Tot de namiddag geen weer om over te klagen vandaag maar regelmatig een fris windje en later op de dag veel bewolking. Tegen de avond begon het flink te regenen en koelde het snel af.  Het regende zelfs zo hard dat ik de (zeer slechte) ondertitels van Peter Rabbit – plezante familiefilm – moest inschakelen omdat het geluid overstemd werd door het gekletter op mijn caravandak, dat hadden ze niet voorspeld !

Zo'n 300 km zuidwestelijk van hier op de hoogste skipistes van de Sierra Nevada (bij Granada) ligt nog altijd drie meter poedersneeuw. Moest ik nog 20 jaar jonger zijn, ik begon mijn snowboard te waxen ! In de toekomst zal het eerder een druppeltje olie in mijn verroeste scharnieren worden.

En dat brengt ons bij één van de populairste gespreksonderwerpen bij de bakker, aan de bushalte of in de lift : onze gezondheid ! Omdat ik meestal slecht slaap heb ik een tijdje geleden een flesje CBD (cannabis)olie gekocht en sindsdien slaap ik echt beter.  Enkele dagen geleden had ik er ook al iets van op Facebook gezet en er kwam een groot aantal reacties, allemaal mensen met positieve ervaringen.  De olie kan helpen tegen zeer uiteenlopende aandoeningen en je mag die gebruikers absoluut niet scheef aankijken.  Er zit geen THC in deze olie, je wordt er dus absoluut niet “high” of “stoned” van en je gaat er niet uitzien als een junkie ! Hier in Spanje (en andere landen) is het vrij verkrijgbaar, in België niet.  Toch spijtig dat mensen die geen baat (meer) hebben bij de traditionele medicijnen over de grens moeten gaan winkelen.  Het wordt trouwens niet verkocht als medicijn maar als voedingssupplement.  

Voor de derde dag op rij werd de rust van de zonnebaders aan het zwembad van hotel Mediterraneo flink verstoord.  Vandaag was immers de laatste dag van de tweede Benidorm Tattoo Convention.  Het duurde veel langer dan gisteren voor de boel een beetje op gang kwam en ook nu moest je maar afwachten wat er ging komen, van enig programma geen sprake.  Kort na de middag kwamen enkele bekenden aan met de Harley.  Debbie zie of hoor ik regelmatig maar Lisa, Alan en Georgia was een tijdje geleden.

Terwijl zij gingen lunchen in het hotel wandelde ik naar café Panaché om wortelpuree met worst te eten, dat smaakte ! Spijtig dat de bijhorende wedstrijd van KFCO tegen Antwerp van mindere kwaliteit was, van enig verschil tussen 1e en 2e klasse was niet veel te zien en dat is dan vooral een compliment voor de geiten/ratten.

Onmiddellijk na de wedstrijd ben ik teruggekeerd naar het tattoofeest, daar was intussen toch ook meer volk opgedaagd.  Het stramien was hetzelfde van gisteren maar de prijsuitreiking verliep minder chaotisch, dat kon ook moeilijk anders ! Ik heb weer vele mooie tattoo's gezien maar er waren er maar weinige bij die mijn lichaam zouden mogen versieren.  In veel gevallen heel mooi en gedetailleerd van dichtbij maar van op afstand moeilijk uit te maken wat er stond.

De avond werd afgesloten door Sham 69, een punkgroep die ontstond midden jaren '70 en enkele overblijfselen daarvan toeren opnieuw.  Nog altijd 100% pure energie en het publiek is mee ouder geworden.  Geen pogo meer op de dansvloer maar een deftig dansje.  Zo zal het er ook aan toe gaan als ik ooit in een rusthuis beland. 

Vóór ik opnieuw vertrek naar Benidorm nog even iets over gisteren.  Net als vorig jaar is ook dit weekend Elaine Davidson aanwezig.  Zij is de meest gepiercete vrouw ter wereld, volgens de laatste telling zou ze bijna 7000 piercings hebben – intern én extern, samen goed voor ongeveer drie kilogram aan ijzerwaren.  Alleen al in en rond haar genitaliën zouden dat er 500 zijn.  Ik wil er niet bij zijn om dat te controleren ! Een echte freak dus.  Vorig jaar ging ze vrolijk (alhoewel, een gezichtsuitdrukking valt niet meer waar te nemen) met en voor iedereen op de foto.  Dit jaar wil ze maar liefst 10 euro om in haar eigen “winkeltje” met haar op de foto te gaan.  Voor mensen die gratis een foto willen nemen, verbergt ze zich óf ze is ronduit onbeschoft.  Gevolg : haar winkeltje brengt maar weinig op en voor mij hoeft het niet meer.  Hiernaast toch nog een foto van vorig jaar 😮.

Drie dagen Benidorm Tattoo Convention.  De bedoeling was om ook gisterenavond te gaan maar dat heb ik niet gedaan.  Geen tijd of geen goesting ? Jawel, ik deed het eerder om de organisatie te straffen voor hun slechte info.  Als je graag uitpakt met een goed gevuld programma dan moet je de mensen daar ook van op de hoogte houden, er zijn kanalen genoeg tegenwoordig.  Telkens gingen ze “deze middag” het uurrooster bekend maken en nooit gebeurde het echt.  Pas deze voormiddag kwam ik te weten dat Sham 69 niet vandaag maar morgen zou optreden.  Op de site van Sham stond nochtans nog altijd te lezen dat het vandaag zou zijn.

Deze middag ben ik dus wel gegaan en het was weer de moeite.  Uiteraard veel “versierde” mensen maar ook muziek, buikdanseres, striptease (gemist want even op bezoek bij Mia en Fons), zwaardslikkers enz.  Elke dag is er ook een competitie voor de mooiste tatoeage in verschillende categorieën : old school, new school, traditional, …  De jury had heel veel tijd nodig om de winnaars aan te duiden en de prijsuitreiking verliep heel chaotisch.  Door al die foutjes in de organisatie was het al 22u20 toen White Coast Rebels aan zijn set begon en mijn laatste bus is tien minuten later.  Ik kon wel met iemand meerijden maar die wou ook onmiddellijk doorrijden.  Toch heb ik die optie gekozen, dan werd ik voor de deur afgezet.

De dag begon zonnig maar in de namiddag kwamen er dondergeluiden van alle kanten en was er een flinke daling van de temperatuur.  Meer dan enkele regendruppels kregen we niet te zien en tegen die tijd was mijn was al lang droog.  

En dan tijd voor een film.  Een film over de voormalige schaatsster Tonya Harding.  Ijsschaatsen is één van de sporten die me nooit geïnteresseerd hebben maar in 1994 kende plots iedereen Tonya Harding.  Het verhaal dat zij betrokken zou zijn bij het hardhandig uitschakelen van concurrente Nancy Kerrigan, ging de wereld rond.  En op dit “incident” is de film gebaseerd.  Tonya had geen gemakkelijk leven, haar moeder had een eigenaardige manier van opvoeden en haar eerste vriend/man had losse handjes.  Tonya slikte het allemaal, zij wou alleen een grote kampioene worden.  En ook al paste ze niet in het plaatje dat de Amerikaanse schaatsbond voor ogen had, ze werd de nummer 1 in de USA en was heel populair.  Tot …  Geen happy end, wel heel goede film.

Ik geef graag iedereen een kans, zonder vooroordelen.  Soms ontsnap je er echter niet aan.  Vandaag gingen we lunchen bij Sabor, Fons en Mia gingen ook mee.  Iemand van bij hen op de camping had zichzelf ook uitgenodigd, Mia heeft altijd moeite om in zo'n geval “nee” te zeggen.  We waren op voorhand al een beetje op de hoogte gebracht, het zou een opschepper met een cabrio zijn.  En zo heb je, zonder die man ooit gezien te hebben, toch al een bepaald beeld van hem.  Dat beeld werd bovendien ook nog snel bevestigd : het ging over niets anders dan zijn personeel, zijn nieuw huis in aanbouw, zijn geld enz.  Toen het dan over een adresje ging waar je dikke grote steaks kon eten zei ik : dat is voor mensen met een cabrio, ik rij met een fiets.  Geen reactie.  Toen iets later Fons en Mia zeiden dat ze volgende week ribbetjes willen gaan eten, zei hij ook onmiddellijk : okee, dan ga ik mee.  Mia haar gezicht sprak boekdelen, waarop ik dan weer tegen meneer Cabrio : Het is niet omdat zij ribbetjes gaan eten, dat jij daar automatisch bij moet zijn.  Bij dat soort mensen blijkt zoiets niet door te dringen en als Mia niet nee durft zeggen, moet zij weten. Ik vond het een weinig aangename man die ik liever niet meer aan mijn tafel wil.

Vandaag een overwegend grijze dag met regelmatig een regenbuitje, goed voor de natuur.  Rond 17u werd het pas zonnig.  De deur kon de hele dag blijven openstaan want koud is het absoluut niet.  En wat doe ik als het slecht weer is ? Laptopke kijken tot mijn ogen vierkant zijn.  Deze keer heb ik me laten vangen aan “De infiltrant”, een idiote reeks waarvan ik nog altijd niet weet of het de bedoeling is om te lachen of te huilen van miserie.  Dan vind ik de serie over Belgische F16 piloten veel interessanter ! Heel het oorlogsgedoe vind ik maar niks maar de technologie die erachter schuil gaat vind ik wel fascinerend.  En wat dat allemaal kost ! Een pilotenhelm tussen de 150 en 200 duizend euro !

Tussen de rommel op het scherm door kon ik op de radio ook kennismaken met de nieuwe single van Hooverphonic én hun nieuwe zangeres Luka.  Blijkt dat zij winnares van The Voice is geweest, een programma waar ik zelden naar gekeken heb behalve af en toe in opdracht van Nancy.  Ik ben dan een en ander gaan opzoeken op Youtube en : chapeau ! De covers die ze bracht tijdens die talentenwedstrijd waren echt heel knap : Sweet Dreams in de versie van Marilyn Manson, Troy van Sinéad O'Connor and Mad about You van – jawel – Hooverphonic zijn geen voor de hand liggende songs om te kiezen.

Ik heb natuurlijk ook eens naar onze pa gebeld om te horen of alles nu in orde was met zijn auto.  Alles draait weer zoals het moet en de rekening was belachelijk laag voor nieuwe bougiekabels, nieuwe bobine enz.  Hij heeft dan wel meer dan een week in de garage gestaan maar beter wat geduld oefenen dan snel geholpen met een torenhoge rekening.  Want tijd hebben we hier genoeg !

Gisterenavond ben ik naar Benidorm geweest om te zien hoe Antwerp de eerste plaats zou pakken in groep B van play-off 2.  Na een goede eerste helft hadden ze moeten voorstaan maar dat gebeurde dus niet.  Erger : we gingen de boot in met 1-2 na een zeer slechte tweede helft.

Die nederlaag was echter geen reden om meteen naar huis af te zakken na de wedstrijd en het werd toch nog gezellig.

Vandaag zag het er lang naar uit dat het weer een luie hangdag in de zon zou worden maar rond 13u kreeg ik een berichtje van Thierry en Malvina om nog een terrasje te doen bij Albeniz.  Dat moeten ze mij geen twee keer vragen.  Ik heb het waarschijnlijk al meerdere keren gezegd maar ik doe het nog eens : zij horen absoluut tot de tofste mensen die ik de afgelopen tien jaar heb leren kennen.  Morgen vertrekken ze naar België en zal ik ze waarschijnlijk pas opnieuw zien in november.

Na het terrasje ben ik nog langs supermarkt Mendoza gepasseerd en toen ik bij de caravan kwam, belde onze pa om te melden dat hij zijn auto kon ophalen.  Nu maar hopen dat alles goed gerepareerd is !

Door een misverstand heb ik de hele voormiddag zitten wachten op nieuwe buren.  Zonder muziek want dan zou ik de bel niet horen, niet in de douche want dan hoor ik ze helemaal niet.  Gewoon wachten, tot ze ineens binnen rijden en blijkt dat Vicky al een hele tijd thuis is ...

Dan snel snel naar onze pa want die heeft zijn auto nog altijd niet terug en had mij nodig bij het onderhandelen.  Bij het naderen van de camping werd al snel duidelijk dat er weer heel veel volk op de been was voor St. George's day.  Elk jaar is dat hier een groot feest en zoals het dikwijls gaat bij de Engelsen : er wordt geld ingezameld voor een goed doel.  Dan weten ze tenminste waarom ze straks naar huis waggelen.

Naar de garage dan, de Fiat Punto staat er al van vorige week maandag en telkens beloven ze om te bellen wanneer hij klaar is.  Bellen doen ze nooit en intussen zijn we al twee keer zelf poolshoogte gaan nemen.  Telkens ze iets vervangen wordt duidelijk dat het euvel nog altijd niet verholpen is.  Vandaag gingen we eigenlijk om de auto terug te halen en naar een andere garage te brengen.  De baas van de (kleine onafhankelijke) garage kon ons toch overtuigen om de auto daar te laten.  Het probleem zou, na het bestellen van de nodige stukken , binnen enkele dagen opgelost zijn.  Ik ben benieuwd !

Intussen was het tijd om iets te eten, onze pa ging naar de camping terug want Angelina zou anders ongerust zijn.  Ik had nog geen idee waar ik terecht zou komen maar toen ik McDonalds passeerde zag ik publiciteit voor een "creamy thai" burger.  Je weet op voorhand dat dit absoluut niet in de buurt zal komen van een Thais restaurant maar het viel best mee.

Terug langs camping Almafra dan om toch even te gaan kijken naar de feestvierders.  Je voelt je daar onmiddellijk thuis want iedereen loopt op deze dag in rood-wit.  

Eindelijk de laatste aflevering gezien van “La casa de papel” (Engelse titel op Netflix : Money heist).  Speciaal voor onze kijkgewoonten werd deze Spaanse reeks anders ingedeeld dan de originele uitzendingen.  Het eerste seizoen telt normaal negen afleveringen en het tweede zes, telkens van ongeveer 70 minuten.  Aangepast voor ons werden dat 13 en 9 episodes van 45 minuten.

Waarover gaat het ? Simpel : een bankoverval.  “Maar dat heb ik al zo vaak gezien”, ik hoor het je zeggen.  Maar geloof me : niet dit soort overval ! De overvallers bestormen de Spaanse Munt en blijven daar zitten om zoveel mogelijk geldbiljetten te drukken.  Gijzelnemers en gegijzelden dragen allemaal hetzelfde pak en masker. De bedoeling is dat er geen doden vallen en ze door het publiek als een soort Robin Hood worden gezien.  Dat lukt ook voor een groot deel en dank zij “de professor” (die me doet denken aan Wim Helsen) zijn ze de politie steeds een stap voor.  

Uiteraard loopt niet alles volgens plan en je blijft op het puntje van je stoel zitten.  De laatste vijf afleveringen ging het een beetje bergaf.  De schietpartijen zijn niet altijd geloofwaardig (denk aan Bruce Willis die in zijn eentje een heel leger uitschakelt) en het einde is een beetje gewoontjes maar het zal moeilijk zijn om dit in een derde seizoen (dat eraan komt) te evenaren.  Dit MOET je echt zien ! Voor mij echt de allerbeste serie sinds jaren.  Én je blijft nog enkele weken Bella Ciao mee neuriën. 

Het is nu bijna 20u en ik was een keertje aan het nadenken over wat ik vandaag allemaal gedaan heb.  Al snel kwam ik tot de vaststelling dat ik nóg minder heb gedaan dan gisteren, en toen was het al weinig.

Natuurlijk moet je eten maken (in mijn geval blijft dat meestal beperkt tot opwarmen) en afwassen maar veel verder geraak ik toch niet als het mooi weer is.  Vandaag was ik zelfs te lui om naar de overkant van de straat te gaan om iets in de container te gooien. Gisteren heb ik dat wel gedaan, eerder iets naast de container gezet : een aantal kookpotten en een televisie waarvan het geluid niet meer werkte.  De televisie was snel door iemand meegenomen, de kookpotten staan er misschien nog.  Zou ik toch eens gaan kijken ? Nee, veel te ver 😲 Dan maar beter een paar foto's van de bloempjes maken.  De sinaasappelboompjes hebben nog “oude” oranje exemplaren, nieuwe groene en bloesem tegelijkertijd.  

Zoals enigszins voorspeld kon worden was er niet echt veel volk op café gisterenavond om de wedstrijd Eupen-Antwerp te volgen.  Je kon de afwezigen moeilijk ongelijk geven : de drie punten zijn binnen maar voor de rest saaaaaaaaaaaaaaaai ! Op de tribunes zaten wel meer supporters van RAFC dan van de thuisploeg aan de gezangen te horen.  

Een ding is sinds afgelopen zondag duidelijk : mijn reputatie als geheelonthouder/droogstoppel/triestige plant is helemaal om zeep.  Ik kreeg overal de vraag of ik het overleefd had, dat ik wel heel stilletjes was vergeleken met de vorige wedstrijd enz.

Vandaag fietste ik naar onze pa waar Mia ons kwam ophalen om naar Sabor te rijden.  Onze pa zijn auto staat intussen al vier dagen in de garage en ze hebben nog steeds niet gevonden wat het probleem is. 

Na Sabor kon ik nog enkele uurtjes genieten van de zon en de kwetterende vogeltjes.

Twee prachtige dagen (bijna) achter de rug en voor de eerste keer sinds lang nog eens in zwembroek gelegen/rondgelopen.  Ik weet het : het is geen zicht maar er is toch niemand die zich eraan kan storen.  En moest dat wel zo zijn, het resultaat zou niet veranderen : verbrand ! Het valt nog wel mee maar het zou toch plezant zijn moesten er een paar poezelige handjes after sun kunnen uitsmeren.

Deze middag was ik naar Aldi gefietst om boodschappen te doen en daar zag iets waaraan ik moeilijk kan weerstaan.  Bij dit weer horen ijslollies ! Dat mogen er met cola-, sinaas- of limoensmaak zijn en het merk maakt helemaal niet uit, als ze maar ijskoud zijn.  Terug aan de caravan ging de doos meteen open, dan de ronde bescherming eraf en bweurk, wat een vies kleurtje : het leek eerder spinazie dan limoen.  Echt een fruitig smaakje kon je het ook niet noemen, eerder chemische troep.

Zo dadelijk vertrek ik naar Benidorm voor de match Eupen-RAFC.  De sfeer zal zeker niet zo uitbundig zijn dan een paar dagen geleden maar zoals een Nederlander ooit zei : elk nadeel heb zijn voordeel.  Lees : morgen wakker worden zonder kater is ook niet slecht.

Ik heb al betere nachten gekend.  Je kent dat wel : je kruipt in bed en de kamer begint te draaien.  Uiteindelijk val je toch in slaap maar een uurtje later ben je weer wakker want je voelt je toch niet echt lekker.  Naar toilet om overbodige ballast kwijt te raken helpt en je valt opnieuw in slaap.  En dan wordt je weer wakker omdat het begint te waaien en regenen.  Het is nog maar 6u en je blijft nog liggen, tot je wakker schrikt van een donderslag.  Hebben ze deze nacht mijn caravan verplaatst ? Het ging toch mooi weer worden vandaag ? Nog een uurtje slapen en kijk : de caravan staat toch in Spanje én de zon schijnt !

Een beetje later fietste ik naar onze pa want zijn auto rijdt niet zoals het zou moeten en dan heeft hij graag dat ik mee ga naar de garage om het probleem uit te leggen.  De auto werd achtergelaten en ze zullen bellen om te zeggen wat er mankeert én hoeveel het gaat kosten.  Ik ben benieuwd.  Hij ging met de bus terug naar huis en ik ging te voet.  Onderweg stopte ik bij de CBD Store om een flesje cannabisolie te kopen én een praatje te maken met Nele die daar winkelverantwoordelijke is.  

De namiddag werd gevuld met een beetje rommelen en in de zon liggen.

Prachtige dag vandaag en deze voormiddag heb ik van de zon geprofiteerd om mijn bestelwagen en de disselberging van de caravan een beetje uit te mesten.  In de namiddag was er maar één ding belangrijk : de wedstrijd van RAFC tegen de ratten van Wilrijk.  Om 13u30 pakte ik de fiets richting Benidorm, café Panaché.  Okee, er gaat niets boven “the real thing” op den Bosuil maar dit is toch een mooi alternatief.  Het café zat weer flink vol met bekenden en minder bekenden.  

En dan de wedstrijd  tegen KFCO : echt vlot ging het niet.  Antwerp was wel duidelijk de beste ploeg maar zoals heel het seizoen bleven de doelpunten achterwege.  Uiteindelijk werd er toch gewonnen met 2-0 en dat was zeker niet onverdiend.  De geboorte van een (klein)kind, de maanlanding of de Niagara watervallen kunnen onvergetelijk zijn maar er is niets mooier dan winnen van de ratten uit Wilrijk.

Bij elke goal werd een sambuca aangeboden door het café en er zijn altijd mensen die dat niet lusten en het dan doorschuiven naar iemand die er wel raad mee weet, ik bijvoorbeeld.  Acht sambuca's in combinatie met de nodige pinten is ook voor mij heeeeel veel alcohol.  Met de fiets naar huis was dan ook niet helemaal verantwoord maar ik heb het overleefd.  Binnen 14 dagen opnieuw een feestje tijdens en na de terugmatch !?

Deze ochtend zijn, zoals voorzien, ook Rita en Leo vertrokken.  Zij zullen het een beetje doen zoals ik het meestal doe : langzaam naar het noorden.  Vandaag slechts 100 km en morgen 200 km, haasten is er niet bij.  En zo is mijn tuin weer groter geworden.  Met de Terminuzzz voor de deur heb ik intussen de ingebouwde koelkast (werkt alleen op 220V) al een keertje getest en die doet het prima.  Gisterenmiddag heb ik ook de losse compressor koelbox aangesloten, die houdt het normaal ongeveer drie volle dagen uit op de huishoudbatterij, zonder bijladen.  Ik ben benieuw of dat nog altijd lukt.

Deze middag eerst met de fiets naar onze pa, waar Chico lag te genieten van de zon. Ook bij hem op de camping begint het er aardig leeg uit te zien. Daarna naar Sabor, lekker als altijd.  Volgende week gaan we opnieuw op donderdag, als we een andere dag gaan krijgen we te veel klachten😀

Deze avond zal ik weer een aantal voetbalwedstrijden meepikken op de laptop.  Allemaal matchen die onbelangrijk zijn vergeleken met wat morgen op het programma staat : Royal Antwerp Football Club tegen de ratten van Wilrijk.  Morgenmiddag omstreeks 16u15 ben ik ofwel euforisch ofwel de rest van de dag en volgende week niet om aan te spreken.

De zon was zowel gisteren als vandaag bijna de hele dag van de partij en in tegenstelling tot gisteren verdween nu ook de wind.  Voor de rest alweer weinig te melden.  Ik heb wel mijn Terminuzzz weggehaald op het boventerrein en hij staat nu bij de caravan, dat is gemakkelijker om de batterijen af en toe op te laden.  De voorbije maanden deed ik dat via de “installatie” van Bernard maar dat gaat nu niet meer.  Leo en Rita waren bijna de hele dag bezig met poetsen en inpakken, morgen zullen zij ook het terrein verlaten.  Eén ding weet ik zeker : er zal een eekhoorn minder zijn om ze uit te zwaaien want er is er weer eentje doodgereden, al minstens de vierde deze winter.

Deze middag ben ik even langs onze pa geweest maar die had weinig tijd voor mij.  Ik denk dat hij lichtjes verslaafd is aan hartenjagen op zijn laptop.  

En vrijdag de dertiende ? Zonder problemen overleefd.  

Gisteren hebben Bernard en Annie ons verlaten.  Het geplande vertrekuur van 8u werd met exact vier minuten overschreden, de militaire precisie laat toch te wensen eens de pensioenleeftijd is bereikt.  Bernard heeft nog wel heel nauwkeurig mijn crit'air zelfklever op mijn voorruit gekleefd zodat ik helemaal legaal Frankrijk kan doorkruisen.  Ook dat land voert steeds meer milieuzones in maar daar wordt het landelijk geregeld.  In België moet je je binnenkort in elk boerengat apart registreren (en liefst betalen).

De rest van de dag viel er niet veel te beleven.  Af en toe een druppeltje regen en vooral harde wind.  Die wind is de hele dag, avond en nacht blijven aanhouden – de wallen onder mijn ogen hebben door een slapeloze nacht de proporties van een flink fort aangenomen. 

Ook vandaag is het nog de hele dag blijven doorwaaien.  Je zou het bijna Belgisch herfstweer kunnen noemen en dus gingen we stoofvlees met friet eten bij de Kleine Duivel in Benidorm.  Daar kreeg het najaarsgevoel helemaal de bovenhand : een leeg strand, schuimkopjes op zee, wilde golven en warm ingeduffelde mensen (behalve de Britten, die blijven halfnaakt rondlopen).  De hele middag bleef het winderig en tegen de avond werd de regen feller.

De dag werd, net als gisteren, afgesloten met een avondje voetbal.  Het geld dat ik gisteren verloor door de uitslag van Manchester City-Liverpool verkeerd te voorspellen werd goedgemaakt door de zege van AS Roma tegen FC Barcelona.  Ook al ben ik fan van Messi, voor Barça kán ik niet supporteren – een overblijfsel van het Van Gaal tijdperk.

Vandaag was het voor Real Madrid bibberen tot op het einde en hun nederlaag zorgde ervoor dat mijn kleine winst van gisteren weer helemaal in de zakken van Unibet verdween.

“Toen mijn vader een struik werd”,  ik denk dat het een kinderfilm is maar ik heb er toch met plezier naar gekeken.  Er wordt Nederlands en (denk ik) zelf verzonnen taal gesproken. Er breekt oorlog uit en Toda (wat kunnen sommige kinderen toch een perfecte rol neerzetten) wordt naar een veilig gebied gestuurd waar haar moeder woont.  De vluchtelingenproblematiek wordt hier duidelijk aangesneden maar het meeste gebeurt toch met een humoristische ondertoon.

The Titan was iets helemaal anders.  In een nabije toekomst wordt de aarde totaal onbewoonbaar en proefpersonen worden klaargestoomd om te overleven op Titan, de grootste maan van Saturnus.  Klaargestoomd is een understatement, ze worden fysiek/genetisch aangepast aan de nieuwe levensomstandigheden en uiteraard loopt dat experiment uit de hand.  Leuk om Taylor Schilling een keer bezig te zien in iets anders dan “Orange is the new black” maar voor de rest een film om snel te vergeten.

Film nummer drie is mijn favoriet in dit korte rijtje : Bloody Sunday.  Die had ik lang geleden al eens gezien maar door U2 op de radio te horen, wou ik hem nog eens zien. Alles wat na die 30e januari in 1972 door de IRA (en aan de andere kant de Unionisten) is uitgespookt kan je uiteraard niet goedkeuren maar het lijkt me logisch dat de inwoners van Derry levenslang een diepgewortelde haat hebben/hadden tegen de Engelsen.  Ik kan me zo kwaad maken in dit soort mistoestanden …  De bevelhebbers die verantwoordelijk waren voor de slachtoffers en de chaos op die dag, zijn later dan ook nog gedecoreerd. Dubbel kwaad !

Er is nog iets dat we kwaad maakt : Thui-uis ! Die soap wordt elke aflevering slechter en slechter.  De verhaallijnen en acteer”prestaties” zijn van zo'n bedenkelijk niveau dat een normaal mens hier niet meer dagelijks kan naar blijven kijken.  En daarom ben ik kwaad : ik hoor weer niet bij de normale mensen en blijf dus kijken.  Een met geen enkel medicijn te bestrijden masochistische afwijking van mij.

Gelukkig maakte Nancy mij attent op “Gevoel voor tumor”.  Ik wist wel dat het bestond maar dacht dat het weer het zoveelste praatprogramma was met en over zieke mensen. Dat is dus helemaal niet zo, ook al gaat het over een dokter die zelf een niet zo prettige diagnose krijgt na de zoveelste bloedneus.  De manier waarop de serie zich daarna ontwikkelt komt heel geloofwaardig over en ik blijf zeker verder kijken.  Ook omdat ik hoop dat Charlotte Anne Bongaerts haar rol nog wat groter wordt in de komende afleveringen. Wel grappig : in The Titan kom ik een actrice tegen uit Orange is the New Black en nu een actrice die Gent-West opvrolijkte als Sam.  Beide series spelen zich af in een vrouwengevangenis.  Ook straf : in Gevoel voor Tumor beginnen ze dan weer over Thuis te praten, er valt echt niet aan te ontsnappen !

Fallet, een Brits-Zweedse reeks heb ik met veel moeite twee afleveringen volgehouden.

Qua weer hebben we vandaag alles gehad wat je kan bedenken : blauwe lucht, donkergrijze lucht, regen, wind, windstil enz.  Een goede dag dus om met onze pa en Angelina een beetje te gaan winkelen.

Eerst naar Gifi maar al snel liet ik de twee tortelduifjes achter en wandelde binnen bij Leroy Merlin om een zaklamp en oplaadbare batterijen te kopen.  Die oplaadbare batterijen worden vooral gebruikt in de Garmin om caches te zoeken, na een tijdje verliezen die toch altijd een deel van hun vermogen. 

Iets later zaten we met z'n drieën samen koffie te drinken met een stuk appeltaart erbij.  Nog even langs Aldi om inkopen te doen en de middag liep al naar zijn einde. 

Onderweg stopten we nog bij de campingwinkel want daar had ik eerder op de dag een mooie oude Renault 4CV zien staan en die wou ik wel eens van dichterbij bekijken.  Wat is hij mooi ! Mag ook wel voor 11500 euro maar het lijkt alsof hij zo uit de showroom komt.  Naast de Renault stond ook een Citroën Traction Avant te koop voor nog meer geld maar die vind ik te groot. Moesten ze mij laten kiezen tussen een splinternieuwe – ik zeg maar wat – Ford Fiesta of de oude Renault, dan zou ik de compleet verkeerde keuze maken en met de Fransman wegrijden.

De dag begon zonnig en ik besloot nog eens naar de markt van Albir te fietsen.  Dat moet dan de tweede, misschien de derde keer zijn deze winter.  De markt wordt veel meer bezocht dan die van Alfaz, waarom is mij een raadsel want ze verkopen overal hetzelfde. Wat moet je op een markt als je niet op zoek bent naar een hoed, flamencokleedje, zonnebril of handtas ? 

Ik heb even al de rijen met kraampjes afgewandeld en zette me dan snel bij een aantal bekenden op het terras van Universal.  In de zon was het daar verdomme warm en dat kan ik nu, omdat het ook in België mooi weer is,  zonder enig sarcasme schrijven.  Net terwijl de meesten vertrokken om thuis Paris-Roubaix op de televisie te volgen, kwamen Leo en Rita voorbij gefietst.  Of ze zin hadden om mee naar Pizza4U te gaan ? Wat een stomme vraag en zo zaten we vijf minuten later in het restaurant te denken over welke pizza we zouden kiezen.  

Meteen mijn eerste pizza sinds mijn trip naar Rome en ook al blijven ze hier een goede verhouding prijs/kwaliteit hebben, echt vriendelijk kan je het personeel – zeker vergeleken met vroeger – niet noemen.  Daarom kom ik er ook iets minder, bij mij moet het totaalplaatje kloppen : eten-prijs-personeel-zicomfort-achtergrondmuziek-...  Wie de andere klanten zijn interesseert mij normaal niet maar vandaag wil ik een uitzondering maken.  Ik weet niet of iemand zich nog Lolo Ferrari herinnert ? Lolo was oa (porno)actrice en werd vooral beroemd vanwege haar stevige borstomvang die ze uitbundig toonde in de film Camping Cosmos.  Iedereen die denkt dat Lolo stierf in 2000 heeft het mis, ze zat deze middag een pizza te eten in Albir.  Ik durfde geen foto nemen want haar vriendje zag er nogal gespierd uit, daarom maar een van de echte Lolo.

Op de terugweg begon het te druppelen en ik besloot langs onze pa te gaan.  Geen slechte beslissing want iets later begon het echt te regenen en kon ik daar schuilen.  Op de rotonde aan de camping was een jonge vrouw (volgens mij recht uit de discotheek) de berm ingeschoven door het gladde wegdek.  Het lag volgens haar aan haar “coche de mierda”, volgens mij aan een troebel zicht en te hoge snelheid.  Samen met een andere gestopte chauffeur probeerden we de auto opnieuw op het goede spoor te krijgen maar dat was onbegonnen werk.  En dus mocht ze een takelwagen bellen.

Op de camping zat onze pa zat in zijn voortent te lezen en Angelina zat binnen naar de Hel van het Noorden te kijken en vurig te supporteren voor “Havermout”.  Toen de regenbui over was, steeg de temperatuur al snel opnieuw boven de 20 graden en fietste ik naar mijn eigen caravan.

Nu wordt het wel heel leeg na de drie vertrekkers van vandaag.  Ook Bob, de Berner Sennen die de achterpoort bewaakte is weer op weg naar het noorden.  Gisteren zijn Rik en Myriam nog onverwacht de rangen komen versterken en die blijven waarschijnlijk een paar weken hangen.  Dinsdag vertrekken dan Bernard en Annie en enkele dagen later moet er ook afscheid genomen worden van Leo en Rita.  

En dan de vraag van de dag : naar Benidorm om voetbal te kijken in café Panaché of niet ? Het weerbericht gaf kans op regen vanaf 21u (helemaal juist voorspeld trouwens) en dan blijf ik al snel thuis.  Zo kon ik eerst een stukje van KFCOWB-Lokeren zien, dan naar Manchester City tegen Manchester United en daarna overschakelen op STVV-Antwerp. 

Omdat City tegen Utd zo spannend was kwam ik pas een half uur na aanvang in Limburg terecht.  Net op tijd om Antwerp een goal te zien slikken en het was niet de laatste. Eigenlijk zou iedere weldenkende mens in België niet meer naar het voetbal mogen (gaan) kijken, het niveau van vele wedstrijden is toch echt bedroevend laag.  Jaja, vooral die van RAFC.  VIER-NUL, als ze verliezen doen ze het in ieder geval overtuigend.  En het ergste van al : ik zet dan ook nog altijd geld in op een overwinning van rood-wit.  Behalve wanneer ik het vergeet, dan winnen ze ...

De voormiddag verliep rustig.  Eentje ging naar de markt, een andere begon aan de voorbereidingen om morgen te vertrekken en ik ging naar de supermarkt en langs de bank om geld uit de muur te halen.  Intussen maakte Tom enkele marinades want er was nog een laatste BBQ gepland.

Rond 13u30 konden we allemaal aan tafel.  Zoals altijd brengt iedereen zijn eigen vlees en drank mee en dat is het gemakkelijkste.  Mij doe je bv geen plezier met een entrecôte van een halve kilogram en een fles Châteu d'Yquem uit 2009.

Na al dat vlees was er nog plaats en tijd voor een ijsje en daarna werd begonnen aan de verdere afbraak van de feesttent.  

Deze keer ging letterlijk het dak eraf, alles werd netjes opgevouwen en de kast en stoelen werden afgedekt met een zeil van de vorige (gesneuvelde) feesttent.

Deze voormiddag werd begonnen aan de gedeeltelijke ontmanteling van onze feesttent. Alle lichtjes eruit, stopcontacten verwijderen, zijkanten losmaken en afspuiten … en dat allemaal onder een uitbundig schijnende zon.  Zo is het prettig werken.  Heb IK dat echt geschreven ? Prettig werken ? Ik moet dringend meer in de schaduw zitten !

Tussendoor leerde ik nog wat bij over een hobby waarvan ik weinig meer kon vertellen dat de doorsnee strandwandelaar.  Je ziet wel eens mensen met een moderne wichelroede (ze noemen het dan metaaldetector) op het strand lopen maar blijkbaar schuilt daar een hele organisatie achter.  Je kan lid worden van detectorclubs, vooraf verstopte dingen zoeken, punten verzamelen enz. 

In Nederland zouden 100000 mensen zich hier mee amuseren.  Lijkt me in ieder geval leuker dan dat Pokemongedoe, het ligt ook dichter bij het geocachen maar dan met andere hulpmiddelen.  Tom en Elly die hier eergisteren zijn aangekomen, wisten mij dit allemaal te vertellen.  Gezellige mensen, meer nog : Elly schrijft ook een blog.  Ik heb hem meteen in mijn lijstje met collega-bloggers gezet, je kan ook HIER klikken.

Tegen 14u ging ik met onze pa naar Sabor, daar hadden we afgesproken met Peter en Pascale, die we nog kennen uit de Costa Blanca camper park periode.  Zij hebben deze vakantie een beetje pech gehad.  Hun camper liet het afweten en die wordt naar België gebracht door een takelwagen.  Zelf moesten ze noodgedwongen op hotel en hadden ze een huurauto “gekregen” van de reisverzekering.  Echt ongelukkig zagen ze er nochtans niet uit.  Met lekker eten kan je veel miserie doen verdwijnen.

Gisteren hadden we een mooie dag, vandaag was het nog beter maar dat heeft niet alleen met de zon te maken.  Een namiddag met Debbie is beter dan Pasen, Günther Neefs en de lotto winnen samen. Okee, dat van de lotto is misschien overdreven.  We zien elkaar veel te weinig en ook al hebben we bijna alle dagen contact, we hebben altijd veel bij te praten.  Moesten we ons ooit inschrijven voor Blind Getrouwd, ik weet bijna zeker dat ze ons zouden matchen.

Zoals gewoonlijk hadden we afgesproken aan de SuperContent, daar kan zij dan zoute drop kopen voor haar echtgenoot.  De bedoeling was om iets te eten bij Gaia, het vegetarische restaurant maar we hadden : uitzonderlijk woensdag gesloten.  Een beetje rondwandelen in Albir dan maar en uiteindelijk belandden we voor een goedkoop menuutje bij El Puente de Oro.  

Na de Chinees werden enkele caches gezocht nabij Almafra en toen ging het naar de caravan.  Daar kon Debbie zich weer uitleven als kapster (wat ze helemaal niet is) en werd mijn haar in de nek en rond de oren met de tondeuse onder handen genomen.

We hadden nog een uurtje tijd voor ze weer naar huis moest, lang genoeg om nog vijf extra caches te zoeken.

Nog iets over gisterenavond.  Charles (van Filet d'Anvers) zingt in het Antwerps en op het einde van zijn optreden hoorde ik een (West-Vlaamse) mevrouw aan onze tafel tegen haar vriendin zeggen : spijtig dat we zijn teksten niet verstaan.  En daarmee is bewezen dat Antwerps toch geen wereldtaal is, of toch zeker niet in West-Vlaanderen.

Vandaag kregen we (voor mij geheel onverwacht) nog nieuwe gasten over de vloer.  Tom en Elly zijn op de terugweg naar huis en zullen enkele dagen blijven.  Ze rijden met een kleine Adria bestelwagen en ik werd al moe toen ik ze bezig zag met het dak uitklappen, isolatie rondom aanbrengen, schaduwzeil spannen enz.  Om dan zo met z'n tweeën en half jaar onderweg te zijn … ik weet wel zeker dat Nancy dan nog veel vroeger zou afgehaakt hebben.  Langs de andere kant : dit is toch nog min of meer echt kamperen en dat heeft ook wel iets.

Het was overigens een prachtige dag.  De wind die het dikwijls een beetje verpest was weer van de partij maar deze keer was dat niet erg.  Zonder wind zou het te warm zijn.

Normaal gezien was het de bedoeling om deze middag naar de Panaché te gaan om de wedstrijd RAFC-KVO te gaan bekijken maar uiteindelijk (door een te lang uitgelopen gesprek met geocachers) heb ik mij gewoon in de caravan kwaad gemaakt.

Deze avond ben ik met onze pa en Angelina iets gaan eten in de Universal Lounge Bar en daarna trokken we naar Benidorm om in hotel Marina naar een aantal zangers te gaan kijken.  Eerste in de rij was Thierry Milton, ik had er nog nooit van gehoord en een schande is dat niet.  Die man heeft een goede stem maar crooners zoals hem lopen er in Benidorm enkele honderden rond.  De volgende was Charles, tegenwoordig nog de enige overblijvende van Filet d'Anvers.  Ik had hem enkele weken geleden nog gezien maar hij bracht nu een paar nieuwe nummers en dat is altijd prettig.

De hoofdact van de avond was Günther Neefs.  Voor mij niet veel meer dan de zoon van.  Ik zal nooit fan worden van dit soort muziek maar ik sluit me er ook niet voor af en geef iedereen een faire kans.  Om eerlijk te zijn : het viel best mee.  De man heeft echt een heel warme stem en hij slaagde er snel in iedereen (behalve mij) op de dansvloer én het podium te krijgen.  Er waren ook enkele stevige fuifbeesten in de zaal aanwezig en dan zit de sfeer er sneller in.    

Het is een stukje leven dat ik inmiddels (bijna) afgesloten heb maar het is toch altijd even schrikken.  Blas, waarschijnlijk het oudste lid van onze motorclub én partner van Salvador, is overleden.  

Vandaag hadden we absoluut weer niet te klagen over het weer, de hele dag zon en weinig wind.  In de voormiddag wandelde ik naar onze pa om een en ander af te spreken voor de volgende dagen.  Omstreeks 13u30 werd ik in de tuin verwacht want door Leo en Bernard werd er vis gerookt en daar hield het niet mee op.  De andere vakantiegangers hadden voor sla, voor- en nagerecht gezorgd.  Zo werd het weer een gezellige namiddag.

Deze avond heb ik weer een vrij onnozele film overleefd : Gek van geluk, een Nederlandse productie.  Ik ben enkel blijven kijken omdat in de eerste minuten twee personages uit “De luizenmoeder” kwamen opdraven (daar komt trouwens in de toekomst een Vlaamse versie van).