De hele nacht heeft het gegoten, gedonderd en – dat kan niet anders – gebliksemd.  Het rare van die bliksem is dat ik die niet kan zien vanwege geen raampjes.  Bij een donderslag is het dus altijd onvoorbereid extra schrikken :-)

Maar dan : het kan echt, droog weer ! Zelfs de zon deed haar best om alles op te warmen.  Ik startte de auto en zette hem op een parking bij het station van Anduze.  Van daaruit kon ik dan gemakkelijk het centrum en de omgeving verkennen.  Zeer gezellig en heel toeristisch stadje, zo bleek al snel.  Maar waarom dit wel en zijn andere uitgestorven en doods ? Het is mij een raadsel want echt veel is er in het centrum niet te zien.  Nauwe steegjes, kleine restaurantjes en diens meer zijn er wel bij overvloed te vinden.  Rond 13u begon het toch weer heel donker te worden en ik zat nog maar net binnen bij “Les Gourmandes” toen de wolken open barstten en iedereen die buiten zat, naar binnen deed vluchten.  Te laat, ik had het laatste droge tafeltje in het knusse interieur ! Het werd een slaatje met warme geitenkaas, koffie en drie stukjes chocolade.  Ik zat immers in een restaurant/wijnbar/chocolaterie ! Op het eten was niets aan te merken maar de jongeman die voor de bediening zorgde (14, hooguit 16 jaar) had duidelijk geen ervaring en viel waarschijnlijk in voor iemand anders.  Constant hoorde ik vanuit te keuken vragen “ça va ?”.  Ach, hij liet niets vallen maar daarmee was alles wel gezegd.  Anderhalf uur later was de regenbui over en wandelde ik via een aantal caches terug naar de auto.  

Ik denk dat het vannacht niet geregend heeft, of ik heb het niet gehoord.  Onderweg naar Anduze bleef het alweer niet droog maar de buien waren minder intens dan de vorige dagen.  Om 10u30 stond ik op de parking van “La Bambouseraie”, dat stond al heel lang op mijn verlanglijstje en eindelijk is het gelukt.  De stoomtrein kwam net aan in het station toen ik uit de auto stapte.  Ik ben helemaal geen planten- of bloemenliefhebber, laat staan -kenner maar dit park is echt de moeite waard ! Ik heb er ruim twee uur in rond gewandeld (inclusief verplichte schuilmomenten).  Ik wist niet dat er zo veel verschillende soort bamboe bestonden.  Op Facebook staan nog veel meer foto's.

Na mijn bezoek waren er ook enkele caches gepland, maar … je kan het al raden : regen.  Dan maar naar camping “Les Fauvettes”, daar zou ik eindelijk op het internet kunnen.  Tenminste, als ik een plaats dicht genoeg bij de receptie zou kiezen.  Dat deed ik dan ook, al is die plaats dicht bij de doorgaande weg gelegen en nogal rumoerig.  In de namiddag zag het ernaar uit dat het langere tijd droog zou blijven en ik nam me voor om naar het stadje te wandelen.  Die plannen werden snel opgeborgen, niet door de regen deze keer maar door de ligging van de camping.  Richting Anduze ben je verplicht de grote baan te volgen, zonder voetpad en Franse Formule 1 piloten die je het liefst van al zouden platrijden.  Niet naar het dorp dus en dan maar enkele caches gezocht aan de andere kant van de camping.  Morgen verhuis ik waarschijnlijk naar een andere camping met een veiliger pad naar het centrum.

Vanwege de gunstige locatie aan de rivier Gardon, is de nabije omgeving van Anduze al relatief vroeg in de geschiedenis bewoond geweest. Zo zijn er op de top van de rots Saint-Julien, waar het plaatsje tegen aan is gebouwd, sporen gevonden van een Gallische nederzetting.  In de tiende eeuw na Christus, met de stichting van het graafschap werd Anduze een van de meest welvarende steden in de Languedoc. Het was gelieerd aan de graven van Toulouse tot het in 1266 onderdeel werd van de Franse kroon.  Anduze ontwikkelde zich tot de bakermat van de Franse zijdeteelt die bloeide in de late dertiende eeuw. De stad was toen het regionale centrum van de handel in zijde en wol.

In de zestiende en zeventiende eeuw was Anduze een belangrijk centrum van het protestantisme in de Cevennen. De versterkte stad, die 6000 inwoners telde in 1570, werd het hoofdkwartier van de protestantse troepen van het zuiden. In de negentiende eeuw was er een nieuwe periode van economische ontwikkeling door de industriële revolutie (spinnen van zijde, breigoed, hoofddeksels) alvorens Anduze, zoals vele plaatsen in de Cevennen, werd getroffen door de recessie.

Nu is het een belangrijke toeristische plaats. Er spoort een stoomtrein van Anduze naar Saint Jean du Gard (train à vapeur des Cévennes). 

Vlak bij Anduze ligt La Bambouseraie, een unieke plek in Europa.  De Bambouseraie ligt aan de voet van de Cévennes en strekt zich uit over een domein van 40 hectare, waarvan er 15 toegankelijk zijn voor het publiek. Bamboe is uiteraard de plaatselijke vedette en sommige exemplaren kunnen tot 20 meter hoog reiken. Maar het park bevat ook eeuwenoude sequoia’s, verschillende soorten Ginkgo biloba (Japanse notenboom), bananenbomen, palmbomen, Japanse esdoorns, camelia’s, magnolia’s en tal van zeldzame planten.

Het heeft de hele nacht geregend en ook overdag bleef het nooit langer dan vijf minuten droog.  Ik ben al blij als het maar licht regent.  Het laat me denken aan 2013, toen heb ik vanaf de Somport tunnel Jef, Christiane, Ria, Malvina, Thierry en Filip vergezelde op hun tocht naar Santiago de Compostela.  De laatste twee deden de route vanuit België op de fiets, de rest deed dat met de motorhome.  De fietsers hebben toen ook bijna constant in de regen gereden.  Ik ben in ieder geval blij dat ik niet op een grasplaats gereden ben want dat betekent op dit moment absoluut wegzakken en werk voor de tractor.  Officieel is er deze voormiddag alleen al 26 mm regen gevallen.  Gooi straks maar eens drie emmers leeg per m² leeg in je woonkamer.  Jaja, ik weet het : het kan nog erger.  Al die regen was trouwens al voorspeld toen ik nog in Spanje was.  Ze bleven toen wel temperaturen beloven van rond de 25 graden maar veel hoger dan 17-18 graden heb ik de thermometer hier nog niet zien stijgen.

Om 12u begon het te druppelen in plaats van te regenen en ik waagde het erop : een wandeling naar het dorp en misschien onderweg ergens een cache vinden.  Het dorp is een zoals er tientallen, zelfs honderden te vinden zijn in Frankrijk : middeleeuws van oorsprong en best gezellig.  Op en rond het centrale pleintje kan je alles vinden wat je tijdens de vakantie nodig hebt : bakker, slager, restaurants enz.  Alleen de zon was nergens te koop.

De laatste 500 meter van de wandeling waren er te veel aan.  Hoe rap ik ook stapte, de regenbui was sneller.  De rest van de dag alweer binnen zitten, het begint te wennen.  Weet je dat ik het internet zelfs niet mis ? Ik vind het alleen vervelend dat ik de blog niet kan publiceren.  De laatste uurtjes van de dag is het droog gebleven en zelfs de zon deed af en toe moeite om door de wolken te breken.  De nieuwe mensen die aankomen veroorzaken bijna allemaal hetzelfde geluid : doorslippende banden.  Als je in één vlotte beweging op je plaats geraakt, dan lukt het wel maar als je begint te manoeuvreren ben je verloren.  Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat een camping niet investeert in enkele verharde plaatsen.  Vooral in het voor- als naseizoen is de meerderheid van de klanten op stap met een motorhome én is de kans op regen groter dan in volle zomer.  Met het (over)gewicht van al die campers weten de meeste grasveldjes geen blijf en het groen wordt op die manier helemaal kapotgereden.  Er zijn genoeg manieren om dit te verhelpen en op termijn is dat waarschijnlijk zelfs goedkoper dan telkens putten dempen en opnieuw zaaien.

Volgende geplande stop : Ambialet, de camping vinden waar ik wil overnachten is niet simpel.   Uiteindelijk vind ik de goede route maar na het volgen van een kilometers lange smalle weg, kom ik uit bij een overwoekerde en dus duidelijk gesloten camping.  Gelukkig heb ik met mijn busje niet veel plaats nodig om te draaien.  Van daaraf begint de miserie, ik vertik het om de aanwijzingen van de Garmin te volgen en rij zoals ik denk dat het juist is.  Wat niet zo blijkt te zijn en met veel omwegen kom ik toch terecht in La Cavalerie, een plaats met veel historie (tempeliers !) en pittoreske gebouwen.   Helaas, ook hier regen …  Vijftien kilometers verder meld ik me aan bij camping “Les 2 vallées” in Nant.  Hier zal ik twee nachten blijven : batterijen opladen, douchen, op internet … Ik vraag aan de receptie naar een verharde plaats en het meisje zegt me dat ik achteraan bij de speeltuin op de weg mag blijven staan.  Mooi voorstel, maar helaas : geen internetontvangst, grrrrrr …  Even aan de receptie gaan zitten is ook geen mogelijkheid want die wordt verbouwd en zit momenteel in een container.  Restaurant enz gaan pas later op het seizoen open.  Miserie ...

De dag begon fantastisch : een luide donderknal maakte een einde aan mijn nachtrust.  Fantastisch ? Ja, in ieder geval toch beter dan ordinair gerinkel van een wekker.  De toon van de dag was ook al meteen gezet : regen, stortbuien, onweer, hagelbuien in alle variaties.  Om iets over 8u stond ik al in Albi op de parkeerplaats aan de kathedraal.  De camperplaats is aan de kleine kant maar er komt net een plek vrij voor mij.  De stad Albi heeft dat mooi gedaan : parkeren met de auto is overal betalend en de camperplaats in het centrum van de stad is gratis ! Er zijn ook betalende toiletten en in het centrum van de stad zijn er openbare douches.  Waar is de tijd dat je ook in Antwerpen naar het “badhuis” kon ? 

Albi is een zeer mooie stad, de winkelstraten kennen hier – voorlopig ? – weinig leegstand.  Dat was gisteren in Auch wel wat anders.  Blikvanger is hier natuurlijk de kathedraal, helemaal opgetrokken in rode baksteen.  Op dit vroege uur is de kathedraal nog gesloten en ook het Toulouse Lautrec museum gaat pas om 10u open.  De mooie tuin kan je ook bezoeken zonder rekening te houden met openingsuren.  Op veel plekken heb je prachtig zicht op de verschillende bruggen die de Tarn overspannen.  Ergens in een winkelstraat leidt een onopvallende trap je naar een oud klooster, mooi ! Op het einde van mijn wandeling loop ik toch de kathedraal binnen, al is het maar om te schuilen.  Heel de wandeling werd trouwens onderbroken door hevige buien.

Met de bakstenen kathedraal, het oude bisschoppelijke paleis en de oude huizen heeft Albi haar naam als rode stad verdiend – zeker bij zonsondergang (als ze schijnt).

De Saint-Cecile kathedraal, een parel van zuidelijke gotiek, bezit binnenin een weelderige decoratie met schitterende fresco's en een kruisgang in flamboyante gotische stijl.  Het vroegere bisschoppelijk paleis, herbergt het Toulouse-Lautrec (in Albi geboren) museum. De tuin is vrij toegankelijk en biedt een mooi uitzicht op de omgeving. 

Vooral de bruggen over de Tarn trekken de aandacht.  Dríe bruggen over de Tarn, allemaal van baksteen en met bogen. Le Pont Vieux is de oudste, uit 1035, en werd samen met de hele ‘Cité’ in 2010 uitgeroepen tot Unesco werelderfgoed. 

Om 16u was ik in Lisle sur Tarn op de camperplaats.  Aan de Tarn dus, maar daar moet je goed naar zoeken.  Er is ook een “base de loisirs”, een meertje waar je rond kan wandelen en dat in het weekend veel dagjesmensen trekt om te profiteren van het – jawel – mooie weer.  Ik wandel naar het dorp, een typische bastide met een centraal plein omringd door gewelfde overdekte galerijen, de “arcades”.  Verschillende café's en restaurants hebben hier een onderdak gevonden en ik drink een cola op een van de terrassen.  Een echte cola waar je een luide boer van kan laten, niet te vergelijken met die fletse cola in Spanje.  

Terug op de camperplaats zie ik mijn buurman buiten zitten in een stoeltje.  Bonjour, geen reactie.  Ik pak ook mijn stoeltje en ga ostentatief tegenover hem zitten.  Hij vouwt zijn zitspul op en gaat naar binnen.  Onnozelaar ! Typisch voor het wereldje : onderweg uitbundig naar elkaar zwaaien maar op de camperplaats niet eens de moeite doen om goedendag te zeggen, de satellietschotel afstellen is zowat het belangrijkste wat er is.  Ik ben in ieder geval blij dat ik van dat gezwaai onderweg verlost ben, incognito als ik ben.

Tegen de avondschemering hoor ik duidelijk een doedelzak.  Ben ik weer in slaap gevallen en droom ik ? Helemaal niet, een Bretoen staat naast zijn camper flink van Jetje te geven en hij doet dat goed ! Mooie verrassing voor ik in bed kruip.

Van het station reed ik verder naar de Col de Somport, op 1640 meter hoogte ook meteen de grens tussen Frankrijk en Spanje.  Even uitstappen hoort er bij, al is het maar om nog maar eens naar de cache te zoeken ter hoogte van de “metalen pelgrim”.  Ook deze vijfde keer lukt het me niet om hem te vinden.  Tot Urdos kom ik geen enkele auto tegen, het is intussen weer beginnen regenen en het blijft regenen tot ik Pau nader.  Uitstappen in de gietende regen is geen optie en dus rij ik verder.  Ik passeer Mirande waar ik volgens de planning zou overnachten maar het is nu nog veel te vroeg om de dag af te sluiten.  Wat dan volgt is het dieptepunt van de dag : een tankbeurt van 57 liter diesel voor 83 euro.  Jawadde, dank u blaaskaak Trump ! 

Toulouse passeren op een zondagmiddag gebeurt probleemloos.  In de andere rijrichting rijden zo'n honderd bestelwagens met een caravan achter.  Ergens zal morgen een boer moeten vaststellen dat zijn koeien op stal moeten blijven omdat enkele honderden zigeuners zijn weide tijdelijk hebben ingepalmd.

Volgend halte : Auch.  Niet echt een heel grote stad maar wel imposant vanop een afstand.  De “escalier monumental” laat de Spaanse Trappen in Rome verbleken tot een simpel opstapje om een aftandse caravan te betreden.  Het plein voor de kathedraal was spijtig genoeg helemaal opgebroken.  

Auch

Het gebied rondom de huidige stad was al vroeg in de geschiedenis bewoond. Toen de Romeinse legers rond het jaar 50 voor Christus het gebied rondom de stad in trokken, bleek dat er op de locatie van de huidige stad een klein dorpje was gebouwd door een stam die beter bekend stond als de Ausci. Onder de Romeinse heerschappij groeide Augusta Auscorum al snel uit tot een redelijk groot plaatsje en na verloop van tijd zelfs tot een van de belangrijkste handelssteden in de regio. Dit kwam doordat het plaatsje gelegen was op een knooppunt van verschillende handelsroutes. Na de val van het Romeinse Rijk werd het plaatsje verschillende malen geplunderd, doordat het plaatsje, in tegenstelling tot vele andere grote plaatsen in Frankrijk, niet omringd was door een verdedigingsmuur. Ondanks de verschillende plunderingen groeide Auch uit tot een belangrijke stad in de middeleeuwen. Zo zetelde de bisschop zich in deze plaats, waarmee Auch een belangrijke plaats werd voor het christendom. Tot aan de Franse Revolutie zou de plaats haar aartsbisdomzetel behouden.

Vandaag de dag staat Auch bekend als een van de mooiste oude steden in de regio Midi-Pyrénées. Met name haar oude stadscentrum is absoluut een bezoekje waard, vooral de “Escalier monumental” moet je gezien hebben, 234 treden leiden je tot de kathedraal.  Beneden staat een bronzen beeld van d’Artagnan, een van de beroemde musketiers van de koning. 

Slapen bij een speeltuin is altijd een risico.  Overdag mogen de kindjes schommelen en zwieren naar hartenlust maar hun plek wordt 's avonds vaak ingepakt door hangjeugd die tot een stuk in de nacht kabaal maken.  Dat was in Jaca gelukkig niet het geval, alles is rustig gebleven op een paar brullende feestvierders in de verte na – in het weekend mag dat.  Om vijf uur was ik trouwens uitgeslapen want ik was gisterenavond om 20u30 in bed gekropen, wat moet je anders zonder internet ? Ik had nog een aflevering van “The Vietnam War” gezien en daar bleef het bij, de batterij van mijn laptop laat niet meer toe.  Ik zal in België eens rondkijken voor een nieuwe batterij.

Ik ben nog een tijdje blijven liggen maar om 7u reed ik toch door, het zou tijdens de voormiddag immers droog blijven en daar moet je van profiteren.  De eerste halte was Canfranc Estación.  Een omweg zou ik er niet meer voor maken maar als ik in de buurt ben … De meeste passanten duiken de Somport tunnel in en weten niet eens af van dit indrukwekkende gebouw.  Wat ik al opgevangen had, bleek de waarheid : het wordt steeds moeilijker om door te dringen tot de mooiste plekjes.  Hekken waar je vroeger nog over kon klimmen hebben nu extra traliewerk gekregen.  Pfff … een goede “urban explorer” vindt altijd een gaatje :-) en kijk : zelfs de zon kwam piepen !

Canfranc Estación

In 1904 willen zowel Spanje als Frankrijk beide landen per spoor door de Pyreneeën verbinden. Bijna 24 jaren waren nodig om dit te verwezenlijken en pas tijdens de laatste tien jaar is er aan het stationsgebouw gewerkt.  Het gebouw is 240 meter lang en is bijzonder indrukwekkend, het werd trouwens ooit gebruikt tijdens de opnames van de film Dokter Zjivago. 

Door de verschillende spoorbreedtes in Frankrijk en Spanje moesten de reizigers hier overstappen en meteen kreeg het ook de functie van grensstation.  Alles moest groot, groots en groter maar helaas, na de opening in 1928 volgde de grote depressie en in 1931 brak er een grote brand uit.  In 1936 begon dan de burgeroorlog en werd de tunnel dichtgemetseld. 

Tijdens de tweede wereldoorlog werd de tunnel weer geopend en weer door zowel de Duitsers als door de geallieerden gebruikt. Voornamelijk in het begin werden door deze spoorwegverbinding belangrijke figuren en joden uit Vichy-Frankrijk overgebracht naar het consulaat van de Engelsen. Later in de oorlog werd het station gebruikt voor de goud- en kunsttransporten van de Duitsers, maar ook voor de grondstoffen die de Duitsers nodig hadden om wapens te kunnen maken.  Uit documenten blijkt dat het ging om 86,6 ton goud, 4 ton zilver, 10 ton horloges, 44 ton wapenmateriaal en 4 ton opium.

De gestolen goederen werden in Zwitserse treinen van Duitsland naar Spanje en Portugal getransporteerd. Delen van de tonnen aan edelmetaal werden vervolgens in Lissabon op schepen geladen om naar Zuid-Amerika te koersen.

Naast het gestolen goud passeerden tegen het einde van de oorlog ook op de vlucht geslagen Duitsers deze route naar verschillende landen op het Zuid-Amerikaanse continent. 

In 2005 ondertekende de Spaanse overheid een akkoord voor een omvangrijk project waarbij een luxe hotel en een groot winkelcentrum het oude stationsgebouw weer nieuw leven moesten inblazen. Door geldgebrek werd het project na verloop van tijd stilgelegd.

Eind maart 2012 werden nieuwe plannen voor het station en het omliggende terrein gepresenteerd maar ook nu is er nog weinig te merken van al die projecten.

Met een beetje zin voor avontuur kan je – allerlei verbodsborden negerend – doordringen tot de sporen achter het station.  Je komt dan terecht in een hallucinante omgeving : overwoekerde treinsporen, verroeste locomotieven en wagons.  Gewoonweg fantastisch ! 

Precies volgens planning ben ik vanmorgen om 7u30 vertrokken.  Op dat uur is er nauwelijks verkeer en vóór de doorsnee Spanjaard of toerist wakker is, ben je al voorbij de knelpunten Altea en Oliva en ook Valencia wordt zonder problemen gepasseerd.  Daarna wordt het alleen maar rustiger, over Teruel en Zaragoza naar Jaca.    Het blijft een prima en gratis route maar hier en daar kan het wegdek wel wat onderhoud gebruiken. 

Aan het laatste stuk vanaf Huesca zijn ze nog altijd aan het werken maar op zaterdag ligt blijkbaar alles stil, dus geen last van gehad.  Onderweg passeerde mijn kilometerteller de kaap van 200000 km.  De tijd dat auto's argwanend werden bekeken als ze 100000 km hadden, is gelukkig voorbij.

In Zaragoza kreeg ik de eerste regenbui en het zou niet de laatste zijn.  Toen ik in Jaca aankwam ben ik nog een uur achter het stuur blijven zitten, zo hard regende het.  Best vervelend want mijn Terminuzzz is een “mooi-weer-auto”, ik blijf hem vergelijken met een tent op wielen.  Prima om te slapen maar al de rest moet toch zo een beetje buiten gebeuren en dat gaat dus niet als het onweert.  Wat wel gebeurt : ik val in slaap, zeer uitzonderlijk ! Nog beter : toen ik wakker werd, was het gestopt met regenen en kon ik een kleine wandeling maken.

Het is de derde keer dat ik hier kom en ik blijf het een aangenaam stadje vinden, ook al zier alles er nu een beetje troosteloos uit onder de grijze hemel.  Ik vind wel een cache, een die ik tijdens een vorig bezoek niet had kunnen loggen.  Hopelijk volgen er nog veel caches tijdens mijn tocht naar België.

Ik ga – indien mogelijk – vanaf nu onderweg ook een beetje algemene/toeristische info geven van de plaatsen waar ik kom.  Je mag dit gedeelte rustig overslaan, maar ik moet me met iets bezighouden tijdens het slechte weer.

De stad Jaca telt ongeveer 14000 inwoners. Zowel in de zomer als in de winter zijn er hier veel toeristen zodat het redelijk druk kan zijn in de historische binnenstad.  De stad heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van het Koninkrijk Aragon. Er zijn verschillende kloosters en kerken. Het centrum heeft leuke hoekjes met aardige bodega's en kleine terrassen.

De bergen en de rivieren in de omgeving maken dit gebied tot een aantrekkelijk wandel- en fietsgebied.  In de winter kan er op korte afstand ook geskied worden.

De kathedraal van Jaca is het belangrijkste monument van de stad. Deze kathedraal dateert uit de elfde eeuw. In de zestiende eeuw werd de kathedraal gerestaureerd en kreeg ze een nieuw stenen dak. Ook werden aan de zijkanten kleine kapellen gebouwd. De klokkentoren dateert uit de vijftiende eeuw.  

De burcht Ciudadela is gebouwd ter verdediging van de stad en werd gebouwd tussen 1595 tot 1690. 

Voilà, het zit erop.  Overwinteren kan je het niet meer noemen want ook herfst en lente wordt voor het grootste deel hier in Alfaz en omstreken doorgebracht maar aan alles komt een einde.  Qua weer was het een wisselvallige winter, weinig lange periodes met mooi weer maar ook geen extreme koude of wind.  Vooral een winter met weinig verplaatsingen.  Ik kan verkeerd zijn maar de afgelopen periode ben ik niet in Guadalest, Calpe, Jalon, Alicante, Villajoyosa of waar dan ook geweest.  Voor het grootste deel is dat omdat er geen bezoek is geweest want dat zijn toch vooral uitstapjes die je doet met mensen die hier voor de eerste keer op vakantie komen.

Ik ben wel meer dan ooit in Benidorm geweest en dat komt natuurlijk vooral door café Panaché.  Een fijne plek om de wedstrijden van RAFC te volgen en waar ik veel nieuwe kameraden heb leren kennen.

En zoals altijd : als ik onderweg ben is het altijd een beetje afwachten of en wanneer ik een goede en gratis internetverbinding zal hebben.  Misschien kan ik jullie elke dag op de hoogte houden maar het kan ook zijn dat ik geheel onvrijwillig een aantal dagen van de virtuele wereldbol verdwijn. Een paar dagen zonder onzin moet iedereen kunnen overleven ! Als alles volgens schema verloopt ben ik midden juni in België.

De Harley.  Mijn Harley. Mijn mooie Sportster XL1200C. Met opties zo duur dan de motorfiets zelf …Vanmiddag is hij bij Mel Custom in een bestelwagen geladen om zo in Benissa te geraken.  Daar blijft hij in de opslagruimte van Martcargo staan tot hij met de vrachtwagen naar België wordt gebracht.  Nog later staat hij te glimmen in de showroom van Antwerp Motor Store, klaar om verkocht te worden.

Weer een hoofdstuk dat kan afgesloten worden.  Een hoofdstuk dat helemaal niet gepland was en dat je onder midlife crisis zou kunnen catalogeren.  

Toch is dat niet helemaal de waarheid.  Ik was echt niet meer van plan om zoiets te kopen, dat stond vast.  En dan maak je kennis met een buurman die een Harley heeft en in een club zit.  Je rijdt een keertje mee achterop en nog een keertje en nog een keer en ze beginnen je een beetje te pushen : “Koop er zelf ook één, je hebt er vroeger toch ook mee gereden – je zal het snel terug gewoon zijn”.  Kameraad Jef kocht een Glide en kwam regelmatig staan blinken op camper park Costa Blanca.  En na een tijdje ging ik overstag.  Geen Glide, geen Road King, geen Heritage, geen Fat Bob, wel een Sportster.  Door vele Harley rijders met een beetje medelijden bekeken, een brommerke voor vrouwen …  Laat ze maar lachen, ik was bijna altijd de snelste en ging vlotter door de bochten dan de grote 5000 kg zware machines.

Het waren plezante jaren met de club, ik werd officieel fotograaf en moest regelmatig tolken tussen de Engels- en Spaanstaligen.  Voor de jaarlijkse Fun Day nam ik vanuit België zelfs het vliegtuig en ging enkele dagen op hotel.

Na een tijd viel de club uit elkaar en overal werden nieuwe, kleinere clubs opgericht.  Het was niet meer hetzelfde.  Bij de ene club reden geen vrienden mee, de andere club was te ver weg van hier en het overblijfsel van de oude club had overwegend Spaanse leden.  Niet erg, maar daarvoor maakte de vele nationaliteiten het net zo plezant.

Bovendien, zonder club vielen mijn inkomsten uit vrouwen-, wapen- en drugshandel weg.  Dat is toch het beeld dat vele buitenstaanders hebben ? 

Na een tijd bleven alleen de ritten met Jef nog over, tot Jef en Brigitte vorig jaar beslisten om naar België terug te keren.  De lol was er toen helemaal af.  En om eerlijk te zijn : ook telkens de hele verkleedpartij met lange broek, laarzen, handschoenen, helm enz om naar de supermarkt te rijden, begon ik beu te worden.  

Ook zeker niet vergeten of onderschatten : de soms niet aflatende pijn in rug en schouders, slechter zien en allerlei andere ouderdomkwaaltjes.  Het wilde leven tijdens de jongere jaren begint zijn tol te eisen !

Voor bijna alle andere rijders is het simpel.  Als het regent of ze moeten iets vervoeren, nemen ze de auto.  Voor het plezier nemen ze de motorfiets.  Ik had die keuze niet.  Als je dan toch moet kiezen, is een auto een betere optie.  En zelfs die heb ik niet, haha !

Komt daar nog bij dat de bodem van mijn portemonnee bijna in zicht is.  Ik ben ook niet zómaar overgestapt van een super-de-luxe camper naar een oude bestelwagen + een nog oudere caravan, al heb ik daar absoluut geen spijt van ! De Harley zal nog wel een beetje geld opleveren en ook de kosten van verzekering, onderhoud enz vallen dan toch weer weg.  

Het is met pijn in het hart dat hij weg gaat maar eens de beslissing genomen is, is het voor mij ook echt over en uit.  De kleding hou ik voorlopig nog bij, misschien rij ik ooit nog wel eens mee bij iemand achterop.  Dat heb ik tijdens de laatste kerstrit van de Free Spirits ook gedaan.

Vannacht en vroeg in de ochtend vielen er zowaar enkele druppels regen.  Gelukkig kwam de zon er al snel door en samen met de warme wind zorgde dat er voor dat de was sneller droogde dan je hem kon ophangen.  Vanmiddag gingen we iets eten bij Belgomar.  Omdat de kippenfilet met pepersaus mij daar de vorige keer zo goed bevallen was, koos ik voor hetzelfde.  Onze pa koos het gegratineerd vispannetje en Angelina bestelde stoofvlees.  Er waren nog twee andere tafeltjes bezet die bijna samen met ons waren binnengekomen.  Die hadden gekozen voor het dagmenu en hadden voor-, hoofd- en nagerecht al binnen op het moment dat ons eten werd geserveerd.  Bijna een uur wachten ! We lieten ons ongenoegen horen en kregen een drankje aangeboden.  Gelukkig was het eten allemaal weer heel lekker en dan vergeet je het lange wachten snel.  En, niet te vergeten : we hebben tijd zat !

Na het eten gingen we aan de overkant van de straat inkopen doen bij Mercadona.  De kasten van de Terminuzzz zitten stilaan overvol, ik zal onderweg niet veel moeten kopen of uitgeven.  

Het is bijna elk jaar hetzelfde : zowel tijdens mijn heen- als terugreis voorspellen ze slecht weer onderweg.  Elk jaar pas ik op het laatste moment mijn reisroute aan om toch een aantal caches te kunnen zoeken zonder te verzuipen.  Telkens stippel ik een route uit die langs zoveel mogelijk caches loopt en altijd weer opnieuw haal ik niet eens 10 % van het vooropgestelde aantal vondsten vanwege rotweer.  Als ik Frankrijk langs de linkerkant passeer, wijk ik soms helemaal uit naar het oosten en vice versa.  Na die aanpassing blijkt dan meestal dat het aan de kant waar ik vandaan kom, de zon opnieuw schijnt.  Ik heb me voorgenomen om dit jaar gewoon het plan te volgen maar zeg nu zelf : veel goesting om door Frankrijk te rijden volgende week krijg je toch niet als je de weerberichten ziet !? Uitwijken naar de andere kant is deze keer helemaal nutteloos want het gaat overal slecht weer zijn.

Alweer een dag voorbij in mijn laatste week.  Stilaan begin ik ook mijn lichamelijke activiteit wat te verhogen want door het vele vreten én het vele niksen is mijn conditie naar een alarmerend laag peil gezakt.  Als ik onderweg ben, doe ik altijd veel kilometers te voet en dus moet ik toch een beetje trainen.  Het begon vandaag met een (heel) kort fietstochtje naar onze pa, waar ik een prompt een halve liter cappuccino ijs heb opgegeten.  Daar gingen mijn goede voornemens. Ja, ik weet het : ik had ook een appeltje in de plaats kunnen vragen maar zo wanhopig ben ik nu ook weer niet :-)

Daarna heb ik enkele uren geprobeerd het ijs gewoon weg te zweten in de zon maar toen begon het te bewolken en bleef er dus niets meer over dan wandelen.  Wandelen in de dagen voor ik vertrek betekent meestal ook een aantal caches controleren en dat was nu niet anders.  En weer moet ik mij dan kwaad maken.  Een cache die in het zicht moet liggen (om het vernielen van een muurtje te vermijden) ligt toch weer verstopt achter een steen.  Nog erger is het afval dat je werkelijk overal tegenkomt, enige heropvoeding zou hier geen kwaad kunnen.

Alweer veel zon maar tegen het einde van de middag begon het te bewolken en werd het een stuk frisser.  Rond 12u heb ik de persconferentie van bondscoach Martinez gevolgd en kwam de bevestiging : naar het WK zonder Radja.  De trainer kiest spelers in functie van de ploeg en probeert doelgericht te denken om zo ver mogelijk te geraken in Rusland.  Ben ik het daar mee eens ? Heeft dat belang ? Nee, ik ben een voetbalkijker, geen kenner ! Ik zou Nainggolan wel in de ploeg zetten, gewoon omdat ik een boontje heb voor rebellen en speciallekes.  Maar of je op die manier betere resultaten behaalt valt zeer te betwijfelen.

Na het wereldschokkende WK-nieuws wandelde ik naar Albir, daar had ik voor de laatste keer vóór mijn vertrek afgesproken met Debbie.  We zijn iets gaan eten bij Santorini en hebben daarna nog een wandeling gemaakt tot ons eten een beetje gezakt was.  Toen was er plaats voor een ijsje, dat hoort er bij ! 

Einde februari trakteerde ik mezelf op een reis naar Rome. Door de hevige sneeuwval liep ongeveer alles in het honderd (dat bleef trouwens zo, ook toen de sneeuw al weg was) en de Vaticaanse musea bleven gesloten op de dag dat ik mijn ticket had gereserveerd. Via een mail kreeg ik te horen dat ik kon kiezen : het bezoek naar een andere dag verplaatsen of terugbetaald worden. Ik koos voor dat laatste omdat anders mijn planning te veel in de war liep. We zijn nu bijna drie maanden later en wat denk je ? Nog altijd geen geld gezien, ze antwoorden zelfs niet als je een bericht stuurt. Ter info : mijn ticket was rechtstreeks geboekt bij de Vaticaanse musea zelf, dus niet via een of andere tussenpersoon. Bandieten ! Weg met de kerk ! Fuck the pope ! Blaas de Sixtijnse kapel op !

Een echte zondag, met veel zon en dus met veel goesting naar de mis om te kunnen genieten van een extra uur koelte in de kerk.  In de namiddag ben ik met de fiets naar Rastro Don Quijote (rommelmarkt) gereden want daar zorgde kameraad “Ron on the Rocks” tussen 13u en 15u voor muzikaal vertier met nummers van oa Neil Diamond, Frank Sinatra en Barry White.  Intussen had ik ook telefoon gekregen van Mel Custom dat de Harley kon afgehaald worden.  Dat zal iets voor woensdag worden want maandag en dinsdag zijn ze gesloten.

Tijdens de voorbije maanden was het lijstje met uit te voeren klusjes steeds langer geworden.  Meestal kleine zaken die ik misschien zelf ook zou kunnen oplossen maar die onze pa veel beter kan :-).  En zo stond hij gisteren om 11u hier.  Eerste taak : dompelpomp in de caravan vervangen, die had het enkele weken geleden opgegeven en intussen was het behelpen met een jerrycan.  Een nieuwe pomp kopen was niet nodig want er waren nog enkele afdankertjes in voorraad.  Helaas, ook die werkten niet.  Dan maar kijken naar wat je eigenlijk altijd eerst zou moeten doen : de zekering.  Die was doorgebrand en werd snel vervangen door een nieuwe.  

Dan een nieuwe deurrubber voor de caravan.  Die had ik vorige zomer in België besteld en gekocht, 70 euro aub ! Centimeter per centimeter werd de rubber op zijn plaats geschoven, taak volbracht.

Wat nu ? Het buizenstel van de voortent nog eens helemaal goed opspannen.  Onze pa had daarvoor een hulpmiddel bij waarvan ik niet eens wist dat het bestond.

Volgende : nieuwe handgrepen op mijn Mongoose mountain bike.

Next : bandendruk controleren van de Terminuzzz, dat bleek na al die maanden stilstaan nog altijd in orde.  Daarna nog enkele aansluitingen van de huishoudbatterij beter vastmaken. 

Om te eindigen : onze pa onder de Peugeot Boxer om de handrem bij te regelen.

In totaal vier uurtjes werk en terwijl het zweet langs alle kanten over zijn lijf liep niet willen drinken, eten of snoepen.  Zo worden ze niet meer gemaakt !

Vandaag werd hij beloond voor al dat werk.  En niet alleen voor alles wat hij gerepareerd en/of aangepast heeft.  Ook niet alleen omdat hij de beste vader van de wereld is.  Vooral omdat hij vandaag jarig was : 87 jaar ! ! !

De bedoeling was om naar Oasis in La Nucía te gaan maar daar was geen enkele plaats meer vrij.  Toen wij er waren was er slechts één tafeltje bezet maar al de rest was al gereserveerd.  Het eerste alternatief werd door iedereen goedgekeurd : Bamboo, het Chinese restaurant aan de CV70 waar je voor 13 euro zoveel kan eten en drinken als je wil.  En gegeten hebben we ! Na afloop zei iedereen ongeveer hetzelfde : de rest van de week moet ik niets meer hebben.

Na het eten heb ik dan iets gedaan wat al heel lang moest gebeuren : langs Mel Custom gaan om de Harley te laten ophalen.  Rond 19u waren ze hier met de “Rettungsdienst” en de motorfiets werd in de bestelwagen geduwd.  Er zal een nieuwe batterij ingezet worden en dan kan hij op transport naar België om daar een nieuwe eigenaar hopelijk nog vele jaren plezier te bezorgen.

Daarna snel snel met de bus naar de Panaché in Benidorm om de laatste wedstrijd van RAFC op tv te bekijken.  Een wedstrijd die niets te betekenen had maar het seizoen afsluiten met een overwinning had toch mooi geweest.  Niet dus ...

Vandaag opnieuw volledige rust op het terrein, na drie dagen maaien op het bovenveld.  Nu staat er nog zoveel onkruid dan haar op Kojak zijn hoofd.  Iets verder kwam ik de herder met zijn kudde schapen en geiten weer tegen, die beestjes knabbelen sneller dan een doorsnee tuinman kan maaien.  En voor de rest : niksen, niksen en niksen.  Al dat niksen wordt alleen onderbroken om naar de supermarkt te gaan, daar werd mijn fiets bewaakt door een schoothondje.  Als je dan terugkomt is het weer tijd om te vloeken als je ziet wat voor een rommel ze nog maar eens hebben achtergelaten naast de container.

Tot mijn vertrek volgend weekend zal ik niet veel meer beleven.   Het is daarom extra de moeite om eens naar collega-bloggers te kijken.  Vooral Omer en Ann en Gery en Roza maken op dit moment een mooie reis.  Hierboven in het menu bij "andere bloggers" kan je op hun link klikken.

Alweer een prachtige dag vandaag, ook al is het nog altijd een paar graden frisser dan je rond deze tijd zou verwachten.  Voor mij moet het in ieder geval niet warmer zijn.  Tussen de 20 en 25 graden vind ik perfect, je kan dan lang van de zon genieten zonder te verbranden (alhoewel …).

Vanmiddag zijn we nog een keertje gaan eten bij Sabor maar er is niet meer gereserveerd voor volgende week.  Misschien komt het er toch nog van, we zien wel … Ik heb alvast nog een foto genomen van “onze” baai, wie weet is die er volgend jaar niet meer 😲.

Toen ik terug kwam aan de caravan en nog een beetje in mijn stoeltje ging hangen, kwam er een lampenkap aangewandeld : Thyra ! Tegelijkertijd word je dan ook besprongen door Clovis, die zou het liefst boven op je kop gaan zitten.  In het begin waren zijn bezoekjes nog een beetje aarzelend en moest je hem naar binnen lokken, nu vliegt hij in en uit de caravan als een wervelwind.  En Jill ? Die waggelt gewoon een beetje rond.

Twee keer goed nieuws gisterenavond.  Onze pa zijn auto is na veertien dagen garage eindelijk klaar.  De kleine onafhankelijke garage vond het probleem niet en brachten de Punto naar een Fiat garage.  Daar hebben ze nu een nieuwe - hoe noem je zoiets - centrale stuureenheid geïnstalleerd en tijdens een kleine testrit bleek alles weer in orde.  Nu maar afwachten, want vorige keer duurde het slechts enkele dagen en de miserie begon opnieuw.

En ook goed nieuws voor Thyra, de bardino (hond) van Patrick en Vicky.  Die heeft gisteren op de operatietafel gelegen en alles wat nodig is om kindjes te krijgen is eruit gehaald.   Ze liep al een hele tijd te bloeden en was sterk vermagerd.  Nu zal ze wel snel beter worden.

Het is toch allemaal niet eerlijk : je gaat een stukje wandelen en denkt “Hé, daar ligt chocolade”.  Blijkt dat het steentjes zijn.  Gelukkig maar, want chocolade opeten die al enkele uren op het asfalt ligt … 

Trouwens, zou die platgereden slang ook gedacht hebben dat het chocolade was ? Ik heb het gevraagd maar zij/hij antwoordde niet.

Heb ik echt niets anders te vertellen ? Eigenlijk niet, de hele dag wordt gevuld met in de zon zitten en slechts onderbroken door even naar binnen te gaan om mijn reisroute nog maar eens aan te passen.  Het staat nu vast, ik vertrek zondag 27 mei.  Niet dat je daar enig houvast aan hebt, enkele weken geleden was ik ervan overtuigd dat ik de 20e al naar het noorden zou rijden.  De reden van het uitstel : onze pa zijn auto die nog altijd in de garage staat en die nodig is om een aantal klusjes uit te voeren, het slechte weer in Frankrijk en het feit dat het hier wel heerlijk is in je eentje.  Vandaag was het nochtans iets minder want de hele dag zijn ze bezig geweest met het bovenveld te maaien.  Dat was wel nodig want zelfs de grootste honden zag je niet meer lopen door het hoge onkruid.  Bovendien is het ook belangrijk voor Patrick om vanuit zijn nieuwe vervoermiddel een onbelemmerd uitzicht te kunnen hebben.  

Mooie dag vandaag, niet alleen door het mooie weer.  Rond de middag stapte ik samen met onze pa op de bus naar Benidorm want we hadden afgesproken met (nonkel) Omer en Diane om samen te lunchen in hun hotel (Sandos Monaco).  Vroeger kwamen ze wel meer deze kant uit maar zoals velen zijn ze na een tijdje uitgeweken naar Turkije om hun vakantie door te brengen.  En nu dus toch opnieuw naar de Costa Blanca.  Het eten was lekker maar niet te onderscheiden van de andere buffetten in de ontelbare viersterrenhotels hier in de buurt.

Daarna dronken we nog een koffie en daarbij hebben we een beetje vals gespeeld.  Iedereen in het hotel heeft een armbandje waarmee bewezen wordt dat ze een all-in formule hebben geboekt.  Onze pa en ik dus niet maar dat hebben ze niet gemerkt.  Nog later heb ik onze pa eens meegenomen naar café Panaché, dan weet hij tenminste waar ik 's avonds uithang als Antwerp speelt.

En dan nog een beetje uitleg over nonkel Omer.  Hij is de jongere broer van mijn moeder maar na haar overlijden zijn de contacten een beetje verwaterd.  Toch is het altijd wel lachen en gezellig om over vroeger te vertellen want als kind heb ik vrij veel tijd met hem doorgebracht.  Met hem heb ik ALLE Elvis films meerdere keren in talloze bioscopen gezien, ging ik naar catch- en basketbalwedstrijden en later staken we zelf quizzen in elkaar voor zijn personeelsvereniging van Belgacom.

Enkel deze voormiddag scheen de zon, de rest van de dag moesten we tevreden zijn met een aangename temperatuur en een bewolkte hemel.  Rond 16u zat ik op de bus naar Benidorm in de hoop nonkel Omer en zijn vriendin te vinden.  Ik wist via onze pa in welk hotel ze zaten en ik had geluk : even navragen bij de receptie en een telefoontje naar hun kamer was genoeg.  We hebben een tijdje op het terras gezeten en morgenmiddag ga ik met onze pa mee in hun hotel eten.  Vanavond koos ik voor McDonalds, op de achterkant van de bustickets staan altijd aanbiedingen en zo had ik voor minder dan vijf euro mijn buik vol.  Volgende stop was de Panaché, vanavond was voor Antwerp de laatste kans om zich te plaatsen voor de eindronde van play off II en zo volgend jaar misschien Europees te kunnen spelen.  Helaas, thuis de boot in met 1-2 tegen STVV.  De pijn werd verzacht door de 4-2 nederlaag van KFCO bij Lokeren, ook al hadden we vandaag heel blij geweest met een overwinning van de ratten indien we zelf gewonnen hadden.  Niet dus en het seizoen eindigt zo toch een beetje in mineur na de fantastische start.  

Geen chauffeur vandaag en dus met de bus terug naar Alfaz, gelukkig was de niet-aangekondigde regenbui toen al achter de rug.  Onderweg naar de bushalte kon ik nog even meegenieten van de massa feestende Britten.

Een dag om nooit te vergeten : 12 mei 1993, de finale van (toen nog) Europacup II.  Parma tegen Antwerp, in het legendarische Wembley stadion ! 

Om daar te geraken had rood-wit eerst de Belgische bekerfinale tegen KV Mechelen moeten winnen.  Europees gingen achtereenvolgend Glenavon, Admira Wacker, Steaua Boekarest en Spartak Moskou voor de bijl. 

Antwerpen liep leeg, niemand wou die finale missen.  Tussen de 15000 en 20000 supporters reisden af naar London.  Voetbalsupporters, echt niet alleen RAFC fans.  

Een collega van me had tijdens een spelletje twee vliegtickets naar een Europese bestemming gewonnen en al snel kwamen we tot een akkoord.  Hij zorgde voor het vervoer en ik voor de inkomtickets.  Vele fans gingen voor één dag over en weer met trein/bus en ferry.  Wij maakten er meteen een citytrip van en boekten ook een hotel.  We zagen de meerderheid van de supporters aankomen in de Britse hoofdstad én ook weer vertrekken.  De sfeer was fantastisch, nergens rellen - alleen feest ! De politie te paard vond het helemaal niet erg om te poseren met vlaggen van beide ploegen en overal werd verbroederd.  

De wedstrijd werd verdiend gewonnen door de Italianen en toch bleven de Antwerp fans zingen tot het einde.  Doen ze nog altijd trouwens !

Gisteren was het de zoveelste dag van een kwakkelend half jaar.  Tot drie uur was het absoluut zomer en dus reed ik met de fiets naar de supermarkt.  Toen ik daar een half uurtje later buiten stapte was het tien graden kouder geworden en de wolken zagen er dreigend uit.  Het bleef niet bij dreigen want ik was amper thuis en het begon flink te regenen.  Een uur later scheen de zon opnieuw en tegen 19u30 trok ik met de bus naar Benidorm om de wedstrijd RAFC-Eupen te zien in café Panaché.  De drie punten zijn weer binnen maar echt overtuigend was het toch niet, wel een heel knappe goal van Ardaiz.  En zeker niet vergeten het aantal supporters dat weer trouw aanwezig was op de Bosuil.  Zo'n 9000 man terwijl die van Eupen met een halve autobus waren.  Tegen het einde van de match begon het weer te regenen, gelukkig kon ik meerijden met Ludo en moest ik niet met de bus terug naar Alfaz.

Deze ochtend was het al vroeg warm en het bleef vrijwel de hele dag mooi weer.  Zwembroek aan dus en een beetje in de zon liggen tot het tijd was om te vertrekken naar Sabor.  Het restaurant naast Sabor (Blau) is opnieuw open, vorige week waren er al voorbereidingen te zien en nu was het menens.  Een klein deel aan de rechterkant wordt een sushi zaak die binnenkort opent.  De linkerkant blijft een “gewoon” restaurant, een menu serveren ze aan 23 euro.  Iets duurder dus dan Sabor. 

Gisterenavond heb ik naar de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival gekeken, puur om mij een beetje te ergeren.  Toch viel het dit jaar wel mee, waarschijnlijk omdat het begon na "Thui-uis" en naar een lager niveau dan die zeepserie kan je niet zakken.

Grote teleurstelling na het bekend maken van de finalisten voor zaterdag want België is er niet bij, nochtans heeft Sennek een goed nummer.  Een aantal andere finalisten mogen van mij (maar wie ben ik) binnen enkele dagen gerust een poging doen om eeuwige roem te vergaren maar zoals altijd waren er ook weer een aantal complete wanprestaties, vakkundig verstopt achter een of andere circusact.  

Onze pa zijn auto staat intussen nog altijd in de garage.  Vanmiddag zouden ze hem naar de Fiat dealer brengen in de hoop dat ze daar het probleem kunnen vinden.  Intussen wordt mijn vader alweer meer dan een week verplicht om opnieuw naar de winkel te gaan met de fiets.  Hij is hier een uurtje geleden nog geweest met Angelina (= Angèleke).  Die rijdt hier nog zonder elektrische ondersteuning de berg op, met een flink rood hoofd weliswaar.  Ze kwamen de hemden brengen die ik vorige week van Patrick had gekregen, de mouwen allemaal netjes ingekort.  Dank u !

Bad Trip, een Vlaamse film waarvan ik niet eens wist dat hij bestond.  Is dat erg ? Niet echt, enkel goed als opvullertje als je 's nachts tussen 2 en 4 niets te doen hebt.  De beste rol is zeker die van Gene Bervoets, iemand waar ik absoluut geen fan van ben, dat zegt al genoeg.

Wél goed is “De dag”, een serie die in het najaar op VIER te zien zal zijn.  Je zou haast denken dat ze samengewerkt hebben met de scenarioschrijvers van “La casa del papel” waar ik een tijdje geleden zou enthousiast over was.  Het verhaal is een beetje gelijklopend maar de manier waarop de serie gemonteerd is, maakt dit een buitenbeentje. Ik had de eerste aflevering gezien en toen ik aan de tweede begon, dacht ik dat er iets mis was met de volgorde.  Wat bleek : in elke onpare aflevering krijg je het verhaal te zien vanuit de politiediensten en buitenstaanders.  In de pare episodes maak je hetzelfde verhaal mee als gegijzelde/gijzelnemer.  Knap en niet te missen als de serie wordt uitgezonden !

Omdat Maaike Neuville een rol speelt in de reeks was ik benieuwd naar wat ze de laatste tijd heeft uitgespookt en zo kwam ik terecht bij “Goltzius and the Pelican Company”, een film van Peter Greenaway.  Zo'n 20-30 jaar geleden was ik een grote fan van deze regisseur, deels te danken aan de soundtracks van Michael Nyman.  En nu dus, jaren later, heb ik dus deze film ontdekt.  En of hij nu zo extreem is geworden of ik het allemaal niet meer begrijp wil ik in het midden laten, maar ik zit niet te wachten op méér.

Ik heb al slechtere weekends meegemaakt.  Zon van 's morgens tot 's avonds, warm genoeg om in zwembroek rond te lopen maar niet zo heet dat je schaduw moet opzoeken.  Vandaag werd het luieren onderbroken door een uitstapje naar de markt van Albir.  Daar werd al snel duidelijk dat het nispero seizoen op zijn hoogtepunt is. Onze pa en Angelina liepen ook rond op de markt en dus gingen we samen naar het plaatselijke frietkot, dat kan af en toe smaken.  Enkele dappere mussen vonden de frietjes ook lekker.  De rest van de middag en avond werd – alweer – gevuld met voetbal, voetbal en nog eens voetbal.  Brugge-Anderlecht : ik zie geen van beide ploegen graag winnen maar de uitslag maakt de competitie toch opnieuw spannend.  Standard bevestigde weer overtuigend en de totaal niets betekenende wedstrijd van KFCO tegen KV Oostende zorgde toch ook voor een goed gevoel.  Als je dan de avond ook nog kan afsluiten met een gelijkspel tussen FC Barcelona en Real Madrid dan ben ik helemaal tevreden.  Terwijl ik in mijn zetel lig, krijg ik tegenwoordig regelmatig bezoek van Clovis, één van de huishonden.  Omdat ik hier nu helemaal alleen sta, staat het poortje tussen het privé en “openbaar” gedeelte regelmatig open.  En vooral Clovis profiteert daar dan van en vóór je hem hoort binnen komen, ligt hij al op zijn rug onder tafel om geknuffeld te worden.

Gisteren was een perfecte dag om een beetje te werken.  Begrijp me niet verkeerd : een beetje ! Het dak van de caravan proper gemaakt, de voortent afgewassen en de bestelwagen een keertje afgespoten.  Voor de rest was het een dag zoals vele andere : hangen, zitten, liggen en niksen.

Vandaag werd ik om 13u bij onze pa verwacht want hij had me uitgenodigd om rode kool met worst te komen eten.  Als je bij onze pa gaat eten is het altijd een compleet menu en dat was deze keer niet anders want er was ook kervelsoep vooraf en als dessert rijstpap. En alsof het niet genoeg was : een uur later nog een ijsje.  Om het helemaal compleet te maken kreeg ik ook nog wat overschot mee naar huis.

Terug bergop met de fiets was iets moeilijker met een meer dan volle buik, gelukkig had ik nog enkele uurtjes om te bekomen voor ik naar Benidorm zou trekken.  Deze avond stond Lokeren-Antwerp op het programma.  De eerste helft was duidelijk voor de thuisploeg maar na de rust was RAFC beter, ook al werd de winnende goal pas in de 93e minuut gescoord. 

Het leven van een cafébaas kan hard zijn : de 1-2 missen omdat je een dronken klant met de auto naar huis gaat brengen.  In een doorsnee café wordt je gewoon buitengegooid of wordt er in het beste geval een taxi gebeld.  Leve de Jerry en de  Panaché !

Na het vertrek van Rik en Myriam deze ochtend sta ik hier nu echt helemaal alleen.  Lekker rustig ! Ik vind het plezant als het hier vol staat maar net zo aangenaam als ik hier in mijn eentje achterblijf.

Gisteren was Patrick een stapeltje hemden en broeken komen brengen die hij zelf niet meer wil dragen.  Of ik iets kon gebruiken ? Ik aanvaard alles van een platgereden kikker tot een gloednieuwe Aston Martin Vanquish Zagato dus waarom dit niet ?

Vandaag werd de voortent omgetoverd tot de Costa Blanca Catwalk en werd alles gepast en geshowd.  Hemden die veel te duur zijn om zelf te kopen (Esprit, Ralph Lauren, Burberry enz) en die best mooi zijn, alleen zijn ze allemaal een beetje aan de grote/brede kant en vooral de mouwen zijn te lang.  Een aantal hou ik zelf bij (met de rest wordt wel iemand anders gelukkig gemaakt) en ik zal dus iemand met een naaimachine moeten zoeken om een en ander aan te passen, gelukkig heeft onze pa een vriendin die daar goed mee uit de voeten kan 🙂.

Deze middag was het weer tijd om naar Sabor te gaan en op de terugweg stopten we even bij de garage waar onze pa zijn auto intussen weer een paar dagen staat.  Vorige week was alles in orde toen we hem gingen afhalen maar enkele dagen later was hetzelfde probleem er opnieuw.  Veel konden ze niet vertellen maar morgen gaan ze meer weten.  Dat zeggen ze altijd ...

2 mei 2015 was een bijzonder emotionele dag.  Enkele dagen eerder overleed Isabel, in het motorwereldje beter bekend als Issy.  Haar urne werd overgebracht van Elche naar Altea.  In Elche waren enkele honderden motorrijders aanwezig en bij de uitstrooiing op het einde bleven er nog enkele tientallen over.  Alle clubs in vrede naast elkaar.  Eerst rustig iets drinken in de plaatselijke chiringuito en dan naar de plek waar nog niet zo lang geleden haar partner Werner zijn laatste rustplaats vond.  Op precies dezelfde locatie werd haar as door zoon Carlos aan de golven toevertrouwd.  Een mooi afscheid !

Ook al waren er regelmatig dreigende wolken te zien, het bleef droog.  Geen enkele reden dus om niet naar El Cisne te fietsen.   Daar werd vandaag met enige vertraging Koningsdag gevierd door de Nederlanders.  Als ik het mij goed herinner is dat feest twee jaar geleden door een zwaar onweer met een dag uitgesteld en vorig jaar was ik rond deze tijd zelf al in België om de camper te verkopen.

Op zo'n markt/feest kom je altijd bekenden tegen en dat was nu niet anders.  Ik kocht lekkere honing/gemberkoeken bij Joery en Letty en enkele dozen snoep om te overleven als ik onderweg ben naar het noorden.

Ik ben ook langs Guy geweest op camping Benisol, dat was al een tijdje geleden.  Tegen de avond moest de verwarming aan ...