverfd zodat ze van op een afstand makkelijk herkenbaar zijn terwijl zij op een duivin jagen.  Tijdens wedstrijden worden duivinnen regelmatig gewisseld omdat ze ander te uitgeput zouden zijn.  De mannetjes zijn getraind om alleen achter duivinnen met een (speciaal aangebrachte) witte uitstekende staartpen aan te gaan.  Keurmeesters beoordelen de achtervolgingen en de beste doffer krijgt een duivin aangeboden om zijn lusten bot te vieren.

Deze "sport" is vooral onder Franco heel populair geworden en kent nog vele liefhebbers in Spanje.

De caches die ik de vorige dagen had gelegd, zijn vanmiddag goedgekeurd en gepubliceerd.  Enkele uurtjes later waren ze allemaal (vier) al gevonden.  Mij maakt het niet uit wie ze vindt, maar het is de laatste tijd wel opvallend hoe weinig Spanjaarden nog zoeken.  De vinders zijn bijna altijd overwegend Nederlanders en (in mindere mate) Belgen. 

Misschien is het toeval maar ik kan me ook voorstellen dat de lokale cachers zich niet meer thuis voelen in hun eigen streeek.  De laatste bijeenkomst in Benidorm werd ook amper door Spanjaarden bezocht.  Als je weet dat de doorsnee toerist amper drie woorden Spaans spreekt en de gemiddelde Spanjaard ook niet echt een taalwonder is ... 

Ik schrijf de begeleidende teksten bij mijn caches altijd in het Spaans, Engels en Nederlands - dat lijkt mij niet meer dan logisch.

Door ziekte heb ik enkele weken zonder moeten overleven en ook al ging dat moeiteloos, mét is toch aangenamer.  We hadden geen betere dag dan vandaag kunnen uitkiezen om naar Sabor te gaan want het was een miezerige zondag.  Bovendien was het menu weer super lekker met oa gerookte forel, zalm in een jasje van spek en lamsbout met ratatouille.  

Spijtig genoeg hadden alle overwinteraars en bewoners van de Costa Blanca vandaag uitgekozen om een hapje te eten bij Sabor.  Zo druk heb ik het nog nooit geweten ! Op een bepaald moment stonden er wel twintig mensen te wachten op een vrije tafel.

Eergisteren schreef ik dat ik een cache wou controleren maar hem niet meer vond.  Het ging over een gipsen Christusfiguurtje.  Vandaag ging ik samen met Rob nog eens kijken, vier ogen zien meer dan twee.  Althans, dat zou je vermoeden ...

Oorspronkelijk keek het beeldje vanuit een boom neer op het naastgelegen graf maar daar was het dus niet meer.  Rob was intussen aan de andere kant van de omheining gesukkeld en vroeg wat die (van bovenaf gezien) prop papier daar op het graf lag te doen.  Je kan het al raden, die "prop papier" was de verloren gewaande Jesus.  Die stond daar dus eergisteren ook al gewoon te pronken zoals je kan zien op een foto die ik toen nam.  Niet gepikt of geëmigreerd dus maar stomweg verplaatst door een van de vorige zoekers.  Mag natuurlijk niet, maar gebeurt wel meer.  Logrolletje vervangen en hopelijk blijft hij nu even staan waar hij hoort te staan, bijna aan het zicht onttrokken in zijn privé boom.

Tijdens de wandeling heb ik uiteindelijk toch nog een plekje ontdekt om een nieuwe cache te verstoppen.  Dat betekent dat wanneer hij goedgekeurd wordt, Rob zich een beetje van de domme moet houden (kan geen probleem zijn) wanneer hij samen met Letty gaat zoeken en de eer aan haar moet laten.

Onderweg zijn we ook de stedelijke begraafplaats van Benidorm eens gaan bekijken.  Er staan echt wel heel mooie grafmonumenten bij, in eentje was een man bezig met een mooie muurschildering.  Ik was ook verrast door het aparte veldje voor Joodse overledenen, dat had ik voorheen nooit opgemerkt.

Het laatste stukje terug naar onze verblijfplaats was mogelijk op twee manieren : met een grote omweg ofwel door een klein beetje de waaghals uit te hangen.  Waarvoor denk je dat we gekozen hebben ?

En nog iets verklappen : ik heb de afgelopen dagen meerdere nieuwe caches verstopt die op goedkeuring wachten.

Vandaag Chinees nieuwjaar en het begin van het jaar van de hond.   Een betere reden om "een Chineeske te doen" kan ik niet verzinnen.

Eerst een aperitiefje op het terras van Albeniz, heerlijk in het zonnetje en dan naar Oriental Garden.  Daar begroeten ze je altijd alsof je familie bent en dat was deze keer niet anders.  De tafel werd vol gezet met heerlijke gerechten en iedereen kon zijn buikje rond eten.  

Volgend jaar is het mijn beurt want op 5 februari begint dan het jaar van het varken.

De afgelopen weken/maanden kon je de reeks 16+ herbekijken op de site van VRT en dat is nu gedaan, alle afleveringen zijn er door gedraaid.  Ik heb er met veel plezier opnieuw naar gekeken. 

De serie is meer dan tien jaar oud maar oogt nog altijd fris en de thema's van toen zijn ook nu nog altijd actueel. 

Pesten, zelfmoordneigingen, verliefd op de lerares, drugs, verstoorde relaties enz - het kwam allemaal aan bod.  Het was ook een reeks met veel mooie mensen.  De bitchy Alice, de naïeve Wendy, dark soul Annabel, rebelse Billy en alle anderen : wat zou er met hen na die reeks gebeurd zijn ?

Ik heb het een beetje opgezocht en behalve Matteo Simoni en Tom De Hoog zijn de meeste uit de/mijn belangstelling verdwenen.  Akkoord, Guy Van Sande, daar hebben we nog wel van gehoord maar ik moest die man nooit hebben en dat is niet gebeterd na zijn mogelijke betrokkenheid in een zaak van kinderporno.

En dan, ineens : juf Elisabeth blijkt in het echte leven Emilie Deroo te heten.  Dat deed een belletje rinkelen : dat is verdomme één van de wilde wijven van Kenji Minogue ! Weliswaar bijna onherkenbaar lelijk maar daar kiezen ze zelf voor.  Twee jaar geleden werd ik bijna gewurgd tijdens een optreden van hen ! 

Filmpjes zonder ondertitels, sorry 🙃

Alweer een fantastische dag, vandaag heb ik het zelfs gewaagd om mijn fantastisch lichaam nog eens aan de buitenwereld te tonen.  Deze middag ben ik een cache gaan controleren die onderhoud nodig had.  Helaas, ik heb mijn eigen cache niet gevonden - één van de volgende dagen zal ik nog eens gaan kijken met extra personeel.

De cache is toch een beetje speciaal en is niet zomaar door een of ander potje of doosje te vervangen.  Het was een plaasteren Jesusfiguur waarin het logboekje verstopt zat.  Christus keek uit op een graf dat ik enkele jaren toevallig ontdekte in een stukje bos.  Of er echt iemand begraven ligt, weet ik natuurlijk niet maar het ziet er in ieder geval authentiek uit met grafsteen, namaakbloemen en enkele prullaria.

Onderweg keek ik nog een beetje rond of er misschien nog andere mooie plekjes waren om een nieuwe cache te verstoppen maar dat was niet het geval.  Toch kwam ik iets tegen dat mogelijk in aanmerking kwam, maar het zag er te vies uit : IN een boom hing een opengebroken kluisje.  Iets verder kwam ik voorbij de nispero- en sinaasappelplantages.  Een tijdje geleden had ik al gezien dat de volledig stukgewaaide plastiek overdekkingen recent allemaal vervangen zijn door nieuwe netten.  Het ziet er nu in ieder geval een stuk beter uit !

In onze tuin was het intussen tijd voor de eerste "proefrit" van de bbq.  Probleem : de rook ging alle kanten uit, maar niet door de schoorsteen.  Geen nood : een half uurtje later werden er al stenen gevonden om het euvel te verhelpen !

Echt heel mooi weer vandaag.  Eerst een beetje buiten zitten lezen en na de middag een wandeling gaan maken.  Doel : camping Almafra, maar onze pa was niet thuis.  Spijtig, want hij heeft altijd Magnums in de diepvries liggen 😋. 

Ik heb dan nog een beetje rondgehangen in de buurt, niet zomaar in het wilde weg maar nog eens goed gekeken waar ik ergens nieuwe caches kan leggen.  Normaal gezien was het de bedoeling om tegen vandaag een speciale Valentijnscache te verstoppen maar door ziekte zijn die plannen opgeborgen tot volgend jaar.  Eén van de volgende dagen haal ik de kerst- en nieuwjaarscache weg, die hebben er lang genoeg gelegen.  We kunnen al bijna opnieuw beginnen aftellen tot de volgende jaarwisseling. 

Op de terugweg zag ik nog een flink aantal amandelbomen in bloei staan.  De foto's zijn genomen met de slimme telefoon en niet super van kwaliteit.  Op één van de foto's zie je wel duidelijk hoe druk de zoembeesten het in deze periode hebben.  Ook de vieze processierupsen zijn weer van de partij.

De dag wordt momenteel afgesloten met Real Madrid tegen PSG.  Het gaat er toch iets sneller aan toe dan in pakweg RAFC-Moeskroen.

Ook al was er hier en daar een dun laagje ijs te vinden deze ochtend, het werd een mooie dag.  Ik wachtte tot alles een beetje opgewarmd was en stapte voor de eerste keer in twee weken op de fiets om inkopen te doen.  Eerst naar Aldi in La Nucía en dan naar Consum hier achter het hoekje.  Het viel toch een beetje tegen.  Het was ten eerste een stuk frisser dan het eruit zag maar ook de stukjes bergop werden moeilijker verteerd dan voorheen.  

Ik was net op tijd terug van de supermarkt om aan tafel te gaan bij Rob en Letty én ik kreeg nog een overschotje mee voor morgen.   Geen reden om te klagen dus.

Nog even kijken naar de laatste (?) vorderingen bij de bbq, dan genieten van een mooie zonsondergang en het was weeral tijd om nog eens naar de laatste verhaaltjes te luisteren in de tent.

Ik had me voorgenomen om vanaf vandaag stilaan opnieuw wat actiever te worden. Veertien dagen niksen is niet echt bevorderlijk voor de conditie. Vermits ik binnenkort voor een weekje naar Rome trek, wil ik zonder problemen vele kilometers kunnen afmalen zonder op elke hoek van de straat naar adem te happen.

Helaas, vandaag een grijze dag en niet echt aantrekkelijk om te gaan wandelen. Vanaf 13u begon het te regenen. Niet echt heel hard maar toch hard genoeg om blij te zijn dat je binnen bent gebleven. Het was deze ochtend wel tien graden warmer dan gisteren, dat is dan weer positief.

Ook positief is het effect van ziek zijn op je portemonnee. Geen drie of vier keer per week op restaurant, maar eindelijk de voorraad aanspreken. Samen met de overschotjes van anderen, is bewezen dat je als paria niet hoeft om te komen van de honger. En dan weet ik weer hoe blij ik ben met de recent aangekochte koel/vriescombinatie.

En voor ik het vergeet : ik ben ook slimmer geworden vandaag. Nog slimmer ? Ja, het kan echt ! Ik had ergens iets gelezen over adsorptie en dacht onmiddellijk : verkeerd geschreven ! Iets later : zou het kunnen dat ik het al heel mijn leven verkeerd uitspreek en schrijf ? Even opzoeken … en dit vond ik : adsorberen is het vasthouden van een stof aan de oppervlakte van een andere stof, terwijl bij absorberen iets helemaal wordt opgenomen.

Nog iets ? Ja, het was me nog nooit opgevallen maar wij hebben in onze eigen tuin ook amandelbloesem. Akkoord, niet zo spectaculair als in de valleien rond Jalón maar toch te bewonderen zonder tientallen kilometers te rijden.

Tot 13u was het heel mooi zonnig weer en kon ik in de voortent zitten lezen. Later kwam de bewolking en zelfs enkele regendruppels en dus tijd om naar binnen te vluchten want de temperatuur zakte dan snel naar een onaangename 12 graden.

De laptop opengeklapt en begonnen aan het tweede seizoen van “The crown” over Elisabeth, huidige koningin van Engeland en aanhangsels. De eerste afleveringen spelen zich af ten tijde van de Suez crisis en ook toen was het “oorlog om de vrede te bewaren”. Het luidde in ieder het einde in van de koloniale grootmachten.

Ik heb vanmiddag ook een hele tijd gechat met Sonia, samen met Luc de voormalige uitbaters van camper park Costa Blanca. Het was heel lang geleden dat ik nog contact met hen had maar ze stellen het wel. Ook hond Alfaz doet het nog altijd goed.

De avond werd, hoe kan het anders, gevuld met voetbal. Het begon met een mooie overwinning van KV Oostende tegen Anderlecht en het eindigde met de nederlaag van RAFC op KV Kortrijk. Ik ben nog altijd heel blij met wat Antwerp dit seizoen gepresteerd heeft maar wat ze de laatste weken op de grasmat brengen is echt beneden alle peil. Ik ben benieuwd of play-off 1 gehaald wordt.

Toch wel heel bijzonder, enkele minuten vóór 16u begon ik dit stukje te schrijven en ik was nog maar net bezig terwijl ze het er ook op het radionieuws over hadden : de grote overzichtstentoonstelling van AMVK in het M HKA !

Te veel afkortingen ? AMVK is Anne-Mie Van Kerckhoven en M HKA staat voor Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen.  Ik ga hier niet beweren dat ik dikke vrienden ben met de kunstenares maar ik heb er toch een persoonlijke band mee.  In een ver, heel ver verleden heb ik haar leren kennen via Club Moral.  Club Moral hield zich bezig met alle mogelijke extreme kunstvormen.  Zo ben ik een keer chauffeur geweest voor hen tijdens een aantal projecten.  Ergens kan je nog opnames van mijn "muzikale" uitspattingen vinden op cassettes (ja, zo lang is het geleden) die zij uitbrachten.  Lawaai maken heeft altijd in mijn bloed gezeten ... 

Ik ben geen specialist in het onderhouden van vriendschappen en na een tijdje verloren we elkaar uit het oog.  Toch bleef ik haar van op een afstand altijd volgen. 

In 2009 zorgde Amerikaan Chris Burden met stalen balken voor een nieuwe creatie (Beam drop) in het Middelheim openlucht museum en daar liep ik Anne-Mie's partner DDV (Danny Devos) tegen het lijf. 

Enkele jaren later hadden we een afspraak aan het MAS in Antwerpen.  Ze zou ons (camperclubje) wat meer uitleg geven bij haar werken die elke verdieping van het museum sierden.  Een stom fietsongeval stak stokken in de wielen. 

Verder zijn we nooit meer gekomen maar ik ben toch heel fier op wat zij bereikt heeft.  Altijd eigenwijs haar eigen ding blijven doen en in de loop der jaren een stevige reputatie opgebouwd in binnen- én buitenland ! En dan nu deze overzichtstentoonstelling, zo spijtig dat ik zelf niet kan gaan kijken.

Meer info HIER !

Heel langzaam gaat het de goede kant uit.  Het hoesten is veel minder, de koorts is weg en vooral het drukkende gevoel op mijn borst is weg.  Daar zijn dan weer helse spierpijnen voor in de plaats gekomen, als gezellige bijwerking van de voorgeschreven medicijnen. Daar kan je dan weer andere pilletjes voor nemen en zo blijf je bezig.  Ik ben vandaag uitzonderlijk ondernemend geweest en ben naar de vuilniscontainer op straat gewandeld, een verplaatsing van enkele honderden meters en dus een veelvoud van wat ik de afgelopen week heb afgelegd.

Voor de rest was het genieten van de zon, weliswaar onder de voortent.  Als je daar stilletjes zit, kan je ongewild een beetje alle gesprekken uit de buurt mee volgen.  Je leert zo dat de ene steeds harder vloekt omwille van de onbetrouwbaarheid van zijn koelkast, de andere heeft het over een defecte waterpomp en nog iemand anders is bezig met zijn handen te verbranden aan te hete handvatten van een kookpot.

Een aantal stemmen hoor je ook helemaal niet, want ik ben niet de enige zieke hier op het terrein.  Ik hoop dat het stilaan achter de rug is voor iedereen en dat diegenen die nog niet aan de beurt zijn geweest, er aan ontsnappen deze winter.

Deze avond heb ik het zelfs gewaagd om mij in de feesttent te begeven.  Gerda was jarig en had samen met echtgenoot Guus voor vele hapjes gezorgd.  Ook de dorstigen werden niet vergeten en om af te sluiten was er lekkere taart.

Als Facebook iedereen ongevraagd herinneringen mag voorschotelen, mag ik dat ook. Het zal in de toekomst, op dagen dat er weinig nieuws te melden is, nog wel eens gebeuren.

Vandaag ga ik zes jaar terug in de tijd, een dag die ik me nog altijd herinner alsof het gisteren was. Ik ging op het terras van de Universal Lounge Bar zitten en één van de diensters kwam naar me toe met de vraag : “Jij bent toch een vriend van die gitarist ?” Ik wist al meteen wat er ging volgen. Ze meldde me dat ze hem enkele weken voordien ergens dood hadden gevonden.

Die gitarist, dat was Paul. Paul, de kameraad-straatmuzikant-landloper-soulmate … Mensen die hier al lang genoeg in de buurt rondhangen zullen hem misschien nog wel kennen. In de beginjaren van Camper Park Costa Blanca stond hij met een heel oud campertje tussen al de andere glimmende exemplaren. Zijn plaats betalen deed hij met euromuntjes, de inkomsten van de dag. Paul was ooit een begenadigd gitarist, speelde als studiomuzikant zelfs mee bij de groten der aarde. Tenminste, dat vertelde hij ons. Door een ongeluk raakte zijn hand verbrijzeld, een fiasco voor een muzikant.

Een mix van drank en verkeerde vrouwen was genoeg om aan lager wal te geraken en uiteindelijk is hij in Spanje terechtgekomen. Na een tijdje was zijn geld allemaal op en verkocht hij zijn campertje. Vanaf dan sliep hij ergens onder een zeiltje, bij iemand in het tuinhok of gewoon op straat en probeerde toch nog iets te verdienen door op straat op een krakkemikkige gitaar te spelen. Voor de 40e verjaardag van Nancy nodigde ik hem uit om op de camperplaats te komen spelen. Ik had hem een mooi vast bedrag beloofd (wat hij pas na veel aandringen aanvaardde) én hij mocht met de hoed rondgaan. Het was waarschijnlijk jaren geleden dat hij nog zoveel geld bij elkaar had gezien. Het werd een heel plezierige namiddag.

We bleven elkaar regelmatig tegenkomen, zonder af te spreken. Telkens ik hem zag, trakteerde ik hem op een drankje of gaf Nancy hem geld. De laatste keer dat ik hem ontmoette, zag hij er echt niet goed uit, hij probeerde op dat moment (ook) te herstellen van een longontsteking. Ik had zelf net iets gegeten en beloofde hem dat we de volgende keer ergens samen op restaurant zouden gaan. Hij mocht kiezen en met verwaterde pretoogjes vroeg hij of het dan spareribs mochten zijn. Natuurlijk mocht dat ! Je kan het al raden : dat etentje is er nooit gekomen. Het gebeurde wel meer dat ik hem een aantal weken niet zag en uiteindelijk dook hij altijd wel weer op. Deze keer niet. En we hadden nog plannen om samen een wereldhit te scoren, de titel hadden we al : god is a drag queen - wearing a tutu.

Nog steeds mis ik hem als ik door Albir wandel. Het ga je goed makker !

We hebben hier iemand die lid is van een wandelclub.  Die club heeft zich gisteren niet laten afschrikken door de winterse omstandigheden.  Dertig kilometer landinwaarts zag het er helemaal anders uit dan aan het strand.

Ik ga niet naar de dokter voor een verkoudheid of een grieperige toestand.  Wat vanzelf gekomen is, moet ook maar vanzelf verdwijnen - eventueel aangemoedigd door een pilletje tegen de pijn.  Maar als het al een vijftal dagen duurt en je kan niet meer slapen van de pijn, dan moet er iets anders gebeuren.

Naar de dokter dus.  Niet simpel, dokter nummer 1 was zelf ziek - kan gebeuren.  Dokter nummer 2 : wachtzaal met 17 miljoen wachtenden.  Dan maar optie 3, achter het hoekje.  Vriendelijke man en diagnose was snel gesteld : beginnende longontsteking.  Omdat niet altijd duidelijk is of de aandoening het gevolg is van een virus of een bacterie, wordt vlot antibiotica voorgeschreven.  In mijn geval in combinatie met een hoestsiroop en pijnstillende middelen.

Overwegend bewolkt en qua gezondheid nog niet echt positief nieuws te melden. Alweer naar het scherm staren dus, maar niet naar de zoveelste serie of film. Ik had op de radio gehoord van de goede prestaties van de Belgen op het WK Veldrijden in Valkenburg (goud bij de vrouwen én de beloften) en besloot ook maar eens te kijken naar de mannelijke elite van de modderhelden. Ik denk dat ik nog nooit een veldrit heb bekeken, hooguit een samenvatting in één of andere sportuitzending. Ik was al snel helemaal mee met het gebeuren, helemaal logisch want spelregels zijn er niet volgens mij. Best mooi om te zien en vooral vermoeiender dan 90 minuten voetballen. Bovendien extra plezant als een Belg winnaar wordt, in Nederland dan nog wel !

En voor de mensen die zich zorgen maken of ik wel genoeg eet als ik ziek ben : je kan nergens beter zitten dan hier ! Nancy is altijd een beetje ongerust als ik onderweg ben van België naar Spanje of andersom. Ik zou inderdaad ergens uitgehongerd in mijn busje kunnen liggen en pas na weken gevonden kunnen worden. Hier is dat onmogelijk. De voorbije dagen hebben ze gevraagd of ik iets van de winkel moest hebben en ik werd verwend met verse soep, couscous en broodpudding.

Behalve de voedselbedeling werd mijn zondag ook nog opgevrolijkt door het verlies van nummer 155 tegen Union. Het allerlaatste wapenfeit kwam van Philippe Geubels, zijn derde aflevering in de reeks “Taboe” was tot nu toe veruit de beste.

Zeer mooi en zonnig weer vandaag. Overwegend blauwe lucht en enkel op de verste bergtoppen is nog sneeuw te zien. Normaal loop ik dan de hele dag rond in korte broek en t-shirt en vind je mij buiten in een ligstoel, nu gedroeg ik mij als kasplantje en bleef in de voortent. Met een temperatuur van 30 graden was dat best aangenaam.

Tegen de avond zakt de temperatuur nog altijd snel en dan gaat de laptop open. Om voetbal te kijken was het nog wat te vroeg en ik ben dan maar begonnen aan "Altered carbon", een nieuwe reeks op Neflix. Een half uurtje ver tijdens de eerste aflevering had ik er al genoeg van. Toch ben ik blijven volhouden tot het einde van de tweede om dan definitief af te haken. Bij de ene serie duurt het nu eenmaal langer dan bij de andere om "mee" te zijn in het verhaal. En net dat miste ik hier : een verhaal. Blote borsten genoeg (altijd belangrijk 😉) maar niet genoeg om de vele vechtscènes à la Bruce Lee te doen vergeten.

En zo jagen ze een mens dan weer richting voetbal. Gisteren liep het niet goed af met Antwerp thuis tegen Waasland-Beveren en dus was het alleen hopen dat de concurrenten het even slecht zouden doen. Dat deden ze echter niet en dus begin ik steeds meer te vrezen voor onze plaats in Play-off 1 !

De grootste verrassing van vanavond kwam uit 1b waar nog maar eens bewezen werd dat in voetbal alles kan. Hekkensluiter Westerlo won zeer overtuigend (6-0) van Lierse, tot vóór de wedstrijd op een gedeelde eerste plaats.

Bij de fusieploeg uit het geitendorp hadden ze ook weer iets te melden. De handtekening van de vorige overnemer (bouwonderneming DCA) is nog niet droog en een deel wordt alweer doorverkocht aan Abdullah bin Musa'ad. Dat kan natuurlijk ook nog veranderen want aan de minder ontwikkelde kant van Antwerpen is er niemand die nog weet hoeveel voorzitters, fusies en stamnummers ze inmiddels hebben opgestapeld.

En toch, om te bewijzen dat ik de slechtste niet ben : het is toch wel mooi wat de ratten de laatste jaren hebben gepresteerd. Oei, tijd om af te sluiten want ik begin te ijlen van de koorts.

We haalden geen tien graden vandaag en op de toppen van de bergen in de buurt lag een laagje sneeuw. Allemaal niet zo erg, ik was toch helemaal niet van plan om buiten te komen vandaag. Ik heb bijna de hele dag in mijn bed gelegen, een beetje slaap inhalen kan nooit kwaad.

En ben ik echt ziek ? Ja ! Bewijs : ik ga niet naar de Panaché deze avond om naar RAFC – Waasland-Beveren te zien, het zal hier in de zetel moeten gebeuren.

Waar ik wel een uitzondering voor gemaakt heb : pannenkoeken. Lichtmis is Lichtmis, of het nu een Heidens of een door de christenen gerecupereerd feest is – er moeten pannenkoeken gegeten worden ! Al van deze middag waren Walter en Bernard bezig met de voorbereidingen en dus moest ik vanavond wel naar de feesttent. Het gebruikelijke wedstrijdje 'om ter meest” was vandaag aan mij niet besteed.

Het is lang geleden dat ik me nog zo miserabel heb gevoeld.  Het lijkt alsof ze mijn twee neusgaten hebben volgegoten met vloeibaar beton.  Ademen moet dus noodzakelijkerwijs door de mond en dat kriebelt.  Daardoor begin ik onophoudelijk te hoesten, niet echt bevorderlijk voor de nachtrust.  De wallen onder mijn ogen nemen dan ook stilaan de proporties aan van een stevig Vauban fort.  En die ogen zelf ? Die zijn zo waterig dat ik amper iets kan lezen.  Alles wordt dan nog afgekruid met bonkende hoofdpijn en een wankel evenwicht.  Ik zal het wel overleven zeker ?

Terwijl ik verder snotter, kan je proberen in trance te geraken door naar onderstaande filmpjes te kijken.