Het begon gisteren al : beetje keelpijn, beetje hoofdpijn, verstopte neus ... 

Deze ochtend leek het wel mee te vallen en kort na de middag fietsten we naar Benidorm om nog een keer friet met stoofvlees te eten bij de Kleine Duivel.  Lekker als altijd, al zou je - afgaande op de gezichtsuitdrukking van Bert - iets anders denken.

Iedereen moest op de terugweg nog langs de supermarkt of iemand bezoeken en dus fietste ik alleen terug naar boven.  Daar waren ze net bezig met wat stilaan "the finishing touch" van de bbq kan genoemd worden.  Alhoewel, ik weet bijna zeker dat ze de volgende twee maanden nog wel iets zullen verzinnen om te verbeteren of aan te passen.  Toch respect : allemaal gemaakt van gevonden en gerecycleerd materiaal.  Het dak komt bv van een ontmantelde koelkast !

Intussen is het 19u en heb ik 28 niesbuien per minuut, loopt het snot met liters uit mijn neus en ril ik van de kou bij een binnentemperatuur van 24 graden.  Dat zullen veel kopjes thee worden de volgende dagen.

Gisteren nog eens gezellig helemaal niets gedaan, al jaren mijn allergrootste hobby.  Ook op dagen zonder enige activiteit moet er gegeten worden en dus kwam onze pa zijn hutsepot uit de diepvries.  Zoals altijd : soep waar je je lepel in recht kan zetten, en zo moet het !

Vandaag begon de dag al helemaal anders want de cache die we zaterdag niet vonden, moest en zou vandaag gelogd worden.  Eerst een half uurtje met de fiets tot aan de voet van de Sierra Helada en dan te voet verder.

We volgden eerst dezelfde route dan vorige keer maar (dank zij een aanwijzing van de legger) merkten na een eindje wandelen een stapeltje stenen waar we linksaf moesten.  Van daaruit ging het bijna vanzelf op gelijke hoogte verder langs een mooi pad.  Helaas, weer iets verder werd duidelijk dat we weer aan de verkeerde kant van de kloof uitkwamen.  We waren weliswaar al dichter genaderd dan vorige keer maar niet dicht genoeg.  Een heel stuk terug dan maar en uiteindelijk toch de goede route gevonden.  Meteen steil omhoog maar als je zo dicht bij je doel bent, is er van opgeven geen sprake meer.  Bovendien weet je dat een cache die vier sterren krijgt qua terreinmoeilijkheid, niet gewoon achter het tweede terrasstoeltje van links ligt.

En daar stonden we dan : aan de ingang van een grot.  Niet zo eentje met een oneindig aantal gangen om verloren te lopen, gewoon een spelonk waar mensen in vroegere tijden konden schuilen.  Wel mooi, vooral het uitzicht.  En ook al toont het op de foto's hoog in de bergen, hoger dan 200 meter moesten we hiervoor niet stijgen.

Eventjes blijven zitten, de cache gelogd en dan opnieuw naar beneden.  Knots, ik ging onderuit.  Moest een keertje gebeuren, ik haat bergaf gaan met al die losliggende stenen.  Het zal morgen wel ergens pijn doen, maar op mijn leeftijd doet er altijd wel ergens iets pijn.

"Eddy, goesting om een pizza te gaan eten ?", vroeg F. mij deze middag.  Genoeg redenen om hier niet op in te gaan : onze pa had net verse hutsepot + een bordje rijstpap gebracht en bovendien had ik eergisteren nog pizza gegeten.  Ik kon ook enkele redenen bedenken om wel mee te gaan : de hutsepot was al diepgevroren en die rijstpap smaakt 's avonds bij een filmpje ook.   En moest het echt pizza zijn ? Nee dus, en een uurtje later zaten we op de fiets richting Albir. 

Onderweg waren op de wegen nog duidelijk de gevolgen (modder en stenen) te zien van de hevige regenbuien deze nacht.  Restaurant Transilvania was onze eerste keuze maar geen plaats, dat was te verwachten op zondagmiddag.

Dan nog een keer naar Gaia, het vegetarische restaurant ? We waren het snel eens en zagen onderweg dat er maar een klein aantal marktkramen was opgesteld in Albir.  

Bij Gaia kunnen ze ons al stilaan vaste klanten noemen en ook deze keer was het zeer lekker.  Positief was ook dat bijna alle tafels bezet waren, zo moeten we geen schrik meer hebben dat ze door gebrek aan belangstelling hun deuren moeten sluiten.

Gisterenavond nog maar eens naar café Pananché in Benidorm, voor de derde wedstrijd in een loodzware week voor RAFC.  Alweer een gelijkspel én twee rode kaarten voor Antwerp.  Eigenlijk hadden we aan deze week zes of zeven punten kunnen overhouden, het zijn er maar drie geworden.  Een aantal van die punten zijn ons afgepakt door de scheidsrechter.  Ja, dat zegt iedereen - ik hoor het jullie al denken.  Het arbitrageniveau in België is bedroevend laag bij alle matchen maar het begint er stilaan toch op te lijken dat ze voor rood-wit extra moeite doen om nog slechter te fluiten ! Je zou kunnen vermoeden dat er een complot gesmeed wordt om Antwerp uit play-off 1 te houden ...

Gelukkig had ik na het gelijkspel een lift naar Alfaz want ik was nog maar net thuis en het begon te regenen.  Daarna heeft het nog de hele nacht geregend en gegoten, de ene plensbui na de andere wolkbreuk, uren aan een stuk.  Oorverdovend hard tokkelend op het dak van de caravan, onmogelijk om te slapen.  Om het geheel compleet te maken, kregen we er ook nog stevige rukwinden bij geserveerd en alles werd afgekruid met een sporadische donderslag.  

Ik heb afgelopen nacht meer uren aan de laptop doorgebracht om films te bekijken (met hoofdtelefoon) dan ik geslapen heb.  Op het einde van de nacht ben ik toch terug in bed gekropen om twee uurtjes later gewekt te worden door de zon.  

Alles gecontroleerd en zowel caravan als voortent hebben het zonder problemen overleefd.  Tegen de middag was de enige getuige van de barre nacht nog één plas en een klein laagje modder in de feesttent.  Iedereen stond intussen al buiten te kletsen.  Eentje had er zelfs al een proefvlucht opzitten.

Er was gisteren een nieuwe cache geplaatst hier enkele kilometers vandaan.  Het was lang geleden dat we nog eens een FTF (first to find) hadden gescoord en Rob had er wel zin in.  De zon scheen en gewapend met een regenjasje tegen de wind, viel het best mee op de fiets.  Op enkele honderden meters van het eindpunt parkeerden we de fietsen en gingen de hoogte in.  Alles ging vrij vlot en na een tijdje bleef Rob even uitrusten terwijl ik ging kijken om te zien hoe we verder moesten.  Oei, boven op de bergkam werd snel duidelijk dat we niet het juiste pad hadden gekozen.  Hemelsbreed waren we nog 300 meter van de cache verwijderd maar er zat wel een flinke kloof tussen.  Helemaal naar beneden klauteren en dan terug omhoog ? Dat zou niet lukken want Rob moest voor het middageten thuis zijn 😎.  Het zal dus voor een andere keer zijn maar voorlopig is het nog onduidelijk welke route we moeten kiezen.

Er stond een koude wind vandaag en de zon liet zich niet al te vaak zien. Omdat ik gisteren al de hele dag had binnen gezeten moest er vandaag toch iets gebeuren. Naar de markt dan maar en deze keer op tijd vertrokken, zodat ik ook effectief over de markt heb gewandeld. Daar kwam ik weer half Nederland en België tegen, als je met iedereen vijf minuten blijft praten ben je nooit voor het donker thuis.

Een terrasje bij Albeniz was vandaag alleen weggelegd voor stoere mannen (lees : Britten in korte broek en t-shirt) en wij kropen snel binnen op zoek naar een vrij tafeltje. En hop, voor de tweede keer vandaag liep ik bijna Thierry en Malvina voorbij – en ik zie ze zo graag !

Na Albeniz mocht van mij iedereen gewoon weer naar de camper maar ík zou vandaag absoluut pizza eten. Of die nu uit de diepvries van de supermarkt kwam of vers gemaakt werd bij een of andere pizzeria maakte mij niet uit. Echt veel overtuigingskracht heb je dan niet nodig om anderen mee te lokken naar Pizza4U. 

Deze nieuwe blog is nu tien dagen voor iedereen zichtbaar en ik wil jullie allemaal bedanken.  We zitten al aan meer dan 2000 bezoekers, dat is nog ver verwijderd van de 500000 die de vorige blog in totaal mocht verwelkomen maar daar moest ik in het begin tevreden zijn met welgeteld één bezoeker 🙂.  Geen reden tot klagen dus.

Hou er rekening mee dat binnen enkele dagen niets meer verschijnt op het oude adres en je dus "verplicht" zal zien op www.hetvervolg.xyz over te schakelen.  

Gisteren nog zomer, vandaag herfst (winderig en bewolkt, wel droog) en dus vele uren naar het scherm staren.

The X-files, negen seizoenen lang was ik grote fan en ik miste geen enkele aflevering.  Een perfect alternatief om de leegte te vullen die Twin Peaks had nagelaten.  Na bijna 15 jaar afwezigheid kwamen ze begin 2016 met een tiende seizoen.  Ik ben geen grote liefhebber van remakes en come backs maar ik ben er toch aan begonnen.  Zes afleveringen slechts maar ze hadden seizoen 10 net zo goed kunnen beperken tot twee of drie afleveringen. 

Zat ik hier in de vorige eeuw elke week naar uit te kijken ? En ligt het aan mij ? Ben ik te nuchter geworden om in buitenaards leven te geloven of was dit gewoon van inferieure kwaliteit ? Volgens mij hebben ze de scenario's ergens gevonden in een tweedehandswinkel, daar terecht gekomen omdat niemand ze wilde gebruiken om de zoveelste horrorfilm van slechte kwaliteit te maken.  Dit was gewoonweg slecht ! Ik kon ook moeilijk kijken naar hoofdrolspeelster Gillian Anderson.  Ze mag in alle interviews blijven beweren dat alles “puur natuur” is maar volgens mij is haar gezichtsexpressie achtergebleven in dezelfde winkel waar ze de scenario's gevonden hebben.  Daar, in de kast met de overschotjes botox.  En toch, masochistisch als ik ben, begin ik binnenkort naar de elfde jaargang te kijken.  Je weet maar nooit … maybe the truth is really out there ! 

En toen was het tijd voor “The shape of water”.  Toevallig hoorde ik op de radio dat deze film veel Oscarnominaties heeft binnen gesleept.  Ik kan mij moeilijk voorstellen dat er een film bestaat die daar meer recht op heeft dan “Three billboards outside Epping, Missouri” die ik vorige week heb gezien, maar daarover kon ik pas oordelen na de beide films te zien.

Three Billboards had mij vanaf de eerste minuten helemaal mee in het verhaal, bij The Shape of Water duurde het veel langer.

Naarmate de film vorderde, was ik toch verkocht.  Dit is een film die je niet even kan samenvatten in enkele woorden maar toch een poging : een soort ouderwetse love story in een geheim complex tijdens de koude oorlog, met een een amfibie-achtig wezen, soms neigt het geheel naar een musical en enkele minuten later naar een sprookje.  Je moet echt gaan kijken – volgende week in de bioscoop !

Uiteindelijk verzinken al deze grote films in het niets, vergeleken met de suspense van Thui-uis waar iedereen zich afvraagt hoe het met Kaat zal aflopen 😋.

Een dag met een normaal begin, een mooie middag, een ontgoochelende avond en een rotte thuiskomst.  

Ik verduidelijk even.  Deze ochtend begon zonnig en het bleef de hele dag mooi weer.  Rond 14u werden we, na twee weken sluiting wegens vakantie, bij Sabor verwacht.  Lekker gegeten en tot dan nog altijd geen klachten.  Om 19u30 werd ik met de auto opgepikt om naar Benidorm te rijden.  RAFC tegen AA Gent, we zouden de Buffalo's even laten zien wie de sterkste is.  Maar wat een slechte wedstrijd ! Beide ploegen stelden niet veel voor maar vooral de scheidsrechter stelde (alweer) teleur.  Minstens één penalty werd ons ontnomen maar uiteindelijk mochten we tevreden zijn met een 1-1 gelijkspel, het had erger kunnen aflopen.

Terug in de caravan, klapte ik de laptop open en werd ik geconfronteerd met het overlijden van Mark E. Smith.  Wie ? Ik hoor het jullie al denken.

Hij was tientallen jaren de frontman van The Fall.  Wie ? Ik hoor het jullie nu hardop vragen.  

The Fall kan je een punkgroep noemen maar ze waren veel meer dan dat en Smith was ook niet zomaar "de zanger".  Ik ben ervan overtuigd dat het geen gemakkelijke man was om mee samen te werken en dat viel soms ook op tijdens de optredens die ik meemaakte.  Als hij geen zin had, liet hij dat duidelijk merken en meer dan eens was er ruzie binnen de band.  De teksten waren meestal ingewikkeld en onverstaanbaar en Smith bleef gitaar spelen alsof hij dat instrument voor de eerste keer in handen kreeg.  Toch ben ik hem/ze toch altijd blijven volgen.  Een zeer groot verlies !

Een vrij toegankelijk nummer was Hit the North en dit live stukje jaagt waarschijnlijk iedereen de kast op : 50 year old man.

Er valt vandaag echt wel heeeeeeel weinig te melden.  Mijn verste verplaatsing was naar de douche, gewoon om het zweet af te spoelen. Het is elke dag wel een graadje minder dan de vorige maar in de zon blijft het heerlijk.  Je hangt dan maar wat rond, bij de ene een praatje, bij de andere even zitten en zo gaat de dag voorbij.  

Via de online krant verneem je dan dat Ritchie De Laet opnieuw bij RAFC komt spelen, na een zwerftocht van tien jaar langs ongeveer alle Engelse ploegen die je kan verzinnen.  Een versterking voor the Great Old ? We zullen zien, ik heb het zo niet voor spelers die elk seizoen van werkgever veranderen.

Nog voetbal ? Het wordt tijd dat ze Ricardo Sa Pinto (trainer van Standard) voor eeuwig en drie dagen naar het plaatselijke breiclubje verbannen.  Wat een eikel is die man toch.  Nooit speelt zijn ploeg slecht, altijd is de scheidsrechter verantwoordelijk voor de slechte resultaten van de mannen uit Luik.  Antwerp is ook regelmatig het slachtoffer van scheidsrechterlijke dwalingen, iedere ploeg trouwens - behalve Club Brugge en Anderlecht maar dat is ook zeuren zeker ?

Morgen moeten we de twee verloren maar wel verdiende punten tegen FCB compenseren met een ruime overwinning tegen AA Gent.  Daarmee zouden we een zeer goede zaak doen in de rangschikking.  Ik zit dus morgenavond weer in café Panaché !  

Alweer een mooie zomerdag vandaag en dus haalde Rob zijn barbecue boven.  Net genoeg plaats om vijf mensen van een stukje beest te voorzien.  Voor het borreltje achteraf heb ik gepast, ik heb gisteren al te veel gezondigd.  Een stuk broodpudding van Annie was dan weer geen probleem en voor de afwas was er genoeg personeel.

Mooie foto's van de wedstrijd gisteren op http://www.gva.be/

... maar het had wel verdiend geweest !

Mijn namiddag begon op camping Benisol waar ik Guy (camperhuub) nog eens gaan opzoeken ben.  En of je er nu blij mee bent of niet : hij is voorlopig nog altijd niet van plan om opnieuw te beginnen schrijven.  Guy neemt zelden een blad voor de mond en dat werd niet altijd door iedereen geapprecieerd.  Nu heeft hij met niemand nog ruzie en dat is veel beter voor de bloeddruk.

Volgende halte was uiteraard Café Panaché.  Toen ik daar aankwam, zat het al flink vol, een wedstrijd op de Bosuil tegen Club Brugge is voor veel mensen toch nog altijd speciaal genoeg om nog eens buiten te komen.  En wat een wedstrijd ! Ik geef toe : ik bekijk alles door een gekleurde (rood-witte) bril maar RAFC was absoluut niet de mindere van de blauw-zwarten.  Ik vond Club helemaal niet voetballen als een toekomstig kampioen.  Ze pakten meer gele kaarten, wisselden sneller spelers - gewoon omdat ze voelden dat Antwerp sterker was.  

Bij de 1-0 was de euforie al groot en na het tweede doelpunt, werden de cafébezoekers uitzinnig.  Bij elke goal van stamnummer 1 kreeg iedereen een jeneverke, dat helpt ook om de sfeer te bevorderen.

In de tweede helft bleef RAFC alles onder controle houden maar de laatste minuten duurden te lang.  De 2-2 moesten we vernemen via de smartphone want de live streaming was weggevallen.  Inmiddels is het duidelijk geworden dat de gelijkmaker uit buitenspel is gescoord maar daar koop je achteraf niks mee.

In ieder geval : als Club kampioen speelt (en dat zal wel) zie ik het weer somber in tijdens de Champions League.

Maar heb ik mij geamuseerd ? Ja, absoluut - daar gaat het toch om !

Ik werd deze ochtend gewekt door kwetterende vogeltjes, mag ik daaruit afleiden dat de lente in het land is ? Kan dat wel als je nog geen winter hebt gehad ? Hier aan de Costa Blanca in ieder geval wel, gisteren kon je nog tot 17u buiten zitten in t-shirt of minder ...

Op de radio hoor ik dat het in het Vlaemsche landsgedeelte slechts vijf graden wordt vandaag, het is niet eerlijk verdeeld maar voor één keer vind ik dat niet erg.  Ik blijf nog wat liggen en hoor dan de nieuwe van Frank Vander linden : "Ik dacht aan een vrouw".  Wat een mooie plaat ! Snel uit bed en kijken of hij al op youtube te vinden is.  Ja hoor, en alsof ze mij helemaal willen onderdompelen in een melancholische voormiddag plakken ze er zomaar Bart Peeter achter met "Tot je weer van me houdt".  En toch zal het niet lukken om vandaag van mij een triestige mens te maken want vanmiddag wordt er flink gefeest om de overwinning van RAFC tegen Club Brugge te vieren.  Plaats van afspraak : café Panaché in de Calle Ibiza - Benidorm. 

De meeste lezers zullen het intussen wel weten : ik ben Antwerp supporter.  Ik heb geen kinderen.  Er zijn supporters die wel kinderen hebben.  Er zijn ook hevige supporters die kinderen hebben.  Er zijn ook heel hevige supporters die net papa geworden zijn.  Zo kwam ik op Facebook een berichtje tegen van papa Chris die enkele foto's plaatste van zijn pas geboren zoontje + geboortekaartje en suikerbonen.  Volgens de uitleg mocht hij van zijn vrouw zijn goesting doen als het een zoon was.  Het resultaat is fantastisch ! Ik heb om privacy redenen een aantal namen weggehaald, ik ken die mensen tenslotte niet maar vond het wel de moeite om hier te plaatsen.  Ik geef ze als geschenk een klinkende overwinning tegen Club Brugge morgenmiddag.

Ik wist totaal niet waar de film over zou gaan maar de titel sprak me in ieder geval aan. De mooie muziek in het begin stemde me al meteen gunstig. Het blijkt afkomstig te zijn uit een opera (Martha – 1847) van een mij totaal onbekende componist (Friedrich von Flotow). Toen bleek dat Woody Harrelson de “chief” van de politie was kon het al helemaal niet meer mis gaan.

“Als je elke flik met vage racistische neigingen buiten gooit dan blijven er nog drie over en die gaan dan de homo's haten. Wat wil je dat ik doe ?” Iedereen die Harrelson een beetje kent, hoort het hem zo zeggen. Laat je echter niet misleiden, in deze film gaat het niet over het immer woekerende racisme in de USA. Nee, het is een moeder die op zoek gaat naar de verantwoordelijke voor de moord op haar dochter en ten strijde trekt tegen de lokale politie. Topfilm !

In de Spaanse supermarkten van Lidl zullen geen eieren meer verkocht worden die afkomstig zijn van legbatterij kippen.  Positief nieuws waar je alleen maar blij mee kan zijn maar toch ...  Alhoewel meer dan 90 % van de Spaanse kippen nooit de buitenlucht ziet, wil dat niet zeggen dat al de andere beestjes een mooi leven hebben.  Lidl gaat nu nog alleen eieren verkopen met

- code 1 : scharreleieren ("en suelo"), deze kippen komen ook nooit buiten !

- code 2 : eieren van kippen met vrije uitloop ("camperos"), deze kippen hebben het al een stuk beter maar hun snavel wordt wel (deels) verwijderd om het veren pikken tegen te gaan

Lidl gaat dus geen biologische of EKO-eieren  ("huevos ecológicos") met code 0 aanbieden.  Hopelijk in de toekomst wel ?

De familie Jansen zelf is ook niet zo heel ecologisch verantwoord bezig geweest vandaag.  Terwijl iedereen naar de markt was, heb ik de Terminuzzz (mijn bestelwagentje) na enkele maanden stilstand nog eens gestart, dat ging zonder problemen (want hij hangt regelmatig aan de lader - dank u Bernard) en daarna heb ik een stukje heen en weer gereden op het bovenliggend terrein.  

Onze pa had platte band met zijn Fiat Punto en heeft dan maar ineens twee nieuwe voorbanden laten monteren.  Voor 85 euro was hij gesteld.  Monteren, balanceren, ventielen en recyclagepremie inbegrepen.

Alles bij elkaar toch een raar gevoel, een vrijdag zonder terrasje bij Albeniz na de markt 😀.

Eerste opdracht deze ochtend was uiteraard de nieuwe koelkast aanzetten.  Ze had na de verhuis van de winkel naar hier een hele nacht kunnen rusten maar vandaag moest ze bewijzen wat ze waard is.   Thermostaat op de hoogste stand en afwachten ...  Na amper twee uurtjes was de temperatuur in het diepvriesgedeelte al gezakt naar -32° C ! Absoluut koud dus en tegen de middag was dat ruim 50 graden verschil met de buitentemperatuur.  Ik heb de thermostaat wat lager gezet en nu tegen de avond is het in de koelkast vijf graden en in de diepvriezer - 25°.  Nu nog vullen met pizza's en in combinatie met de enkele weken geleden gekochte combi oven (microgolf/grill) ga ik er veel plezier aan beleven.

Omdat je niet de hele dag naar de thermometer kan kijken was ik tussendoor met Rob enkele caches gaan controleren en vervangen.  Bij één van de caches waren we afgesproken met een andere cacher die problemen had met het vinden van "Verde 2" hier in de buurt.  Na hem eerst een beetje uitgelachen te hebben gaven we hem koud-lauw-warm-warmer-heet aanwijzingen en kon hij hem bijschrijven op zijn lijstje van gevonden caches.

Enkele weken geleden heb ik het tweede seizoen van de reeks “Victoria” gezien, net als het beginseizoen zeer geslaagd.  Ik kijk echt graag naar die historische series, ook al weet je dat soms een loopje wordt genomen met de waarheid.  Het is wel spijtig dat je als kijker altijd achterblijft met een aantal vragen en vermits ik geen lezer ben, zoek ik dan maar naar films over hetzelfde onderwerp.  Zo kwam ik uit bij “The young Victoria”, “Mrs Brown” en “Victoria and Abdul”, allemaal films die een andere periode uit het leven van de vroegere Britse koningin belichten.  Soms is het moeilijk om te volgen want uiteraard worden de personages in elke film (bijna) altijd door andere acteurs en/of actrices gespeeld.  Eén zaak bleef echter overeind : mijn sympathie voor de toenmalige koningin.

Deze week was het eerste seizoen van "The crown" aan de beurt, alweer over een Britse koningin - Elisabeth II deze keer.  Zij was helemaal niet voorbestemd om koningin te worden maar door omstandigheden (oom Edward VIII die wilde trouwen met een gescheiden vrouw én vroege dood vader) kwam zij toch op de troon terecht.  Daar zit ze nu al sinds 1952 en is de langst regerende monarch ter wereld.

Elisabeth komt bij mij niet zo positief over maar het mag duidelijk zijn : je kan maar beter niet van koninklijke bloede zijn.  Al die regeltjes, je wordt geleefd, vrijheid is ver te zoeken.  

Churchill speelt in een aantal afleveringen een belangrijke rol maar ook hier, net als in andere feuilletons of films, blijf ik het een onaangename man vinden.  Enkel in de negende episode leer je hem op een andere manier kennen, als hij zich min of meer blootgeeft (gelukkig alleen maar figuurlijk) voor een portretschilder.  Hij was soms onvoorstelbaar grof maar wel op een grappige manier.  En toch : hoe onuitstaanbaar hij ook is, hij wordt in ruime mate overtroffen door Philip Mountbatten, de echtgenoot van "the queen".  

Met prinses Margaret kan je alleen maar medelijden hebben.  Altijd in de schaduw van de grote zus, niet mogen trouwen met wie je wil én ook nog constant achtervolgd worden door de paparazzi.  Eén scene doet wel heel erg denken aan de dood van prinses Diana.

Het tweede seizoen van deze reeks staat intussen al klaar op de harde schijf maar de volgende dagen ga ik toch eerst een aantal andere dingen bekijken.

Vanmorgen om 9u stond ik aan hotel Noguera om iets later samen met Oswald en Ingrid te genieten van het ontbijtbuffet.  Dit hotel blijft een aanrader als je op zoek bent naar een kleinschalig onderkomen én het niet erg vind om langs de soms drukke N332 te logeren.  Het lijkt een beetje afgelegen maar langs een wandelpad ben je vrij snel aan het strand of bij de winkels en restaurants.  

Terwijl zij na het ontbijt hun spullen uit de kamer gingen halen kon ik aan het zwembad al zalig genieten van de ochtendzon.  Het was al snel duidelijk : vandaag werd het gewoonweg zomer !

Om 11u20 kwam de trein aangereden en vertrokken ze naar Alicante, om van daaruit naar Altet te gaan.  Dat is dicht bij de luchthaven waar ze morgenvroeg het vliegtuig naar Antwerpen nemen.

Hun bezoekjes zijn altijd kort maar doen me desondanks toch veel plezier.  Ze hebben al halvelings beloofd om volgend jaar een paar dagen langer te blijven.

Vanmiddag heb ik onze pa en Angelina getrakteerd op een etentje bij Universal Lounge Bar : tomatensoep, kipfilet met pepersaus en frietjes en een crème brûlée.  Met het Beershitkleurig sausje was ik niet helemaal akkoord 😲.

Daarna gingen we eens kijken naar een Outlet Store waar ze koelkasten, wasmachines enz verkopen.  En ja, het is eindelijk gelukt : onder mijn voortent staat nu een zwarte (!) koel/vriescombinatie van amper 85 cm hoog.  Precies wat ik zocht en door enkele beschadigingen en hard onderhandelen aan een zeer schappelijk prijsje kunnen kopen.  Het merk is Russell Hobbs, nog nooit van gehoord maar een beetje opzoeken leerde me dat ze vooral gespecialiseerd zijn in retro keukenspullen zoals broodroosters en waterkokers.

Nu de nieuwe aankoop een nachtje laten rusten en morgen hopen dat alles naar behoren werkt.

Even opnieuw langs het hotel om gitaar en banjo op te halen en dan naar "la carpa", onze feesttent.  Daar worden ze dan niet meer aangesproken als Ingrid en Oswald maar als "Feathers and More" en brengen een mix van Antwerpse volksliedjes, bluegrass, country, Americana, evergreens en alles wat daar in de buurt komt.   Vorig jaar hebben ze dat ook gedaan en van mij mag het een traditie worden.  Zonder enige bijbedoeling wil ik hier zeggen dat ik ze echt graag zie !

Twee vaststellingen.

1. je kan Altea niet verlaten zonder eens te gaan kijken naar de grote graffitimuur 

2. je kan Albir niet passeren zonder een ijsje te eten bij Universal - ook al heb je amper een uur daarvoor al een dessert gekregen

Tegen de middag ben ik met de fiets naar onze pa gereden om daar zijn auto voor een dag te lenen.  Die had ik nodig om hoog bezoek te kunnen ontvangen.  Rond 13u kwamen Oswald en Ingrid aan in het stationnetje van Alfaz.  We zijn dan onmiddellijk naar hotel Noguera gereden waar ze konden inchecken en de bagage achterlaten.  Volgende halte was restaurant Gaia, dat had ik enkele dagen geleden al naar volle tevredenheid uitgeprobeerd en ook nu was iedereen in de wolken over de vegetarische gerechten.

Na de lunch hadden we nog twee uurtjes over om ons te gedragen als een doorsnee toerist en vermits Altea maar vijf minuutjes rijden is ...

Ook al is het ons buurdorp, ik was er deze winter nog geen enkele keer geweest.  Vandaag dus wel en dan maak je toch weer dezelfde foto's die je al twintig keer gemaakt hebt.  We hadden vandaag wel een extra attractie want we werden getrakteerd op een heleboel gekleurde duiven.  Met de telefoon is het moeilijk om echt goede foto's te maken maar HIER kan je het beter zien en krijg je ook uitleg over dit tijdverdrijf.

Nooit gedacht dat ik nog eens een mening zou hebben over Miss België.  De enigste die ik op straat misschien zou herkennen is Goedele Liekens, de rest ken ik hooguit van naam.  Deze ochtend werd ik, naar goede gewoonte, wakker met het radionieuws en werd geconfronteerd met de laatste ontwikkelingen wat betreft de jaarlijkse vleeskeuring. 

De negatieve reacties door het schorremorrie op facebook en aanverwanten op de verkiezing van Angeline Flor Pua  zijn ronduit degoutant. 

Het wordt steeds moeilijker ergens een discussie te vinden die niet ontaardt in platvloers racisme.  Te weinig zon ? De schuld van de Turken !  Voetbalploeg verloren ? Wat wil je, met al die buitenlanders ! Files op de Antwerpse ring ? Ze moesten al die Marokkanen hun rijbewijs afpakken ! Ik word er misselijk van.  Gelukkig krijgen af en toe de socialisten ook nog ergens een veeg uit de pan, het zou anders wel heel eentonig worden.

Natuurlijk lopen er veel zaken niet zoals het zou moeten maar is het zo moeilijk om het een beetje fatsoenlijk te houden ? 

Het hele gedoe rond H&M vind ik dan weer grappig.  Moest ik zwart zijn, ik zou wel in staat zijn om rond te lopen met een trui of t-shirt met daarop "coolest monkey in the jungle".  Alles is tenslotte beter dan een t-shirt van KFCO Wilrijk-Beershit.

Voetbal dus, de Jupiler League ligt voorlopig nog stil en dus werd er geknokt in lagere afdelingen (Francs Borains - La Louvière en Lyra - Racing Mechelen).  De mooiste videobeelden komen deze week echter uit Frankrijk.  Tijdens PSG - Nantes trapt de scheidsrechter na en geeft dan het "slachtoffer" een tweede gele kaart, HIER te bekijken.

Varkens, varkens en nog eens varkens.

Er lag al een hele tijd een nieuwe cache op ons te wachten aan de voet van de Sierra Helada, de bergketen tussen Albir en Benidorm.   Hoger dan 140 meter boven zeeniveau moesten we niet klimmen om bij het waterzuiveringsstation te komen. 

Eerst hadden we verkeerd gegokt en stonden we voor een gesloten poort.  Een stukje terug bergaf en dan een steil pad naar boven bracht ons opnieuw op de goede weg.  De cache werd door Rob vlot gevonden.

Rond 13u30 zaten we aan tafel bij het restaurant van camping Almafra voor de "Sunday roast lunch".  Voor mij werd het weer een volledig vegetarisch alternatief, de rest ging voor vlees.  Allemaal onze buik meer dan vol voor weinig geld !

Een vegetarisch restaurant, je moet er in sommige streken met een vergrootglas naar zoeken.  Ergens tijdens de zomer van 2017 opende Gaia in Albir zijn deuren en ik had me al onmiddellijk voorgenomen om daar zeker te gaan eten als ik terug in de buurt was.  En dan, zoals het vaak gaat, verdwijnt dat voornemen naar de achtergrond.  Het aanbod is hier ook zó groot !

Vandaag is het dan toch uiteindelijk gelukt en het is absoluut meegevallen.  Het restaurant is heel mooi ingericht en de ontvangst en het personeel is heel vriendelijk.  Bij het opnemen van de bestelling werd meteen gevraagd of we vegetariërs of veganisten zijn, ze weten dus waar ze mee bezig zijn.  Vermits we ook vlees eten, maakt het ons niet uit en dat melden we dan ook. 

Alles was zeer lekker : van de gevulde avocado en de soep, over de bloemkool en de burger van rode bonen tot het chocolade dessert.  Enig minpuntje : het was iets te koud in het restaurant.  Terugkomen doen we zeker !

En ik weet dat het moeilijk is iemand te overtuigen die alleen maar lekker heeft gegeten als er ook een flink stuk vlees bij geserveerd wordt, en toch : probeer het eens.

De laatste weken waren enkele caches van mij niet gevonden en dus vertrokken we in de voormiddag voor een controletocht.  Ook Leo en Rita gingen mee en die moeten dan echt zoeken.  Rob, Letty en ik weten alles liggen - of dat denken we toch.

De zoekers zullen in de toekomst toch beter hun best moeten doen, want alles werd in goede staat gevonden.

En gisteren nog vergeten te melden : de schapenherder was nog eens in de buurt.  In de verte liep een deel van zijn kudde over straat.

Gisteren zijn Frank en Marleen vertrokken, hopelijk hebben ze onderweg geen al te slecht weer en komen ze veilig thuis.  Ze zijn alvast vertrokken met veel wind, niet aangenaam om te rijden.  

Vandaag verhuisden Pieter en Jannie naar de plaats die was vrijgekomen, want hun plaats is dan weer gereserveerd voor andere - nieuwe - mensen die morgen zouden aankomen.  We zien wel ...

Het kostte wat moeite om hun camper waterpas te zetten maar uiteindelijk lukte het toch.  Al die noeste arbeid moest daarna doorgespoeld worden bij Albeniz.  Onnodig om te zeggen dat ik niet op de markt ben geraakt, het was nochtans wel de bedoeling - echt waar !

Terwijl wij ons vol goten met bier en wijn (+ de altijd lekkere tapa's) was een ander groepje gaan eten bij Carpe Diem, moet ik toch ook nog eens proberen.

Loving Vincent gaat over de schilder Vincent Van Gogh, net na zijn dood.  Ik ben een liefhebber van “historische” films maar niet echt zot van animatiefilms.  En laat dit nu net een kruising tussen beide genres zijn … maar wat voor één ! Dit is niet zomaar een tekenfilm, deze film is gemaakt op basis van meer dan 65000 (!) olieverfschilderijen op doek.  Geschilderd met dezelfde techniek als Van Gogh, door 115 schilders die daarvoor speciaal zijn omgeschoold. 

Als je niet echt vertrouwd bent met het werk van de meester, zoek dan eerst eens op Google naar afbeeldingen en geniet dan van de film.  Je ziet alle bekende personages en landschappen voorbij komen. 

Vind ik dit echt een goede film ? Ja, maar dan vooral omdat hij op een unieke manier is gemaakt, een manier die je niet anders dan behoorlijk indrukwekkend kan noemen ! ! ! Én je komt natuurlijk ook wel wat te weten over de beroemde Nederlander die meer dan 120 jaar geleden in Frankrijk stierf.  De mooie versie van "Starry Starry Night" van Lianne La Havas op het einde van de film maakt de beleving compleet.

In oktober 2016 bezocht ik Saint-Paul-de-Mausole, de psychiatrische inrichting waar hij niet lang voor zijn dood verbleef en nog zo'n 150 schilderijen maakte. 

Met een foto kan je alle kanten uit.   Het lijkt het alsof Bert Jenny een bloedneus gaat slaan maar in werkelijkheid is het gewoon een gezellig onderonsje in de Kleine Duivel. 

Samen met Pieter en Jannie gingen we daar deze middag iets eten.  Elke dag heb je daar een hoofdschotel voor 6,50 en op woensdag is dat altijd stoofvlees met frieten.  Na het eten moesten we al snel opkrassen want er waren mensen op een vrije tafel aan het wachten.  

Omdat de vrouwen nog even gingen winkelen zochten wij alvast een zonnig terras met zeezicht uit.  Op de tafel achter ons stonden drie Irish Coffees en we besloten om dan maar hetzelfde te bestellen.   Een kwartiertje later kozen de vrouwen voor sangria en vermits Bert en Pieter nog dorst hadden, kwam er nog een karafje extra op tafel.  Een mooie namiddag !

De eerste maandag na Driekoningen wordt (vooral) in de buurt van Antwerpen "verloren maandag" genoemd.  Over de oorsprong of betekenis doen verschillende - min of meer gelijklopende - verhaaltjes de ronde, google maar een keertje.  

Of die verhaaltjes nu waar zijn of niet, is totaal bijzaak.  Worstenbroden en appelbollen, daar draait het om ! ! ! En zo reed ik deze middag met onze pa naar de Belgische Bakker in Benidorm om onze bestelling af te halen.  Met al de opgebroken straten is het niet gemakkelijk om een parkeerplaats te vinden maar we hadden geluk.  Terwijl onze pa een parkeerticket ging halen, kwam er al een politieagente controleren.  

Bij terugkomst in onze tuin stonden de meesten al met hun bordjes klaar.  Enkele minuten draaiden alle beschikbare oventjes op volle toeren en kon het feest beginnen.

Als je net terug in Spanje bent, moet je niet te moeilijk doen.  Je moet blij zijn dat de zon schijnt en niet snel snel naar de supermarkt lopen omdat die op een feestdag (Driekoningen) alleen in de voormiddag open is.  De voormiddag duurt hier trouwens aanzienlijk langer dan in het koude en donkere noorden.  Bovendien was die supermarkt niet echt nodig want reeds vóór mijn vertrek was er een tafel bij Sabor gereserveerd.  Weinig reden tot klagen dus gisteren want het menu was weer zeer lekker.  Toen ik terug in de caravan was begon het rond 18u vrij hard te regenen maar echt lang duurde de bui niet.

Vandaag was een overwegend zonnige dag en hoewel het op het randje was, heb ik toch een tijdje buiten kunnen zitten in korte broek en t-shirt.  Meteen ook het sein om de verse doos chili-truffels van Sjokolat (Hoogstraat Antwerpen) plechtig te laten openen door Rob.  Daarna gingen we (Rob, Letty en ik) nog even enkele caches controleren hier in de buurt.  Eentje bleek verdwenen en werd vervangen, de andere lag gewoon op de plaats waar hij moest liggen.  Gewoon niet goed genoeg gezocht door de vorige zoeker.

Wow, wat ging alles weer vlot vandaag.  Met bus 76 naar het Sint-Pieters station en dan verder met de trein naar Zaventem, of Brussels Airport in het mooi Nederlands.  In tegenstelling tot vorig jaar geen extra bagagecontrole in het koude stationsgebouw.  Wel de normale controle natuurlijk maar ook dat ging zonder problemen.  Nog nooit zo snel alles afgehandeld, er was ook opvallend weinig volk op de luchthaven.  

Vlucht VY1332 landde vroeger dan voorzien en werd al snel veranderd in VY1333 om terug richting Alicante te vliegen.  Net als in de heenreis had ik weer een hele zetelrij voor mij alleen, pure luxe.  In Alicante was het ook heel rustig en ik wandelde naar Beniconnect om me daar aan te melden voor de busrit naar Albir.  Toen verscheen een berichtje van Jerry - cafébaas van de Panaché - op Facebook waarin hij vertelde dat ik ook met hem kon meerijden.  Hij wachtte op iemand die samen met de spelers van RAFC op het vliegtuig zat.  Zo kon ik de ploeg toch nog even zien, één van de oefenwedstrijden bijwonen zal waarschijnlijk toch onmogelijk zijn.

Mijn laatste dagen in België zijn voorbij.  Het zal geen verrassing zijn dat ik met het slechte weer niet veel ben buiten geweest.  De aangekondigde zware storm viel best mee maar ik maak zoiets toch liever mee in een stevig huis dan in een camper of caravan.  

Gisteren ben ik afscheid gaan nemen van Nancy en Macho.  Eerst het verplichte ontbijt bij De Vlegel, dan een aantal caches gaan zoeken en om af te sluiten een goedkope strooptocht langs de winkels in Mortsel.  Behalve een microgolfoven voor Nancy (met rood-witte knoppekes) niets gekocht.

Over de caches valt nog wel iets te vertellen.  Je kan er mee lachen maar het is wel tekenend voor mijn aftakeling.  We vonden een cache in Wilrijk, een vrij grote pot met daarin een kleiner potje met het logboekje in.  Stempeltje gezet, travel bug achtergelaten en hop naar de volgende.  Die werd ook vrij vlot gevonden en ik pakte mijn stempeltje uit mijn zak en ... had het kleine potje van de vorige cache vast.  Vergissen is menselijk maar dit soort dingen gebeurt mij wel steeds meer en meer.  In dit geval niet erg, een kilometertje of twee teruggereden en alles was opgelost.  Als ik morgen mijn portemonnee inslik en een kwartier later bij de bakker wil betalen met een blikje cola wordt dan iets moeilijker.  Ouder worden, wie zit er op te wachten ?

Vandaag ben ik met de bus nog een keertje naar Gent geweest.  Alweer een goedkope koopjesjacht want werkelijk niets gezien dat ik mooi, nuttig of nodig vond.

Morgen om 15u50 moet mijn vliegtuig opstijgen richting Alicante.  Voor één keer mag dat met een uur vertraging zijn want dan zou mijn vlucht ongeveer samen landen met die van TUI vanuit Antwerpen en in dat toestel zal de ploeg van Royal Antwerp FC zitten.  Die gaan voor een dikke week op stage naar Algorfa in de buurt van Torrevieja.  De bedoeling is om daar zondag een vriendschappelijke wedstrijd tegen Werder Bremen bij te wonen maar of dat gaat lukken is nog afwachten.  Bölöni, de trainer van onze ploeg, wil liever geen pottenkijkers 😥.

En natuurlijk werd er gisterenavond niet alleen hier in Lochristi gevierd maar ook bij de vrienden in Alfaz (Spanje).  De fotocollage ziet er fantastisch uit, al vermoed ik dat ze bij mijn foto niet veel hebben moeten veranderen om mij lelijk te maken.

Ik zal een keertje beleefd zijn en eerst iedereen een fantastisch 2018 wensen.  Wat valt er voor de rest te melden ? Zo een beetje hetzelfde als tijdens de vorige laatste dag van het oude jaar en waarschijnlijk ook niet zó afwijkend met wat er in andere families gebeurt.  Zoals : alle soorten Leffe proeven, iets drinken, nog meer Leffe proeven, eten, nog meer eten, geschenken uitpakken, iets drinken, spelletjes spelen (inclusief "geef de baby eens door"), nieuwjaarsbrief voorlezen, iets drinken, nog iets eten, splizzaaaaaaa (banana split/chocolade pizza mix) en alles nog een keer hetzelfde in een andere volgorde.  Plezant ? Natuurlijk !